sygn.akt I ACz 214/15

POSTANOWIENIE

Dnia 10 marca 2015 r.

Sąd Apelacyjny w Katowicach w Wydziale I Cywilnym

w składzie następującym :

Przewodniczący : SSA Zofia Kawińska-Szwed

Sędziowie : SA Anna Bohdziewicz

SO -del. Ewa Solecka (spr.)

po rozpoznaniu w dniu 10 marca 2015 r.

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z protestu wyborczego J. P. (P.)

na skutek zażalenia wnoszącego protest

na zarządzenie Przewodniczącego Sądu Okręgowego w Bielsku-Białej

z dnia 14 stycznia 2015 r., sygn.akt I Ns 304/14,

postanawia :

oddalić zażalenie.

UZASADNIENIE

Zaskarżonym zarządzeniem Przewodniczący zwrócił protest wyborczy z powodu nieuzupełnienia w terminie braków formalnych pisma, a mianowicie jednoznacznego wskazania żądania protestu oraz dołączenia jego dwóch odpisów. Jako podstawę prawną rozstrzygnięcia wskazano art.392 § 1 i 2 oraz art.393 § 1 ustawy z 5 stycznia 2011r. Kodeks wyborczy oraz art.130 kpc w zw. z art. 13 § 2kpc.

Wnoszący protest złożył zażalenie na powyższe zarządzenie, domagając się jego uchylenia. Zarzucił, że nie otrzymał z sądu żadnej korespondencji, ani awizacji takiej korespondencji, wobec czego nie uzupełnił braków formalnych protestu gdyż nie wiedział o tym, że został do tego zobowiązany zarządzeniem Przewodniczącego. Błędnym było zatem zastosowanie w zaskarżonym orzeczeniu art. 130 kpc i art. 139 kpc, gdyż przedmiotowe wezwanie nie zostało mu doręczone.

Sąd Apelacyjny zważył :

Zażalenie nie było zasadne, nie mogło zatem odnieść skutku i podlegało oddaleniu.

Zaskarżone zarządzenie stanowi wynik właściwej oceny stanu faktycznego i prawidłowego zastosowania prawa procesowego. Wbrew zarzutowi skarżącego, zachodziły przesłanki z art. 139 kpc i art. 130§ 2 kpc, które to przepisy stały się podstawą rozstrzygnięcia Przewodniczącego z 14 stycznia 2015 r.

Art. 139 § 1 kpc stanowi, że w razie niemożności doręczenia, pismo przesłane za pośrednictwem operatora pocztowego w rozumieniu ustawy z dnia 23 listopada 2012 r. - Prawo pocztowe należy złożyć w placówce pocztowej tego operatora, umieszczając zawiadomienie o tym w drzwiach mieszkania adresata lub w oddawczej skrzynce pocztowej ze wskazaniem gdzie i kiedy pismo pozostawiono, oraz z pouczeniem, że należy je odebrać w terminie siedmiu dni od dnia umieszczenia zawiadomienia. W przypadku bezskutecznego upływu tego terminu, czynność zawiadomienia należy powtórzyć.

W aktach sprawy znajduje się zwrotne poświadczenie odbioru przesłanego do wnoszącego protest wezwania do uzupełnienia braków formalnych protestu. Przesyłka sądowa skierowana została na właściwy adres zamieszkania J. P.. Z adnotacji publicznego operatora pocztowego na tym dokumencie wynika, że był on dwukrotnie awizowany, po czym za każdym razem przez siedem dni pismo oczekiwało na odbiór w placówce pocztowej, jednak nie zostało podjęte w terminie, wobec czego operator zwrócił je adresatowi ( k.10-11 akt). Prawidłowo zatem Przewodniczący uznał, że spełnione zostały wymogi tzw. doręczenia zastępczego, powodujące początek biegu terminu do uzupełnienia braków formalnych. Pozostawienie zawiadomienia o miejscu złożenia pisma w sposób przewidziany w art. 139 § 1 uzasadnia przyjęcie domniemania faktycznego, że zawiadomienie to dotarło do adresata najpóźniej z dniem ustania przyczyny, która uniemożliwiała doręczenie zwykłe (postanowienie SN z dnia 14 lutego 2002 r., V CZ 14/02, LEX nr 53919). Datą doręczenia pisma sądowego w wypadku przewidzianym w art. 139 § 1 k.p.c. jest data, w której upłynął termin do odbioru złożonego pisma w oddawczym urzędzie pocztowym, jeżeli przed upływem tego terminu adresat nie zgłosił się po odbiór. Dwukrotne wysłanie i awizowanie przesyłki zawierającej odpis wyroku z uzasadnieniem stanowi spełnienie wymagania skuteczności doręczania pism sądowych przez pocztę i zapewnia realizację konstytucyjnej zasady prawa do sądu (vide -postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 2 lipca 2009 r., II UZ 20/09, LEX nr 533108; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 9 lipca 2009 r., II PZP 3/09, LEX nr 519963).

Wnoszący protest nie kwestionował tego, że nie uzupełnił w terminie braków formalnych protestu. Zachodziły zatem przesłanki z art. 130§2 kpc do zwrotu pisma, co też Przewodniczący prawidłowo uczynił zaskarżonym zarządzeniem.

Doręczenie przewidziane w art. 139 § 1 k.p.c. oparte jest na domniemaniu, że pismo sądowe dotarło do rąk adresata i że w ten sposób doręczenie zostało dokonane prawidłowo. Domniemanie to może być przez stronę obalone, jednakże nie mogła odnieść skutku w tym zakresie argumentacja zażalenia sprowadzająca się tylko do zaprzeczania prawdziwości informacji operatora pocztowego o dokonanych dwukrotnie awizacjach przedmiotowej przesyłki. W orzecznictwie zgodnie przyjmuje się, że samo zaprzeczenie otrzymania zawiadomienia (awiza) o przesyłce, w żaden sposób nie podważa domniemania, na którym oparty jest art. 139 k.p.c. Nie jest to wystarczające dla przyjęcia tezy o naruszeniu tego przepisu (vide- postanowienie Sądu Najwyższego z 29 sierpnia 2000 r., I CKN 699/00,LEX nr 530680). Nie było przekonujące powołanie się skarżącego na jego pismo nadane 2 lutego 2015 r. ( koperta-k. 17 akt), w którym prosi on o informację o stanie sprawy, twierdząc, że nie otrzymał żadnej przesyłki z sądu ( pismo-k.16). Zwrócić bowiem należy uwagę na to, iż w tej samej dacie (czyli w dniu 2 lutego 2015 r.) wnoszącemu protest doręczono odpis przedmiotowego zarządzenia o zwrocie protestu ( dowód doręczenia –k.15). A zatem, pismo wysłane do sądu 2 lutego 2015 r. jawi się jako element taktyki procesowej skarżącego, tym bardziej, że w jego treści zawarty został równocześnie wniosek o przywrócenie terminu do uzupełnienia braków formalnych protestu, co świadczy o tym, że skarżący wiedział o konieczności dokonania takiej czynności procesowej i o tym, że termin już minął.

Wobec powyższego, zażalenie nie dostarczyło podstaw do uchylenia zaskarżonego zarządzenia, które jest prawidłowe.

Wniosek J. P. o przywrócenie terminu do dokonania uzupełnienia braków formalnych protestu podlegać będzie natomiast odrębnemu rozpoznaniu, w kontekście przesłanek z art. 168 kpc.

Sąd Apelacyjny orzekł zatem jak w sentencji, na mocy art.385 kpc w zw. z art. 397 § 2 kpc .