Sygn. akt II Ca 528/14

POSTANOWIENIE

Dnia 6 października 2014 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie następującym:

Przewodniczący:	SSO Grzegorz Ślęzak (spr.)
Sędziowie:	SSO Paweł Hochman SSO Beata Grochulska
Protokolant:	st. sekr. sąd. Beata Gosławska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 6 października 2014 roku

sprawy z wniosku P. K.

z udziałem (...) Spółki Akcyjnejz siedzibą w L.Oddział(...)i M. K.

o ustanowienie służebności przesyłu

na skutek apelacji uczestnika (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w L. Oddział (...)

od postanowienia wstępnego Sądu Rejonowego w Piotrkowie Tryb.

z dnia 2 czerwca 2014 roku, sygn. akt I Ns 1183/13

postanawia: uchylić zaskarżone postanowienie i sprawę przekazać do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Piotrkowie Trybunalskim pozostawiając temu sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postępowania za instancje odwoławczą.

Na oryginale właściwe podpisy

Sygn. akt II Ca 528/14

UZASADNIENIE

Zaskarżonym postanowieniem z dnia 2 czerwca 2014 r. Sąd Rejonowy w Piotrkowie Tryb. po rozpoznaniu sprawy z wniosku P. K. z udziałem (...) S.A., M. K. o ustanowienie służebności przesyłu postanowił oddalić zarzut zasiedzenia służebności przesyłu.

Podstawę powyższego rozstrzygnięcia stanowiły przytoczone poniżej ustalenia i rozważania Sądu Rejonowego.

P. K.wraz z żoną M.są właścicielami nieruchomości znajdującej się w miejscowości Z.gmina C.o nr (...). Powierzchnia działki wynosi 2,15 ha. Dla nieruchomości prowadzona jest księga wieczysta nr (...). Na przedmiotowej działce posadowione są: słupowa stacja transformatorowa oraz słup i przewody sieci energetycznej (...)i (...) należące obecnie do (...) S.A.

Przedmiotowa działka składa się z gruntów ornych jak i użytków rolnych zabudowanych oraz sadów.

Zarządzeniem nr (...)Naczelny Dyrektor (...)z dnia 12 sic pnia 1975 r. utworzył z dniem 1 stycznia 1976 r. Zakład (...)z siedzibą w Ł., jednocześnie zmieniono nazwę z Zakładu (...)na Zakład (...).

W dniu 30 listopada 1976 roku sporządzony został (...) Ł. dla Zakładu

(...) (...)protokół odbioru technicznego i przekazania do eksploatacji robót inwestycyjnych i po kapitalnym remoncie dotyczący stacji transformatorowej (...)znajdującej się w miejscowości Z. (...).

W dniu 22 grudnia 1976 roku sporządzony został (...)protokół odbioru technicznego i przekazania do eksploatacji robót inwestycyjnych i po kapitalnym remoncie dotyczący linii napowietrznej 04- niskiego napięcia. Protokół dotyczył obiektu znajdującego się w miejscowości Z. (...).

Zarządzeniem Ministra Przemysłu z 16 stycznia 1989 roku doszło do podziału przedsiębiorstwa pod nazwą (...) w W.. Zarządzeniem tym doszło do utworzenia z dniem 1 stycznia 1989 roku przedsiębiorstwa państwowego pod nazwą Zakład (...) w Ł..

Aktem notarialnym Rep A (...)z 12 lipca 1993 r. E. M.działający w imieniu Skarbu Państwa jako pełnomocnik Ministra Przemysłu i Handlu oświadczył, iż przekształca przedsiębiorstwo państwowe pod nazwą Zakład (...)w L.w (...) Spółkę AkcyjnąSkarbu Państwa.

M. F.jest pracownikiem (...)od grudnia 1992r. na stanowisku kierownika wydziału majątku sieciowego w rejonie energetycznym P. K. O.jest natomiast mistrzem ds. majątku sieciowego i zatrudniony jest u uczestnika od 1989 r.

