Sygn. I ACz 2496/14

POSTANOWIENIE

Dnia 8 stycznia 2015 r.

Sąd Apelacyjny w Krakowie, Wydział I Cywilny w składzie:

Przewodniczący: SA Andrzej Struzik (spr.)

Sędziowie: SA Anna Kowacz-Braun

SA Regina Kurek

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 8 stycznia 2015 r. w Krakowie

sprawy z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w J.

przeciwko M. B.

o zapłatę

na skutek zażalenia powódki na postanowienie Sądu Okręgowego w Kielcach z dnia 8 maja 2014 r., sygn. VII GNc 94/14

postanawia:

uchylić zaskarżone postanowienie.

Sygn. I ACz 2496/14

UZASADNIENIE

Zaskarżonym postanowieniem Sąd Okręgowy w Kielcach umorzył postępowanie w sprawie oraz rozstrzygnął o jego kosztach. Uzasadniając orzeczenie Sąd I instancji wskazał, że pismem z dnia 23 kwietnia 2014 r. powódka cofnęła pozew w sprawie i zrzekła się roszczenia, wobec czego postępowanie należało umorzyć stosownie do art. 355 k.p.c. w zw. z art. 203 § 1 k.p.c.

Od tego postanowienia zażalenie wywiodła powódka, zaskarżając je w całości i zarzucając mu:

1.  naruszenie prawa procesowego, a to art. 203 § 4 k.p.c., poprzez niewyjaśnienie okoliczności sprawy w postaci zbadania cofnięcia powództwa i zrzeczenia się roszczenia,

2.  naruszenie przepisów prawa materialnego, a to

a.  art. 58 §§ 1 i 2 k.c. oraz art. 83 § 1 k.c. poprzez niewzięcie pod uwagę, że czynność prawna polegająca na zrzeczeniu się roszczenia było dotknięta sankcją nieważności,

b.  art. 209 k.s.h. w zw. z art. 208 § 3 k.s.h., poprzez niewzięcie pod uwagę, że w niniejszej sprawie za spółkę działał mąż powódki, bez uzyskania zgody spółki.

Powołując się na te zarzuty powódka wniosła o uchylenie postanowienia z dnia 8 maja 2014 r. oraz o podjęcie umorzonego postępowania.

Pozwana nie wniosła odpowiedzi na zażalenie.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuję.

Zażalenie jest zasadne i jako takie na uwzględnienie zasługują.

W całości zachowują aktualność obszerne rozważania zawarte przez Sąd Apelacyjny w postanowieniu z dnia 7 października 2014 r., sygn. I ACz 1683/14, wydanym w niniejszej sprawie, a ich powielanie w treści uzasadnienia niniejszego postanowienia, wobec tożsamości stanu prawnego i faktycznego okazałoby się bezcelowym. Dokonana przez jednego ze wspólników powódki czynność prawna polegająca na cofnięciu pozwu jest nieważna tak samo, jak nieważna okazała się czynność prawna polegająca na cofnięciu zażalenia, stosownie do art. 58 § 2 k.c. w zw. z art. 2 zd. 2 k.s.h. w zw. z art. 209 k.s.h., jako sprzeczna z zasadami uczciwości, lojalności względem spółki, prymatu ochrony interesu spółki nad prywatnym interesem członka jej zarządu i tym samym z zasadami współżycia społecznego. Utrzymanie w mocy zaskarżonego postanowienia musiałoby prowadzić do sytuacji oczywistego naruszenia zasady nemo ex suo delicto meliorem suam condicionem facere potest (por. przywołaną już w wyżej wskazanym postanowieniu glosę S. Sołtysińskiego do wyroku Sądu Najwyższego z dnia 11 stycznia 2002 r., sygn. IV CKN 1903/00, PPH z 2002, nr 10, s. 53 i n.).

W konsekwencji należało przyjąć, że czynność prawna spółki polegająca na cofnięciu pozwu była niedopuszczalna (art. 203 § 4 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. w zw. z art. 397 § 2 k.p.c.), a w konsekwencji nieskuteczna i nie mogła prowadzić do umorzenia postępowania. Z tego względu zaskarżone postanowienie musiało zostać uchylone, wobec czego Sąd Apelacyjny orzekł jak w sentencji na zasadzie art. 386 § 4 k.p.c. w zw. z art. 397 § 2 zd. 1 k.p.c.