Piątek, 29 marca 2024
Dziennik wyroków i ogłoszeń sądowych
Rej Pr. 2512 | Wydanie nr 5877
Piątek, 29 marca 2024
Sygnatura akt: III Ca 1897/15

Tytuł: Sąd Okręgowy w Łodzi z 2016-01-08
Data orzeczenia: 8 stycznia 2016
Data publikacji: 7 grudnia 2017
Data uprawomocnienia: 8 stycznia 2016
Sąd: Sąd Okręgowy w Łodzi
Wydział: III Wydział Cywilny Odwoławczy
Przewodniczący:
Sędziowie:
Protokolant:
Hasła tematyczne: Depozyt Sądowy
Podstawa prawna: art. 6 ustawy o likwidacji niepodjętych depozytów

Sygn. akt III Ca 1897/15

UZASADNIENIE

Zaskarżonym postanowieniem z dnia 21 października 2015 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi oddalił wniosek Gminy M. Ł. – 5 Domu Pomocy Społecznej w Ł. o stwierdzenie likwidacji niepojętego depozytu.

W apelacji od powyższego postanowienia wnioskodawca wniósł o jego zmianę poprzez uwzględnienie wniosku i wydanie postanowienia likwidacji przedmiotowego depozytu, ewentualnie o przekazanie sprawy Sądowi I instancji do powtórnego rozpoznania.

Skarżący podniósł, że w treści postanowienia nie wskazano, iż pani D. S. (córka spadkodawcy) jest uczestnikiem postępowania, choć w piśmie doręczającym to postanowienie napisano, że postępowanie odbyło się, cyt.: „przy udziale: D. S.”.

Ponadto w ocenie wnioskodawcy zostały spełnione wymogi do likwidacji depozytu, wynikające z ustawy z dnia 18.10.2006 r. o likwidacji niepodjętych depozytów (Dz. U. Nr 208, poz. 1537 z późn. zm.), ponieważ:

a) wnioskodawca w dniu 21.04.2004 r. zawiadomił (za potwierdzeniem odbioru przesyłki pocztowej) panią D. S., że na koncie depozytowym pozostałym po zmarłym p. Z. F. (1) pozostaje kwota 75,04 zł, a następnie pismem z dnia 2.12.2008 roku, wysłanym w tym samym dniu, znów zawiadomił tę osobę o depozycie w kwocie 88,01 zł, oraz pouczył o skutkach niepodjęcia depozytu w terminie 3 lat od daty doręczenia tego pisma, w postaci likwidacji niepodjętego depozytu - dwa załączniki dołączone do wniosku z dnia 15.01.2015 r. o likwidację depozytu,

b) wnioskodawca w złożonym wniosku z dnia 15.02.2015 r. o likwidację depozytu napisał na stronie 2. (ostatnie zdanie przed wymienieniem dowodów dołączonych do wniosku), iż, cyt.: „Wywieszono również informację na tablicy ogłoszeń przez okres 6 miesięcy tj. Od 4.03.2014 r. do 31.09.2014 r.” choć wnioskodawca w ogóle nie był zobowiązany do takiego ogłoszenia, a mimo to Sąd I Instancji napisał niesłusznie w uzasadnieniu) postanowienia, że wnioskodawca rzekomo nie wykazał faktu takiego ogłoszenia,

c) wnioskodawca ponadto przeprowadził rozmowę z panią D. S. w dniu 21.04.2004 r. i ustalił, że spadkobierczyni ta nie będzie „dochodzić spadku po ojcu”.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest niezasadna.

Na wstępie rozważań należy wskazać, że Sąd II instancji rozpoznając apelację, ocenił stan faktyczny ustalony przez Sąd I instancji jako prawidłowy i zgodny z zebranym w sprawie materiałem dowodowym, a w konsekwencji na podstawie art. 382 k.p.c. przyjął jego ustalenia za własne. Sąd Rejonowy zgodnie z przepisami k.p.c. przeprowadził postępowanie dowodowe, ustalając stan faktyczny w sposób szczegółowy.

Przechodząc do oceny zarzutów apelacji wskazać należy, iż podstawą materialnoprawną rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie w zakresie przesłanek likwidacji niepodjętego depozytu jest przepis art. 6 ust. 4 i 5 ustawy z dnia 18 października 2006 roku o likwidacji niepodjętych depozytów (Dz.U.2006.208.1537 ze zm.), zgodnie z którym w przypadku gdy uprawniony nie jest znany albo nie jest możliwe ustalenie jego miejsca zamieszkania albo siedziby na podstawie ewidencji, rejestrów lub zbiorów danych, wezwanie do odbioru może nastąpić po upływie 3 lat od dnia złożenia przedmiotu do depozytu. Z kolei w razie braku możliwości doręczenia wezwania do odbioru depozytu lub nieustalenia uprawnionego, przechowujący depozyt jest obowiązany dokonać wezwania poprzez jego wywieszenie na tablicy informacyjnej w swojej siedzibie na okres 6 miesięcy.