Przedmiotowa linia przechodząca przez działkę wnioskodawców to jest linia napowietrzna o napięciu 15 kV, a druga linia tez napowietrzna o napięciu 0,4 kV czyli linia niskiego napięcia. Jest też stacja transformatorowa słupowa. Linia niskiego napięcia wychodzi ze stacji transformatorowej i przechodzi nad nieruchomości wnioskodawców oraz wzdłuż ulicy gdyż wychodzi w dwie strony. Linia Średniego napięcia relacji Ł. Z.przebiega nad nieruchomością wnioskodawców i dochodzi do stacji transformatorowej zasilając ją. Z linii niskiego napięcia jest również zasilana nieruchomość wnioskodawców. Na nieruchomości wnioskodawców są słupy podtrzymujące te linie zarówno niskiego jak i średniego napięcia. Nieruchomość jest dość rozległa. Linia średniego napięcia jest podparta na słupie trójnożnym z odłącznikiem zaś linia niskiego napięcia jest podparta dwoma podwójnymi słupami i jednym pojedynczym. W 1975 r. została opracowana dokumentacja projektowa na dobudowę stacji transformatorowej i budowę linii średniego napięcia jej zasilającej i był wykonany remont kapitalny i modernizacja istniejącej linii niskiego napięcia. Nowe słupy były postawione w śladzie tej starej linii.

Modernizacja całości tych prac w tym budowa linii średniego napięcia i stacji transformatorowej zakończyła się w listopadzie 1976r. od tej pory te urządzenia aż do dziś istnieją w tym samym miejscu. Obie linie są poddawane oględzinom nie rzadziej niż co 5 lat. W 2012r. miały miejsce oględziny stacji transformatorowej i linii średniego napięcia, zaś linii niskiego napięcia w 2013r. jest to wzrokowa ocena stanu technicznego urządzeń i na tej podstawie są podejmowane decyzje co do kolejnych zabiegów eksploatacyjnych np. przeglądów. Linie znajdują się na majątku i w eksploatacji uczestnika od 1976r. Nie było problemów z wejściem na posesje wnioskodawców celem oględzin urządzeń. Przynajmniej raz na 5 laty musi być dojście do linii. Co do słupów to dostęp jest konieczny przy awarii, wtedy musi być dojazd dla ciężkiego sprzętu. Jeśli skłamie się słup to musi być możliwość dojazdu do stacji żeby go np. wymienić.

Sąd Rejonowy zważył, iż w niniejszej sprawie wnioskodawca domagał się ustanowienia służebności przesyłu na nieruchomości położonej w miejscowości Z. na działce o nr (...) oraz ustalenia wynagrodzenia z tego tytułu . Strona pozwana podniosła zarzut zasiedzenia służebności przesyłu.

Zgodnie z treścią artykułu 3054 k.c. do służebności przesyłu stosuje się odpowiednio przepisy o służebnościach gruntowych. Natomiast artykuł 292 k.c. mówi, że służebność gruntowa może być nabyta przez zasiedzenie tylko w wypadku, gdy polega na korzystaniu z trwałego i widocznego urządzenia. Przepisy o nabyciu własności nieruchomości przez zasiedzenie stosuje się odpowiednio. Zasiedzenie jest pierwotnym sposobem nabycia własności rzeczy cudzej i polega ono na nabyciu prawa własności przez posiadacza wskutek wykonywania tego prawa w ciągu określonego w ustawie czasu, przy bierności właściciela, który to właściciel mógł dochodzić wydania rzeczy, ale tego nie uczynił. Aby mogło bowiem nastąpić zasiedzenie, spełnione muszą być przesłanki określone w art. 172 k.c. Nadto należy mieć na uwadze okoliczność, że przy ocenie posiadania prowadzącego do zasiedzenia służebności gruntowej chodzi - zgodnie z art. 352 § 1 k.c. - o faktyczne korzystanie z cudzej nieruchomości w takim zakresie i w taki sposób, w jaki czyniłaby to osoba, której przysługuje służebność. Jest przy tym oczywiste, że musi być ono wykonywane „dla siebie" (por. tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 31 maja 2006r., sygn. akt IV CSK 149/05).

