Sygn. akt I.C 488/15

UZASADNIENIE

Powód T. W. (1) w pozwie skierowanym przeciwko (...) S. A. z siedzibą w W., po ostatecznym sprecyzowaniu powództwa domagał się zasądzenia kwoty:

- 6.000 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od kwoty 3.000 zł od dnia 21.03.2014r. do dnia zapłaty i od kwoty 3.000 zł od dnia 25.09.2015r. tytułem zadośćuczynienia,

- kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa prawnego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu podniósł, że na skutek zdarzenia drogowego z dnia 17 lutego 2014r. doznał obrażeń ciała w postaci zwichnięcia, skręcenia oraz naderwania stawów i wiązadeł głowy. W wyniku tego zdarzenia doznał 3% uszczerbku na zdrowiu. W/w odczuwał silny ból, miał ograniczoną ruchomość w obrębie kręgosłupa szyjnego – nosił kołnierz ortopedyczny. Przebywał ponad dwa miesiące na zwolnieniach lekarskich. Oprócz objawów fizycznych zdarzenie to spowodowało również uraz psychiczny. Powód twierdzi, iż odczuwa lęki przy prowadzeniu pojazdów oraz gdy podróżuje jako pasażer, co wpływa niekorzystnie na jego codzienne życie. Ma problemy ze snem.

Nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu upominawczym przez referendarza sądowego w dniu 10 lutego 2015 roku w sprawie sygn. akt I.Nc 154/15 uczyniono zadość żądaniu.

W przepisanym terminie pozwany (...) S. A. w W. wniósł sprzeciw od powyższego nakazu, zaskarżając go w całości i domagał się oddalenia powództwa. W uzasadnieniu podniósł, iż pozwany przeprowadził postępowanie likwidacyjne, w toku którego ustalił, iż u powoda doszło do pełnego wyzdrowienia. Odczuwane dolegliwości miały charakter przemijający, o czym świadczy czas leczenia, brak fizjoterapii czy ewentualnej dalszej diagnostyki. Znikomość doznanej przez powoda krzywdy przemawia za odmową wypłaty odszkodowania.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 17 lutego 2014 r. kierujący pojazdem marki O. o nr rej. (...) uderzył w tył pojazdu S. o nr rej. (...) kierowanym przez T. W. (1). Sprawca kolizja ubezpieczony był w ramach obowiązkowego ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych w (...) S. A. w W.. Poszkodowany wskutek zderzenia uderzył głową w zagłówek. Nie odniósł widocznych obrażeń zewnętrznych. Z nasilonym bólem głowy i szyi w dniu 19 lutego 2014r. zgłosił się do Szpitalnego Oddziału Ratunkowego w S., gdzie rozpoznano zwichnięcie, skręcenie oraz naderwanie stawów i wiązadeł głowy. W/w został skierowany do lekarza rodzinnego (karta informacyjna – k. 51-52, historia choroby – k. 105-108).

Dnia 25 lutego 2014r. T. W. (2) zgłosił się do (...) gdzie założono mu kołnierz ortopedyczny. Jednocześnie nie stwierdzono zmian pourazowych (historia choroby – k. 42, wynika badania – k. 46). W dniach 19.02.2014r. - 21.02.2014r., 22.02.2014r. – 25.02.2014r., 26.02.204r. – 18.03.2014r., 19.03.2014 – 8.04.2014r. przebywał na zwolnieniach lekarskich.

T. W. (2) nosił kołnierz ortopedyczny około 3 tygodni. Ponadto, odczuwał dolegliwości bólowe, zwłaszcza nocą, które łagodził lekami przeciwbólowymi : ketonalem. Chodził na rehabilitację odcinka szyjnego prywatnie do kolegi. Jak twierdzi, ból odczuwa do dnia dzisiejszego. W chwilach nasilenia aktualnie przyjmuje I.. Po dniu pracy dolegliwości bólowe nasilają się, w dni wolne nie występują. W/w pracuje jako kurier, dostarcza klientom przesyłki. Zdarza mu się przenosić paczki o wadze 30 kg. Bezpośrednio po zdarzeniu odczuwał barierę psychiczną w podnoszeniu większych paczek, miał trudności w opiece nad niespełna 4 letnią córką (świadek L. W. – zeznania k. 129-129v).

