Sygn. akt III Ca 1653/13

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 21 grudnia 2010 roku powód Miasto Ł. - Administracja (...) Ł. (...) w Ł. wniósł o nakazanie pozwanym B. S., K. K. (1) i P. K. opróżnienia lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w Ł. przy ul. (...) oraz o zasądzenie od pozwanych solidarnie na rzecz powódki kosztów postępowania. W uzasadnieniu podniesiono, iż najemcą przedmiotowego lokalu był P. K., wobec którego Sąd orzekł eksmisję w 2000 roku bowiem umowa najmu została mu wypowiedziana z uwagi na zaległości czynszowe. Rodzina zamieszkiwała wspólnie w spornym lokalu, ale wyrok nie wskazywał imiennie pozwanej ani małoletnich wówczas dzieci. Pozwani zajmują lokal nadal, bez tytułu prawnego, nie opłacają należności (pozew k. 2-3, pismo k. 16).

W piśmie złożonym na rozprawie w dniu 17 kwietnia 2013 roku pozwana B. S. w imieniu własnym i małoletniego wówczas syna P. K. wniosła o oddalenie powództwa w całości. Podniosła, że powód w toku procesu o zapłatę odszkodowania z tytułu bezumownego korzystania z lokalu w sprawie o sygn. akt II C 116/11 wypowiedział pozwanym najem lokalu ze skutkiem na dzień 30 czerwca 2011 roku, a zatem w dacie złożenia pozwu o eksmisję jej i synom przysługiwało prawo do lokalu. Pełnomocnik pozwanej podniósł zarzut istnienia stosunku najmu bowiem przez czynności dokonane pozwani traktowani są jak najemcy. Jednocześnie zakwestionował skuteczność wypowiedzenia z 2011 roku podnosząc brak zaległości w opłacaniu czynszu (pismo pozwanej k. 75-76, protokół rozprawy k. 78-79).

Pozwany K. K. (1) przyłączył się do stanowiska pozwanej. Pełnomocnik powoda podniósł, że wypowiedzenie umowy najmu z 2011 roku zostało złożone jedynie z ostrożności procesowej (protokół rozprawy k. 78-79).

Wyrokiem z dnia 4 września 2013 roku wydanym w sprawie o sygnaturze akt II C 834/10 Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi w II Wydziale Cywilnym uwzględnił powództwo o eksmisję przyznając pozwanym prawo do lokalu socjalnego, nakazał wstrzymać wykonanie opróżnienia lokalu do czasu złożenia pozwanym przez Miasto Ł. oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego i nie obciążył pozwanych obowiązkiem zwrotu kosztów procesu (wyrok – k. 94).

Podstawę rozstrzygnięcia Sądu I instancji stanowiły następujące ustalenia faktyczne i rozważania prawne:

P. K. był najemcą lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w Ł. przy ul. (...) na podstawie umowy zawartej z gminą Ł. w dniu 13 maja 1996 roku . Zamieszkiwał i zamieszkuje w lokalu wraz z konkubiną B. S. i dziećmi: P. K. i K. K. (1). W dniu 16 września 1997 roku umowa najmu została wypowiedziana z uwagi na zaległości czynszowe, ze skutkiem na dzień 31 października 1997 roku (bezsporne, umowa k.7-8v, zeznania pozwanej k. 87, wypowiedzenie k. 11 załączonych akt II C 224/11).

Prawomocnym wyrokiem z dnia 18 lutego 2000 roku Sąd Rejonowy w Łodzi nakazał P. K. opróżnienie przedmiotowego lokalu wraz ze wszystkimi osobami prawa jego reprezentującymi oraz ustalił, że P. K. przysługuje prawo do lokalu socjalnego. W wyroku zasądzono również kwotę 3.990,24 zł z tytułu zaległości w ponoszeniu opłat (wyrok k. 10-11v).

W oparciu o powyższy tytuł egzekucyjny opatrzony klauzulą wykonalności toczyło się postępowanie egzekucyjne w zakresie należności pieniężnej oraz obowiązku opróżnienia lokalu (sygn. akt komorniczych Km 751/00 i Km 970/02). W toku postępowania egzekucyjnego, w dniu 27 września 2002 roku, B. S. zobowiązała się do opuszczenia lokalu do dnia 30 września 2002 roku, czego nie uczyniła (wyrok k. 10-11 wraz z klauzulą wykonalności i adnotacjami o postępowaniu egzekucyjnym, protokół z dnia 27 września 2002 roku - k. 46 akt II C 224/11).