Zgodnie z art. 176 § 1 kc jeżeli podczas biegu zasiedzenia nastąpiło przeniesienie posiadania, obecny posiadacz może doliczyć do czasu, przez który sam posiada, czas posiadania swego poprzednika. Jeżeli jednak poprzedni posiadacz uzyskał posiadanie nieruchomości w złej wierze, czas jego posiadania może być doliczony tylko wtedy gdy łącznie z czasem posiadania obecnego posiadacza wynosi przynajmniej lat trzydzieści. Reasumując zgodnie z powyższym przepisem przedsiębiorca energetyczny może doliczać do swojego (i swoich poprzedników prawnych) okresu posiadania okres posiadania Skarbu Państwa (jako poprzednika w posiadaniu), o ile zostaną spełnione wskazane w tym przepisie przesłanki. Dotyczy to przede wszystkim obowiązku udowodnienia przez przedsiębiorcę energetycznego, że doszło do przeniesienia posiadania na rzecz jego lub jego poprzedników prawnych przez Skarb Państwa (post SN z 13 czerwca 2013 r. sygn. IV CSK 672/12). Podstawową kwestią jest tutaj okoliczność, od kiedy liczyć termin początku biegu zasiedzenia. Zebrany w sprawie materiał dowodowy nie wykazał bowiem, iż termin ten należy liczyć do daty 1976 roku. Przede wszystkim uczestnik (...) S.A.załączyła do akt sprawy sporządzony 30 listopada 1976 roku dla Zakładu (...)protokół odbioru technicznego i przekazania do eksploatacji robót inwestycyjnych i po kapitalnym remoncie dotyczący stacji transformatorowej (...)znajdującej się w miejscowości Z. (...)oraz protokół z dniu 22 grudnia 1976 roku odbioru technicznego i przekazania do eksploatacji robót inwestycyjnych i po kapitalnym remoncie dotyczący linii napowietrznej 04- niskiego napięcia znajdującej się w miejscowości Z. (...). Z protokołów tych nie wynika by protokoły te dotyczyły linii znajdującej się na nieruchomości powoda. Wyczytać z nich można jedynie jakiej stacji czy linii napowietrznej dotyczą, natomiast brak jest informacji, na jakiej nieruchomości zostały posadowione. Zaznaczona jest tylko ogólna nazwa miejscowość Z.z zaznaczeniem podziału na (...)i (...). Nie sposób jednak z nich wyczytać, czy dotyczą przedmiotowej działki wnioskodawcy o nr (...). Jeden ze świadków jest pracownikiem uczestnika od 1989 r., zaś drugi od 1992 r., zatem swoje informacje odnośnie budowy urządzeń mają jedynie ze słyszenia. Co najistotniejsze wnioskodawca nie wykazał żadnym dokumentem, iż doszło do przeniesienia posiadania Skarbu Państwa na jego rzecz.

