Czwartek, 28 marca 2024
Dziennik wyroków i ogłoszeń sądowych
Rej Pr. 2512 | Wydanie nr 5876
Czwartek, 28 marca 2024
Sygnatura akt: III Ca 858/13

Tytuł: Sąd Okręgowy w Nowym Sączu z 2014-02-05
Data orzeczenia: 5 lutego 2014
Data publikacji: 7 grudnia 2017
Data uprawomocnienia: 5 lutego 2014
Sąd: Sąd Okręgowy w Nowym Sączu
Wydział: III Wydział Cywilny Odwoławczy
Przewodniczący: Sędzia Zofia Klisiewicz
Sędziowie: Agnieszka Skrzekut
Rafał Obrzud

Protokolant: st. sekr. sąd. Anna Burnagiel
Hasła tematyczne: Ograniczone Prawo Rzeczowe
Podstawa prawna: art. 145 kc

Sygn. akt III Ca 858/13

POSTANOWIENIE

Dnia 5 lutego 2014r.

Sąd Okręgowy w Nowym Sączu, Wydział III Cywilny Odwoławczy w składzie

następującym:

Przewodniczący - Sędzia: SO Zofia Klisiewicz (sprawozdawca)

Sędzia SO Agnieszka Skrzekut

Sędzia SR del. Rafał Obrzud

Protokolant: st. sekr. sąd. Anna Burnagiel

po rozpoznaniu w dniu 5 lutego 2014r.

na rozprawie

sprawy z wniosku S. P.

przy uczestnictwie M. M. (1), K. F., W. J., J. J., A. M., H. M., A. B., G. B., I. K., A. K.

o ustanowienie drogi koniecznej i służebności przesyłu

na skutek apelacji uczestników M. M. (1), H. M., A. M.

od postanowienia Sądu Rejonowego w Zakopanem

z dnia 3 września 2013r. sygn. akt I Ns 66/13

p o s t a n a w i a :

1.  sprostować oczywistą omyłkę pisarską w pkt I zaskarżonego postanowienia w ten sposób, że w miejsce oznaczenia dz. ewid. nr (...)wpisać dz. ewid. nr (...)oraz w miejsce oznaczenia dz. ewid. nr (...) wpisać dz. ewid. nr (...);

2.  oddalić apelacje uczestników;

3.  orzec, że wnioskodawca i uczestnicy ponoszą koszty postępowania apelacyjnego związane ze swym udziałem w sprawie.

Sygn. III Ca 858/13

UZASADNIENIE

Postanowieniem z dnia 3.09.2013 r., Sąd Rejonowy w Zakopanem w sprawie z wniosku S. P.z udziałem M. M. (1), K. F., W. J., J. J., A. M., H. M., A. B., G. B., I. K., A. K., o ustanowienie drogi koniecznej;

- ustanowił na rzecz każdoczesnego właściciela dz. ewid. (...)położonej w obr. (...)w K.– zapisanej w Kw (...)służebność przejazdu, przechodu, przegonu, przeprowadzenia rur wodociągowych, kanalizacyjnych i kabli energetycznych biegnącą po dz. ewid. (...)położonej w obr. (...)w K.– zapisanej w Kw (...)- oznaczoną linią czerwoną przerywaną oraz pkt. S1, S2, S4, S5, S7, S15, S1 w mapie sytuacyjnej z opracowaniem dla celów prawnych sporządzonej przez biegłego geodetę B. H.nr upr. (...), zam. (...)( wariant I ) oraz po dz. ewid. (...)położonej w obr. (...)w K.– zapisanej w Kw (...)szlakiem oznaczonym linią czerwoną przerywaną oraz pkt. S5, S14, S13, S9, S8, S7, S5 w mapie sytuacyjnej z opracowaniem dla celów prawnych sporządzonej przez biegłego geodetę B. H.nr upr. (...), zam. (...)( wariant I ) oraz po dz. ewid. (...)położonej w obr. (...)w K.– zapisanej w Kw (...), szlakiem oznaczonym linią czerwoną przerywaną oraz pkt. S2, S3, S4, S2 oraz pkt. S13, S12, S11, S10, S9, S13 w mapie sytuacyjnej z opracowaniem dla celów prawnych sporządzonej przez biegłego geodetę B. H. nr upr. (...), zam. (...)( wariant I) – pkt I sentencji,

