Czwartek, 28 marca 2024
Dziennik wyroków i ogłoszeń sądowych
Rej Pr. 2512 | Wydanie nr 5876
Czwartek, 28 marca 2024
Sygnatura akt: II C 350/15

Tytuł: Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie z 2015-09-25
Data orzeczenia: 25 września 2015
Data publikacji: 17 kwietnia 2018
Data uprawomocnienia:
Sąd: Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie
Wydział: II Wydział Cywilny
Przewodniczący:
Sędziowie:
Protokolant:
Hasła tematyczne:
Podstawa prawna:

Sygn. akt: II C 350/15

UZASADNIENIE WYROKU Z DNIA 07 SIERPNIA 2015 ROKU

SĄDU REJONOWEGO DLA M.ST. WARSZAWY

W (...)

1.  Stanowiska stron

Pozwem z dnia 30 września 2014 roku (data stempla pocztowego) powód (...) Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w K. – wniósł o zasądzenie od pozwanej A. S. na swoją rzecz kwoty 21.717,68 zł wraz z odsetkami umownymi naliczanymi w stosunku rocznym od kwoty 11.117,16 zł w wysokości zmiennej stopy procentowej stanowiącej czterokrotność obowiązującej stopy kredytu lombardowego NBP wynoszącej na dzień wniesienia pozwu 16 % za okres od dnia 22 września 2014 roku do dnia zapłaty. Ponadto, powód domagał się zasądzenia na swoją rzecz od pozwanej kosztów postępowania wraz z kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powód wskazał, iż na podstawie umowy sprzedaży wierzytelności z dnia 06 czerwca 2014 roku przejął od (...) Bank spółki akcyjnej z siedzibą we W. prawa do wierzytelności wobec pozwanej z tytułu umowy pożyczki. Powód dochodzi od pozwanej zapłaty roszczenia w wysokości 21.717,68 zł na którą to kwotę złożyło się należność G. w wysokości 11.117,17 zł oraz kwota 10.600,51 zł tytułem odsetek za opóźnienie w płatności liczonych od kapitału wymagalnego, która to należność nie została uregulowana. (pozew k. 2-3)

Nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu upominawczym w dniu 23 października 2015 roku Sąd w osobie referendarza sądowego zasądził od pozwanej dochodzone przez powoda roszczenia wraz z odsetkami ustawowymi i kosztami procesu. (nakaz zapłaty – k. 24)

W dniu 02 stycznia 2015 roku (data stempla pocztowego) pozwana wniosła sprzeciw od nakazu zapłaty w którym zażądała oddalenia powództwa w całości i zasądzenia kosztów procesu. Dodatkowo pozwana zgłosiła zarzut nieważności postępowania (art. 379 pkt 3 k.p.c.) oraz przedawnienia roszczenia (wierzytelność stała się wymagalna 22 marca 2010 roku a trzyletni bieg terminu przedawnienia nie został przerwany).

W uzasadnieniu pozwana wskazała, iż wyrokiem z dnia 14 lipca 2014 roku Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi-Północ w W. II Wydział Cywilny w sprawie o sygn. akt II C 2838/13 z powództwa (...) Bank spółki akcyjnej z siedzibą we W. przeciwko pozwanej A. S. oddalił powództwo. Umowa cesji, na podstawie której powód dochodzi roszczenia od pozwanej, została zawarta w dniu 04 czerwca 2014 roku, a więc przed wydaniem wyroku w tamtej sprawie. Wobec powyższego wniesione powództwo, wskazuje na próbę świadomego wprowadzania w błąd sądu oraz dąży do obejścia prawa. (sprzeciw od nakazu zapłaty – k. 30-32)

W dniu 16 kwietnia 2015 roku (data stempla pocztowego) powód wniósł pismo procesowe w którym ustosunkował się do zarzutów podniesionych przez pozwaną w sprzeciwie od nakazu zapłaty, wskazując, iż powód wystąpił z roszczeniem w zakresie nie wyegzekwowanej od pozwanej wierzytelności. Ponadto w ocenie powoda, wniesienie w dniu 28 czerwca 2013 roku przez (...) Bank spółkę akcyjna z siedzibą we W. pozwu w elektronicznym postępowaniu upominawczym przerwało bieg przedawnienia. (pismo procesowe z dnia 16 kwietnia 2015 roku – k. 48-49)

