Sygn. akt XII Ga 88/14

POSTANOWIENIE

Dnia 14 maja 2014r

Sąd Okręgowy w Krakowie Wydział XII Gospodarczy – Odwoławczy w następującym składzie:

Przewodniczący - Sędzia: SO Michał Niedźwiedź

Sędzia: SO Agata Pierożyńska

Sędzia: SO Bożena Cincio - Podbiera

Protokolant: st. protokolant sądowy Rafał Bielski

po rozpoznaniu w dniu 30 kwietnia 2014r w Krakowie

na rozprawie

sprawy z wniosku Z. K.

przy uczestnictwie Zakład (...) w M.

o odwołanie likwidatora i ustanowienie likwidatora

na skutek apelacji wniesionej przez uczestnika

od postanowienia Sądu Rejonowego dla Krakowa - Śródmieścia w Krakowie

z dnia 15 listopada 2013r sygn. akt KR XII Ns Rej. KRS (...)

postanawia:

I.  oddalić apelację;

II.  zasądzić od uczestnika na rzecz wnioskodawcy koszty postępowania apelacyjnego w kwocie 60,00 zł (sześćdziesiąt złotych).

Uzasadnienie postanowienia z dnia 14 maja 2014 r.

Postanowieniem z dnia 15 listopada 2013 r. Sąd Rejonowy uwzględnił wniosek Z. K. o odwołanie i ustanowienie likwidatora. Sąd I instancji przyjął, że zgodnie z art. 73 § 1 k.s.h. wnioskodawca wykazał tak zaistnienie ważnych powodów dla odwołania z funkcji dotychczasowego likwidatora B. K. i powołanie w jej miejsce innej osoby, jak i interes prawny wnioskodawcy. O kosztach postępowania Sąd orzekł stosownie do art. 520 § 2 k.p.c.

Postanowienie zostało zaskarżone apelacją przez uczestnika, tj. Zakład (...), domagającego się zmiany zaskarżonego postanowienia poprzez oddalenie wniosku, względnie uchylenia zaskarżonego postanowienia. Apelujący zarzucił naruszenie prawa procesowego w art. 233 § 1 k.p.c. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów oraz brak wszechstronnej oceny wszystkich dowodów zgromadzonych w sprawie przez uznanie na podstawie zeznań wnioskodawcy zaistnienie ważnych przyczyn dla odwołania likwidatora w rozumieniu art. 73 § 1 k.s.h., pominięcie i nieprzeprowadzenie dowodu z kluczowego dla sprawy prawomocnego wyroku wraz z uzasadnieniem z dnia 2 września 2009 r. w sprawie IX GC 442/08 i w konsekwencji uznanie, że wnioskodawca posiada status wierzyciela spółki, uznanie na podstawie zeznań wnioskodawcy , że dotychczasowy likwidator nie był w roku 2008 pozbawiony prawa prowadzenia spraw spółki i uznanie, że likwidator ma możliwość wcześniejszego zakończenia likwidacji spółki, pominięcie i nieprzeprowadzenie dowodu z postanowienia z dnia 7 stycznia 2009 r. sygn. akt KR XI Ns Rej KRS (...) tut. Sądu w tej samej sprawie wskazujące na już raz ustalony brak legitymacji czynnej do złożenia wniosku przez wnioskodawcę, przyjęcie, że likwidator przekroczył swoje uprawnienia , a także ustalenia, że likwidacja spółki mogła być wcześniej zakończona, naruszenie art. 328 § 2 k.p.c. w zw. z art. 233 § 1 k.p.c. poprzez ich błędne zastosowanie , a przez to uznanie za niewiarygodne i pominięcie twierdzeń B. K. oraz za w pełni wiarygodne zeznań wnioskodawcy pozostającego w sporze z likwidatorem oraz brak wyczerpującego wskazania, które fakty i dlaczego Sąd uznał za udowodnione , dowodów na których się oparł oraz wyjaśnienia przyczyn, dla których odmówił wiarygodności innym dowodom oraz naruszenie prawa materialnego w art. 73 § 1 k.s.h. poprzez uznanie, że wnioskodawca posiada legitymację czynna do złożenia wniosku oraz w toku postępowania wykazał zaistnienie ważnych przyczyn uzasadniających odwołanie likwidatora.

