Sygn. akt III APz 13/13

POSTANOWIENIE

Dnia 20 listopada 2013 r.

Sąd Apelacyjny w Rzeszowie, III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie następującym:

	Przewodniczący:	SSA Mirosław Szwagierczak (spr.)
	Sędziowie:	SSA Janina Czyż SSA Ewa Madera

po rozpoznaniu w dniu 20 listopada 2013 r.

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa S. W., M. W., A. Ż. i M. R.

przeciwko M. D. prowadzącemu Zakład Usługowo

- Handlowy (...) w U.

o zapłatę

na skutek zażalenia pozwanego M. D. - Zakład Usługowo - Handlowy (...) w U.

od postanowienia Sądu Okręgowego w Krośnie

z dnia 26 lutego 2013 r. sygn. akt IV P 7/10

p o s t a n a w i a:

o d d a l i ć zażalenie

UZASADNIENIE

Zaskarżonym postanowieniem z dnia 26 lutego 2013 r. Sąd Okręgowy Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Krośnie odrzucił wniosek strony pozwanej o przywrócenie terminu do złożenia sprzeciwu od wyroku zaocznego z dnia 13.12.2010 r., oddalił wniosek o zawieszenie rygoru natychmiastowej wykonalności nadanego wyrokowi zaocznemu z dnia 13.12.2010 r. oraz odrzucił sprzeciw od wyroku zaocznego z dnia 13.12.2010 r.

Sąd Okręgowy ustalił, że pozwany o treści wyroku dowiedział się w styczniu 2011 r. czego konsekwencją jest spóźnienie wniosku o przywrócenie terminu z dnia 24.03.2011 r. do złożenia sprzeciwu od wyroku zaocznego z dnia 13.12.2010 r. (art. 171 kpc). Dalej Sąd Okręgowy stwierdza, że nie zachodzi jakakolwiek okoliczność do wstrzymania wykonania orzeczenia (art. 172 kpc). Zaś negatywne rozstrzygnięcie w przedmiocie przywrócenia terminu do wniesienia sprzeciwu od wyroku zaocznego powoduje odrzucenie sprzeciwu z powodu jego spóźnienia (art. 344 § 3 kpc).

W zażaleniu na to postanowienie pozwany zarzucił naruszenie przepisów postępowania; art. 217 kpc – przez odmowę przesłuchania świadka G. R. w związku z art. 386 § 6 kpc przez pominięcie dowodu z zeznań M. U., art.; 233 § 1 kpc – przez przekroczenie granicy swobodnej oceny dowodów przy ważeniu dowodu z przesłuchania pozwanego oraz art. 169 § 1 kpc – przez odmowę zastosowania.

Skarżący domaga się uchylenia zaskarżonego postanowienia

i przekazania sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Powód nie odniósł się do zażalenia.

Rozpoznając zażalenie Sąd Apelacyjny ustalił i rozważył co następuje:

1.Sąd Okręgowy Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Krośnie w dniu 13 grudnia 2010 r. wydał w sprawie wyrok zaoczny. Wyrok ten doręczono na adres pozwanego w dniu 16.12.2010 roku (v. – dowód doręczenia k. 62).

W dniu 24 marca 2011 r. strona pozwana wniosła sprzeciw od wyroku zaocznego wraz z wnioskiem o przywrócenie terminu do wniesienia sprzeciwu – podnosząc, iż doręczenie odpisu wyroku na adres siedziby Zakładu było nieprawidłowe. A o treści wyroku pozwany dowiedział się dopiero 16 marca 2011 r. (przypadkowo).

2. Z istoty wniosku o przywrócenie terminu do dokonania czynności procesowej wynika, że strona nie dokonała tej czynności w terminie ustawowym (bądź sądowym). Takie zaś przyznanie implicite oznacza przyznanie, że nastąpiło prawidłowe doręczenie (data początkowa) oraz upływ terminu (data końcowa). I jedynie element subiektywny (brak winy) otwiera możliwość do uznania spóźnionej czynności za skuteczną (art. 167 i art. 168 kpc).

Zaś w sytuacji gdy samo doręczenie jest wadliwe nie ma przesłanki do otwarcia terminu, w którym dana czynność powinna być dokona.

Bezprzedmiotowy jest więc wówczas wniosek o przywrócenie terminu – który wszak nie biegnie.

To przypomnienie jest tu o tyle konieczne, że strona skarżąca reprezentowana jest przez profesjonalnego pełnomocnika, rzeczą którego jest interpretacja, redagowanie i kształtowanie stanowiska procesowego w sposób, który uznaje za najkorzystniejszy z punktu widzenia interesu tej strony.

3. Zakres rozpoznania w niniejszym incydentalnym postępowaniu wyznacza wniosek o przywrócenie terminu z dnia 24.03.2011 r. (v. – k. 68) oraz treść art. art.168, 169 kpc.