Na rozprawie w dniu 07 sierpnia 2015 roku pozwana podniosła, iż sprawa została już raz osądzona, a ponadto roszczenie jako nieudowodnione co do wysokości i przedawnione powinno został oddalone. (protokół rozprawy z dnia 07 sierpnia 2015 roku – k. 65)

2.  Stan faktyczny

W dniu 31 marca 2009 roku w W. pomiędzy pozwaną A. S. a (...) Bankiem spółką akcyjną z siedzibą we W. doszło do zawarcia umowy pożyczki nr PG\ (...) – euro pożyczka na karcie VISA. Zgodnie z § 1 pkt 1 umowy, Bank udzielił Pożyczkobiorcy pożyczki w kwocie 13.125,60 zł na warunkach określonych w niniejszej umowie. Całkowity koszt pożyczki określony został na kwotę 9.275,67 zł, a rzeczywista stopa oprocentowania wynosiła 33,20 % (ust. 6) Na podstawie § 2 ust 1 pożyczkobiorca zobowiązał się do spłaty pożyczki w 60 ratach, które płatne będą w kwotach i terminach określonych w harmonogramie spłat, stanowiącym załącznik do niniejszej umowy. (okoliczności bezsporne, umowa pożyczki nr PG\ (...) – k. 6-8)

W dniu 04 czerwca 2013 roku pomiędzy (...) Bankiem spółką akcyjną z siedzibą we W. a powodem (...) Niestandaryzowanym Sekurytyzacyjnym Funduszem Inwestycyjnym Zamkniętym z siedzibą w K. doszło do zawarcia umowy przelewu wierzytelności na podstawie której nabył od (...) Banku S.A. we W. m. in. wierzytelność względem pozwanej A. S.. (umowa przelewu – k. 9-12, załącznik do umowy – k. 13)

Wyrokiem z dnia 14 lipca 2014 roku Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi-Północ w W. II Wydział Cywilny w sprawie o sygn. II C 2838/13 oddalił powództwo wniesione przez powoda (...) Bank spółkę akcyjną z siedzibą we W. przeciwko pozwanej A. S.. Na gruncie ww. postępowania (...) spółka akcyjna z siedzibą we W. dochodziła od pozwanej roszczenia w wysokości 21.356,75 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości zmiennej stopy procentowej stanowiącej czterokrotność obowiązującego kredytu lombardowego NBP, wynoszącej na dzień wniesienia pozwu 16 % w stosunku rocznym. Podstawą roszczenia była umowa pożyczki nr PG\ (...) zwarta w dniu 31 marca 2009 roku, natomiast na wysokość roszczenia złożyła się kwota 12.354,30 zł tytułem kapitału, kwota 8.739,58 zł tytułem odsetek karnych oraz kwota 262,87 zł tytułem kosztów windykacji. (pozew – k. 14-15 w aktach sprawy II C 2838/13, wyrok z dnia 14 lipca 2014 roku – k. 37 w aktach sprawy II C 2383/13)

Pismem z dnia 02 września 2014 roku (...) Bank spółka akcyjna z siedzibą we W. poinformował pozwaną, iż na podstawie umowy sprzedaży wierzytelności z dnia 06 czerwca 2014 roku wierzytelność z tytułu zaległości dotyczącej kredytu/karty kredytowej nr PG\ (...) została sprzedana H. (...) Niestandaryzowanemu Sekurytyzacyjnemu Funduszowi Inwestycyjnemu Zamkniętemu z siedzibą w K., który będzie dochodził wierzytelności wynikającej z ww. kredytu/karty kredytowej jako nowy wierzyciel. W tym samym dniu (...) Bank spółka akcyjna z siedzibą we W. wezwała pozwaną do zapłaty kwoty 21.620,22 zł. Na powyższą kwotę złożyły się następujące należności cząstkowe: kapitał w wysokości 11.117,17 zł, odsetki karne w wysokości 10.503,05 zł wraz z dalszymi odsetkami w wysokości 16 % w skali roku liczonymi od kwoty 11.117,17 zł do dnia zapłaty pod rygorem dochodzenia przedmiotowego zadłużenia na drodze postępowania sądowego a następnie egzekucyjnego. (przedsądowe wezwanie do zapłaty – k. 4, pismo z dnia 02 września 2014 roku – k. 5)

Ustalony powyższej stan faktyczny został ustalony w oparciu o powołane wyżej dowody, z uwzględnieniem okoliczności między stronami niespornych. Nie wymagają bowiem dowodu fakty przyznane w toku postępowania przez stronę przeciwną, jeżeli przyznanie nie budzi wątpliwości (art. 229 k.p.c.). Natomiast gdy strona nie wypowie się co do twierdzeń strony przeciwnej o faktach, sąd, mając na uwadze wyniki całej rozprawy, może fakty te uznać za przyznane (art. 230 k.p.c.).

