Sygn. akt III Ca 544/15

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem wydanym w dniu 12 stycznia 2015 roku w sprawie o sygnaturze akt I C 1182/13 z powództwa P. T. przeciwko Gminie Ł. Sąd Rejonowy dla Łodzi- Śródmieścia w Łodzi zasądził od strony pozwanej na rzecz powoda kwotę 13.036,60 zł z ustawowymi odsetkami wyliczonymi od poszczególnych kwot, oddalił powództwo w pozostałym zakresie oraz orzekł o kosztach postępowania szczegółowe ich wyliczenie pozostawiając Referendarzowi sądowemu.

Sąd pierwszej instancji ustalił, iż powód jest współwłaścicielem nieruchomości położonej w Ł. przy ulicy (...) r. nr 76, a umową z dnia 26 września 2006 roku wynajął lokal nr (...) rodzinie M.. W lokalu zamieszkali D. M., A. M. i M. M. (2). Na skutek niepłacenia czynszu powód rozwiązał z najemcami umowę najmu a w grudniu 2007 roku wytoczył powództwo o eksmisję. Wyrokiem z dnia 4 lutego 2009 roku w sprawie o sygnaturze akt I C 37/08 Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi orzekł eksmisję rodziny M. z przedmiotowego lokalu i orzekł o przyznaniu prawa do lokalu socjalnego. Pismem z dnia 10 września 2009 roku powód złożył do Urzędu Miasta Ł. wniosek o przydzielenie lokatorom prawa do lokalu socjalnego. Gmina Ł. złożyła lokatorom ofertę zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego w dniu 22 czerwca 2011 roku. Łącznie koszty wody, odprowadzania ścieków, dostarczenia gazu i wywozu śmieci za lokal nr (...) wyniosły w okresie od 1 września 2010 roku do 30 czerwca 2011 roku 6.243,68 zł. Powód mógłby uzyskać czynsz za ten lokal w wysokości 8.204 zł za wskazany okres. Mógłby wynająć lokal na wolnym rynku, gdyby nie przebywali w nim państwo M.. Zakładając efektywność 90% czynszu najmu powód mógłby uzyskać czynsz w przedmiotowym okresie w wysokości 7.383,60 zł. Gdyby powód wynajął lokal na wolnym rynku uzyskiwałby w przedmiotowym okresie kwotę 1362,72 zł od najemców. Wszelkie opłaty za wodę, ścieki, wywóz śmieci ponosili właściciele.

W oparciu o powyższe ustalenia faktyczne Sąd Rejonowy uznał, iż powództwo jest częściowo zasadne. Sąd I instancji wskazał, iż bezspornym jest, że od września 2010 roku lokatorzy nadal zajmowali lokal nr (...) i nie płacili za ten lokal żadnych opłat. Byli oni jednocześnie objęci wyrokiem eksmisyjnym, w którym Sąd orzekł o uprawnieniu do lokalu socjalnego. Gmina złożyła lokatorom ofertę zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego w dniu 22 czerwca 2011 roku i do tego czasu trwał obowiązek odszkodowawczy Gminy. Sąd Rejonowy argumentował, iż strona powodowa wykazała fakt poniesienia szkody i jej wysokość. Powód wykazał, iż nie mógł wynająć lokalu na wolnym rynku oraz okoliczność, że gdyby lokal był opróżniony to mógłby faktycznie go wynająć, bo było zapotrzebowanie na takie lokale. Na poniesioną przez powoda szkodę składa się odszkodowanie w wysokości czynszu, jaki powód mógł uzyskać w spornym okresie oraz poniesione opłaty za media. Sąd uwzględnił zarzut przedawnienia roszczenia za okres od dnia 1 września 2010 roku do dnia 5 września 2010 roku. W przedmiocie odsetek ustawowych Sąd I instancji rozstrzygnął na podstawie art. 455 k.c. w zw. z 481 § 1 k.c. O kosztach procesu Sąd Rejonowy orzekł na podstawie art. 100 k.p.c. dokonując ich stosunkowego rozdzielenia przyjmując, iż powód wygrał sprawę w 74%. (wyrok oraz uzasadnieniem – k.265, 268-270)