W odpowiedzi na apelację wnioskodawca wniósł o jej oddalenie i przyznanie kosztów postępowania odwoławczego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Apelacja podlega oddaleniu. Zarzuty w niej podniesione nie mogą podważyć prawidłowości rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego. Zarzuty naruszenia przepisów prawa materialnego i procedury są w tym wypadku ściśle związane w istocie z oceną procesu oceny okoliczności faktycznych miarodajnych dla końcowego rozstrzygnięcia oraz dowodów w kontekście art. 233 § 1 k.p.c.

Ocena Sądu Rejonowego poczyniona w niniejszej sprawie, zgodna jest z logiką i zasadami doświadczenia życiowego. Zgodnie z wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 21 marca 2008 r. I ACa 953/07 Lex nr 466440, skuteczne postawienie zarzutu naruszenia przez sąd zasady swobodnej oceny dowodów wymaga wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, to bowiem jedynie może być przeciwstawione uprawnieniu sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Nie jest natomiast wystarczające przekonanie strony o innej niż przyjął to sąd doniosłości poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie, niż ocena sądu. Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Taka ocena, dokonywana jest na podstawie przekonań sądu, jego wiedzy i posiadanego doświadczenia życiowego, a nadto winna uwzględniać wymagania prawa procesowego oraz reguły logicznego myślenia, według których sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy jako całość, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych i - ważąc ich moc oraz wiarygodność - odnosi je do pozostałego materiału dowodowego (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 czerwca 1999 r., II UKN 685/98, OSNAPiUS 2000 nr 17, poz. 655). Jeżeli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów (art. 233 § 1 k.p.c.) i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne (wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 12 września 2012 r. I ACa 568/12). Dla skuteczności zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. nie wystarcza stwierdzenie o wadliwości dokonanych ustaleń faktycznych, odwołujące się do stanu faktycznego, który w przekonaniu skarżącego odpowiada rzeczywistości. Konieczne jest tu wskazanie przyczyn dyskwalifikujących postępowanie sądu w tym zakresie. W szczególności strona winna wskazać, jakie kryteria oceny naruszył sąd przy ocenie konkretnych dowodów, uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłusznie im je przyznając (wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 13 września 2012 r. I ACa 445/12). Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo-skutkowych, to przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona (wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie 17 maja 2012 r. I ACa 31/12). Sąd pierwszej instancji ma obowiązek wyprowadzenia z zebranego w sprawie materiału dowodowego wniosków logicznie prawidłowych. Reguła ta, współokreślająca granice swobodnej oceny dowodów, nie będzie zachowana wtedy, gdy wnioski wyprowadzone przez Sąd przy ocenie dowodów nie układają się w logiczną całość zgodną z doświadczeniem życiowym, lecz pozostają ze sobą w sprzeczności, a także, gdy nie istnieje logiczne powiązanie wniosków z zebranym w sprawie materiałem dowodowym (wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 17 kwietnia 2012 r. I ACa 285/12). Same, nawet poważne wątpliwości co do trafności oceny dokonanej przez sąd pierwszej instancji, jeżeli tylko nie wykroczyła ona poza granice zakreślone w art. 233 § 1 k.p.c., nie powinny stwarzać podstawy do zajęcia przez sąd drugiej instancji odmiennego stanowiska (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 kwietnia 2012 r. I UK 347/11). Tak procedował Sąd w niniejszej sprawie, stąd odmienny pogląd wyrażony w apelacji nie jest zasadny ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 stycznia 2010 r. II UK 154/09). W ocenie Sądu Okręgowego apelujący w niniejszej sprawie w żaden sposób nie podważył w apelacji korelujących z dowodami zebranymi w sprawie ustaleń faktycznych Sądu I instancji, który w sposób logiczny wskazał w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia z jakich przesłanek wysnuł swe wnioski oraz na jakich przesłankach się oparł, co stanowi podstawę do przyjęcia tych ustaleń przez Sąd Okręgowy za własne. Sąd Okręgowy nie znajduje podstaw do zakwestionowania prawidłowości wysnutych wniosków, albowiem prawidłową jest ocena Sądu I instancji zamykająca się stwierdzeniem, że wnioskodawca wykazał spełnienie przesłanek określonych w przepisie art. 73 § 1 k.s.h. Z oczywistych względów Sąd Okręgowy nie podziela zarzutu naruszenia art. 328 § 2 k.p.c. Zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego uzasadnienie wyroku wyjaśnia przyczyny, dla jakich orzeczenie zostało wydane, jest sporządzane już po wydaniu wyroku, a zatem wynik sprawy z reguły nie zależy od tego, jak napisane zostało uzasadnienie i czy zawiera ono wszystkie wymagane elementy. W konsekwencji zarzut naruszenia art. 328 § 2 k.p.c. może być usprawiedliwiony tylko w wyjątkowych okolicznościach, w których treść uzasadnienia orzeczenia Sądu uniemożliwia całkowicie dokonanie oceny toku wywodu, który doprowadził do wydania orzeczenia lub w przypadku zastosowania prawa materialnego do niedostatecznie jasno ustalonego stanu faktycznego ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 listopada 2009 r. II PK 129/09). W niniejszej sprawie postanowienie jest prawidłowe, a uzasadnienie wyjaśnia w sposób wyczerpujący motywy przyjętego stanowiska w sprawie będącego podstawą rozstrzygnięcia merytorycznego.