Sąd dopuścił dowód z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy niniejszej oraz w aktach sprawy II C 2838/13 Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Północ w W. na okoliczność tego czy objęte żądaniem pozwu, żądanie zostało już prawomocnie osądzone oraz czy dochodzone roszczenie istnieje i w jakiej wysokości.

Pozwana A. S. nie kwestionowała tego, że była klientką (...) spółki akcyjnej z siedzibą we W., jak również nie negowała cesji wierzytelności przysługujących pożyczkodawcy względem niej, wynikających z umowy pożyczki gotówkowej zawartej 31 marca 2009 roku, a oznaczonej nr PG\ (...), o której mowa w pozwie oraz w częściowym wykazie wierzytelności, stanowiącym załącznik do umowy przelewu z dnia 04 czerwca 2014 roku. Pozwana nie negowała legitymacji czynnej powoda H. I Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą w K., ani nie kwestionowała tego, że ten ostatni podmiot nabył wierzytelność w drodze przelewu od (...) Banku Spółki Akcyjnej z siedzibą we W.. Pozwana swoje stanowisko w sprawie wobec żądania pozwu zawarła w sprzeciwie od nakazu zapłaty oraz przedstawiła je na rozprawie w dniu 07 sierpnia 2015 roku, kiedy to podniosła zarzut powagi rzeczy osądzonej w zakresie kwoty objętej postępowaniem toczącym się przed Sądem Rejonowym dla Warszawy Pragi-Północ w W. oraz nieudowodnienia przez powoda wysokości pozostałego roszczenia.

W ocenie Sądu z dołączonych do pozwu dokumentów nie wynika w jaki sposób została wyliczona oznaczona wartość zobowiązania. Powód nie wykazał istnienia wierzytelności w wysokości dochodzonej pozwem. W ocenie Sądu o spornej wysokości zadłużenia pozwanego nie sposób wnioskować na podstawie przedłożonego przedsądowego wezwania do zapłaty skierowanego do powódki. Treść wezwania nie przesądza bowiem o prawdziwości poruszonych w nim kwestii, zwłaszcza istnienia i wysokości spornego długu pozwanej wobec innego podmiotu. W konsekwencji powód powinien wykazać istnienie roszczenia o określonej wysokości w oparciu o inne dowody, co wynika z treści art. 6 k.c. Takich dowodów, pozwalających sądowi precyzyjnie ustalić i skontrolować wysokość kwestionowanego przez pozwaną roszczenia – zwłaszcza w kontekście uzasadnionego zarzutu powagi rzeczy osądzonej – pozwany nie przedstawił.

Sąd nie miał żadnych miarodajnych źródeł, aby zweryfikować i potwierdzić, że dochodzone w niniejszym postępowaniu roszczenie jest kwotą pozostałego długu: „pozostałą, a nie wyegzekwowaną od pozwanego na rzecz (...) Bank S. A. we W. należnością”.

3. Uzasadnienie prawne i motywacja rozstrzygnięcia

Zgodnie z art. 199 § 1 pkt 2 k.p.c. stanowi, iż Sąd odrzuci pozew jeżeli o to samo roszczenie pomiędzy tymi samymi stronami sprawa jest w toku albo została już prawomocnie osądzona. Z kolei art. 366 k.p.c. stanowi: W yrok prawomocny ma powagę rzeczy osądzonej tylko co do tego, co w związku z podstawą sporu stanowiło przedmiot rozstrzygnięcia, a ponadto tylko między tymi samymi stronami.

