Sygn. akt III AUa 2268/13

POSTANOWIENIE

Dnia 17 września 2014 r.

Sąd Apelacyjny w Poznaniu – III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 17 września 2014 r. na posiedzeniu jawnym

sprawy z wniosku K. M.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z.

o wyrównanie emerytury

na skutek apelacji pozwanego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z.

od wyroku Sądu Okręgowego w Zielonej Górze (...)

z dnia 3 września 2013 r. sygn. akt IV U 1586/13

p o s t a n a w i a :

umorzyć postępowanie apelacyjne.

UZASADNIENIE

K. M. wystąpiła z odwołaniem od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z. z dnia 16.04.2013r., którą to decyzją odmówiono jej uchylenia decyzji z dnia 10.10.2011, w części w jakiej decyzja ta zawiesza - na podstawie art.28 ustawy z dnia 16.12.2010r – o zmianie ustawy o finansach publicznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 257, poz.1726 z późn.zm.) w związku z art.103a ustawy z dnia 17.12.1998r – o emeryturach i rentach z FUS (tj: Dz. U z 2009r Nr 153 poz.1227 ze zm) - prawo do emerytury za okres od dnia 1.10.2011r do dnia 21.11.2012r.

Odwołująca wniosła o zmianę zaskarżonej decyzji poprzez przyznanie prawa do wyrównania emerytury za ww. okres wraz z ustawowymi odsetkami, a to z uwagi na znaczenie wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 13.11.2012 (K 2/12).

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania podtrzymując argumentację podniesioną w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Sąd Okręgowy w Zielonej Górze wyrokiem z dnia 3 września 2013r. (sygn. akt: IV U 1586/13) zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że uchylił decyzję z dnia 10 października 2011 roku w części w jakiej decyzja ta zawiesza prawo do emerytury za okres od dnia 1 października 2011 roku do dnia 21 listopada 2012 roku i przyznał prawo do wypłaty emerytury odwołującej K. M. za okres od dnia 1 października 2011 roku do dnia 21 listopada 2012 roku.

Wniosek o przyznanie odsetek od w.wym. świadczenia przekazał do rozpoznania organowi rentowemu.

Podstawę rozstrzygnięcia Sądu I instancji stanowiły następujące ustalenia i rozważania.

K. M. urodziła się w dniu (...) i od dnia 15.07.1991r była zatrudniona w Zakładzie (...) w Z., na stanowisku starszego aprobanta.

Odwołująca - pozostając w stosunku pracy - wystąpiła do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych o przyznanie jej prawa do emerytury i decyzją z dnia 13.03.2009r organ rentowy przyznał odwołującej prawo do emerytury od dnia 1.03.2009r. oraz przystąpił do wypłaty świadczeń.

Wobec nierozwiązania do dnia 1.10.2011r stosunku pracy z pracodawcą, na rzecz którego odwołująca wykonywała pracę bezpośrednio przed nabyciem prawa do emerytury ( (...) Oddział w Z.), organ rentowy - decyzją z dnia 10.10.2011r - na podstawie art.28 ustawy z dnia 16.12.2010r - o zmianie ustawy o finansach publicznych oraz niektórych innych ustaw i art.103a ustawy emerytalnej (dodanym przez art.6 pkt.2 ww. ustawy) - wstrzymał odwołującej wypłatę emerytury od dnia 1.10.2011r.

Wnioskiem z dnia 26.11.2012r K. M. - odwołując się do orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego z dnia 13.11.2012r - wniosła o wypłatę zaległej emerytury za okres od dnia 1.10.2011r.

Organ rentowy - realizując wniosek odwołującej z dnia 26.11.2012r – decyzją z dnia 11.01.2013r zmniejszył odwołującej - od dnia 22.11.2012r - wysokość emerytury w związku z osiąganiem przychodu w kwocie wyższej niż 70% (nie wyższej niż 130%) przeciętnego wynagrodzenia i przystąpił do wypłaty emerytury, wypłacając należność za okres od 22.11.2012r, a zaskarżoną decyzją z dnia 16.04.2013r odmówił uchylenia decyzji z dnia 10.10.2011r, w części w jakiej decyzja ta zawiesza prawo do emerytury za okres od dnia 1.10.2011r do dnia 21.11.2012r.

Sąd Okręgowy w uzasadnieniu wyroku podkreślał, że odwołująca nabyła prawo do emerytury od dnia 1.03.2009r., a więc należała do grupy osób objętych skutkami orzeczenia Trybunału. Jej świadczenie było wypłacane bez konieczności rozwiązania stosunku pracy, a następnie z dniem 1.10.2011 r. wypłata została zawieszona do 21.11.2012r.