Stanowisko apelacji, kwestionujące prawidłowe rozstrzygnięcie Sądu I instancji polega na niedostatecznym zrozumieniu powyższej regulacji, w sytuacji, gdy, zawiera ona stwierdzenia raczej oczywiste. Skoro wnioskodawca powołuje się na przysługujące określonej osobie następstwo prawne, powinien wykazać je według reguł i zasad przewidzianych w przepisach prawa. Skarżący błędnie wywodzi uprawnienie D. S. do odebrania depozytu w rozumieniu przedstawionych powyżej przepisów ze związków pokrewieństwa ze zmarłym Z. F. (1). Wbrew odmiennej ocenie wnioskodawcy więzy pokrewieństwa nie przesądzają o przejściu praw i obowiązków zmarłego na rzecz określonej osoby. Dowodem następstwa prawnego jest natomiast postanowienie właściwego Sądu powszechnego o stwierdzeniu nabycia spadku lub sporządzony przez notariusza akt poświadczenia dziedziczenia, co jednoznacznie wynika z przepisów kodeksu cywilnego. Zgodnie bowiem z art. 1025 § 2 k.c. domniemywa się, że osoba, która uzyskała stwierdzenie nabycia spadku albo poświadczenie dziedziczenia, jest spadkobiercą. W niniejszej sprawie postępowanie spadkowe po Z. F. (1) nie zostało przeprowadzone, wnioskodawca nie wykazał również, że D. S. uzyskała poświadczenie dziedziczenia po zmarłym. Podobnie, nie można przypisać znaczenia prawnego zapewnieniu uzyskanemu od D. S., że „nie będzie dochodzić spadku po ojcu”. Z tych względów, w aktualnym stanie sprawy brak jest podstaw do uznania, że D. S. jest osobą uprawnioną do odebrania depozytu po Z. F. (1).

Stąd też nie budzi zastrzeżeń konkluzja Sądu Rejonowego, iż ustawowe wymogi, które warunkują możliwość stwierdzenia likwidacji niepodjętego depozytu, nie zostały przez wnioskodawcę spełnione.

W sytuacji gdy nie wiadomo było kto jest spadkobiercą zmarłego – uprawniony do odbioru depozytu nie był znany, wnioskodawca powinien wezwać uprawnionego do odbioru depozytu dopiero po upływie 3 lat od dnia złożenia przedmiotu do depozytu. Co więcej, z uwagi na to, że uprawniony nie był znany, wezwanie to winno nastąpić poprzez wywieszenie na tablicy informacyjnej w siedzibie wnioskodawcy na okres 6 miesięcy. Jak słusznie wskazał Sąd Rejonowy wnioskodawca nie wykazał faktu dokonania takiego ogłoszenia, nie twierdził nawet, że zostało ono dokonane. Od czasu, kiedy upłynie 6 miesięcy, na które dokonano wywieszenia, winny następnie upłynąć 3 lata by możliwe było stwierdzenie likwidacji depozytu, bowiem uprawniony ma 3 lata na odbiór depozytu od wezwania go do odbioru. Ten ostatni wymóg również nie został przez skarżącego spełniony.

Co zaś tyczy się akcentowanej w apelacji kwestii nieprzyznania D. S. statusu uczestnika niniejszego postępowania wyrazić należy przekonanie, że stanowisko Sądu Rejonowego w tej kwestii nie narusza przepisów postępowania. Z przyczyn przedstawionych na dotychczasowym etapie rozważań córka zmarłego Z. F. (2) nie posiada bowiem interesu prawnego do udziału w postępowaniu o stwierdzenie likwidacji niepodjętego depozytu. Prawidłowości powyższej oceny w niczym nie podważa treść pochodzącego od Sądu pisma zawierającego odpis zaskarżonego postanowienia, które na skutek błędnego zredagowania sugeruje odmienny stan rzeczy.

Z przedstawionych powodów na podstawie art. 385 k.p.c. w związku z art. 13 § 2 k.p.c. orzeczono jak w sentencji.

Najczęściej czytane
ogłoszenia

Udostępnij