Sygn. akt VIIIU 3321/15

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 18 listopada 2015 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. odmówił E. B. prawa do emerytury.

Decyzja została wydana na podstawie ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz.U. z 2015 roku, poz.748) oraz rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym (Dz.U. z 1983 roku, nr 8, poz.43).

W uzasadnieniu decyzji Zakład wskazał, iż ubezpieczony nie ukończył 60 lat, do dnia 1 stycznia 1999 roku nie osiągnął stażu 25 lat ani 15 letniego okresu pracy w szczególnych warunkach.

W odwołaniu od powyższej decyzji E. B. wniósł o jej zmianę. Podał, iż w okresie do 2 stycznia 1974 roku do 31 marca 1997 roku pracował w Zakładach (...), miał jedynie przerwę w okresie od 25 kwietnia 1977 roku do 3 maja 1979 roku podczas której odbywał służbę wojskową. Nadto w okresie od 24 stycznia 1973 roku do 31 grudnia 1973 roku pracował w gospodarstwie rolnym rodziców.

Pełnomocnik Zakładu Ubezpieczeń Społecznych wniósł o oddalenie odwołania.

Kolejną decyzją z dnia 10 grudnia 2015 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. odmówił E. B. prawa do emerytury.

Decyzja została wydana na podstawie ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz.U. z 2015 roku, poz.748) oraz rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym (Dz.U. z 1983 roku, nr 8, poz.43).

W uzasadnieniu decyzji Zakład wskazał, iż ubezpieczony nie ukończył 60 lat oraz do dnia 1 stycznia 1999 roku nie osiągnął 15 letniego okresu pracy w szczególnych warunkach. Do stażu pracy w szczególnych warunkach nie został zaliczony okres pracy w Kombinacie (...) z uwagi na rozbieżności w dokumentacji pracowniczej. Zakład zaliczył do ogólnego stażu pracy okres pracy w gospodarstwie rolnym rodziców.

W odwołaniu od powyższej decyzji E. B. wniósł o jej zmianę. Podał, iż w okresie do 2 stycznia 1974 roku do 31 marca 1997 roku pracował w Zakładach (...), miał jedynie przerwę w okresie od 25 kwietnia 1977 roku do 3 maja 1979 roku podczas której odbywał służbę wojskową. Praca jego polegała na szlifowaniu, frezowaniu wyrobów metalowych, żeliwnych oraz z tworzyw sztucznych, ostrzeniu narzędzi.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych wniósł o oddalenie odwołania.

Postanowieniem z dnia 15 marca 2016 roku w sprawie VIII 144/16 sprawa z odwołania od decyzji z dnia 10 grudnia 2015 roku została połączone do wspólnego rozpoznania i rozstrzygnięcia ze sprawą z odwołania od decyzji z dnia 18 listopada 2015 roku.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Ubezpieczony E. B. w dniu 29 października 2015 roku złożył wniosek o emeryturę.

Ubezpieczony urodził się (...). 60 lat ukończy 24 stycznia 2017 roku.

Ubezpieczony nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego. (wniosek – k.1-2 akt ZUS, II plik)

Na dzień 1 stycznia 1999 roku ubezpieczony ma 25 lat stażu pracy. (okoliczność niesporna)

W okresie od 2 stycznia 1974 roku do 31 marca 1997 roku ubezpieczony był zatrudniony w Kombinacie (...) w Ł..

Początkowo, od 2 stycznia 1974 roku ubezpieczony był zatrudniony jako pracownik młodociany Ochotniczego Hufca Pracy. (zgłoszenie – akta osobowe k.20)

15 lipca 1974 roku ubezpieczony złożył egzamin w zawodzie wiertacza. (zaświadczenie – akta osobowe k.20)

Od 1 marca 1975 roku ubezpieczony został przeniesiony na stanowisko frezera.

Od 1stycznia 1976 roku ubezpieczony pracował jako wiertacz-frezer. (angaże – akta osobowe k.20)

29 listopada 1975 roku ubezpieczony złożył egzamin w zawodzie frezera. (zaświadczenie – akta osobowe k.20)

Od 25 kwietnia 1977 roku do 3 maja 1979 roku ubezpieczony pełnił służbę wojskową. (okoliczność bezsporna)

Od 4 maja 1979 roku ubezpieczony został zatrudniony ponownie na stanowisku frezera. (umowa o pracę – akta osobowe – k.20)

Od 1 lipca 1980 roku ubezpieczonemu powierzono obowiązki ślusarza.

Od 8 lipca 1980 roku ubezpieczonemu powierzono obowiązki frezera.

Od 1 sierpnia 1980 roku ubezpieczonemu powierzono obowiązki tokarza.

Od 1 stycznia 1081 roku ubezpieczonemu powierzono obowiązki frezera.