Apelację od powyższego rozstrzygnięcia wywiódł powód zaskarżając je pierwotnie w części dotyczącej pkt 1,2 i 3 w zakresie oddalającym powództwo ponad zasądzoną kwotę 13.036,60 zł – co do kwoty 211 zł. Skarżący zarzucił sprzeczność istotnych ustaleń sądu z treścią zebranego materiału dowodowego poprzez błędne ustalenie, iż możliwą wysokością czynszu do uzyskania we wskazanym okresie tj. od dnia 1 września 2010 roku do dnia 30 czerwca 2011 roku była kwota 8.204 zł podczas gdy w rzeczywistości kwota ta wyniosła 8.449,92 zł co spowodowało, że wszystkie pozostałe ustalenia Sądu w zakresie przypadających P. T. należności czynszowych za każdy miesiąc były nieprawidłowo obliczone. Skarżący wniósł w tym zakresie o zmianę zaskarżonego wyroku przez skorygowanie zasądzonych kwot oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Następnie powód rozszerzył zakres zaskarżenia do wartości 4.476,44 zł i podniósł zarzuty dotyczące opinii biegłego sądowego z zakresu zarządzania nieruchomościami i wyceny czynszów wydającego opinię w sprawie niniejszej tj. niewykonanie zlecenia w kwestii wyliczenia czynszu, wykonanie opinii na inny temat, brak zapoznania się z dokumentami. (apelacja k. 278-279, 281).

Na rozprawie w dniu 15 stycznia 2016 roku powód poparł apelację, a strona pozwana wniosła o oddalenie apelacji. Strony wniosły także o zasądzenie kosztów postępowania. (protokół rozprawy k. 317).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelację jako zasadną należało uwzględnić w części.

Sąd pierwszej instancji przeprowadził prawidłowo postępowanie dowodowe, na podstawie którego dokonał istotnych do rozstrzygnięcia sprawy ustaleń. Ustalenia te Sąd Okręgowy w Łodzi uznaje za prawidłowe i przyjmuje za własne. Jedyny zarzut skarżącego w tym zakresie, który Sąd Okręgowy podziela, stanowi błędne wyliczenie kwot zasądzonych orzeczeniem stanowiące istotnie omyłkę Sądu. W pozostałym zakresie sąd odwoławczy nie dostrzega potrzeby ponowienia dowodów dopuszczonych w postępowaniu pierwszoinstancyjnym oraz podziela ocenę ich wiarygodności wyrażoną przez sąd pierwszej instancji. Wówczas wystarczająca jest aprobata dla stanowiska przedstawionego w orzeczeniu sądu pierwszej instancji (zob. m.in. postanowienie SN z dnia 22 lipca 2010 r., sygn. I CSK 313/09, niepubl.; wyrok SN z dnia 16 lutego 2005 r., sygn. IV CK 526/04, niepubl.; wyrok SN z dnia 20 maja 2004 r., sygn. II CK 353/03, niepubl.). Sąd Okręgowy w Łodzi podziela także przedstawiony pogląd.

Wskazać bowiem należy, iż – jak zasadnie podnosi skarżący w apelacji – z opinii biegłego sądowemu z zakresu zarządzania nieruchomościami i wyceny czynszów za lokale mieszkalne mgr inż. J. K. (1) wynika, iż wysokość czynszu, jaki mógłby uzyskać powód wynajmując na wolnym rynku lokal mieszkalny nr (...) położony w Ł. przy ulicy (...) r. w okresie od 1 września 2010 roku do 22 czerwca 2011 roku wynosi 8.204 zł (k.212). Tymczasem w uzasadnieniu wyroku Sąd wskazuje tę kwotę jako możliwą do uzyskania za okres od dnia 1 września 2010 roku do dnia 30 czerwca 2011 roku. Za ten okres możliwa do uzyskania kwota wynosi 93,88 m.2 x 9,00 =844,92 zł x 10 miesięcy = 8.449,92 zł. Przyjmując 90% efektywności najmu kwota ta ulega zmniejszeniu do 7.604,28 zł. Koszty mediów wynosiły 6.243,68 zł, zatem łączna kwota możliwa do uzyskania w okresie od 1 września 2010 roku do 30 czerwca 2011 roku wynosiła miesięcznie: 7.604,28 zł + 6.243,68 zł =13.847,96 zł : 10 miesięcy = 1384,79 zł.