Zgodnie z art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Zatem z procesowego punktu widzenia ciężar dowodu spoczywa wskazującego na spełnienie przesłanki zasiedzenia służebności przesyłu spoczywa na (...) S.A. . Wynik merytoryczny przedmiotowej sprawy spowodowany jest nieudowodnieniem faktów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy. Twierdzenie uczestnika istotne dla rozstrzygnięcia sprawy nie zostały udowodnione, zatem o merytorycznym rozstrzygnięciu sprawy zdecydował rozkład ciężaru dowodu. Jak podkreślił Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyroku z dnia 4 września 2013 r. I ACa 259/13 materialnoprawną zasadę rozkładu ciężaru dowodu (art. 6 k.c.) uzupełniają reguły procesowe (w szczególności art. 3 § 1 k.p.c. - w brzmieniu sprzed nowelizacji dokonanej ustawą z dnia 16 września 2011 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania cywilnego oraz niektórych innych ustaw, Dz. U. Nr 233, poz. 1381 oraz art. 232 k.p.c.) nakazujące stronom przejawiać aktywność w celu wykazania wszystkich istotnych okoliczności i faktów, z których wywodzą skutki prawne, w szczególności wskazywać dowody. Obowiązek przedstawiania dowodów odnosi się zarówno do przesłanek dotyczących samej zasadności dochodzonego roszczenia, jak i jego wysokości. Niedochowanie powyższych obowiązków skutkuje ryzykiem przegrania procesu przez stronę, którą obciążał ciężar wykazania okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy.

Podkreślić należy, że dowodzenie własnych twierdzeń nie jest obowiązkiem strony (ani materialnoprawnym, ani procesowym), a tylko spoczywającym na niej ciężarem procesowym. Nie istnieje zatem żadna możliwość egzekwowania od strony aktywności w sferze dowodowej. Sąd nie może nakazać stronie czy zobowiązać ją do przeprowadzenia dowodu. Tylko od woli strony zależy, jakie dowody Sąd będzie prowadził. Przeciwko stronie natomiast - jak wynika z art. 6 k.c. - skierują się ujemne następstwa jej pasywnej postawy. Fakty nieudowodnione zostaną pominięte i nie wywołają skutków prawnych z nimi związanych, co ostatecznie może oznaczać przegranie procesu, co miało miejsce w niniejszej sprawie.

Na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego Sąd nie mógł uwzględnić zarzutu zasiedzenia służebności przesyłu. Mając na uwadze przepis art. 220 kpc w zw. z art. 13 § 2 kpc wydał postanowienie wstępne, w którym oddalił zarzut zasiedzenia służebności przesyłu.

Powyższe postanowienie wstępne zaskarżył uczestnik postępowania (...)S.A.

Apelacja zaskarżonemu orzeczeniu zarzuca:

- naruszenie prawa procesowego poprzez wydanie postanowienia wstępnego, którego nie przewidują przepisy prawa, jak również nieprawidłowe zastosowanie art. 220 kpc w związku z art. 13 par. 2 kpc jako podstawy wydania tego postanowienia oraz naruszenie art. 318 par. 1 kpc w związku z art. 13 par. 2 kpc poprzez sformułowanie sentencji tego postanowienia jako „oddalenia zarzutu zasiedzenia służebności przesyłu"

- naruszenie prawa materialnego poprzez przyjęcie, iż uczestnik, jako posiadacz służebności nie nabył w drodze zasiedzenia służebności gruntowej , a tym samym naruszenie art. 292 kc w związku z art. 172 kc oraz 352 kc.

Apelujący wnosił o uchylenie zaskarżonego postanowienia i zasądzenie kosztów postępowania apelacyjnego.

W odpowiedzi na apelację pełnomocnik wnioskodawcy wnosił o jej oddalenie i zasądzenie kosztów postępowania apelacyjnego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje :

Apelacja jest w pełni uzasadniona – tak w części, w której podnosi zarzuty obrazy przepisów procesowych jaki i w części zarzucającej obrazę prawa materialnego.

Sąd Okręgowy w całości podziela stanowisko apelującego wskazujące, iż w sprawie nie zachodziły podstawy do wydania postanowienia wstępnego w zakresie podniesionego przez uczestnika postępowania zarzutu zasiedzenia przedmiotowych służebności przesyłu, gdyż nie pozwalał na to ani przepis art. 220 kpc, który to Sąd I instancji niewłaściwie zastosował, ani też przepis art. 318 kpc w zw. z art. 13 § 2 kpc.

