UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 24 grudnia 2014r. powód H. I Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w K., zastąpiony przez R. prawnego, domagał się zasądzenia od pozwanego K. C. kwoty 4.748,82 złotych z ustawowymi odsetkami liczonymi od kwoty 4.543,92 złotych od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz o zasądzenie zwrotu kosztów postępowania.

Pozwany K. C., zastąpiony przez adwokata ustanowionego dla niego z urzędu, nie uznał powództwa i wniósł o jego oddalenie – podnosząc zarzut przedawnienia roszczenia /k- 53/.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powód w dniu 30 kwietnia 2013 roku zawarł z (...) Bank S.A. z siedzibą we W. umowę sprzedaży wierzytelność. W ramach tej umowy strona powodowa nabyła wierzytelność (...) Bank S.A. z siedzibą we W. przysługującą wobec pozwanego z tytułu zawartej umowy pożyczki nr (...).

Na podstawie powołanej umowy pożyczki zawartej w dniu 11 września 2006 roku, (...) Bank (...) S.A. w W. /którego prawa i obowiązki przejął z dniem 8 września 2010 roku (...) Bank S.A. z siedzibą we W. / pożyczył ozwanemu kwotę pożyczki w wysokości 2.500,00 złotych (wraz ze wszystkimi kosztami kwotę 2.878,64 złotych). Spłata nastąpić miała w 24 ratach, poczynając od miesiąca października 2006 roku do dnia 11 września 2008 roku.

Pismem z dnia 14 czerwca 2013 roku powód zawiadomił o dokonanej cesji wierzytelności i wezwał pozwanego do zapłaty należności w kwocie 4.278,42 złotych.

/dowód; zawiadomienie o przelewie wierzytelności k-5, wezwanie do zapłaty k-5, umowa pożyczki k- 6 do k- 7/.

Pozwany K. C. orzeczeniem komisji lekarskiej ds. inwalidztwa z dniem 5 maja 1995 roku zaliczony został do I grupy inwalidów /narząd wzroku/ i wymaga opieki osób drugich.

/dowód; orzeczenie komisji k-37 –okazana na rozprawie/.

Sąd zważył, co następuje :

Powództwo nie zasługuje na uwzględnienie.

Materiał dowodowy zebrany w sprawie, opiera się na dowodzie z dokumentów przedstawionych przez stronę powodową. Materiał ten jest w istocie rzeczy spójny i nieskomplikowany, a wynika z powołanych w części pierwszej uzasadnienia dokumentów. Wbrew twierdzeniom strony powodowej przytoczonym w uzasadnieniu pozwu /k-4/, brak podstaw do przyjęcia, że wierzyciel wypowiedział umowę pożyczki w dniu 15 maja 2013 roku, a kwota pożyczki stała się wymagalna. Brak bowiem dokumentu załączonego do pozwu, potwierdzającego powyższą okoliczność /art. 6 k.c./.

Stwierdzony stan zdrowia pozwanego oraz spełnienie przez niego innych przesłanek, przemawiały za ustanowieniem dla pozwanego pełnomocnika z urzędu w osobie adwokata.

Odnosząc się do zgłoszonego zarzutu przedawnienia roszczenia, stwierdzić należy, że jest on zasadny. W rzeczonej sprawie, termin przedawnienia wynosi trzy lata i wynika z dyspozycji przepisu art. 118 k.c. ( in fine). Bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne /art. 120 § 1 k.c./. Termin wymagalności należności wynikających z zawartej umowy pożyczki, wynika z postanowień zawartych w przedmiotowej umowie. Strona powodowa nie wykazała bowiem aby w grę wchodziły inne terminy / np. od daty wypowiedzenia umowy kredytu albo aby termin przedawnienia został przerwany przez każdą czynność przed sądem (art. 123 § 1 pkt 1 k.c.)/. Brak jest dowodów świadczących o tym, że przedmiotowa umowa została przez Bank wypowiedziana, a zatem nie można też przyjąć, iż obowiązuje ona w nieskończoność. Przyjąć zatem należy, że skoro udzielono pozwanemu pożyczki na okres od 11 września 2006 roku do 11 września 2008 roku /§ 7 umowy, k-6/, to wraz z upływem daty 11 września 2008 roku roszczenia wynikające z przedmiotowej umowy stają się wymagalne – przy braku wypowiedzenia umowy, przy braku wystawienia bankowego tytułu egzekucyjnego i przy braku wniosku skierowanego do sądu o nadanie klauzuli wykonalności takiemu tytułowi bankowemu- które to czynności wskazywałyby na inną datę wymagalności, bądź na przerwanie biegu przedawnienia.

W związku z tym oraz w oparciu o treść art. 118 k.c. terminy przedawnienia nastąpił w dniu 11 września 2008 roku.

Dlatego też mając na uwadze powyższe, Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.

O kosztach nieopłaconej pomocy udzielonej pozwanemu z urzędu orzeczono na podstawie § 2 ust. 2 i 3 w związku z § 6 pkt 3 oraz § 21 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu /Dz. U. Nr 163, poz. 1348 ze zmianami/.