Artykuł 366 wskazuje, że granice przedmiotowe powagi rzeczy osądzonej obejmują nie to, co stanowiło granice powództwa, ale to, co stanowiło przedmiot i podstawę faktyczną rozstrzygnięcia w chwili wyrokowania. Zaznaczyć należy, że powagę rzeczy osądzonej mają zarówno wyroki uwzględniające, jak i oddalające powództwo, z zastrzeżeniem, że w przypadku orzeczeń o treści negatywnej wystąpić może instytucja znana jako causa superveniens, która dotyczy wygaśnięcia powagi rzeczy osądzonej wskutek zmiany okoliczności faktycznych stanowiących podstawę faktyczną w chwili wyrokowania. (A. Jakubecki [red.], Komentarz aktualizowany do art. 366 Kodeksu postępowania cywilnego, LEX nr 457683)

W ocenie Sądu Rejonowego nie budzi wątpliwości, iż pozew w zakresie kwoty 21.356,75 złotych dotyczy zapłaty roszczenia, które w związku z podstawą sporu stanowiło przedmiot rozstrzygnięcia w wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Północ w W. II Wydział Cywilny w sprawie o sygn. akt II C 2838/13, wydanego w dniu 14 lipca 2014 roku. Jak wynika z akt sprawy II C 2383/13 powód (...) Bank spółka akcyjna z siedzibą W. wniósł pozew przeciwko pozwanej A. S. o zasądzenie kwoty 21.356,75 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości zmiennej stopy procentowej stanowiącej czterokrotność obowiązującego kredytu lombardowego NBP, wynoszącej na dzień wniesienia pozwu 16 % w stosunku rocznym. Podstawą roszczenia była umowa pożyczki nr PG\ (...) zwarta w dniu 31 marca 2009 roku, natomiast na wysokość roszczenia złożyła się kwota 12.354,30 zł tytułem kapitału, kwota 8.739,58 zł tytułem odsetek karnych oraz kwota 262,87 zł tytułem kosztów windykacji. Do pozwu w sprawie II C 2838/13 załączona została umowa pożyczki nr PG\ (...) – europożyczki na karcie VISA, która również była podstawą roszczenia powoda na gruncie niniejszej sprawy.

Jak wynika z przywołanych na wstępie przepisów, co do zasady także w przypadku oddalenie pierwszego powództwa niedopuszczalne jest wszczęcie kolejnego procesu o to samo roszczenie. W ocenie Sądu identyczność roszczenia nie ogranicza się do sytuacji, w której okoliczności faktyczne uzasadniające to żądania i tworzące podstawy sporu są tożsame. Zdaniem Sądu sformułowanie „o to samo roszczenie” użyte w treści art. 199 § 1pkt 2 k.p.c. należy rozumieć jako stan obejmujący nie tylko roszczenia materialne, ale każde to samo żądanie, bez względu na jego przedmiot. Identyczność przedmiotową upatruje się również w sytuacji, gdy oba żądania wprawdzie nie są identyczne, lecz oparte na tej samej podstawie i zmierzają do tego samego celu, z tym, że główny skutek wywołany nowym pozwem jest logicznym przeciwieństwem skutku prawnego ustalonego w prawomocnym orzeczeniu (tak również J. M. w glosie do uchwały Sądu Najwyższego z dnia 5 grudnia 1991 r., III CZP 110/91, OSP 1993, z. 1, poz. 3)

Mając powyższe na uwadze Sąd doszedł do przekonania, iż postępowanie w zakresie kwoty 21.356,75 zł nie jest dopuszczalne, gdyż dotyczy należności objętej powagą rzeczy osądzonej i pozew w tym zakresie obejmuje kwotę objętą uprzednio wyrokiem wydanym przez Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi-Północ w W..

Myli się pełnomocnik powoda, twierdząc, że powaga rzeczy osądzonej została wyłączona, ponieważ – mimo tożsamości pozwanej - w sprawie toczącej się przed Sądem Rejonowym dla Warszawy – P. w W. powodem był wierzyciel pierwotny (...) Bank Spółka Akcyjna we W., podczas gdy w sprawie niniejszej powodem jest nabywca wierzytelności – (...) Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w K..