- zasądził od S. P. s. F. i B. na rzecz :

a) H. M. c. M. i A. kwotę 10.483zł,

b) M. M. (1) s. A. i A. oraz A. M. c. K. i A. na zasadzie wspólności ustawowej małżeńskiej kwotę 17.908zł – pkt II sentencji,

- wynagrodzenia dla A. B. – właścicielki dz. ewid. (...) nie zasądzał – pkt III sentencji,

- nakazał H. M., aby usunęła z dz. ewid. (...)wszelkie wzniesione tam przedmioty w postaci : kapliczki, figury sakralnej, słupków murowanych, bramy wjazdowej drewnianej – zalegające na szlaku służebnym, a położone pomiędzy pkt. S7, S8, S9, S13, S5, S7 ujawnionymi na szkicu sytuacyjnym dla celów prawnych, sporządzonym przez geodetę B. H.nr upr. (...), zam. (...)- w terminie 1-go miesiąca od uprawomocnienia się orzeczenia, z zastrzeżeniem że w przypadku nie wykonania powyższego nakazu przez uczestniczkę w oznaczonym terminie, wnioskodawca S. P.będzie uprawniony do usunięcia powyższych budowli na koszt i ryzyko uczestniczki H. M.– pkt IV sentencji,

- nakazał uczestnikom M. M. (1)i A. M., aby w terminie 30 dni wydali S. P.klucze do bramy wjazdowej stalowej, usytuowanej w północnej części dz. ewid. (...)przy wjeździe z tej działki na drogę publiczną dz. (...) w pobliżu pkt. S3, S15 – zgodnie ze szkicem sytuacyjnym biegłego B. H.powołanym w pkt. IV wyrzeczenia – pkt V sentencji,

- zasądził od wnioskodawcy na rzecz Skarbu Państwa ( kasa Sądu Rejonowego w Zakopanem ) kwotę 6.776,82zł – tytułem zwrotu wyłożonych kosztów postępowania, a pozostałe koszty postępowania zniósł – pkt VI i VII sentencji.

Sąd Rejonowy ustalił, że dz. ewid. nr (...)położona w K.stanowi własność wnioskodawcy i jest położona w terenie przeznaczonym w planie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego pod zabudowę mieszkaniową, pensjonatową, związana z nieuciążliwą działalnością usługową i gospodarczą, w tym rolniczą oraz niezbędne wewnętrzne drogi dojazdowe z towarzyszącą infrastrukturą techniczną. W chwili obecnej działka ta jest niezabudowana, porośnięta trawą. Dz. ewid. nr (...)własności uczestniczki H. S., zabudowana jest budynkiem mieszkalnym, od strony zachodniej styka się z działką władnącą. W narożniku północno – zachodnim, po którym ma biec szlak wg wersji I znajduje się szlak wjazdowy na ową nieruchomość, figurka sakralna oraz kapliczka i brama drewniana. Kapliczka i figurka sakralna zostały postawione w trakcie postępowania. Dz. ewid. nr (...)posiada łączność komunikacyjną z drogą publiczną przez dz. ewid. nr (...), której właścicielami na zasadzie wspólności małżeńskiej są M.i A.małżonkowie S.. Działka (...)w całości jest ogrodzona, a w terenie stanowi szlak drożny utwardzony żwirem. W miejscu styku tego szlaku z drogą publiczną znajduje się brama wjazdowa. Dz. ewid. nr (...)stanowi własność uczestniczki A. B.i jest zabudowana budynkiem mieszkalnym, a w części użytkowana jest jako ogród. Działka ta jest ogrodzona. Przez w/w działki przebiega szlak wg wersji I. S.wg wersji II przebiega od drogi publicznej przez dz. ewid. nr (...)współwłasności A. K. będącej następcą prawnym Z. M.w 1/3 części, W. J.i J. J.którzy są następcami prawnymi I. J.. W. J.i I. J.byli współwłaścicielami w 1/3 części oraz w 1/3 części I. K.i K. F.. Działka ta w terenie jest ogrodzona i stanowi drogę dojazdową. Poza wjazdem na tą działkę, szerokość jej wynosi od 2,5 do 3 metrów. W dalszej części szlak wg wersji II przebiega po dz. ewid. nr (...)będącej własnością G. B.. Działka ta w narożniku południowo – wschodnim zbudowana jest budynkiem mieszkalnym, a w pozostałej części użytkowana jest jako obejście budynku oraz ogród. Działka ta łączy się z działką władnącą. Wcześniej gdy działki będące przedmiotem postępowania nie były zabudowane tak intensywnie jak obecnie i nie były ogrodzone, komunikacja z działką władnącą odbywała się poprzez ścieżkę „chodnik”, który biegł wzdłuż wariantu I, ale też przejazdy wykonywane były szlakiem wg wersji II. Po zabudowaniu okolicznych działek i ich ogrodzeniu ustała możliwość komunikacji działki władnącej z drogą publiczną.