Problem dopuszczalności w postępowaniu nieprocesowym postanowień wstępnych w przypadkach innych niż wyraźnie przewidziane w tytule II księgi II kodeksu postępowania cywilnego był już przedmiotem orzecznictwa Sądu Najwyższego, który to zwrócił uwagę na specyfikę tego postępowania oraz ograniczoną możliwość i dopuszczalność stosowania w nim przepisu art. 318 kpc w zw. z art. 13 § 2 kpc .

Szczególny bowiem charakter postanowień wstępnych, o jakich mowa w art. 567, 618 i 685 kpc różni je od wyroków wstępnych w rozumieniu art. 318 § 1 kpc, rozstrzygają one bowiem samodzielnie zagadnienia sporne, mające dla sprawy głównej znaczenie prejudycjalne, bez odsyłania stron na drogę procesu. W literaturze oraz w judykaturze zarysowała się rozbieżność stanowisk co do tego, czy Sąd może wydać w postępowaniu nieprocesowym postanowienie wstępne również w innych wypadkach ( art. 318 § 1 w zw. z art. 13 § 2 kpc ) poza tymi szczegółowo wymienionymi w tytule II księgi II kodeksu postępowania cywilnego a także w art.11 ust. 2 ust.o wł.lok.

Sąd Najwyższy opowiada się za dopuszczalnością wydania postanowienia wstępnego w postępowaniu nieprocesowym także w innych niż wymienione powyżej sprawach lub w tych sprawach wymienionych, lecz w innej sytuacji, w której zachodzi możliwość i celowość orzeczenia wstępnego „ co do samej zasady ’’( por. np.: uchw. SN a dnia 09.05.1967 r. – III CZP 37/67- OSNCP 1967/11/198, post. SN a dnia 21.10.1999 r. – I CKN 169/98 – OSNC 2000/5/86, wyrok SN z dnia 04.02.1999 r – II CKN 738/98 – OSNC 2000/7-8/146, post. SN z 22.10.2009 r – III CSK 21/09 – OSNC 2010/4/61 czy post. SN z dnia 08.11.2013 r. – I CSK 732/12 ). Jest to jednak możliwe w warunkach, jakie odpowiadają wyrokowi wstępnemu, tj. jeżeli przedmiotem postępowania jest zasądzenie świadczenia lub ustalenie, a dochodzone świadczenie jest sporne tak co do zasady, jak i co do wysokości.

W sprawie niniejszej nie jest jednak spełniony powyższy warunek wydania postanowienia wstępnego na podstawie art. 318 § 1 kpc.

Jako klasyczny przykład dopuszczalności wydania postanowienia wstępnego w postępowaniu nieprocesowym wskazać tu można sprawę o dział spadku czy zniesienie współ własności, w której Sąd – rozstrzygając także spór o własność – uprawniony jest do wydania postanowienia wstępnego w przedmiocie zarzutu zasiedzenia przedmiotu działu, którym to postanowieniem może wniosek o zasiedzenie oddalić ( gdy uzna go za niezasadny ) albo stwierdzić zasiedzenie bez potrzeby odsyłania stron na drogę odrębnego postępowania o zasiedzenie ( gdy wniosek taki uzna za uzasadniony ).

Odmienna natomiast sytuacja jest w sprawie niniejszej z wniosku o ustanowienie służebności przesyłu, w której to podniesiony przez uczestnika zarzut zasiedzenia przedmiotowych służebności stanowi zagadnienie rzeczywiście kluczowe dla rozstrzygnięcia sprawy ale jest ściśle związane z rozstrzygnięciem w zakresie głównego żądania wniosku i stanowi przesłankę orzeczenia końcowego w zakresie istoty sprawy, którą jest ustanowienie służebności przesyłu na podstawie art. 305 1 i nast. Kc.