Jeśliby Sąd w sprawie II C 2838/13 wyrokiem z dnia 14 lipca 2014 roku uwzględnił powództwo (...) Bank S.A., to w związku z dokonanym w toku sprawy, przed wydaniem tytułu egzekucyjnego, przelewem objętej pozwem, a następnie (hipotetycznym) wyrokiem w tamtym procesie wierzytelności, właściwą drogą byłoby sięgnięcie do instytucji uregulowanej w art. 788 k.p.c., a mianowicie uzyskanie klauzuli wykonalności nadanej na rzecz nabywcy prawa stwierdzonego tytułem. Nabywca wierzytelności wchodzi w miejsce dotychczasowego wierzyciela, a wierzytelność przechodzi w takim kształcie, w jakim przysługiwała poprzednikowi w prawie. Skoro zbywca objął cesją wierzytelność objętą powagą rzeczy osądzonej, to tę cechę wierzytelności przyjąć musi do wiadomości nabywca. Uprzedni wyrok oddalający powództwo jest wiążący zarówno dla cedenta, jak i cesjonariusza. W świetle powyższych uwag przelew nie jest instytucją umożliwiającą instrumentalne traktowanie powagi rzeczy osądzonej. Cesja nie niweczy skutków prawomocnego rozstrzygnięcia o roszczeniu, tym samym nie uprawnia nabywcy do ponownego wikłania dłużnika w proces o to samo roszczenie.

Trudno zaakceptować naganną sytuację, gdy w skutek cesji nabywca wierzytelności pozywa ponownie o jej zapłatę dłużnika przed inny Sąd niż ten, który już o roszczeniu orzekał, mało tego – oddalił żądanie pozwu. Istotnie, postępowanie takie może być utożsamiane z wprowadzaniem Sądu w błąd.

Podsumowując ten fragment rozważań: powaga rzeczy osądzonej obejmuje oprócz samych stron występujących w zakończonym postępowaniu – także ich następców prawych. Tożsamość stron procesowych, jako warunek istnienia powagi rzeczy osądzonej, skutkującej w późniejszej sprawie odrzuceniem pozwu na podstawie art. 199 § 1 pkt 2 k.p.c., zachodzi zarówno wtedy, gdy w obydwu sprawach uczestniczą te same strony - bez względu na rolę procesową - jak i wtedy, gdy zamiast strony wcześniejszego procesu występuje jej następca prawny lub inna osoba objęta w danym wypadku rozszerzoną prawomocnością. Koncepcja ujmowania rozszerzonej prawomocności materialnej w łączności z powagą rzeczy osądzonej, akceptowana jest przez przeważającą część doktryny, jak też znajduje odzwierciedlenie w judykaturze Sądu Najwyższego (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 9.04.1963 r. III CR 26/63, OSNCP 7-8 z 1964 r. poz. 134, postanowienie z dnia 3 grudnia 1971 r., III CRN 361/71, OSPiKA 1972, nr 10, poz. 179, oraz z dnia 27 kwietnia 1999 r., III CKN 48/99, nie publ., postanowienie z dnia 30 listopada 2007 roku, IV CSK 267/2007). Na skutek cesji praw z tytułu egzekucyjnego nowy wierzyciel ma prawo uzyskać klauzulę wykonalności celem dochodzenia w drodze egzekucji roszczeń wynikających z tytułu, nie może natomiast żądać powtórnego zasądzenia tej samej należności od tego samego dłużnika. Takie też stanowisko zajął Sąd Najwyższy w orzeczeniu z dnia 10.06.1937 r. C I 2432/36, Z. U.. OSN 1936, poz.265, a także w uchwale składu 7 s. z dnia 05.05.1951 r. , Ł. P..689/50, PiP 1952, nr 2, str. 397). Przywołane orzeczenia Sądu Najwyższego zapadły wprawdzie na gruncie przepisów obowiązujących przed wejściem w życie ustawy z dnia 17 listopada 1964 roku Kodeks postępowania cywilnego, jednakże poglądy w nich zaprezentowane nie straciły na swojej aktualności. Orzeczenia te w dalszym ciągu przytaczane są przez komentatorów oraz w literaturze przedmiotu ( por. Komentarz, Kodeks Postępowania Cywilnego, art. 788 k.p.c. K. Piasecki, syst. infor. Legalis, publikacja Jacka Sadomskiego, komentarz do art. 788 k.p.c., zamieszczona na stronach internetowych Instytutu Wymiaru Sprawiedliwości).

Mając powyższe na uwadze, Sąd orzekł jak w punkcie pierwszym wyroku.