Należy wyjść w rozważaniach od dyspozycji art. 73 § 1 k.s.h. który przewiduje, że z ważnych powodów sąd rejestrowy może na wniosek osoby posiadającej interes prawny może odwołać dotychczasowego likwidatora. Ważne powody odwołania likwidatora mogą mieć charakter przyczyn zarówno zawinionych przez likwidatora, jak i niezawinionych. Tytułem przykładu jako ważne powody odwołania likwidatora w literaturze prawniczej wskazywane są: podjęcie działalności konkurencyjnej przez likwidatora, działanie nielojalne wobec spółki oraz pozostałych wspólników, działanie na szkodę spółki, utrata zdolności do czynności prawnych, utrata określonych kwalifikacji, sprzeniewierzenie funkcji likwidatora, popełnienie przestępstwa gospodarczego, narażenie spółki na szkodę, działanie niezgodne z celem likwidacji, rozpoczęcie nowych interesów, które nie są związane z zakończeniem bytu spółki, długotrwała choroba likwidatora, uniemożliwiająca mu wykonywanie obowiązków ( Litwińska-Werner, Komentarz KSH, 2007; A. Kidyba, Komentarz do art. 73 KSH, LEX/el. 2009). Oceny istnienia ważnych powodów dokonuje sąd rejestrowy biorąc pod uwagę całokształt okoliczności konkretnej sprawy. Osobami mającymi interes prawny w odwołaniu likwidatorów mogą być wierzyciele spółki, wierzyciele wspólnika, syndyk masy upadłości upadłego wspólnika, małżonek wspólnika, spadkobiercy zmarłego wspólnika ( S. Sołtysiński, [w:] Sołtysiński, Szajkowski, Szumański, Szwaja, Komentarz KSH, t. I, 2006, s. 530; A. Kidyba, Komentarz do art. 73 KSH, LEX/el. 2010).

Fakt oddalenia wniosku Z. K. postanowieniem wydanym w roku 2009 pozostaje irrelewantnym dla rozstrzygnięcia w sprawie niniejszej. W tym bowiem postępowaniu wnioskodawca wykazał tak istnienie interesu prawnego jak i ważnych powodów dla odwołania likwidatora. Brak jest bowiem przesłanek dla kwestionowania legitymacji wnioskodawcy, któremu przysługiwać będzie po zakończeniu likwidacji roszczenie o podział pozostałego majątku spółki.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy oddalił apelację jako bezzasadną na zasadzie art. 385 k.p.c. o kosztach orzekając stosownie do dyspozycji art. 520 § 2 k.p.c.

Ref. I inst. SSR D. Rzuchowska