Sygn. akt I ACz 780/13

POSTANOWIENIE

Dnia 25 października 2013 r.

Sąd Apelacyjny w Rzeszowie I Wydział Cywilny w składzie następującym

po rozpoznaniu w dniu 25 października 2013 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy z powództwa J. Ł., H. J., K. R. i W. C.

przeciwko Gminie Miejskiej J.

o zobowiązanie do złożenia oświadczenia woli i zapłatę

na skutek zażalenia powodów

na postanowienie Sądu Okręgowego w Przemyślu

z dnia 9 lipca 2013r., sygn. akt I C 700/11

p o s t a n a w i a:

u c h y l i ć zaskarżone postanowienie i sprawę przekazać Sądowi Okręgowemu w Przemyślu do ponownego rozpoznania.

UZASADNIENIE

Zaskarżonym postanowieniem Sąd Okręgowy przyznał biegłemu sądowemu Z. S. wynagrodzenie w kwocie 2.195,55 zł za opracowanie opinii, zgodnie z przedstawionym rachunkiem.

W uzasadnieniu Sąd podał, iż przyznał biegłemu wynagrodzenie w oparciu o przedstawiony przez niego rachunek, uwzględniając zakres przedmiotowy zlecenia i nakład pracy biegłego.

Na powyższe postanowienie powodowie wnieśli zażalenie. Zarzucili, iż przyznane biegłemu wynagrodzenie jest znacząco wygórowane, a sporządzona opinia jest niekompletna. Biegły bowiem nie ustosunkował się do wniesionych przez powodów zarzutów, a przedłożona przez niego opinia jest stronnicza, nierzetelna.

Z tego też względu, wynagrodzenie biegłego powinno ulec także odpowiedniemu obniżeniu.

Mając powyższe na uwadze powodowie wnieśli o uchylenie zaskarżonego postanowienia.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

W pierwszej kolejności należy zauważyć, iż Sąd Okręgowy w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia w ogóle nie dokonał analizy opinii sporządzonej przez biegłego, ani jego karty pracy pod względem nakładu jego pracy, czasu niezbędnego do jej sporządzenia, stopnia skomplikowania przedmiotu opinii, czy jej zakresu. Dokonanie powyższych rozważań jest bowiem niezbędne do dokonania oceny zasadności kwoty wynagrodzenia, wskazanego w złożonym przez biegłego rachunku.

Sąd Okręgowy ograniczył się jedynie do lakonicznej oceny przedłożonego rachunku oraz zacytowania przepisów prawnych regulujących przyznanie biegłemu wynagrodzenia.

W tej sytuacji Sąd Apelacyjny nie jest w stanie odnieść się merytorycznie do zażalenia.

Ponadto należy podkreślić, iż zasady na których Sąd ustala prawo biegłego do wynagrodzenia określa art. 89 i n. ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. nr 167, poz. 1398 ze zm.) Stosownie do art. 90 u.k.s.c. i art. 93 u.k.s.c. wysokość wynagrodzenia biegłego za wykonaną pracę określa Sąd z uwzględnieniem kwalifikacji biegłego, potrzebnego do wydania opinii czasu i nakładu pracy, a także wysokość wydatków niezbędnych do wykonania zleconej pracy - na podstawie przedłożonego rachunku.

Szczegółowy sposób określania wysokości wynagrodzenia biegłego reguluje obecnie rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 24 kwietnia 2013r. w sprawie określenia stawek wynagrodzenia biegłych, taryf zryczałtowanych oraz sposobu dokumentowania wydatków niezbędnych dla wydania opinii w postępowaniu cywilnym (Dz.U. z 2013r. Nr 518), które weszło w życie w dniu 6 maja 2013r. Z dniem wejścia w życie niniejszego rozporządzenia straciły moc przepisy rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 grudnia 1975r. w sprawie kosztów przeprowadzenia dowodu z opinii biegłych w postępowaniu sądowym (Dz. U. Nr 46, poz. 254 z późn. zm), a to na podstawie art. 10 ustawy z dnia 31 sierpnia 2012r. o zmianie ustawy – Kodeks postępowania karnego oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 1101).

Dlatego też Sąd Okręgowy powinien ponownie rozpoznać wniosek biegłego o przyznanie mu wynagrodzenia w oparciu o powyższe przepisy, dokonując przy tym stosownej analizy opinii, karty pracy biegłego i przedłożonego przez niego rachunku według wskazanych powyżej kryteriów, a także pod kątem rzetelności dokonanych przez biegłego wyliczeń i tym samym przydatności przedmiotowej opinii do rozstrzygnięcia sprawy.

Z tych też względów Sąd Apelacyjny uchylił zaskarżone postanowienie i sprawę przekazał do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu na podstawie art. 386 § 4 k.p.c. w zw. z art. 397 § 2 k.p.c.