Zgodnie z zasadami procesu cywilnego, ciężar gromadzenia materiału procesowego spoczywa na stronach (art. 232, art. 3 k.p.c., art. 6 k.c.). Istota tej zasady sprowadza się do nałożenia na strony ryzyka poniesienia ujemnych konsekwencji braku wywiązania się z powinności przedstawienia dowodów. Skutkiem braku wykazania przez stronę prawdziwości twierdzeń o faktach istotnych dla sprawy jest to, że twierdzenia takie zasadniczo nie będą mogły leżeć u podstaw sądowego rozstrzygnięcia. Strona, która nie udowodni przytoczonych twierdzeń, utraci korzyści, jakie uzyskałaby aktywnym działaniem ( H. Dalka, "Ciężar dowodu w polskim procesie cywilnym", s. 51, 83, 118-119, Wyd. Prawnicze, Warszawa 1998).

Jak trafnie wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 07 listopada 2007 roku, sygn. akt II CSK 293/07, przepis art. 6 k.c. formułuje materialnoprawną podstawę rozkładu ciężaru dowodowego, gdyż określa na kim spoczywa „ciężar” udowodnienia faktu. Ciężar ów rozumieć należy z jednej strony jako obarczenie strony procesu obowiązkiem przekonania Sądu dowodami o słuszności swoich twierdzeń, z drugiej zaś, wspomnianymi już wcześniej, konsekwencjami zaniechania realizacji tego obowiązku lub jego nieskuteczności. Ujemnym skutkiem takiej sytuacji jest zazwyczaj – niekorzystny dla strony – wynik procesu.

Z treści powołanych przepisów płynie zatem wniosek, iż prawa podmiotowe mogą być skutecznie dochodzone o tyle, o ile strona jest w stanie przekonać Sąd co do faktów, z których wyprowadza korzystne dla siebie twierdzenia. Sprawiedliwe rozstrzygnięcie sprawy wymaga bowiem oparcia wyroku w udowodnionych i zweryfikowanych okolicznościach.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy uznać należy, iż ciężar dowodu spoczywał na powodzie, który z faktu istnienia pomiędzy pozwaną A. S. a (...) Bankiem S.A. z siedzibą we W. umowy pożyczki wywodził skutki prawne. Dlatego też powód powinien:

a)  wykazać istnienie stosunku prawnego, z jakiego wywodzi swoje roszczenie o zapłatę, poprzez złożenie dokumentów potwierdzających istnienie i wysokość zobowiązania pozwanej względem (...) Bank S.A. z siedzibą we W., od której powód nabył wierzytelność;

b)  wykazać, że skutecznie nabył wierzytelność przysługującą cedentowi względem pozwanej A. S. poprzez złożenie umowy sprzedaży wierzytelności z dnia 04 czerwca 2014 roku, wraz z ewentualnymi załącznikami.

Rozważając kwestię przejścia uprawnień z pierwotnego wierzytelności pozwanej A. S. z cedenta na rzecz powoda wskazać należy, iż w wyniku przelewu wierzytelności, o jakim mowa w art. 509 k.c., na nabywcę przechodzi ogół uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi, który zostaje wyłączony ze stosunku zobowiązaniowego, jaki wiązał go z dłużnikiem. Innymi słowy, stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie, natomiast zmienia się osoba uczestnicząca w nim po stronie wierzyciela ( wyrok SN z dnia 5 września 2001 r. I CKN 379/00, Lex nr 52661). Objęta przelewem i dochodzona pozwem wierzytelność przeszła zatem na powoda w takim samym kształcie w jakim przysługiwała zbywcy, a więc wraz z istniejącymi ograniczeniami. Efektem przelewu jest bowiem przekształcenie zobowiązania w aspekcie podmiotowym; sama cesja nie modyfikuje zaś treści zobowiązania ani nie wprowadza zmian w zakresie określonych w Kodeksie cywilnym skutków upływu czasu dla dochodzenia roszczenia i możliwości uchylenia się od jego zaspokojenia.

W judykaturze wyjaśniono, że cesjonariusz nie może żądać od dłużnika świadczenia w większym rozmiarze aniżeli mógł to uczynić cedent. Sytuacja prawna dłużnika nie może ulec na skutek przelewu pogorszeniu w porównaniu z tą, jaka istniała przed przelewem. Oznacza to, że dłużnikowi przysługują po przelewie wszystkie zarzuty, które przysługiwały mu wobec poprzedniego wierzyciela. ( Wyrok SA w Katowicach z 14 lutego 2013 roku, V ACa 733/12). Przelew powoduje nie tylko sukcesję samej wierzytelności, lecz również obejmuje inne elementy, składające się na sytuację wierzyciela; w jego wyniku cesjonariusz uzyskuje także uprawnienia kształtujące ( postanowienie SN z 22 kwietnia 2010 roku, V CSK 376/09). Przelew wierzytelności wynikającej z umowy „konsumenckiej” jest dopuszczalny. ( wyrok SN z 26 września 2008 roku, V CSK 105/08). Warunkiem otrzymania należności przez nabywcę długu jest udowodnienie, że takie prawo przysługiwało pierwotnemu wierzycielowi. (wyrok SN z 12 lipca 2007 roku, V CSK 187/06).