Jednakże za okres od 1 września 2010 roku do dnia 5 września 2010 roku należało uwzględnić zarzut przedawnienia, zatem w miesiącu wrześniu 2010 roku należna kwota wyniosła 1153,99 zł (1384,79 zł : 30 dni =46,15 zł x 25 dni = 1153,99 zł). Ponadto, z uwagi na ustanie obowiązku odszkodowawczego Gminy z dniem 22 czerwca 2011 roku za ten miesiąc podlegała zasądzeniu kwota 1015,30 zł (1384,79 zł : 30 dni = 46,15 zł x 22 dni = 1015,30 zł).

Stąd też zasądzeniu podlegała kwota 13.247,61 zł z ustawowymi odsetkami od kwot odpowiednio – według zasady wskazanej powyżej – podwyższonych.

W świetle powyższych uwag Sąd Okręgowy na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. zmienił zaskarżony wyrok w sposób określony powyżej, w tym także w zakresie rozstrzygnięcia o kosztach bowiem powód ostatecznie wygrał proces w 76 %.

Bezzasadne okazały się natomiast zarzuty dotyczące przeprowadzonego dowodu z opinii biegłego sądowego. Przede wszystkim wskazać należy, iż jak wynika z protokołu rozprawy z dnia 22 grudnia 2014 roku (k.273) powód reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika oświadczył, iż nie wnosi o ustną uzupełniającą opinię biegłego J. K. ani o dopuszczenie dowodu z nowej opinii biegłego B. W. ale o zaliczenie opinii B. W. znajdującej się w aktach sprawy o sygnaturze I C 235/10 w poczet materiału dowodowego. Ponadto opinia została sporządzona zgodnie z wymaganiami fachowości i niezbędną wiedzą zawodową. Biegły jako profesjonalista w swojej dziedzinie dysponował należytą wiedzą teoretyczną oraz posiadał duże doświadczenie praktyczne. Biegły wydał opinię w oparciu o tezę dowodową Sądu (k. 196), w tym po zapoznaniu się z dokumentacją zgromadzoną w aktach sprawy o sygnaturze I C 235/10. Sformułowane przez biegłego wnioski są zaś kategoryczne i przekonujące. Biegły dokładnie przy tym wyjaśnił metodykę swojej pracy. Pismem z k. 237, 243 akt sprawy powód zgłosił szereg zastrzeżeń do opinii biegłego, biegły złożył opinię uzupełniającą ustną (k.224-225) jednakże – jak już wyżej wskazano – na ostatniej rozprawie powód wyraźnie oświadczył, że nie wnosi o uzupełnienie opinii biegłego ani w formie ustnej ani pisemnej. Powód nie zakwestionował zatem w sposób skuteczny przedmiotowej opinii. W zakresie zaś odnoszącym się do opinii biegłego B. W. Sąd I instancji zasadnie wskazał, iż to, jaki czynsz powód mógł uzyskać w okresach wcześniejszych, nie jest istotne dla tego postępowania.

W pozostałym zatem zakresie na podstawie art. 385 k.p.c. Sąd Okręgowy oddalił apelację.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy w Łodzi orzekł na podstawie art. 102 k.p.c. w zw. z art. 108 § 1 k.p.c oraz art. 391 § 1 k.p.c. , nie obciążając powoda obowiązkiem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego. Apelacja została uwzględniona w niewielkiej jedynie części, zaś w dalszej części apelacja wniesiona była samodzielnie przez powoda, przekonanego subiektywnie o zasadności podnoszonych zarzutów.