Sygn. akt III Ca 635/15

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem zaocznym z dnia 26 stycznia 2015 roku Sąd Rejonowy w Rawie Mazowieckiej oddalił powództwo Kancelarii (...) Spółki Akcyjnej w K. przeciwko P. C. o zapłatę kwoty 1115,63 złotych.

Powyższy wyrok zaskarżył apelacją powód podnosząc zarzut naruszenia art. 232 k.p.c. poprzez niezasadne przyjęcie, iż powód nie przedstawił dowodów potwierdzających zasadność zgłoszonego roszczenia, a także zarzut naruszenia art. 339 § 2 k.p.c. poprzez niezasadne oddalenie powództwa wyrokiem zaocznym w całości w sytuacji, gdy zasadność powództwa nie budzi jakichkolwiek wątpliwości.

W konkluzji powód sformułował wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku i zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 1115,63 złotych wraz z odsetkami w wysokości ustawowej liczonymi od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty oraz kosztami postępowania w tym kosztami zastępstwa procesowego, według norm prawem przewidzianych za obie instancje, ewentualnie o jego uchylenie i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest niezasadna.

Ocena prawna przedstawiona w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia przez Sąd Rejonowy, znajduje pełną akceptację Sądu Okręgowego.

Apelujący kwestionuje w istocie dokonaną przez Sąd Rejonowy ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wywodząc, iż stanowi on dostateczną podstawę do uwzględnienia żądania pozwu.

Ze stanowiskiem tym nie można się zgodzić. Przede wszystkim jak słusznie podniósł Sąd I instancji, powód pomimo spoczywającego na nim ciężaru udowodnienia przytoczonych w pozwie faktów nie wykazał okoliczności ich potwierdzających. Źródłem wierzytelności, z której wywodzi swoje roszczenie jest umowa pożyczki jaką według twierdzeń powoda pozwany miał zawrzeć z (...) Spółką Akcyjną z ograniczoną odpowiedzialnością w W.. Fakt ten nie znajduje jednak dostatecznego potwierdzenia w materiale dowodowym sprawy. Skarżący nie przedłożył bowiem ani oryginału umowy, ani nawet potwierdzonej za zgodność jej kopii, a jedynie kserokopię, a w dodatku nie podpisaną przez pozwanego. Obowiązek złożenia podpisu przez pozwanego wynika zresztą z § 3 ust. 10 tejże umowy. Zgodzić przy tym należy się z oceną Sądu Rejonowego, że załączonego do pozwu wydruku z konta bankowego opiewającego na kwotę 50 groszy nie można uznać za potwierdzenie zawarcia umowy za pośrednictwem platformy internetowej www.kredito24.pl już choćby z tego powodu, że jest kserokopią, a nade wszystko nie zawiera danych identyfikujących pozwanego. Powód nie załączył również potwierdzenia doręczenia pozwanemu samej umowy. Co więcej, brak jest także jakiegokolwiek dowodu przekazania do dyspozycji pozwanego kwoty pożyczki. Dostrzec też trzeba, że powód nie wykazał swojego następstwa prawnego, gdyż umowa przeniesienia wierzytelności, podobnie jak i pozostałe dokumenty została przedłożona w formie kserokopii, ta zaś nie może stanowić podstawy do dokonywania ustaleń faktycznych.

W oparciu o dowody zaoferowane przez powoda, nie można zatem stwierdzić istnienia wierzytelności, na którą powołuje się skarżący. Prawidłowości powyższej oceny w niczym nie zmienia eksponowana w apelacji bezczynność strony pozwanej, która znalazła odzwierciedlenie w wydaniu wyroku zaocznego, a zdaniem powoda obliguje Sąd do uznania podanej przez powoda podstawy faktycznej za zgodną z prawdą bez przeprowadzania postępowania dowodowego. O ile bowiem w sytuacji procesowej z jaką mamy do czynienia w niniejszej sprawie zrealizowały się przesłanki do wydania wyroku zaocznego ( art. 339 § 1 k.p.c. ), twierdzenia powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie budzą wątpliwości o tak podstawowym znaczeniu, że nie pozwalają na przyjęcie ich za prawdziwe w trybie art. 339 § 2 k.p.c.

Niezależnie od ustalenia podstawy faktycznej w warunkach wyroku zaocznego rozważenia wymaga zasadność żądania pozwu w świetle norm prawa materialnego. Nawet gdyby przyjąć istnienie stosunku prawnego, z którego swoje roszczenie wywodzi powód, znaczące uprzywilejowanie jednej z jego stron nosi cechy nadużycia prawa podmiotowego. Wątpliwości Sądu Okręgowego budzi zwłaszcza sposób ukształtowania wynagrodzenia należnego pożyczkodawcy w oparciu o ustanowienie prowizji, której wysokość zdaniem Sądu stanowi obejście bezwzględnie obwiązującego przepisu art. 359 § 2 1 k.c. ograniczającego wysokość odsetek maksymalnych. Kwestia ta nie wymaga jednak w aktualnym postępowaniu szerszej analizy, gdyż powód nie udowodnił podstawowych faktów przytoczonych w pozwie.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy uznał, iż apelacja nie zawiera uzasadnionych zarzutów mogących podważyć stanowisko Sądu Rejonowego, a tym samym jako bezzasadna podlega oddaleniu na podstawie art. 385 k.p.c.