Gdyby bowiem Sąd doszedł do przekonania w sprawie niniejszej, iż zarzut zasiedzenia jest uzasadniony – odmiennego niż w zaskarżonym orzeczeniu wstępnym oddalającym zarzut zasiedzenia – nie mógłby postanowieniem wstępnym w tej sprawie stwierdzić zasiedzenia, lecz jedynie ustalić je przesłankowo i z tego powodu oddalić wniosek o ustanowienie służebności postanowieniem końcowym.

W związku z powyższym, uznać należy, że aż do zamknięcia rozprawy przysługuje uczestnikom postępowania uprawnienie do składania stosownych wniosków i zgłaszania dowodów oraz kształtowania postępowania w zakresie ustaleń mających służyć rozstrzygnięciu w sprawie. Stosownie do ary. 316 § 1 kpc, Sąd wydaje orzeczenie, biorąc za podstawę stan rzeczy istniejący w chwili zamknięcia rozprawy. To właśnie stan rzeczy z chwili zamknięcia rozprawy decyduje o ostatecznej ocenie przedmiotowego żądania wniosku.

Wydanie zatem przez Sąd Rejonowy zaskarżonego postanowienia wstępnego – abstrahując w tym miejscu od jego zasadności merytorycznej – nie powinno mieć miejsca i już tylko ze względów formalnych wcześniej wskazanych musi ono być skasowane, gdyż w sprawie niniejszej powinno dojść do wydania jedynie postanowienia końcowego.

Przechodząc do oceny zarzutów apelacji dotyczących istoty sprawy, należy zgodzić się ze stanowiskiem skarżącego, iż w świetle zgromadzonego przed Sądem I instancji materiału dowodowego oraz załączonej do apelacji decyzji Wojewody (...)z dnia 14 lutego 1994 r. znak: (...)wydanej na podstawie art. 2 ustawy z dnia 29 września 1990 r. o zmianie ustawy o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości, z której to Sąd Okręgowy dopuścił dowód, wnioski Sądu I instancji wskazujące na niezasadność zarzutu zasiedzenia służebności zapadły z obrazą wskazanych w apelacji przepisów prawa materialnego, a są one wynikiem zbyt dowolnej oceny materiału dowodowego i pozostają w sprzeczności z nim.

Sąd II instancji nie jest władny na tym etapie postępowania dokonać oceny materiału dowodowego, która prowadziłaby do wydania orzeczenia końcowego i orzekać co do istoty sprawy, gdyż rozpoznaje sprawę w granicach zaskarżenia apelacją, a ta skarży postanowienie wstępne, które – jak wcześniej wskazano – zapaść nie powinno.

Na obecnym zatem etapie postępowania można jedynie stwierdzić - w oparciu o lekturę materiału aktowego – dowolność i nieprawidłowość oceny dowodów, dokonanej przez Sąd I instancji.

Poza tym, nie sposób nie dostrzec, że stanowisko Sądu Rejonowego w zakresie ewentualnego zasiedzenia przedmiotowych służebności jest sprzeczne wewnętrznie.

Z jednej bowiem strony - Sąd czyniąc ustalenia faktyczne nie ma wątpliwości, że przedmiotowe linie energetyczne oraz stacja transformatorowa wybudowane zostały w 1976 r. i od tego czasu ich usytuowanie nie uległo zmianie i są od tego też czasu eksploatowane przez apelującego i jego poprzedników prawnych, a z drugiej strony - Sąd oceniając materiał dowodowy podnosi, iż treść dwóch protokołów odbioru i przekazania do eksploatacji linii energetycznych, złożonych przez uczestnika a znajdujących się na kartach 23 – 26 akt sprawy nie wskazuje, że dotyczą przedmiotowych linii energetycznych.

Zauważyć też trzeba, że charakter posiadania przedmiotowych linii energetycznych w zakresie służebności przesyłu przez uczestnika postępowania i wcześniej przez jego poprzedników prawnych nie był do tej pory kwestionowany przez wnioskodawcę ani też przez uczestniczkę postępowania.