W tym stanie faktycznym Sąd Rejonowy uznał, że zachodzą przesłanki z art. 145 § 1 kc do ustanowienia drogi koniecznej i służebności przeprowadzenia instalacji i wybrał wariant I. Stwierdził Sąd, że szlak wg wersji I (pomijając dz. ewid. (...) której właścicielka A. B. uznała wniosek) przebiega w terenie po istniejącym szlaku drożnym, stanowiącym komunikację dla siedliska położonego na dz. ewid nr. (...), a zatem ustanowienie służebności tym szlakiem nie zmieni sposobu użytkowania gruntu, a szlak ten ma szerokość od 4,16 m do 3,06 m i zapewnia swobodny przejazd nawet dla pojazdów ciężkich. W ocenie Sądu Rejonowego warunku tego nie spełnia wariant II, gdyż szerokość tego szlaku (pomijając wjazd) wacha się od 2,5 do 3 metrów. Taka szerokość szlaku uniemożliwia swobodny przejazd ciężkich pojazdów, w tym Straży Pożarnej. Aby przejazd był odpowiedni, szerokość szlaku musi wynosić co najmniej 3 metry. Podał nadto Sąd, że ustanowienie szlaku wg wersji II pociągałoby za sobą konieczność przyznania wyższego wynagrodzenia niż w wariancie I oraz, że biegnąc przez dz. ewid. nr (...) szlak w tej wersji zajmuje pow. 133 m 2 z siedliska uczestniczki B..

Wysokość wynagrodzenia za ustanowienie służebności w wersji I wynosi kwotę 17,908 zł za dz. ewid. nr (...), za dz. ewid. nr (...) kwotę 10,483 zł, zaś za dz. ewid. nr (...) kwotę 10,649 zł . W wersji II kwoty te wynoszą: odnośnie dz. ewid. nr (...) – 7,848 zł, odnośnie dz. ewid. nr (...) – 37,244 zł. Kwoty te dotyczą wartości uszczerbku gruntu jak i kosztów zainwestowania.

Ustanawiając służebność wg wariantu I, Sąd zasądził wynagrodzenie zgodnie z wyliczeniami biegłej I. M. oraz nakazał uczestnikom nieruchomości obciążonych wykonanie prac, za które przyznano wynagrodzenie, nadto zawarł również stosowne upoważnienie dla wnioskodawcy do wykonania zastępczego.

O kosztach orzekł na podstawie art. 520 kpc, obciążając nimi wnioskodawcę.

Powyższe postanowienie zaskarżyli uczestnicy A. M., H. M. i M. M. (1) apelacjami.

Uczestniczka A. M. zarzuciła obrazę przepisów prawa materialnego to jest art. 140 k.c. i art. 145 k.c. w związku z art. 64 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, nadto obrazę przepisów prawa procesowego to jest art. 278 k.p.c. w zw. z art. 232 k.p.c., art. 233 § 1 k.p.c. , art. 328 § 2 k.p.c. i art. 321 k.p.c..

Wskazując na powyższe zarzuty apelująca uczestniczka wniosła o zmianę zaskarżonego postanowienia przez ustanowienie służebności drogi koniecznej wg wariantu II ewentualnie jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji i obciążenie wnioskodawcy kosztami postępowania apelacyjnego.

