Sygn. akt IV W 721/13

POSTANOWIENIE

Dnia 10 stycznia 2014 r. Sąd Rejonowy Katowice-Wschód w Katowicach Wydział IV Karny w składzie

Przewodniczący: SSR Małgorzata Mikusińska

po rozpoznaniu bez udziału stron

na posiedzeniu w dniu 10 stycznia 2014 r.

sprawy M. M.

obwinionego z art. 124 § 1 k.w.

w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania

postanawia:

na podstawie art. 59 § 2 k.p.w. w zw. z art. 5 § 1 pkt 2 k.p.w. odmówić wszczęcia postępowania przeciwko M. M. (M.) obwinionemu o wykroczenie z art. 124 § 1 k.w. polegające na tym, że w dniu 11 września 2013 r. ok. godz. 11:30 w K. przy ul. (...) uczynił niezdatnym do użytku pojazd marki H. (...) o nr rej. (...) poprzez nieuprawnione założenie blokady na koło pojazdu na szkodę M. D.

UZASADNIENIE

Komisariat I Policji w K. złożył wniosek o ukaranie M. M. za czyn z art. 124 § 1 k.w., zarzucając w/w, iż we wskazanej wyżej dacie i godzinie, na ul. (...) w K. uczynił niezdatnym do użytku pojazd marki H. (...) o nr rej. (...) poprzez nieuprawnione założenie blokady na koło tego samochodu na szkodę M. D..

Sąd zważył, co następuje:

Aby uznać, że doszło do popełnienia czynu zabronionego ustawą koniecznym jest wypełnienie wszystkich wskazanych przepisem znamion. Co za tym idzie wykluczenie któregokolwiek ze znamion czynu zabronionego wyłącza możliwość uznania jego zaistnienia.

Przedmiotem ochrony wykroczenia z art. 124 § 1 k.w. jest własność i posiadanie rzeczy. Odpowiedzialności za ten czyn podlega m. in. ten kto czyni cudzą rzecz niezdatną do użytku, jeżeli szkoda nie przekracza 400 zł. Przedmiotowe wykroczenie posiada swój odpowiednik w kodeksie karnym w art. 288 k.k. Granicę między tym wykroczeniem, a wskazanym występkiem wyznacza wielkość szkody wyrządzonej zachowaniem sprawcy.

W rozpoznawanej sprawie znamienne jest, że dla bytu obu czynów (tak art. 124 § 1 k.w., jak i art. 288 § 1 k.k.) koniecznym jest wystąpienie szkody majątkowej. W doktrynie i orzecznictwie nie budzi wątpliwości, że w odniesieniu do zniszczenia, uszkodzenia lub uczynienia niezdatną do użytku cudzej rzeczy szkodę majątkową należy rozumieć jako sumę rzeczywistego uszczerbku w mieniu (damnum emergens) i utraconych przyszłych korzyści (lucrum cessans).

Znamienny jest w literaturze pogląd – odnośnie zakresu uczynienia rzeczy niezdatną do użytku – że nie jest ono znaczące prawnokarnie, jeżeli dla przywrócenia normalnej użyteczności rzeczy nie jest potrzebny nakład kosztów ani pracy (Makarewicz, Kodeks, s. 439; Dąbrowska-Kardas, Kardas (w:) Zoll III, s. 367-368). Stanowisko doktryny w tym zakresie jest częściowo odmienne i wskazuje, że jeżeli dla przywrócenia normalnej użyteczności rzeczy nie były potrzebne nakłady (rzutujące na możliwość poniesienia rzeczywistego uszczerbku w mieniu), jednakże właściciel lub posiadacz poniósł szkodę majątkową (np. w postaci utraconych spodziewanych korzyści), brak jest racji dla uznania czynu sprawcy za bezkarny (M.Kulik, Z prawnokarnej, s. 84 i n.; tenże, Przestępstwo, s. 83 i n.).

Niezależnie jednak od przytoczonych wyżej stanowisk każdorazowy brak wystąpienia szkody majątkowej w sposób jednoznaczny wyklucza możliwość oceny takiego zdarzenia przez pryzmat karnoprawny (tak wykroczenia z art. 124 k.w. jak i występku z art. 288 k.k.).

W niniejszej sprawie analizując zawarte w aktach sprawy informacje, nie ma podstaw aby zakwestionować istnienie czynu tj. uczynienia przejściowo niezdatnym do użytku wyżej wskazanych pojazdów, ale jednocześnie brak jest podstaw do uznania prawnokarnego charakteru ustalonego działania obwinionego na szkodę M. D..

Z akt sprawy wynika, iż przedmiotowe zdarzenie polegające na zablokowaniu w dniu 11 września 2013 r. w K. przy ul. (...) pojazdu marki H. (...) o nr rej. (...) ” za pomocą blokady koła zostało dokonane przez pracownika firmy PARK- (...) i mimo, iż w związku z tym czynem pojazd M. D. był przejściowo niezdatnym do użytku to w konsekwencji nie spowodował faktycznie żadnej szkody.

Jednocześnie wskazać należy, iż czyn z art. 124 k.w. jak i występek z art. 288 k.k. popełnić można jedynie umyślnie.

M. M. jest pracownikiem firmy PARK- (...), przy czym wykonując wskazane we wniosku o ukaranie czynności, robi to w ramach obowiązków pracowniczych, które zostały mu zakreślone przez pracodawcę. Nie można zatem w tych okolicznościach obwinionemu (jako pracownikowi, który działa w zaufaniu do prawidłowości zaleceń swojego pracodawcy) na gruncie rozpoznawanej sprawy przypisać towarzyszenia udokumentowanym wnioskiem o ukaranie zachowaniom M. M. umyślnego zamiaru.

Mając na uwadze powyższe uznać należy, iż czyn M. M. nie wypełnia znamion zarzucanego wykroczenia. Samo zdarzenie w ocenie Sądu winno być ewentualnie rozpatrywane na gruncie cywilnoprawnym.

Zgodnie z art. 5 § l pkt 2 k.p.w. nie wszczyna się postępowania, a wszczęte umarza, gdy czyn nie zawiera znamion wykroczenia. Powyższe zgodnie z dyspozycją tego przepisu rodzi na obecnym etapie postępowania konieczność wydania decyzji o odmowie wszczęcia postępowania.