Pismem z dnia 15 listopada 2010 roku Miasto Ł. wezwało P. K. i B. S. do opróżnienia przedmiotowego lokalu i zapłaty odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu (wezwanie do zapłaty k. 9v).

Pismem z dnia 12 maja 2011 roku Miasto Ł. wypowiedziało B. S. umowę najmu lokalu mieszkalnego z zachowaniem miesięcznego terminu wypowiedzenia, ze skutkiem na dzień 30 czerwca 2011 roku z powodu zaległości czynszowych (wypowiedzenie k. 77, zeznania pozwanej k. 87).

Prawomocnym wyrokiem z dnia 19 października 2011 roku, w sprawie o sygn. akt II C 264/11, Sąd oddalił powództwo P. K. przeciwko Miastu Ł. Administracji (...) Ł. (...) o ustalenie, że pomiędzy stronami istnieje stosunek najmu lokalu mieszkalnego nr (...) przy ul. (...) w Ł. (wyrok - k. 52, uzasadnienie k. 56-61 akt II C 264/11).

B. S. także złożyła pozew o ustalenie istnienia stosunku najmu dotyczącego przedmiotowego lokalu. Prawomocnym wyrokiem z dnia 12 października 2012 roku, wydanym w sprawie II C 224/11 Sąd oddalił jej powództwo (kserokopia pozwu k. 24-26, wyrok k. 169, uzasadnienie k. 170-180 akt II C 224/11)

B. S. obecnie nie pracuje. Jest zarejestrowana jako bezrobotna bez prawa do zasiłku. Prowadzi wspólne gospodarstwo domowe z konkubentem oraz synami: K. K. (1) i P. K.. Rodzina utrzymuje się z prac dorywczych. Jeden z synów uczy się. Konkubent jest zarejestrowany jako bezrobotny (zeznania pozwanej k. 87).

Przeciwko P. K. i B. S. toczy się postępowanie w sprawie o sygn. akt II C 116/11 z powództwa Miasta Ł. - Administracji (...) Ł. (...) w Ł. o zapłatę odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu na (...) (bezsporne).

Uchwałą Nr LXII/1313/13 Rady Miejskiej w Ł. z dnia 16 maja 2013 roku w sprawie utworzenia jednostki budżetowej Administracja Zasobów Komunalnych Ł. i nadania jej statutu, z dniem 1 lipca 2013 roku utworzono jednostkę budżetową Administracja Zasobów Komunalnych Ł. z siedzibą w Ł. przy ulicy (...) i nadano jej statut. Administracja powstała w wyniku połączenia jednostek budżetowych: Administracji (...) Ł. (...) i Administracji (...) Ł. (...) (uchwała k. 83, statut k. 84-84v).

Sąd Rejonowy wskazał, że ustalony stan faktyczny w istocie był niesporny. Żaden z przytoczonych dowodów nie był kwestionowany przez strony, zaś istotą sporu w niniejszym postępowaniu była interpretacja prawna przytoczonych okoliczności faktycznych.

W oparciu o tak ustalony stan faktyczny Sąd Rejonowy uznał, że powództwo podlega uwzględnieniu w całości wobec braku tytułu prawnego pozwanych do zajmowania przedmiotowego lokalu mieszkalnego.

Sąd wskazał, że żądanie eksmisji ma charakter powództwa wydobywczego właściciela. Właściciel może zaś żądać od osoby, która włada faktycznie jego rzeczą, aby rzecz została mu wydana chyba, że osobie tej przysługuje skuteczne względem właściciela uprawnienie do władania rzeczą. Istniejący pierwotnie tytuł prawny do lokalu został przez najemcę i jego rodzinę utracony bowiem umowa z roku 1996 roku została skutecznie wypowiedziana rok później. Konsekwencją tego był wyrok eksmisyjny i uwzględnienie powództwa o zapłatę należności związanych z korzystaniem z lokalu. Skuteczność i zasadność tego wypowiedzenia została usankcjonowana wyrokiem sądowym, a fakt istnienia zaległości objęty jest prawomocnością rzeczy osądzonej.