Uczestnicy M. M. (1) i H. M. w apelacji zarzucili naruszenie prawa materialnego przez zastosowanie art. 145 § 1 i 2 k.c., niewyjaśnienie wszystkich istotnych dla rozstrzygnięcia okoliczności faktycznych oraz sprzeczność istotnych ustaleń z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego.

Wskazując na powyższe zarzuty apelujący uczestnicy wnieśli o zmianę zaskarżonego postanowienia przez oddalenie wniosku o ustanowienie drogi koniecznej dla dz. ewid. nr (...), ewentualnie w przypadku uwzględnienia wniosku, o przyjęcie wariantu II z opinii biegłego geodety B. H. lub uchylenie zaskarżonego postanowienia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Zakopanem przy uwzględnieniu kosztów postępowania za obie instancje.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacje uczestników są niezasadne.

Postanowienie Sądu Rejonowego nie narusza przepisów prawa materialnego, ani też przepisów prawa procesowego przytoczonych w apelacji. Nie zachodzą w sprawie także uchybienia, które Sąd Okręgowy bierze pod rozwagę z urzędu – art. 378 § 1 k.p.c.

Odnosząc się do apelacji uczestników M. M. (1) i H. M.stwierdzić należy, że podniesione zarzuty nie zostały skutecznie wywiedzione, a nawet pozostają ze sobą we wzajemnej sprzeczności. Skarżący z jednej strony kwestionują zasadność ustanowienia służebności, a z drugiej strony wskazują na przyjęcie wariantu II wg opinii biegłego geodety, jako odpowiedniego.

Podstawową przesłanką ustanowienia służebności drogi koniecznej jest brak dostępu nieruchomości do drogi publicznej. Za drogę publiczną uważać przy tym należy drogę zaliczoną na podstawie ustawy z 1985 r. o drogach publicznych do jednej z kategorii dróg, z której może korzystać każdy, zgodnie z jej przeznaczeniem, z ograniczeniami i wyjątkami określonymi w tej ustawie lub innych przepisach szczególnych (drogi krajowe, wojewódzkie, powiatowe i gminne) – por. postanowienie SN z dnia 20.09.2012r., LEX nr 1230155.

Niesporne w sprawie było, że dz. ewid. nr (...) nie ma prawnie zagwarantowanego dostępu do drogi publicznej i do infrastruktury umożliwiającej doprowadzenie mediów. Okoliczność ta wynika nie tylko z opinii biegłego geodety B. H., ale także z protokołu oględzin przedmiotu sporu, którego treści żadna ze stron nie kwestionowała (k.47-50). Możliwość korzystania z cudzego gruntu na zasadach grzeczności, czy bez sprzeciwu właściciela nieruchomości wykorzystywanej, bądź na zasadach obligacyjnych nie jest dostępem prawnie zagwarantowanym. Takie stanowisko wyraził Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 9.12.2004r. II CK 233/04, Biul. SN 11/05,s.47, wyjaśniając, że czasowa możność dojazdu do drogi publicznej przez grunt sąsiadów nie wyłącza dochodzenia ustanowienia drogi koniecznej, ponieważ przez brak dostępu do drogi publicznej należy rozumieć takie położenie nieruchomości, w którym nie ma prawnie zapewnionego i nieskrępowanego wolą osób trzecich dostępu do drogi publicznej, a Sąd Okręgowy stanowisko to w pełni podziela. Powoływanie się zatem przez skarżących na okoliczność, że wnioskodawca nie doznaje przeszkód w przejeździe po dz. ewid. nr (...), nie mogło mieć wpływu na treść rozstrzygnięcia. Wskazywanie przez w/w apelujących na bliżej nieokreślone dalsze powinowactwo między zstępnymi wnioskodawcy i uczestniczki G. B., nie pozostaje w związku ze sprawą, a przynajmniej taki związek nie został wykazany. Wnioskodawca temu zaprzeczył. Wskazywanie przez skarżących na zasadność ustanowienia służebności wg wariantu II, nie zasługiwało na uwzględnienie.

