Sygn. akt II AKzw 266/13

POSTANOWIENIE

Dnia 15 marca 2013 roku

Sąd Apelacyjny w Krakowie w II Wydziale Karnym w składzie:

po rozpoznaniu w sprawie

M. P. s. H.

skazanego z art. 286 §1 k.k. i inne

zażalenia wniesionego przez skazanego

na zarządzenie Sędziego Sądu Okręgowego w Tarnowie

z dnia 11 stycznia 2013 roku, sygn. akt III Kzw 422/12

w przedmiocie odmowy przyjęcia zażalenia

na podstawie art. 430 § 1 k.p.k. w zw. z art. 1 § 2 k.k.w.

postanawia

pozostawić zażalenie bez rozpoznania.

UZASADNIENIE

Zarządzeniem z dnia 11 stycznia 2013 r. sędzia Sądu Okręgowy w Tarnowie odmówił przyjęcia zażalenia skazanego M. P. na postanowienie Sądu Okręgowego w Tarnowie z dnia 14.12.2012 r. w przedmiocie utrzymania w mocy postanowienia Sądu Rejonowego w Bochni orzekającego wykonanie zastępczej kary pozbawienia wolności. W uzasadnieniu zarządzenia podkreślono, że od orzeczeń Sądu Odwoławczego nie przysługuje środek odwoławczy, a postanowienie, na które skazany wniósł zażalenie jest właśnie takim orzeczeniem. Zażalenie jest zatem niedopuszczalne z mocy ustawy i w związku z tym należało, zgodnie z art. 429 § 1 k.p.k., odmówić jego przyjęcia.

Zarządzenie to zaskarżył skazany podnosząc, że postanowienie Sądu Rejonowego w Bochni jest błędne, a Sąd Okręgowy w Tarnowie winien poprawić je z urzędu.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Bezspornym jest, że skazany M. P. zażalił się na postanowienie Sądu Okręgowego w Tarnowie, który rozpoznawał zażalenie na postanowienie Sądu Rejonowego Bochni a więc był sądem odwoławczym. Zgodnie z treścią art. 426 § 1 k.p.k. na orzeczenie sądu odwoławczego środek odwoławczy nie przysługuje, poza wyjątkami opisanymi w § 2 tego przepisu, które w tym przypadku nie zachodzą. W takim przypadku zgodnie z ustalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego - Prezes Sądu Odwoławczego nie wydaje postanowienia o odmowie przyjęcia środka odwoławczego.

Sąd Apelacyjny w pełni podziela stanowisko zawarte w postanowieniu Sądu Najwyższego z dnia 24 lutego 2010 r. III KZ 18/10, że wniesienie środka odwoławczego od orzeczenia sądu odwoławczego wydanego na skutek odwołania, kiedy to środek ów nie tyle jest niedopuszczalny, ile wyraźnie w ogóle nie służy (art. 426 § 1 k.p.k.), nie wywołuje w istocie żadnych skutków procesowych, a w każdym razie nie obliguje prezesa tego sądu do wydawania zarządzenia w trybie art. 429 § 1 k.p.k., i to zarządzenia zaskarżalnego. (OSNwSK 2010/1/418).

Postąpienie upoważnionego sędziego w niniejszej sprawie spowodowało w gruncie rzeczy nieznane procedurze karnej angażowanie trzeciej instancji do rozpoznania zażalenia na postanowienie sądu rejonowego orzekającego w przedmiocie wykonania zastępczej kary pozbawienia wolności.

W tej realiach niniejszej sprawy upoważniony sędzia nie miał uprawnień przewidzianych w art. 429 § 1 k.p.k. dla prezesa sądu pierwszej instancji.

Należało zatem skorzystać z utrwalonego w orzecznictwie Sądu Najwyższego stanowiska, że wniesienie środka odwoławczego od orzeczenia sądu odwoławczego wydanego na skutek odwołania jest niedopuszczalne. Wystarczające było w takim stanie faktycznym poprzestanie na wydaniu zarządzenia o charakterze administracyjno-porządkowym i załączeniu pisma do akt z poinformowaniem adresata lub zwrócenia mu pism.

Z uwagi na dyspozycję art. 426 § 1 k.p.k. tego rodzaju postąpienie jakie zaprezentowano w zaskarżonym zarządzeniu było więc proceduralnie niedopuszczalne. Dlatego też Sąd Apelacyjny pozostawił zażalenie bez rozpoznania, bowiem nie sposób zaaprobować sytuacji, jaką wywołał autor zażalenia w sprawie niniejszej i poddawać merytorycznej kontroli bezprzedmiotowe postępowanie.