Treść wyroku eksmisyjnego z dnia 18 lutego 2000 roku była uwarunkowana obowiązującymi wówczas przepisami i ich wykładnią pozwalającą zgodnie z art. 791 k.p.c. wykonać eksmisję nie tylko wobec wymienionego w tytule dłużnika, ale również wobec członków jego rodziny i domowników. Zmianę w tym zakresie wprowadziła ustawa o zmianie ustawy - Kodeks postępowania cywilnego oraz niektórych innych ustaw z dnia 2 lipca 2004 r. (Dz. U. Nr 172, poz. 1804). Tą nowelizacją zmieniono treść art. 1046 k.p.c., wykluczając w § 3 możliwość stosowania art. 791 k.p.c. w odniesieniu do opróżnienia lokali mieszkalnych. W obecnym stanie prawnym, jeżeli chodzi o tytuły dotyczące eksmisji z lokalu mieszkalnego, nie ma przepisów pozwalających na prowadzenie egzekucji o opróżnienie lokalu przeciwko osobie nie wymienionej wprost w tytule wykonawczym. Egzekucję można prowadzić tylko przeciwko osobie wymienionej w tytule egzekucyjnym zaopatrzonym w klauzulę wykonalności (art. 776 k.p.c.) lub nie wymienionej w tytule egzekucyjnym, jeżeli z kolei przeciwko tej osobie nadano klauzulę wykonalności (art. 788 i 791 k.p.c.).

Powyższa zmiana przepisów skutkowała dla wierzyciela koniecznością pozyskania tytułu wykonawczego przeciwko pozostałym osobom zamieszkującym w lokalu.

Z powództwa dłużnika P. K. objętego wyrokiem eksmisyjnym z dnia 18 lutego 2000 roku prowadzone było postępowanie o ustalenie istnienia stosunku najmu. W sprawie o sygn. akt II C 264/11 Sądy obu instancji dokonały analizy zarzutu dorozumianego zawarcia umowy najmu i uznały za zasadne oddalenie powództwa.

Sąd wskazał, że w rozpoznawanej sprawie argumentacja strony pozwanej jest taka sama, tj. oparta na zarzucie, iż stosunek najmu przedmiotowego lokalu został ponownie nawiązany w sposób dorozumiany wobec dalszego zamieszkiwania pozwanych w tym lokalu oraz ponoszenia opłat. Skoro strona powodowa zaprzeczyła, aby zaistniała kiedykolwiek wola po jej stronie nawiązania takiego stosunku prawnego, pozwani winni wykazać, że powód wyraził taką wolę, złożył oświadczenie o przystąpieniu do umowy w sposób dorozumiany, stosunek zawarto – kiedy, w jakim momencie i na jakich warunkach oraz wykazać essentialia negoti takiej umowy. Tymczasem z akt wynika, że działania podejmowane przez gminę od 2000 roku, świadczą jedynie o woli odzyskania władztwa faktycznego nad lokalem; wystąpiono z powództwem eksmisyjnym (wyrok obejmował całą rodzinę), egzekwowano tytuł eksmisyjny, podejmowano działania zmierzające do dobrowolnego opuszczenia lokalu (a taką deklarację dobrowolnego opuszczenia lokalu do dnia 30 września 2001 roku złożyła sama pozwana w toku postępowania egzekucyjnego I Km 970/02 – k. 46 załączonych akt II C 224/11), żądano zapłaty odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu (k. 9v), wytoczono powództwo o zapłatę z tego właśnie tytułu (sygn. akt II C 116/11).