W świetle niekwestyjnych okoliczności zasadniczo wątpliwe jest już uznanie, że wnioskodawca „bez swojej winy” nie dokonał czynności skoro:

- po pierwsze; był powiadomiony o terminie rozprawy w dniu 13.12.2010 r. (v. – k.58) - czego nie kwestionuje, a nawet tłumaczy swoją nieobecność – i na ten sam adres doręczono mu odpis wyroku zaocznego (v. – k.62), a z adnotacji poczty wynika, że w obu wypadkach odbioru dokonała osoba uprawniona do odbioru przesyłki (potwierdzając własnoręcznym podpisem i pieczęcią firmową Zakładu). Dodatkowo data doręczenia, wpisana odręcznie przez osobę odbierającą, potwierdzona jest przez datę i podpis doręczyciela oraz odcisk stempla pocztowego (data pewna),

- po drugie; skarżący przyznaje, że odpis wyroku zaocznego znalazł się w sekretariacie jego firmy „w stosie papierów”. To , iż nie zapoznał się z jego treścią aż do 16 marca 2011 r. (jak sam twierdzi) wskazuje na sposób organizacji pracy i sposób obiegu dokumentów w firmie ale nie zwalnia pozwanego od odpowiedzialności za zaistniałe zaniechanie w dbałości o własne interesy procesowe w tej sprawie,

- po trzecie; suponowanie przez pełnomocnika skarżącego, że do uchybienia terminu do wniesienia sprzeciwu doszło w następstwie wadliwego doręczenia przesyłki przez Sąd, jest (w świetle chociażby zeznań samego wnioskodawcy), na obecnym etapie postępowania li tylko efektem przyjętej taktyki procesowej, zmierzającej do uniknięcia odpowiedzialności za brak należytej staranności w reprezentowaniu własnych interesów procesowych.

Trzeba bowiem pamiętać, że naprowadzona potencjalna nieznajomość znaczenia terminów procesowych przez osobę przyjmującą odpis wyroku zaocznego, czy też ogólniej: zaniechanie działania pracownicy, do której należało przyjmowanie i załatwianie korespondencji – to działanie obciążające winą za uchybienie terminu samego pracodawcę

( stronę).

Inaczej mówiąc : brak jest podstaw do obiektywnego przyjęcia, że do uchybienia terminu do wniesienia sprzeciwu od wyroku zaocznego z dnia 13 grudnia 2010 r. doszło bez winy skarżącego. Co samo w sobie uniemożliwia uwzględnienie jego wniosku o przywrócenie terminu (art. 168 § 1 kpc).

4. Gdyby jednak przyjąć brak winy strony w uchybieniu terminu, to – jak słusznie zauważa Sąd I instancji – na przeszkodzie w uwzględnieniu wniosku stoi art. 169 kpc. Albowiem Sąd Okręgowy słusznie ustala, nie przekraczając przy tym ram swobodnej oceny dowodów przy analizie zeznań wnioskodawcy, że p. M. D. powziął wiadomość o treści wyroku zaocznego z 13.12.2010 r. najpóźniej w styczniu 2011 r. Co oznacza, że wniosek złożony w dniu 24 marca 2011 r. jest ewidentnie spóźniony z racji upływu tygodniowego czasookresu, o którym mowa w § 1 art. 169 kpc. Sprzeczne z zasadami doświadczenia życiowego oraz zdrowego rozsądku byłoby bowiem przyjęcie, że komornik podejmując czynności egzekucyjne (sprawa Km 145/11) nie poinformował dłużnika o tytule wykonawczym (zwłaszcza, że przedsiębrał równocześnie czynności na podstawie tytułu wystawionego w sprawie sygn. IV P 3/10 – doręczając zawiadomienie o wszczęciu egzekucji – który to tytuł dłużnik podważał) kierując egzekucję do nieruchomości.

5. Zarzut naruszenia art. 217 § 1 kpc - z powołaniem się na „odmowę przeprowadzenia dowodu z przesłuchania G. R.” i

„ pominięciu dowodu z zeznań M. U.” jest o tyle bezskuteczny, że Sąd w formułowaniu ocen i wniosków ostatecznych odwołuje się bezpośrednio do zeznań wnioskodawcy, dotyczących okoliczności, na które mieliby ewentualnie zeznawać wnioskowani świadkowie. Trzeba przy tym pamiętać o obowiązku ustawowym wnioskodawcy wynikającym z § 2 art. 169 kpc, którego właściwe i pełne zrealizowanie zwalniałoby Sąd z powinności przeprowadzania jakichkolwiek dowodów.

Oceniając całokształt okoliczności sprawy przyjdzie stwierdzić, że Sąd I instancji nie naruszył art. 217 § 1 kpc – ani art. 386 § 6 (wszak nadużyciem byłoby interpretowanie stanowiska zawartego w uzasadnieniu postanowienia z dnia 16.11.2011 r. – sygn. III APz 22/11, jako nakazu przesłuchania konkretnych świadków, a w szczególności pełnomocnika strony). Przywiązywanie przez autora zażalenia tak dużej wagi do dowodu z zeznań powyższych świadków jest przy tym, w okolicznościach sprawy, niezasadne.

6. Co się zaś tyczy rozstrzygnięcia zawartego w pkt II kwestionowanego postanowienia, to Sąd ferując to orzeczenie powołuje się na art. 172 kpc (w którym mowa o niezaskarżalnym wstrzymaniu postępowania lub wykonania orzeczenia, a nie o zawieszeniu rygoru natychmiastowej wykonalności (v. – art. 346 kpc).

Zażalenie nie formułuje jednak żadnych zarzutów oraz wniosków w tym kierunku. Zaś Sąd II instancji jest tu związany granicami zaskarżenia.

7. Prostą konsekwencją tego co powiedziano wyżej jest odrzucenie sprzeciwu – jako spóźnionego – na mocy art. 344 § 3 kpc, którą to konkluzję Sąd Apelacyjny podziela.

Reasumując, na podstawie art. 397 § 2 kpc w związku z art. 385 kpc orzeczono jak w sentencji.

(...)

(...)

(...)

(...)