T. W. (1) wystąpił z roszczeniem do (...) S. A. w W., w którym sprawca zdarzenia był ubezpieczony w ramach obowiązkowego ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych (zgłoszenie szkody – k. 62-65).

Pismem z dnia 31 marca 2014r. Towarzystwo (...) ustaliło wysokość szkody w kwocie 3,50 zł z tytułu kosztów leczenia – zakup kołnierza ortopedycznego (akta szkody). Odmówiło wypłaty zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w związku ze zdarzeniem z dnia 17.02.2014r., wskazując iż doszło do lekkich obrażeń ciała u poszkodowanego, które skutkowały przejściowym bólem kręgosłupa, mogącym w znikomym stopniu negatywnie wpływać na jego funkcjonowanie (k. 39, akta szkody, faktura k. 48).

W wyniku odwołania (...) S. A. w W. podtrzymało swoje stanowisko w sprawie (pismo k. 41).

W wyniku zdarzenia T. W. (1) doznał więzadłowego urazu kręgosłupa szyjnego. Doznane obrażenia spowodowały trwałe skutki – 3% uszczerbku na zdrowiu. Obecnie odniesione obrażenia nie powodują ograniczeń przy codziennym funkcjonowaniu powoda i wykonywaniu przez niego czynności zarówno życiowych i zawodowych. Odczuwa okresowo dolegliwości bólowe ze strony kręgosłupa szyjnego po dniu pracy, dłuższej jeździe samochodem. T. W. (2) wrócił do wykonywania czynności zawodowych, na uprzednio zajmowane stanowisko pracy. Pracę zawodowa kontynuuje do dnia dzisiejszego. Obecne dolegliwości ze strony kręgosłupa mogą mieć podłoże przebytego urazu, jak też być związane z charakterem wykonywanej pracy zawodowej. Obecnie T. W. (1) jest osobą sprawną i samodzielną. Odzyskał pełny zakres ruchomości kręgosłupa szyjnego z mierną bolesnością i uczuciem ciągnięcia przy maksymalnych zakresach ruchu odchylenia i skrętu w lewo( opinia biegłego z zakresu ortopedii i traumatologii – k. 140-148).

Przed kolizją T. W. (1) nie miał problemów zdrowotnych, nie odczuwał dolegliwości ze strony kręgosłupa.

Sąd zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych – zwanej dalej ustawą (…) – Dz. U. nr 124, poz. 1152 z późn. zm., z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia.

Odpowiedzialność pozwanego należało rozpatrywać w kontekście w/w regulacji. Żądanie powoda wywodzone było z faktu, iż krzywda powoda powstała w związku z ruchem pojazdu mechanicznego kierowanego przez osobę, której pozwany udzielał ochrony ubezpieczeniowej w zakresie OC.

Bezspornym było to, że sprawca przedmiotowej kolizji w dacie zdarzenia korzystał z ochrony ubezpieczeniowej w zakresie ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w pozwanym zakładzie ubezpieczeń. W takich zaś okolicznościach odpowiedzialność za szkodę zgłoszoną przez powoda przypisać można też pozwanemu (art. 35 ustawy). Odpowiedzialności tej zasadniczo pozwany nie kwestionował.

Zgodnie z art. 445 § 1 kc w zw. z art. 444 kc w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia Sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Treść żądania zgłoszonego w pozwie wskazywała, iż w związku z wypadkiem w dniu 17.02.2014r. pozwanemu przypisywana jest odpowiedzialność w zakresie roszczenia o zadośćuczynienie. Do Sądu należało rozstrzygnięcie, czy żądanie powoda zasługiwało na uwzględnienie, a jeżeli tak – to w jakiej części.

W ocenie Sądu, powództwo zasługiwało na uwzględnienie, aczkolwiek nie w kształcie zgłoszonym przez powoda.

Zadośćuczynienie o jakim mowa w art. 445 kc ma przede wszystkim na celu naprawienie krzywd wyrządzonych deliktem oraz złagodzenie cierpień fizycznych i psychicznych – zarówno tych doznanych, jak też tych mogących wystąpić w przyszłości. Przy czym nie tylko trwałe, lecz także przemijające zaburzenia w funkcjonowaniu organizmu mogą usprawiedliwiać przyznanie zadośćuczynienia (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20.03.2000r., w sprawie sygn. V CKN 909/00, LEX 56027).