W ocenie Sądu Rejonowego przedłożenie przez powoda do akt sprawy jedynie umowy pożyczki jaką powódka A. S. zawarła z (...) Bank spółką akcyjną z siedzibą we W. nie może stanowić wystarczającego dowodu na istnienie dochodzonego pozwem roszczenia. Przedłożone dokumenty nie potwierdzają istnienia zobowiązania pozwanej, w szczególności co do wysokości dochodzonej kwoty. Powód nie wykazał więc istnienia stosunku prawnego, z jakiego wywodzi swoje roszczenie o zapłatę kwoty 360,93 zł wraz z odsetkami oraz nie przedstawił żadnych dokumentów potwierdzających istnienie zobowiązania pozwanej względem (...) Bank S.A. z siedzibą we W., od której powód nabył wierzytelność w takiej właśnie, dochodzonej pozwem wysokości. Powód nie wykazał zatem w żaden sposób wysokości wierzytelności przysługującej cedentowi względem pozwanej.

Dołączone do pozwu dokumenty trudno zakwalifikować jako pełnowartościowy materiał dowodowy. Umowa zawarta z (...) Bank S.A. wskazuje co prawda na źródło zobowiązania, zaś umowa przelewu potwierdza dokonanie cesji. Cesja miałaby obejmować wierzytelność w kwocie 21.696,24 zł co pozwala sądzić, że dotyczy kwoty 21.356,75 zł (objętej pozwem w sprawie II C 2838/13) i dalsze odsetki za okres po wytoczeniu powództwa przeciwko pozwanej przed Sąd Rejonowy dla Warszawy P. w W.. Nie można jednak tracić z pola widzenia, że w tamtej sprawie sąd oddalił powództwo o zapłatę kwoty 21.356,75 zł i odsetek od tej kwoty, za okres do dnia zapłaty, co wyłącza zasadność obciążania pozwanej dalszymi odsetkami i dochodzenia ich w niniejszej sprawie.

Powód, zwłaszcza będący podmiotem gospodarczym trudniącym się obrotem wierzytelnościami i reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika, który twierdzi, że dochodzi pozostałej, niewyegzekwowanej jeszcze należności, lecz jej bliżej nie charakteryzuje ani nie udowadnia naraża się na oddalenie powództwa. Nie można nie zauważyć, że takie ogólnikowe stwierdzenie i brak materiałów pozwalających przekonać się, co powód ma na myśli pod pojęciem „dalszych, niewyegzekwowanych należności (innych niż należność główna i odsetki do dnia zapłaty, objęte oddalonym powództwem w sprawie II C 2838/14) uniemożliwia pozwanemu obronę przed roszczeniami powoda, a Sądowi – weryfikację twierdzeń powoda i prawidłowe wyrokowanie. Nie można nie dostrzec niebezpieczeństwa, wynikającego z pobłażliwości dla faktu, że taki brak sprecyzowania skutkuje de facto nieoznaczeniem granic rozpoznania sprawy (w dalszej kolejności granic powagi rzeczy osądzonej); strona powodowa zatem mogłaby dowolnie występować przeciwko pozwanemu przed różne sądy i twierdzić, że są to jakieś dalsze, nieodzyskane dotychczas należności.

Powyższe rozważania prowadzą do wniosku, że powód nie wykazał zasadności i wysokości zgłoszonego roszczenia, a to na nim spoczywał ciężar dowodu tych okoliczności, dlatego powództwo w zakresie kwoty, co do żądania której pozew nie został odrzucony, zostało oddalone.

Mając na uwadze powyższe, Sąd orzekł jak w punkcie drugim sentencji wyroku.

Zarządzenie wykonawcze:

Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi powoda.

Najczęściej czytane
ogłoszenia

Udostępnij