Sygn. akt II Cz 211/15

POSTANOWIENIE

Dnia 17 kwietnia 2015 r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy II Wydział Cywilny - Odwoławczy w następującym składzie:

Przewodniczący: SSO Barbara Jankowska -Kocon Sędziowie: SO Irena Dobosiewicz/spr./

SO Janusz Kasnowski

po rozpoznaniu w dniu 17 kwietnia 2015 r. w Bydgoszczy

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z wniosku wierzyciela (...) Bank (...) S.A. we W.

przeciwko dłużnikom K. K., T. K.

o egzekucję świadczenia pieniężnego

na skutek zażalenia dłużników na postanowienie Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z dnia 27 stycznia 2015 r. w sprawie o sygn. akt XII Co 10817/14

postanawia:

oddalić zażalenie.

Na oryginale właściwe podpisy

Sygn. akt II Cz 211/15

UZASADNIENIE

Dłużnicy K. K. i T. K. złożyli skargę na postanowienie Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Bydgoszczy M. B. z dnia 1 grudnia 2014 r. w przedmiocie umorzenia postępowania egzekucyjnego i obciążenia ich kosztami w sprawie Km 7669/12. Skarżący domagali się zmiany zaskarżonego postanowienia poprzez obciążenie kosztami egzekucyjnymi wierzyciela.

W uzasadnieniu wskazali, że wierzyciel występując z wnioskiem o umorzeniu postępowania egzekucyjnego nie poinformował Komornika o sprzedaży wierzytelności. Zdaniem dłużników zostali oni niesłusznie zobowiązania do zapłaty kosztów w kwocie 569,54 zł, gdyż wierzyciel nie został jeszcze zaspokojony. Nie zgadzają się z wezwaniem do zapłaty tej kwoty na rzecz Komornika, bowiem nowy wierzyciel złoży niewątpliwie wniosek o wszczęcie postępowania egzekucyjnego o pozostałą kwotę zadłużenia.

Komornik Sądowy ustosunkowując się do skargi dłużników wniósł o jej oddalenie.

W uzasadnieniu wskazał, że dłużnicy nie wykazali, aby bankowy tytuł egzekucyjny opatrzony klauzulą wykonalności, na podstawie którego prowadzono egzekucję został zmieniony czy uchylony, dłużnicy nie wykazali również, że nie nadaje się on do wykonania, w związku z czym nie było podstaw do zastosowania art. 49 ust. 2a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o komornikach sądowych i egzekucji (t.j. Dz. U. z 2011 r., nr 231, poz. 1376 ze zm., dalej: u.k.s.e.), zgodnie z ich żądaniem.

Postanowieniem z dnia 27 stycznia 2015 r. Sąd Rejonowy w Bydgoszczy oddalił skargę (pkt 1) i zwolnił dłużników od opłaty sadowej (pkt 2).

W uzasadnieniu wskazał, że na podstawie analizy akt Km 7669/12 ustalił, iż Komornik dokonał zajęcia wynagrodzenia za pracę dłużnika T. K. otrzymywane od (...)S.A., w związku z czym w sposób właściwy ustalił opłatę w wysokości 8% na podstawie art. 49 ust. 1 u.k.s.e.

Mając na uwadze dyspozycję art. 49 ust. 2 u.k.s.e. w brzmieniu na dzień wszczęcia egzekucji w sprawie Km 7669/12, w sprawach o egzekucję świadczeń pieniężnych w przypadku umorzenia postępowania egzekucyjnego na wniosek wierzyciela oraz na podstawie art. 823 Kodeksu postępowania cywilnego komornik pobiera od dłużnika opłatę stosunkową w wysokości 5% wartości świadczenia pozostałego do wyegzekwowania, jednak nie niższej

i

niż 1/10 i nie wyższej niż dziesięciokrotna wysokość przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego. Wartość świadczenie pozostałego do wyegzekwowania, stanowiącą podstawę ustalenia opłaty stosunkowej, oblicza się według zasad określonych w art. 46 u.k.s.e. Jeżeli do umorzenia postępowania egzekucyjnego doszło po częściowym wyegzekwowaniu świadczenia, wartość świadczenia pozostałego do wyegzekwowania będzie stanowić różnicę pomiędzy wartością świadczenia egzekwowanego świadczenia, a wartością wyegzekwowanego świadczenia. W takim wypadku komornik pobiera od dłużnika dwie opłaty. Pierwsza z nich będzie obliczona według zasad określonych w art. 49 ust. 1 u.k.s.e., druga natomiast według zasad określonych w art. 49 ust 2 u.k.s.e.