Sąd Rejonowy podkreślił, że wszystkie dokumenty zawarte w aktach dotyczą wezwań do zapłaty właśnie odszkodowania, nie czynszu. Także dowody wpłat przedstawione przez pozwanych nie dowodzą, aby wolą którejkolwiek ze stron była zapłata czynszu. Pozwani, jeśli w ogóle zamieszczali informacje na dowodach wpłat, to wskazywali, że jest to „zadłużenie” (k. 66) bądź nie podawali tytułu wpłaty, podając tylko miesiąc, za który dokonują wpłaty. Wnioskować zatem należy, że pobierane opłaty stanowiły odszkodowanie za bezumowne korzystanie z lokalu czyniąc zadość żądaniu powoda. Jednocześnie nie zostało wykazane, nie było nawet podnoszone; kiedy umowa miałaby być zawarta, w jaki sposób (z jaką chwilą) oraz jakie były jej warunki, w szczególności – jak strony ukształtowały podstawowe obowiązki, w tym obowiązek uiszczania czynszu. Żadna z okoliczności sprawy nie wskazuje, aby do zawarcia umowy doszło, a sam fakt zamieszkiwania w lokalu nie zmienia powyższej oceny. Pozwani przebywają w nim, mimo wydanego przez Sąd w roku 2000 roku nakazu opuszczenia lokalu oraz mimo nieregularnych wpłat. Nie opuścili go także podczas prowadzonych postępowań egzekucyjnych i kolejnych wezwań wierzyciela. Tymczasem, niniejsze postępowanie potwierdza dążenie powoda do odzyskania lokalu; jest jedynie wynikiem zmiany przepisów, które wymagają od wierzyciela uzyskania tytułu wykonawczego imiennie przeciwko każdemu z przebywających w lokalu.

Wszelkie uzewnętrznione przejawy woli strony powodowej przeczą woli zawarcia umowy najmu. W tym kontekście złożonemu pozwanej w toku niniejszego postępowania wypowiedzeniu nie można przypisać szczególnego znaczenia – nie dowodzi ono istnienia kolejnej umowy najmu; jego treść nie wskazuje, aby zawarto inną umowę najmu. Pełnomocnik powoda wskazał, że zostało ono złożone „z ostrożności procesowej” – na wypadek innej oceny relacji stron dokonanej przez Sąd. Nie jest to zatem wyraz woli samej strony, ale chęć zapobieżenia ewentualnym skutkom odmiennej oceny dokonanej przez organ pozostający poza relacją stron.

Sąd I instancji wskazał nadto, że do pozwanych nie ma zastosowania art. 30 ust. 1 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego z dnia 21 czerwca 2001 roku (Dz. U. Nr 71, poz. 733 ze zm.) z uwagi na zbyt krótki okres zamieszkiwania B. S. oraz jej dzieci w przedmiotowym lokalu do dnia wejście w życie ustawy, tj. do 10 lipca 2001 roku. Powołany przepis stanowi zaś, iż osoba zajmująca lokal bez tytułu prawnego do dnia wejścia w życie ustawy przez okres nie krótszy niż 10 lat wstępuje z mocy prawa w stosunek najmu tego lokalu po upływie 12 miesięcy od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy, jeżeli właściciel nie wniesie w tym okresie powództwa o nakazanie tej osobie przez sąd opróżnienia lokalu lub jeżeli w tym samym terminie nie wniesiono powództwa o ustalenie nieistnienia stosunku najmu.

Mając na uwadze powyższe, w ocenie Sądu Rejonowego, strona pozwana nie zdołała wykazać, aby przysługiwał jej tytuł prawny do zajmowanego lokalu, a zatem powództwo o opróżnienie lokalu podlegało uwzględnieniu.

Stosownie do przepisu art. 14 ust.1 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (tekst jednolity z dnia 7 lutego 2005 roku, publ. w Dz. U. Nr 31, poz. 266 ze zm.), Sąd Rejonowy orzekł o uprawnieniu pozwanych do otrzymania lokalu socjalnego kierując się trudną sytuacją życiową i finansową pozwanych oraz uwzględniając status bezrobotnej przysługujący pozwanej, co obligowało do przyznania jej lokalu socjalnego w myśl art. 14 ust. 4 wskazanej ustawy.

Stosownie do przepisu art. 14 ust.6 powoływanej ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku orzekając o uprawnieniu pozwanego do lokalu socjalnego, nakazano wstrzymanie opróżnienia lokalu do czasu złożenia pozwanym przez Miasto Ł. oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego.

W przedmiocie kosztów procesu Sad Rejonowy zastosował przepis art. 102 k.p.c., który na zasadach słuszności pozwala odstąpić od zasady odpowiedzialności za wynik procesu. Biorąc pod uwagę sytuację wszystkich pozwanych, którzy nie posiadają zatrudnienia, utrzymują się z prac dorywczych, fakt, że z dwójki dzieci wchodzących w dorosłe życie jeden z pozwanych nadal się uczy oraz charakter sprawy i utratę tytułu prawnego do lokalu mieszkalnego Sąd Rejonowy nie obciążył pozwanych obowiązkiem zwrotu kosztów procesu.