Jak wynika z treści opinii biegłych: B. H. i I. M., z protokołu oględzin przedmiotu wniosku droga mająca przebiegać po działkach skarżących prowadzi wyłącznie po urządzonym szlaku mającym przeznaczenie tylko komunikacyjne od bliżej nieokreślonego czasu. Działka nr (...) jest odgrodzona od działki siedliskowej nr (...), a więc komunikacja dz. ewid. nr (...) przez tą działkę nie będzie miała bezpośredniego wpływu na siedlisko położone na dz. ewid. nr (...). Jeżeli zaś chodzi o dz. ewid. nr (...), to droga wg wariantu I zabiera do komunikacji dz. ewid. nr (...) z drogą publiczną tylko 0,0018 ha i to w samym jej narożu, służącym także do komunikacji działki obciążonej. Kwestie związane z ustanowieniem służebności po dz. ewid. nr (...), pozostają poza zakresem niniejszego odniesienia bowiem uczestniczka A. B. od początku wyrażała zgodę na ustanowienie drogi po jej działce, nie wnosząc o wynagrodzenie. Porównując zatem wariant I i II służebności stwierdzić należy, że w większym stopniu wariant I odpowiada przesłankom z art. 145 § 2 i 3 k.c. Apelujący przyznają, że w świetle szlaku wg wariantu II znajduje się słup elektryczny, ale nie widzą problemu w jego przesunięciu, natomiast ponad normatywną uciążliwością dla nich, jest przejazd po urządzonej drodze. Takie stanowisko nie zasługuje na akceptację. Niewątpliwie obciążenie służebnością nieruchomości jest uciążliwością dla właściciela nieruchomości i ta kwestia nie wymaga dalszych rozważań, ale to obciążenie z racji swej konieczności nie powinno być ponad potrzebę. W rozpoznawanej sprawie ustanowienie służebności po istniejącej drodze i w zasadzie poza ogrodzeniem siedliska, nie może być uznane za obciążenie ponad miarę i bez potrzeby. Ustanowienie służebności po istniejącej drodze, w ocenie Sądu Okręgowego należy traktować jako obciążenie najmniejsze w rozumieniu art. 145 § 2 zd.2 k.c. w przeciwieństwie do ustanowienia drogi o mniejszej szerokości bez urządzeń na znacznym odcinku i z potrzebą przesuwania słupa elektrycznego. Zarzut skarżących uczestników, iż Sąd bezzasadnie odmówił wiary zeznaniom św. J. K., jest niezasadny, a ponadto należy stwierdzić, że zeznania te nie miały przesądzającego wpływu na treść rozstrzygnięcia. Świadek ten podał, że przejazdy wnioskodawcy wg wariantu II „rejestruje” z okresu ok. 20 lat temu. Takie informacje do ustanowienia drogi koniecznej są mało przydatne. Jeżeli chodzi o czas wystawienia kapliczki i figurki, to świadek ten istotnie odmiennie zeznał, niż sama uczestniczka H. M.. Uczestniczka ta na k. 235 przyznała, że kapliczka i figurka zostały usytuowane w trakcie niniejszego postępowania tj. w 2012r., a wniosek wpłynął w dniu 28.04.2011r. Należy w tym miejscu zaznaczyć, że usunięcie tych urządzeń to jedynie przesunięcie ich w dalszą część działki władnącej, a koszt tych czynności został uwzględniony w wysokości wynagrodzenia przyznanego uczestniczce H. M.. Jeżeli zaś chodzi o bramę na dz. ewid. nr (...) , to jak zeznała uczestniczka A. M. (k. 367), bramę tę wystawili po oględzinach przedmiotu sporu.

W świetle powyższych rozważań należy uznać, że zarzuty apelujących uczestników M. M. (1) i H. M. są niezasadne.

Odnosząc się do apelacji uczestniczki A. M., stwierdzić należy, że podniesione w niej zarzuty, także są niezasadne.

Przede wszystkim należy stwierdzić, że nie zachodzi naruszenie przepisów Konstytucji RP. Przepis art. 145 k.c. jest zgodny z Konstytucją RP. Ograniczenie własności jednej nieruchomości na rzecz sąsiedniej nieruchomości jest zgodne z ustawą zasadniczą. Brak jest też odmiennego orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego w tym zakresie.

Nie zachodzi również naruszenie art. 140 k.c. Stosownie do treści w/w przepisu ustawy, w granicach określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego, właściciel nieruchomości może korzystać z rzeczy z wyłączeniem innym osób. Ustawa w postaci kodeksu cywilnego w tej sprawie przewiduje ograniczenia prawa własności np. przez obciążenie jej służebnością na podstawie art. 145 k.c.