Sąd I instancji wskazał ponadto, że w aktach egzekucyjnych znajduje się wniosek wierzyciela z dnia 27 listopada 2014 r. o umorzenie postępowania egzekucyjnego na podstawie art. 825 pkt 1 k.p.c. i zauważył, że komornik jest związany wnioskiem wierzyciela, a wierzyciel, jako główny dysponent postępowania egzekucyjnego może zawsze zadecydować o jego umorzeniu. Tak więc w przedmiotowej sprawie od części nie wyegzekwowanego roszczenia Komornik prawidłowo ustalił opłatę stosunkową na podstawie art. 49 ust. 2 u.k.s.e.

W ocenie Sądu, twierdzenia dłużników, iż opłata w przedmiotowej sprawie powinna zostać ustalona na podstawie art. 49 ust. 2a u.k.s.e. oraz obciążać wierzyciela nie znajdują uzasadnienia. Treść ww. przepisu stanowi, iż art. 49 ust. 2a u.k.s.e. nie stosuje się, jeżeli dłużnik wykaże, że orzeczenie na którym oparto klauzule wykonalności zostało uchylone lub zmienione w taki sposób, iż nie nadaje się do wykonania, utraciło moc lub tytuł wykonawczy został pozbawiony wykonalności z przyczyn innych niż zaspokojenie wierzyciela. W przedmiotowej sprawie klauzula wykonalności nie została uchylona ani zmieniona tak, aby nie nadawała się do wykonania, tytuł wykonawczy nie został pozbawiony wykonalności. Dokonanie przelewu wierzytelności przez pierwotnego wierzyciela na rzecz innego podmiotu nie stanowi podstawy do utraty mocy przez bankowy tytuł egzekucyjny, jak wskazują skarżący.

Sąd Rejonowy podkreślił także, że ustawodawca nie uzależnia prawa komornika do żądania zwrotu poniesionych wydatków w zakresie określonym w art. 39 u.k.s.e. od skuteczności egzekucji. Oznacza to, że zwrot wydatków przysługuje komornikowi niezależnie od wyniku egzekucji. Zasadą wyrażoną w art. 770 k.p.c. jest, że koszty niezbędne do celowego przeprowadzenia egzekucji ponosi dłużnik, stąd właśnie to na dłużniku ciąży obowiązek zwrotu komornikowi poniesionych wydatków gotówkowych.

2

Na marginesie Sąd wskazał, że w przypadku nie wyegzekwowania w jednym postępowaniu całej wierzytelności objętej tytułem wykonawczym, nie ma przeszkód do jego ponownego wykorzystania w zakresie pozostałym do zapłaty w kolejnym postępowaniu egzekucyjnym. Natomiast w rozpatrywanej sprawie warunkiem ponownego wykorzystania bankowego tytułu egzekucyjnego opatrzonego klauzulą wykonalności na rzecz (...) Bank (...) S.A. będzie uwidocznienie zmiany wierzyciela, który nabył wierzytelność od wierzyciela występującego w niniejszej sprawie.

Zażalenie na punkt 1 postanowienia złożyli dłużnicy i domagali się jego zmiany poprzez uwzględnienie skargi oraz zasądzenia kosztów postępowania.

W uzasadnieniu powołali się na orzeczenie Sądu Okręgowego w Kaliszu z dnia 10 lutego 2014 r. (sygn. II Cz 68/14) i wskazali, że na skutek cesji przysługującej względem nich wierzytelności z (...) Bank (...) S.A. we W. na rzecz (...) Fundusz (...)w G., będą oni zobligowani do pokrycia kosztów egzekucji w przypadku jej wszczęcia przez nowego wierzyciela. Dłużnicy przywołali również postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 2 kwietnia 2004 r. (DI CZP 9/04) i podnieśli, że obawiają się sytuacji, w której pierwotny wierzyciel będzie egzekwował dług na podstawie bankowego tytułu egzekucyjnego pomimo dokonania cesji wierzytelności.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zażalenie nie jest zasadne. Rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego odpowiada prawu, a zarzuty podniesione w zażaleniu nie mogły wpłynąć na postulowaną zmianę zaskarżonego orzeczenia.