Apelację od powyższego rozstrzygnięcia wnieśli wszyscy pozwani zaskarżając wyrok w całości i wszyscy wnieśli o jego zmianę i oddalenie powództwa.

Pozwani K. i P. K. zarzucili wyrokowi:

1.  naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 60 k.c. przez jego niezastosowanie podczas gdy zachowanie powódki ujawniło w sposób dostateczny wolę zawarcia umowy najmu z pozwanymi;

2.  naruszenie prawa materialnego, tj. art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U. Nr 71, poz. 733 ze zm.) poprzez jego niezastosowanie i bezpodstawne przyjęcie, że zachodziły przesłanki uzasadniające wypowiedzenie stosunku najmu łączącego powoda z pozwanymi.

Pełnomocnik pozwanej B. S. zarzuciła wyrokowi:

1.  naruszenie przepisów prawa materialnego przez niezastosowanie:

a)  art. 674 k.c. i brak uznania, że najem przedmiotowego lokalu nie został przedłużony na czas oznaczony pomimo korzystania z lokalu po zapadnięciu wyroku eksmisyjnego wobec P. K. za zgodą powódki;

b)  art. 60 k.c. w zw. z art. 659 § 1 k.c. w zw. z art. 680 k.c. i brak uznania, że zachowanie powódki było wyrażeniem oświadczenia woli o zawarciu umowy najmu z pozwanymi;

2.  naruszenie przepisów prawa materialnego przez błędne zastosowanie art. 353 1 k.c. i przyjęcie, że Gmina Ł. posiada swobodę kształtowania umów najmu co do wysokości czynszu i tym samym, że pozwani nie udowodnili wysokości czynszu wiążącej ich według umowy z powódką;

3.  naruszenie przepisów prawa procesowego, a w szczególności art. 233 § 1 k.p.c. poprzez brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego i dowolne przyjęcie, że pomiędzy powódką a pozwanymi nie doszło do nawiązania stosunku najmu;

4.  naruszenie przepisów prawa procesowego, tj. art. 316 § 1 k.p.c. poprzez powoływanie się w rozstrzygnięciu na art. 1046 § 3 k.p.c. pomimo jego uchylenia z dniem 16 listopada 2011 roku.

W odpowiedzi na apelację pełnomocnik Miasta Ł. wniósł o oddalenie apelacji i zasądzenie od pozwanych kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych [odpowiedź na apelację – k. 154-156].

Na rozprawie apelacyjnej w dniu 13 maja 2014 roku pełnomocnik pozwanej poparła apelację [protokół – k. 608].

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacje są bezzasadne i podlegają oddaleniu. Sąd Okręgowy podziela ustalenia faktyczne Sądu Rejonowego i przyjmuje je za własne. Odnosząc się do zarzutów apelacji Sąd Okręgowy nie dopatrzył się naruszenia przez Sąd I instancji wskazanych przepisów prawa materialnego ani przepisów proceduralnych.

W ocenie Sądu Okręgowego Sąd I instancji nie naruszył zasady zawartej w art. 233 § 1 k.p.c.. Ocena dowodów polega na ich zbadaniu i podjęciu decyzji, czy została wykazana prawdziwość faktów, z których strony wywodzą dla siebie skutki prawne. Wielokrotnie Sąd Najwyższy wskazywał, że dla skuteczności zarzutu naruszenia art. 233 §1 k.p.c. nie wystarcza stwierdzenie o wadliwości dokonanych ustaleń faktycznych, odwołujących się do stanu faktycznego, który w przekonaniu skarżącego odpowiada rzeczywistości. Konieczne jest tu wskazanie przyczyn dyskwalifikujących postępowanie Sądu w tym zakresie, a w szczególności wskazanie jakie kryteria oceny naruszył Sąd przy ocenie zebranych dowodów. Tylko w przypadku gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie Sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo wbrew zasadom doświadczenia życiowego nie uwzględnia jednoznacznych związków przyczynowo – skutkowych, to przeprowadzona przez Sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona.

Główny zarzut apelacji sprowadza się do twierdzenia, że w okolicznościach niniejszej sprawy uzasadnione było uznanie, że po 2000 roku doszło do nawiązania stosunku najmu przedmiotowego lokalu pomiędzy powódką a pozwanymi.

