Sygnatura akt II Cz 251/15

POSTANOWIENIE

K., dnia 28 kwietnia 2015 r.

Sąd Okręgowy w Kaliszu Wydział II Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSO. Wojciech Vogt

po rozpoznaniu w dniu 28 kwietnia 2015 r. w Kaliszu

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z wniosku wierzyciela Ż. J. U. i s-ka Sp.j. w T.

z udziałem dłużnika M. R.

w przedmiocie skargi dłużnika na czynności

na skutek zażalenia dłużnika

od postanowienia Sądu Rejonowego w Kępnie z dnia 23 marca 2015 r., sygn.. akt I Co 175/15

postanawia:

oddalić zażalenie

UZASADNIENIE

Zaskarżonym postanowieniem Sąd Rejonowy w Kępnie oddalił wniosek M. R. o zwolnienie od kosztów sądowych. Sąd ustalił, że dłużnik pozostaje w gospodarstwie domowym z M. G. i ma na utrzymaniu syna. Jest on właścicielem kilku nieruchomości gruntowych i ma 5% udziałów w spółce (...) Sp. z o.o. Utrzymuje się z prowadzenia działalności gospodarczej , z której w 2014 r. uzyskał dochód w kwocie 140.000 zł. Ponosi wydatki na spłatę rat kredytowych w kwocie 2300 zł, opłatę za leasing – 3500 zł, pozostałe wydatki na czynsz, koszty utrzymania mieszkania, opłaty za media i ubezpieczenia wynoszą łącznie około 12000 zł. Sąd ocenił więc, że dłużnik jest w stanie dokonać opłaty od skargi w wysokości 100 zł.

Zażalenie do tego rozstrzygnięcia złożył dłużnik podnosząc, że z uwagi na zadłużenie mnie jest w stanie ponieść kosztów sądowych bez uszczerbku utrzymania siebie i rodziny.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił, że M. R. jest w stanie ponieść koszy sądowe bez uszczerbku dla utrzymania siebie i rodziny. Dłużnik w swoim oświadczeniu o stanie rodzinnym, majątku i dochodach podał, że z tytułu zaciągniętych kredytów powinien spłacać miesięcznie kwotę 2300 zł i rat leasingowych kwotę 3500 zł.

Należy podkreślić, że obowiązek spłaty kredytów nie może wyprzedać obowiązku opłacenia kosztów sądowych.

Dla wydatków związanych z prowadzeniem procesu strona powinna znaleźć pokrycie w swych dochodach przez odpowiednie ograniczenie innych wydatków nie będących niezbędnymi do utrzymania (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 24 lipca 1980 r., I CZ 99/80).

Wskazać również należy, że instytucja zwolnienia od kosztów nie służy utrzymaniu dotychczasowego poziomu życia, skoro granicą określoną w art. 102 u.k.s.c. jest utrzymanie konieczne wnioskującego i jego rodziny, lecz ma uczynić realną drogę sądową, na skutek indywidualizacji opłaty sądowej.

W związku z powyższym należy podkreślić, że skarżący wnosi o zwolnienie go od kosztów sądowych nie z uwagi na to, że osiąga dochody, które nie pozwalają mu na opłacenie tych kosztów ale dlatego, że zaciągnęła zobowiązania kredytowe, które utrudniają mu uzyskanie środków na opłacenie kosztów. W tej sytuacji nie można uznać, że nie jest on w stanie ponieść kosztów sądowych bez uszczerbku dla utrzymania siebie i rodziny. Do niezbędnych kosztów utrzymania nie można bowiem wliczać konieczności spłaty kredytów zaciągniętych celem osiągnięcia wyższego poziomu konsumpcji. Każdy obywatel ma prawo dążyć do osiągnięcia tego wyższego poziomu ale nie kosztem kredytowania jego wydatków w zakresie kosztów sądowych przez Państwo. Zwolnienie dłużnika od kosztów sądowych – z uwagi na obciążenia kredytowe – byłoby nadużyciem przepisu art. 102 ustawy o kosztach sądowych.

Mając powyższe na uwadze należało, zgodnie z art. 385 w zw. z art. 397 § 2 k.p.c., orzec jak w sentencji.