Oceniając skutki swojego wyroku Trybunał podał, że obowiązek rozwiązania stosunku pracy z dotychczasowym pracodawcą, jako warunek realizacji nabytego prawa do emerytury nie będzie miał zastosowania do osób, które nabyły to prawo w okresie od 8.01.2009r. do 31.12.2010r., czyli do odwołującej (nabyła w dniu 1.03.2009r.). W stosunku do tych osób przepis art. 28 ustawy o zmianie ustawy o finansach publicznych, w zakresie w jakim przewiduje stosowanie art. 103 a ustawy o emeryturach i rentach z FUS, utracił moc z chwilą ogłoszenia sentencji wyroku w Dzienniku Ustaw, czyli z dniem 22 listopada 2012r..

Ubezpieczonym, którzy nabyli prawo do emerytury w okresie od 8 stycznia 2009 r. do 31 grudnia 2010 r., w tym odwołującej była wypłacana emerytura, mimo kontynuowania zatrudnienia u pracodawcy, na rzecz którego wykonywali je bezpośrednio przed dniem nabycia prawa do emerytury, gdyż nie obowiązywały w tym zakresie żadne ograniczenia. W związku z orzeczeniem Trybunału Konstytucyjnego prawo do wypłaty emerytury dla tej grupy ubezpieczonych zostało zachowane.

Z mocy art. 28 cyt. ustawy o zmianie ustawy o finansach publicznych (...) przepis art. 103a cyt. ustawy o emeryturach i rentach z FUS znajdował zastosowanie do emerytur przyznanych przed dniem jego wejścia w życie - poczynając od dnia 1 października 2011 r., dlatego też od tej daty organ rentowy wstrzymał skarżącej wypłatę emerytury. Tym samym od tej daty K. M. zachowała prawo do wypłaty emerytury.

Apelację od pktu 1 tego wyroku złożył pozwany organ rentowy zarzucając naruszenie prawa materialnego, tj. art. 103a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych w związku z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 13 listopada 2012 r. (sygn. akt K 2/12) oraz art. 85 ust.1 ustawy z dnia 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz.U. z 2009r. nr 205 poz. 1585 ze zm.) w związku z art. 118 ust. 4 i 5 ustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z FUS.

Wskazując na powyższy zarzut organ rentowy wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie odwołania.

Strona przeciwna nie złożyła odpowiedzi na apelację.

Na rozprawie apelacyjnej w dniu 17.09.2014 roku pozwany cofnął apelację.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Wobec cofnięcia apelacji postępowanie apelacyjne należało umorzyć.

Zgodnie z treścią art. 469 k.p.c. Sąd uzna zawarcie ugody, cofnięcie pozwu, sprzeciwu lub środka odwoławczego oraz zrzeczenie się lub ograniczenie roszczenia za niedopuszczalne także wówczas, gdyby czynność ta naruszała słuszny interes pracownika lub ubezpieczonego.

Przepis art. 469 k.p.c. nakłada na sąd obowiązek ustalenia skutków cofnięcia środka odwoławczego (w tym apelacji) dla sytuacji prawnej pracownika lub ubezpieczonego i nakazuje uznać tę czynność za niedopuszczalną w razie, gdyby naruszała słuszny interes pracownika lub ubezpieczonego. Uznanie cofnięcia apelacji za niedopuszczalne powinno z kolei prowadzić do odmowy umorzenia postępowania apelacyjnego i rozpoznania sprawy w granicach apelacji.

Niniejsza sprawa jest sprawą z zakresu ubezpieczeń społecznych, do której stosuje się przede wszystkim przepisy odrębne o postępowaniu w sprawach z zakresu prawa pracy i ubezpieczeń społecznych.

Użycie w art. 469 k.p.c. słowa "także" oznacza, że poza wymienioną w nim przesłanką dopuszczalności cofnięcia środa zaskarżenia, jaką jest "słuszny interes pracownika lub ubezpieczonego ", są jeszcze inne, które należy uwzględniać, a których trzeba poszukiwać w innych przepisach Kodeksu postępowania cywilnego. Rozumowanie to prowadzi do art. 391 § 1 k.p.c. a jego zastosowanie - do przepisów o postępowaniu przed sądem pierwszej instancji, czyli do przepisów o postępowaniu rozpoznawczym. Znajdujący się wśród nich art. 203 § 4 k.p.c. stanowi, że sąd może uznać za niedopuszczalne cofnięcie pozwu, zrzeczenie się lub ograniczenie roszczenia tylko wtedy, gdy okoliczności sprawy wskazują, że wymienione czynności są sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierzają do obejścia prawa. Wprawdzie art. 203 § 4 k.p.c. nie przewiduje takiej czynności, jak cofnięcie środka odwoławczego, lecz art. 391 § 1 k.p.c., odsyłając do innych przepisów dla siebie nieswoistych, stanowi o ich odpowiednim stosowaniu.

W ocenie Sądu Apelacyjnego w rozpoznawanej sprawie cofnięcie apelacji nie jest sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego, nie zmierza także do obejścia prawa a nadto nie narusza słusznego interesu ubezpieczonych.

W tym stanie rzeczy sąd odwoławczy na podstawie art. 391 § 2 k.p.c. umorzył postępowanie apelacyjne wywołane apelacją organu rentowego.