Skarżący wskazali w apelacjach jakoby Sąd Rejonowy niezasadnie pominął fakt dokonywania przez lata wpłat dla powódki związanych z zajmowanym lokalem na drukach wydanych pozwanym przez powódkę, a przeznaczonych dla najemców. Tymczasem na żadnym ze złożonych dowodów wpłat nie zamieszczono jakiejkolwiek informacji, że druki przeznaczone są dla najemców i dotyczą wpłat z tytułu czynszu. Jak prawidłowo zauważył Sąd Rejonowy, również pozwani na żadnym z nich nie napisali, że wpłata dotyczy czynszu. Za prawidłową również należy uznać ocenę przez Sąd I instancji znaczenia wypowiedzenia pozwanym umowy najmu dokonanego w 2011 roku. Czynność ta została dokonana już po wytoczeniu powództwa, a nadto po złożeniu przez B. S. pozwu przeciwko Miastu Ł. o ustalenie istnienia stosunku najmu przedmiotowego lokalu. Tym samym dokonanie wypowiedzenia, choć zbędne, jest jedynie wyrazem nadmiernej „ostrożności procesowej” powódki, a nie potwierdzeniem istnienia takiego stosunku najmu.

Jak słusznie zauważył Sąd Rejonowy wyrok w sprawie o ustalenie pomiędzy pozwaną a powódką nie prowadzi w niniejszej sprawie do niedopuszczalności drogi sądowej spowodowanej powagą rzeczy osądzonej, ale z uwagi na brak tożsamości przedmiotu sporu. Nie można jednak pomijać faktu, że zarówno w sprawie z powództwa byłego najemcy P. K., jak i pozwanej o ustalenie Sądy nie miały w analogicznych okolicznościach faktycznych żadnych wątpliwości co do braku podstaw do stwierdzenia zawarcia umowy najmu przez pozwaną gminę w sposób dorozumiany. Zgodzić należy się z Sądem Rejonowym, iż sam fakt długoletniego zamieszkiwania w lokalu rodziny dłużnika pomimo istnienia wyroku eksmisyjnego nie jest wystarczający do przypisania Miastu Ł. woli zawarcia z pozwanymi nowej umowy najmu. Jak wynika z dokumentów zgromadzonych w sprawie pozwani nie płacą regularnie opłat związanych z zajmowaniem lokalu, a w świetle zasad doświadczenia życiowego trudno przyjąć, że jakikolwiek właściciel lokalu chciałby mieć niesolidnych najemców i zawierać umowy najmu z osobami nie rokującymi regularnego uzyskiwania czynszu w ustalonej wysokości. Tym samym wszelkie zarzuty apelacji pozwanych zmierzające do ustalenia istnienia umowy najmu pomiędzy stronami nie znajdują potwierdzenia w prawidłowo ustalonym stanie faktycznym.

Zarzut powołania się w rozstrzygnięciu na nieobowiązujący art. 1046 § 3 k.p.c. jest nieporozumieniem. Po pierwsze w rozstrzygnięciu nie pojawia się jakakolwiek podstawa prawna, a po drugie Sąd Rejonowy wskazał tenże przepis jako zmieniający z dniem 5 lutego 2005 roku zasady wykonywania wyroków eksmisyjnych, a nie jakąkolwiek podstawę rozstrzygnięcia.

Podobnie chybiony jest zarzut naruszenia art. 353 1 k.c. bowiem niezależnie od związania gmin wieloletnimi planami gospodarowania mieszkaniowym zasobem gminy to na pozwanych ciążył obowiązek udowodnienia stawek czynszu mających ich obowiązywać według domniemanej umowy najmu.

W związku z powyższym Sąd Okręgowy podziela stanowisko Sądu Rejonowego co do istnienia przesłanek do orzeczenia eksmisji pozwanych z przedmiotowego lokalu.

Z tych wszystkich względów Sąd Okręgowy oddalił apelacje wszystkich pozwanych na podstawie art. 385 k.p.c..

W przedmiocie kosztów postępowania przed sądem II instancji Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. uznając powoda za wygrywającego. W postępowaniu apelacyjnym powoda reprezentował adwokat, a zatem Sąd Okręgowy zasądził na rzecz powoda solidarnie od pozwanych kwotę 60 zł odpowiadającą poniesionemu wynagrodzeniu pełnomocnika według stawki minimalnej określonej w § 13 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 9 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. 2002/163/1349 z późn. zm.).