Kwestię sporną stanowi natomiast możliwość doliczenia przez apelującego uczestnika do czasu posiadania jego i jego poprzedników prawnych okresu posiadania służebności przez Skarb Państwa i w tej właśnie kwestii ocena dowodów Sądu I instancji nie mieści się w granicach swobodnej oceny dowodów, określonej przepisami art. 233 i 328 § 2 kpc.

Jak już wcześniej wspomniano, Sąd II instancji dopuścił dowód z załączonej do apelacji kserokopii decyzji Wojewody (...) z dnia 14 lutego 1994 r. wydanej na podstawie art. 2 ustawy z dnia 29 września 1990 r. – której wydania i istnienia pełnomocnik wnioskodawcy nie podważał na rozprawie odwoławczej – uznając, że zgłoszenie tegoż dowodu nie jest dotknięte prekluzją w rozumieniu art. 381 kpc i potrzeba powołania tegoż dowodu powstała dopiero w postępowaniu apelacyjnym wobec wydania prze Sąd Rejonowy niekorzystnego dla apelującego postanowienia wstępnego, które – co już wcześniej wskazano - nie powinno być wydane, w sytuacji gdy przedstawione już przez apelującego dowody przed tym Sądem nie uprawniały zajętego przez ten Sąd stanowiska. Nie można też w niniejszym postępowaniu przyjąć prekluzji dowodowej w zakresie dowodzenia okoliczności, których ustalenie powoduje nabycie uprawnienia z mocy ustawy – w tym wypadku na podstawie art. 292 w zw. z art. 172 kc – a celem postępowania sądowego jest ustalenie istnienia przewidzianych ustawą przesłanek do nabycia prawa i ewentualne stwierdzenie przez Sąd takiego nabycia.

Nie sposób nie dostrzec, że zgromadzony dotychczas przed Sądem Rejonowym materiał dowodowy w postaci złożonych przez uczestnika protokołów na kartach 23 – 26 akt sprawy oraz innych dokumentów a także zeznań zgłoszonych przez apelującego świadków nie jest dotknięty sprzecznościami i wespół z decyzją Wojewody (...) z dnia 14 lutego 1994 r. załączoną do apelacji nie uzasadnia zaskarżonego rozstrzygnięcia Sądu I instancji, lecz prowadzi do wniosku odmiennego.

Należy bowiem przywołać w tym miejscu stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w postanowieniu z dnia 23 stycznia 2013 r w sprawie I CSK 256/12 ( opubl. Legalis), zgodnie z którym państwowa osoba prawna, która, zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 29 września 1990 r o zmianie ustawy o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości (Dz. U. Nr 79, poz.464 ze zm. ) z dniem 5 grudnia 1990 r. ex lege nabyła użytkowanie wieczyste nieruchomości pozostającej w jej zarządzie, może – na podstawie art. 176 § 1 kc – doliczyć okres korzystania z trwałego i widocznego urządzenia przez Skarb Państwa w czasie, gdy była zarządcą nieruchomości. Może ona wykazać przejście posiadania ze Skarbu Państwa na nią samą decyzją wydaną na podstawie art. 2 ust.3 powołanej ustawy.

Dlatego też, mając na względzie wszystkie powyższe rozważania, należało na podstawie art. 386 § 4 w zw. z art. 108 § 2 kpc orzec jak w postanowieniu.

Ponownie rozpoznając sprawę, Sąd I instancji oceni zgromadzony już w sprawie materiał dowodowy oraz dowody, jakie zaoferują mu ewentualnie strony w sposób wszechstronny i zgodny z wymogami, jakie ocenie dowodów stawiają przepisy art. 233 i 328 § 2 kpc, co pozwoli na pełna ocenę prawną żądania wniosku i wydanie końcowego postanowienia co do istoty sprawy.

Na oryginale właściwe podpisy