Odnosząc się do pierwszego z zarzutów wskazać należy, że przywołane przez skarżących postanowienie Sądu Okręgowego w Kaliszu dotyczy innego stanu faktycznego. Z jego treści wynika bowiem, że w tejże sprawie doszło do podziału wierzytelności, a przedmiotem cesji była jedynie jej część. Taka sytuacja nie miała natomiast miejsca w rozpoznawanej sprawie. Poza tym orzeczenie to nie jest wiążące dla sądu rozpoznającego niniejszą sprawę. Zdaniem Sądu Okręgowego, nie można wykluczyć sytuacji, że nowy wierzyciel zwróci się do organu egzekucyjnego o wyegzekwowanie nabytej wierzytelności w przypadku braku dobrowolnego uregulowania należności przez skarżących, a następnie zostaną oni obciążeni kosztami egzekucji, nie oznacza to jednak, że rozstrzygnięcie Komornika w przedmiocie kosztów postępowania egzekucyjnego w sprawie Km 7669/12 jest

3

nieprawidłowe. Jak słusznie wskazał Sąd Rejonowy, postanowienie organu egzekucyjnego odpowiada przepisom ustawy o komornikach sądowych i egzekucji, w tym w szczególności art. 49 ust. 2 u.k.s.e. Nie ma również podstaw do zastosowania art. 49 ust. 2a u.k.s.e., albowiem orzeczenie, na którym oparto klauzulę wykonalności nie zostało uchylone lub zmienione w taki sposób, iż nie nadaje się do wykonania, nie utraciło moc lub tytuł wykonawczy nie został pozbawiony wykonalności z przyczyn innych niż zaspokojenie wierzyciela.

Również drugi z podniesionych zarzutów nie był zasadny. Skarżący wskazali, że obawiają się, iż pierwotny wierzyciel Bank (...) będzie egzekwował dług na podstawie dotychczasowego bankowego tytułu egzekucyjnego pomimo dokonania cesji wierzytelności. Zauważyć jednak należy, że odpowiedź na obawy skarżących znajduje się w uzasadnieniu przywołanego przez nich postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 2 kwietnia 2004 r. (III CZP 9/04). Stwierdza się tam m.in., że zgłaszane niekiedy obawy, że dochodzenie przez instytucję niebankową w zwykłym procesie nabytej od banku wierzytelności, stwierdzonej bankowym tytułem egzekucyjnym, może doprowadzić do powstania tytułu egzekucyjnego o innej treści, chociaż obejmującego tę samą wierzytelność co bankowy tytuł egzekucyjny, są niezasadne, gdyż w praktyce zbywca wierzytelności (bank) wydaje z reguły nabywcy (cesjonariuszowi) bankowy tytuł wykonawczy (np. jako dowód istnienia wymagalnej wierzytelności i jej rozmiaru). Gdyby pojawiła się jednak sytuacja, że egzekucja wobec dłużnika byłaby prowadzona na podstawie dwóch tytułów wykonawczych (bankowego tytułu egzekucyjnego zaopatrzonego w stosowną klauzulę wykonalności i tytułu wykonawczego uzyskanego przez instytucję niebankową cesjonariusza) dłużnik mógłby wytoczyć odpowiednie powództwo przeciwegzekucyjne (art. 840 k.p.c; por. także uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z dnia 4 sierpnia 1992 r., III CZP 94/92). Sąd Okręgowy to stanowisko w pełni podziela, co dla skarżących oznacza, że także ten zarzut nie mógł wpłynąć na zmianę prawidłowego orzeczenia Sądu Rejonowego.

Z tych zasadniczych przyczyn Sąd Okręgowy oddalił zażalenie jako bezzasadne na podstawie art. 385 k.p.c. w zw. z art. 397 § 2 k.p.c. i art. 13 § 2 k.p.c.

Na oryginale właściwe podpisy Za zgodność z oryginałem