Wysokość zadośćuczynienia natomiast winna kształtować się na poziomie umożliwiając mu spełnienie jego podstawowej funkcji kompensacyjnej. Powinna zatem uwzględniać wszystkie okoliczności zdarzenia wpływające na rozmiar doznanych krzywd oraz prezentować realnie odczuwalną dla pokrzywdzonego wartość ekonomiczną. Określenie wysokości zadośćuczynienia powinno opierać się na obiektywnych i sprawdzalnych kryteriach, przy uwzględnieniu jednak indywidualnej sytuacji stron. Istotnym elementem indywidualizującym jest przy tym wiek poszkodowanego (por. wyrok SN z dnia 12.09.2002r. w sprawie sygn. akt IV CKN 1266/00, LEX nr 80272).

W niniejszej sprawie powód – osoba dorosła - doznał uszkodzeń ciała w postaci więzadłowego urazu kręgosłupa szyjnego. Intensywność przeżyć związanych z wypadkiem i doznanymi obrażeniami – w ocenie Sądu – uznać należało za umiarkowaną. Zauważyć należy, iż powód nie doznał żadnych widocznych obrażeń, nie wymagał hospitalizacji, nie przeszedł żadnych bolesnych badań ani zabiegów. Bezsprzecznie, odniesione obrażenia wymagały noszenia kołnierza ortopedycznego i spowodowały czasową niezdolność powoda do pracy. Niewątpliwie powodowały też dolegliwości bólowe. Stwierdzić jednak należy, iż nie były one na tyle długotrwałe i znaczne, skoro po około 3 tygodniach powód zaprzestał przyjmowania leków przeciwbólowych. Ponadto podkreślić należy, iż okoliczności te nie znalazły odzwierciedlenia w dokumentacji medycznej. Podobnie jak fakt odbywania rehabilitacji kręgosłupa, na którą wskazywał powód.

Poza sferą typowo „uszkodzeniową”, pokazującą wymierne, bo zewnętrzne skutki zdarzenia, powód doznał w związku z kolizją szkód w sferze psychicznej. Zdaniem Sądu, zdarzenie mogło spowodować u powoda uraz psychiczny, lęk przed poruszaniem się pojazdami, kłopoty ze snem. Uczucia te są typowe dla osób uczestniczących w kolizjach drogowych. Niemniej jednak, fakt iż powód powrócił do wcześniej wykonywanych czynności zawodowych (kurier przesyłek) – świadczy o tym, iż uczucia te zostały przez niego pokonane. Pracę zawodową kontynuuje do dnia dzisiejszego.

Obecnie, odniesione obrażenia nie powodują ograniczeń przy codziennym funkcjonowaniu powoda i wykonywaniu przez niego czynności zarówno życiowych i zawodowych. Odczuwa okresowo dolegliwości bólowe ze strony kręgosłupa szyjnego po dniu pracy, dłuższej jeździe samochodem. Obecne dolegliwości ze strony kręgosłupa mogą mieć podłoże przebytego urazu, jak też być związane z charakterem wykonywanej pracy zawodowej. Obecnie T. W. (1) jest osobą sprawną i samodzielną. Odzyskał pełny zakres ruchomości kręgosłupa szyjnego z mierną bolesnością i uczuciem ciągnięcia przy maksymalnych zakresach ruchu odchylenia i skrętu w lewo (opinia biegłego k. 140-148).

Z opinii biegłego z zakresu ortopedii i traumatologii sporządzonej na potrzeby niniejszego postępowania (którą Sąd ocenił jako w pełni wiarygodną) wynika jednoznacznie, iż w związku z wypadkiem z dnia 17.02.2014r. powód doznał obrażeń ciała skutkujących 3% uszczerbkiem na zdrowiu przy uwzględnieniu zapisów Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu, trybu postępowania przy ustalaniu uszczerbku oraz postepowania o wypłatę jednorazowego odszkodowania (Dz. U. nr 234 poz. 1974). Stan zdrowia powoda po uszczerbku został szczegółowo opisany w części ustaleniowej uzasadnienia.