W okresie od 9 lipca 1982 roku do 8 sierpnia 1982 roku ubezpieczony pracował jako sprzątacz produkcji. Następnie wrócił do pracy na stanowisku frezera. (angaż, wniosek o przeszeregowanie – akta osobowe – k.20)

Od 1 kwietnia 1989 roku ubezpieczony był zatrudniony na stanowisku szlifierz ostrzarz. (angaż akta osobowe – k.20)

Od 9 września 1991 roku ubezpieczony był przeniesiony na stanowisko frezera. (angaż akta osobowe – k.20)

W dniu 6 marca 1997 roku ubezpieczony otrzymał świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach w okresie od 2 stycznia 1974 roku do 24 kwietnia 1977 roku i od 4 maja 1979 roku i od 31 marca 1997 roku wykonywał pracę w warunkach szkodliwych przy szlifowaniu wyrobów i narzędzi metalowych oraz polerowaniu mechanicznym na stanowisku szlifierza – frezera, wymienione w dziale III poz.78 punkt 6 zarządzenia nr 3 Ministra Hutnictwa i Przemysłu Maszynowego w sprawie stanowisk pracy na których wykonywane są prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charterze w zakładach przemysłu hutnictwa i przemysłu metalowego. (świadectwo – akta osobowe, k. 20)

Od 1 października 1997 roku ubezpieczony jest zatrudniony w Zakładzie (...) jako monter konserwacji sieci wodno-kanalizacyjnych. (zaświadczenie – k.6 akt ZUS, I plik)

Powyższy stan faktyczny został ustalony na podstawie dowodów z dokumentów znajdujących się w aktach osobowych ubezpieczonego.

Sąd oddalił wniosek o dopuszczenie dowodu z zeznań świadków, bowiem przeprowadzenie tego dowodu było zbędne dla niniejszego postępowania.

Sąd zważył co następuje:

Odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z treścią art.184 ust.1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz.U. z 2015 roku, poz.748) ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 roku przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art.32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli:

1)  okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymagany w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz

2)  okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Stosownie do treści art.184 ust.2 ww. ustawy, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2013 roku, emerytura, o której mowa w ust.1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Prawo do emerytury na podstawie art.184 ww. ustawy przysługuje ubezpieczonemu, który na dzień wejścia w życie ustawy (1 stycznia 1999 roku) spełnił określone w niej wymogi stażowe, a po tej dacie osiągnął wymagany wiek, niezależnie od tego czy w chwili osiągnięcia tego wieku wykonywał pracę w szczególnych warunkach, czy wykonywał inną pracę i czy pozostawał w zatrudnieniu.

Z treści przepisu art.32 ww. ustawy wynika, że możliwe jest wcześniejsze przejście na emeryturę przez pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Zgodnie art.32 ust.4 ww. ustawy wiek emerytalny, o którym mowa w ust.1 rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki na podstawie którym osobom wymienionym w ust.2 i 3 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych. Za dotychczasowe przepisy (w rozumieniu art.32 ust.4 ww. ustawy) należy uważać przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. nr 8, poz.43), ale wyłącznie w zakresie regulowanym przez ww. ustawę o emeryturach i rentach, a więc co do wieku emerytalnego, rodzaju prac lub stanowisk oraz warunków, na jakich osobom wykonującym prace określone w ust.2 i ust.3 art. 32 tej ustawy przysługuje prawo do emerytury (uchwała składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 13 lutego 2002 roku, III ZP 30/01, OSNAP 2002/10/243 oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 września 2009 roku, II UK 31/09, Lex nr 559949).

Zgodnie z treścią §3 i 4 ww. rozporządzenia za okres zatrudnienia wymagany do uzyskania emerytury uważa się okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczanymi do okresów zatrudnienia. Pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1)  osiągnął wiek emerytalny wynoszący 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,

2)  ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Powołany wykaz wskazuje wszystkie te prace w szczególnych warunkach, których wykonywanie uprawnia do niższego wieku emerytalnego.

Niespełnienie jednego w ww. warunków skutkuje odmową przyznania świadczenia.

Nie jest dopuszczalne w sprawie z zakresu ubezpieczeń społecznych wydanie wyroku ustalającego spełnienie przez ubezpieczonego niektórych warunków wymaganych do nabycia prawa do świadczenia i przyznającego to świadczenie pod warunkiem spełnienia pozostałych warunków w przyszłości. Sąd podziela pogląd wyrażony przez Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 15 grudnia 2000 roku (II UKN 147/00, teza 2, Lex nr 54646), że istota decyzji organu rentowego polega na rozstrzygnięciu o prawie do konkretnego świadczenia (lub o jego wysokości) jako całości, a nie o poszczególnych elementach składających się na to prawo. Sąd stwierdzający spełnienie przez ubezpieczonego jednego lub więcej warunków powstania prawa do świadczenia, nie może ustalić tego w sentencji wyroku, przy jednoczesnym oddaleniu odwołania ubezpieczonego od niekorzystnej dla niego decyzji organu rentowego.

Zarówno w dniu wydania decyzji jak i w dniu ogłoszenia orzeczenia ubezpieczony nie spełnił warunku wymaganego wieku – nie ukończył 60 lat.

Wobec powyższego Sąd na podstawie art.477 14§1 k.p.c. oddalił odwołanie.