Zarzut naruszenia art. 278 k.p.c. w związku z art. 232 k.p.c. także nie jest zasadny. Po pierwsze nie było wniosku o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego ds. drogownictwa i budownictwa, a po drugie Sąd nie miał potrzeby dopuszczać takiego dowodu z urzędu, w sytuacji gdy ustanawiał służebność w zasadzie po istniejącej drodze. Ponadto ustanowienie drogi koniecznej w postępowaniu sądowym nie wymaga wcześniejszej opinii biegłego pod kątem zgodności szlaku z przepisami prawa budowlanego.

Twierdzenie skarżącej uczestniczki, iż ustanowienie służebności na rzecz nieruchomości wnioskodawcy spowoduje, że zarówno wnioskodawca jak i uczestniczka G. B. będą mieć dwa alternatywne dojazdy do swoich nieruchomości, jest nieuzasadnione. Ustanowienie służebności na rzecz nieruchomości wnioskodawcy nastąpiło dlatego, że nie miała ona dostępu do drogi publicznej, a to nie daje uprawnień właścicielom innych nieruchomości.

Zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. nie został skutecznie wywiedziony. Ocena dowodów dokonana przez Sąd I instancji nie uchybia zasadom logicznego rozumowania, ani doświadczenia życiowego i uwzględnia przesłanki przewidziane w w/w przepisie ustawy. Kwestia odmowy wiary zeznaniom św. J. K.została już wyżej omówiona przy odniesieniu się do apelacji uczestników H. M.i M. M. (1) w związku z tym zbędne jest powtarzanie tej argumentacji. Niezasadny jest zarzut naruszenia art. 328 § 2 k.p.c. Uzasadnienie postanowienia Sądu Rejonowego zawiera wszystkie niezbędne elementy przewidziane w treści w/w przepisu ustawy, a ponadto gdyby nawet nie zawierało któregoś z elementów wymienionych w art. 328 § 2 k.p.c., to bez wykazania jaki to miało wpływ na treść rozstrzygnięcia , uchybienie to nie mogłoby skutecznie podważyć orzeczenia. Skarżąca nie powołuje się na taki wpływ.

Brak było także podstaw do uwzględnienia zarzutu naruszenia art. 321 k.p.c. W piśmie procesowym z dnia 9.04.2013r. (k.331- k. 333), wnioskodawca złożył wniosek zawierający żądanie uwzględnione w pkt. IV i V postanowienia. Jeżeli zaś chodzi o dopuszczalność takiego wyrzeczenia w sprawie o ustanowienie drogi koniecznej, to należy uznać brak przeszkód procesowych do nakazania pewnych czynności, które są potrzebne do wykonywania służebności. W postanowieniu z dnia 14.11.1997r. II CKN 456/97 LEX 319579, Sąd Najwyższy orzekał w sprawie gdzie również nakazano wykonanie pewnych czynności właścicielce nieruchomości obciążonej, tak aby udrożnić szlak służebny i dopuścił takie wyrzeczenie. Podnoszenie przez skarżącą uczestniczkę A. M. kwestii nakazu objętego w pkt. IV jest niezasadne także z tego powodu, że nie dotyczy to jej osoby.

Reasumując, Sąd Okręgowy podzielił ustalenia faktyczne Sądu Rejonowego oraz wnioski prawne wyciągnięte na ich podstawie i przyjął je za własne. W konsekwencji Sąd Okręgowy uznał, że postanowienie Sądu Rejonowego jest prawidłowe.

W tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy orzekł jak w sentencji na zasadzie art. 385 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd orzekł na podstawie art. 520 § 1 k.p.c. Zdaniem Sądu brak jest podstaw do odstąpienia od zasady wyrażonej w w/w przepisie ustawy. Tylko właściciel nieruchomości władnącej był zainteresowany pozytywnym dla niego rozstrzygnięciem.

Sąd Okręgowy sprostował oczywiste omyłki pisarskie w postanowieniu Sądu Rejonowego dotyczące błędów w oznaczeniu działek obciążonych na podstawie art. 350 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c.

(...)

(...)

Najczęściej czytane
ogłoszenia

Udostępnij