Opinia podstawowa biegłego oraz uzupełniająca pisemna (k. 166-167) uznana została za pełnowartościowy dowód w sprawie. W ocenie Sądu opinie te są wnikliwe, rzeczowe. Zaznaczyć przy tym należy, iż sporządzone zostały przez specjalistę odznaczającego się wysokim poziomem fachowości. Podkreślić należy, iż sporządzone na potrzeby niniejszego postępowania opinie uzupełniająca zostały przeprowadzona na żądanie pozwanego. Zdaniem Sądu, biegły wyczerpująco wypowiedział się na temat zarzutów pozwanego. Z uwagi na powyższe oraz zawodowy charakter czynności wykonywanych przez biegłego, Sąd uznał jego opinie (z uwzględnieniem opinii uzupełniającej) za pełne i wyjaśniające wszystkie okoliczności niezbędne dla powzięcia rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie.

W tym miejscu wskazać należy, iż wniosek pełnomocnika pozwanego o przesłuchanie kolejnego świadka i dopuszczenie dowodu z opinii biegłego sądowego z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych, bądź łącznej opinii biegłego sądowego z zakresu medycyny celem wykonania rekonstrukcji przebiegu wypadku zostały oddalone jako spóźnione i zmierzające do przedłużenia postępowania w sprawie. Podkreślić należy, iż w/w wnioski dowodowe powołane zostały na okoliczność ustalenia, czy powód mógł odnieść obrażenia kręgosłupa szyjnego skutkujące trwałym uszczerbkiem na zdrowiu przy konkretnej prędkości sprawcy kolizji. Podkreślić należy, iż na ustalenie trwałego uszczerbku na zdrowiu wskazywała już opinia podstawowa biegłego. Opinia uzupełniająca doręczona została pełnomocnikowi pozwanego w dniu 21 września 2015r. Jednocześnie został on zobowiązany do zgłoszenia ewentualnych zastrzeżeń do niej w terminie 7 dni pod rygorem przyjęcia iż żadne uwagi nie są zgłaszane i pominięcia ich na dalszym etapie postępowania. Tymczasem powyższe wnioski dowodowe zgłoszone zostały pismem z dnia 2 listopada 2015r., a zatem z przekroczeniem zakreślonego terminu.

Uwzględniając powyższe, Sąd doszedł do przekonania, iż należna powodowi zadośćuczynienie winno zostać ustalone na poziomie 2.500,00 zł. Kwota ta jest adekwatna, zdaniem Sądu, do doznanych przez powoda cierpień fizycznych i moralnych, a także współmierna do poziomu życia w skali kraju. Ustalenie wysokości należnego powodowi zadośćuczynienia na poziomie wyższym, pozostawałoby w ocenie sadu nieadekwatne do skali doznanej przez powoda szkody (pkt. I wyroku).

O odsetkach orzeczono na podstawie art. 476 kc w zw. z art. 455 kc, art. 481 kc w zw. z art. 14 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Gwarancyjnych (Dz. U. z 2003r., nr 124, poz. 1152 z późn. zm.). Powyższe, znalazło odzwierciedlenie w pkt. I wyroku.

W pozostałym zakresie, powództwo jako niezasadne podlegało oddaleniu - pkt. II wyroku.

Rozstrzygnięcie o kosztach powództwa wzajemnego zapadło na podstawie art. 100 kpc. Strony łącznie poniosły koszty w kwocie 3.134 zł (opłaty od pozwu, wynagrodzenie fachowych pełnomocników wraz z opłatami skarbowymi, zaliczka na opinie biegłego). Powód wygrał sprawę w 41,66%, a skoro tak winien zatem ponieść koszty na poziomie 658,34%, co stanowi kwotę 1.828,37 złotych. W rzeczywistości powód poniósł koszty w kwocie 1.917 złotych. Pozwany winien natomiast ponieść koszty procesu w 41,66%, tj. 1.305,62 złotych, a poniósł 1.217 zł. Dlatego też, należało zasądzić od pozwanego na rzecz powoda różnicę między faktycznie poniesionymi kosztami, a należnymi (1.917 zł – 1.828,37 zł), tj. kwotę 88,63 złote (pkt. III wyroku).

Brakujące koszty sądowe w kwocie 342,08 zł, na które złożyły się: wynagrodzenie wypłacone biegłemu tymczasowo z budżetu w wysokości: łącznie 335,31 zł, odpłatność za dokonanie kserokopii dokumentacji medycznej – 6,77 zł - rozstrzygnięto na mocy art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (z. U. z 2014r. , poz. 1025 ) w zw. z art. 100 kpc – pkt. IV wyroku.