Sygn. akt III Kow.170/16el

POSTANOWIENIE

Dnia 02.03.2016r.

Sąd Okręgowy w Słupsku Wydział III Penitencjarny w składzie:

Przewodniczący Sędzia SO w Słupsku Witold Galewski

Protokolant sekr. sądowy Wojciech Kazaniecki

przy udziale Prokuratora Rejonowego w Człuchowie Tomasza Klukowskiego

po rozpoznaniu na posiedzeniu w Zakładzie Karnym w C. wniosku skazanego R. G. s. E.

o zezwolenie na odbycie kary w systemie dozoru elektronicznego

na podstawie art.6 ust.1 pkt 2 oraz art.6 ust.3 ustawy z dnia 7 września 2007r. o wykonaniu kary pozbawienia wolności poza zakładem karnym w systemie dozoru elektronicznego (Dz.U. z 2010r. Nr 142 poz.960) w zw. z art.14 ust.1 ustawy z dnia 20 lutego 2015r. o zmianie ustawy – kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2015r. poz.396)

postanawia:

odmówić skazanemu R. G. s. E. i W., ur. dnia (...) w W., nr PESEL (...) zezwolenia na odbycie kary 5 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego wW.z dnia 28.05.2012r., sygn. akt II K 248/12 za czyn z art.207§1kk, art.11§2kk, art.217§1kk poza zakładem karnym w systemie dozoru elektronicznego;

UZASADNIENIE

Skazany R. G. wystąpił z wnioskiem o udzielenie mu zezwolenia na odbycie kary poza zakładem karnym, w systemie dozoru elektronicznego. Wniosek swój uzasadnił ciężką sytuacją finansową rodziny.

Wniosek nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z treścią art.6 ust.1 pkt1, 2 ustawy z dnia 7 września 2007r. o wykonywaniu kary pozbawienia wolności poza zakładem karnym w systemie dozoru elektronicznego, zezwolenia na odbycie kary w systemie dozoru elektronicznego można udzielić wobec skazanego, któremu orzeczono karę pozbawienia wolności nieprzekraczającą jednego roku, a nie zachodzą warunki przewidziane w art.64§2 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny (Dz. U. Nr 88, poz. 553, z późn. zm.), zwanej dalej "Kodeksem karnym" oraz jest to wystarczające dla osiągnięcia celów kary.

W przytoczonym art. 6 ust.1 pkt 2 Ustawy znajduje się bezpośrednie odwołanie do treści art.53§1kk tj. celów kary w zakresie prewencji indywidualnej.

Z opinii Dyrektora Zakładu Karnego w C. z dnia 12.02.2016r. wynika, że skazany od dnia 20.01.2016r. odbywa karę 5 miesięcy pozbawienia wolności orzeczoną wyrokiem Sądu Rejonowego wW.sygn. II K 248/12. Wyrok uprawomocnił się w dniu 5.06.2012r. Zatem, zostały spełnione przesłanki wynikające z art.14 ust.1 ustawy z dnia 20 lutego 2015r. o zmianie ustawy – kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2015r. poz.396).

Z wyroku wynika, że skazany w okresie stycznia 2007r. do 22 marca 2012r. znęcał się fizycznie i psychicznie nad żoną powodując ustalone obrażenia ciała. Z postanowienia z dnia 10.12.2015r. w przedmiocie zarządzenia wykonania kary wynika, że skazany w okresie próby popełnił kolejne przestępstwo z użyciem przemocy, tym razem wobec małoletniej córki.

To oznacza, że skazany nie jest sprawcą przypadkowym który także nie potrafił docenić zastosowanego wobec niego środka probacyjnego. Za takim stanowiskiem przemawia ustalona karalność. Wskazać trzeba, że Z informacji z Krajowego Rejestru Karnego wynika, że skazany był 5-krotnie karany, w tym 2-krotnie za przestępstwa z użyciem przemocy.

Nadto, skazany jest recydywistą penitencjarnym, bowiem w dniu 15.11.2013r. opuścił areszt śledczy po zakończeniu odbywania kary pozbawienia wolności. Kolejne przestępstwo popełnił w dniu 26.07.2014r.

W wywiadzie kuratora podkreślono, że skazany nadużywał alkoholu a wobec żony zachowywał się rażąco nagannie. Naganne zachowanie skazanego na wolności przemawia przeciwko uwzględnieniu wniosku. Sąd Rejonowy w Wałczu zastosował wobec skazanego obowiązek poddania się leczeniu w stacjonarnym zakładzie lecznictwa odwykowego. Skazany nie podjął leczenia mimo kilkukrotnych wezwań.

Stwierdzić należy, że postawa skazanego w okresie izolacji więziennej także nie uzasadnia uwzględnienia wniosku. Skazany nie korzystał z nagrody regulaminowej, nie był karany dyscyplinarnie. W relacjach ze współosadzonymi jest zgodny. Wobec przełożonych prezentuje właściwą postawę.

Zatem, skazany jedynie poprawnie poddał się karze, co jest obowiązkiem każdego osadzonego. Nie jest to wystarczające do uwzględnienia wniosku. Bierna, niczym szczególnym nie wyróżniająca się postawa skazanego w toku odbywania kary nie uzasadnia przyjęcia, że w jego osobowości doszło do trwałej, pozytywnej zmiany uzasadniającej przyjęcie, że w przyszłości będzie przestrzegał porządku prawnego.

W tych okolicznościach, zdaniem Sądu mając na uwadze dotychczasowe zachowanie i postawę skazanego, jego ustaloną karalność, istniejący w przeszłości problem alkoholowy oraz brak aktywności w procesie resocjalizacji należy stwierdzić, iż dla osiągnięcia celów kary celowy jest dalszy pobyt skazanego w warunkach izolacji.

Zważywszy więc na powyższe okoliczności wniosek o udzielenie mu zezwolenia na odbycie kary w systemie dozoru elektronicznego należy uznać za bezzasadny.

Z tych też względów, postanowiono jak wyżej.