Sygn. akt IV K 400/13

UZASADNIENIE

Do Sądu Okręgowego w Lublinie wpłynął pisemny wniosek obrońcy W. J. o wydanie wyroku łącznego i połączenie z zastosowaniem zasady pełnej absorpcji kar pozbawienia wolności wymierzonych wyrokami Sądu Rejonowego Lublin Wschód w Lublinie z siedzibą w Ś. sygnatura akt II K 76/11 oraz Sądu Okręgowego w Lublinie o sygnaturze akt IV K 141/11, a także o zaliczenie na poczet kary łącznej okresu odbywanej kary łącznej.

Po przeprowadzeniu rozprawy Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

W. J. skazany został prawomocnymi wyrokami:

1. Sądu Rejonowego w Lublinie z dnia 12 kwietnia 2010 roku sygnatura akt XV Ks 18/10 za popełniony w okresie od 27 stycznia 2009r. do 18 lutego 2009r. czyn z art. 56 § 2 k.k.s. w zw. z art. 56 § 1 k.k.s. w zw. z art. 9 § 3 k.k.s. na karę dziesięciu stawek dziennych grzywny, przy przyjęciu, że stawka dzienna wynosi pięćdziesiąt złotych;

2. Sądu Rejonowego Lublin-Wschód w Lublinie z/s w Ś. z dnia 20 kwietnia 2011r. sygnatura akt II K 76/11 za popełniony w dniu 2 kwietnia 2009r. czyn z art. 286 § 1 k.k. na karę roku i sześciu miesięcy pozbawienia wolności, której wykonanie zarządzono postanowieniem z dnia 24 lipca 2012r oraz karę stu stawek dziennych grzywny po dziesięć złotych;

3.Sądu Rejonowego w Bielsku Podlaskim z dnia 23 listopada 2011r. sygnatura akt II K 454/11 za popełniony w dniu 15 stycznia 2010r. czyn z art. 286 § 1 k.k. na karę sześciu miesięcy pozbawienia wolności, której wykonanie zawieszano tytułem próby na trzy lata oraz sto stawek dziennych grzywny dziesięć złotych;

4. Sądu Okręgowego w Lublinie z dnia 4 lipca 2012 r. sygnatura akt IV K 141/11 za popełniony w dniach 12 i 13 grudnia 2008 roku czyn z art. 286 § 1 k.k. na karę trzech lat pozbawienia wolności, na poczet której zaliczono okres rzeczywistego pozbawienia wolności w dniu 27 września 2011r.

W czasie wyrokowania w niniejszej sprawie skazany od 5 lutego 2013 r. odbywał karę pozbawienia wolności orzeczoną wyrokiem Sądu Rejonowego Lublin Wschód w Lublinie z s. w Ś. o sygnaturze II K 76/11.

W zakładzie karnym zyskał dobrą opinię. W warunkach izolacji prezentował bardzo dobre zachowanie. Do przełożonych odnosił się kulturalnie, taktownie. Ze współosadzonymi układał zgodne relacje. Nie identyfikował się z podkulturą przestępczą. Dał się poznać jako sumienny pracownik na terenie zakładu, wobec czego skierowano go do nieodpłatnej pracy poza terenem jednostki w Szpitalu (...) a następnie w Domu Pomocy Społecznej w L.. Karę odbywał w systemie programowanego oddziaływania. Z zadań wynikających z programu wywiązywał się poprawnie.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie danych o karalności (k. 13), odpisów wyroków Sądu Okręgowego w Lublinie z dnia 4 lipca 2012 r. sygnatura akt IV K 141/11 (k. 9), Sądu Rejonowego w Lublinie z dnia 12 kwietnia 2010 roku sygnatura akt XV Ks 18/10 (k. 33), Sądu Rejonowego Lublin-Wschód w Lublinie z/s w Ś. z dnia 20 kwietnia 2011r. sygnatura akt II K 76/11 (k. 24 – 25), Sądu Rejonowego w Bielsku Podlaskim z dnia 23 listopada 2011r. sygnatura akt II K 454/11 (k. 30 – 31), opinii o skazanym (k.18 – 19) oraz informacji o pobytach i orzeczeniach (k. 20 - 21).

W zakresie czynienia ustaleń faktycznych i karnoprawnej oceny przypisanych skazanemu przestępstw Sąd związany był treścią prawomocnych wyroków skazujących, natomiast odnośnie opinii o skazanym nie znalazł żadnych podstaw, aby kwestionować jej autentyczność, zgodność z rzeczywistością i rzetelność, wobec czego zarówno treść wskazanych wyroków, jak i treść opinii uznał za miarodajne. Dowody te są jasne, pełne, przekonujące i wzajemnie zgodne, a łącznie tworzą zwarty i logiczny obraz dotychczasowej karalności W. J. i jego postawy. Z tych względów zostały obdarzone wiarą.

Wobec powyższych dowodów i poczynionych w oparciu o nie ustaleń faktycznych Sąd zważył, co następuje.

Zgodnie z art. 569 § 1 k.p.k. przesłanką do wydania wyroku łącznego w stosunku do osoby prawomocnie skazanej wyrokami różnych sądów, jest spełnienie warunków określonych w art. 85 k.k., a więc popełnienie przez sprawcę dwóch lub więcej przestępstw zanim zapadł pierwszy wyrok, chociażby nieprawomocny, co do któregokolwiek z tych przestępstw i wymierzenie za nie kar tego samego rodzaju albo innych podlegających łączeniu.

Wyrok łączny stanowi instytucję procesową, której celem jest realizacja prawa karnego materialnego w zakresie orzeczenia kary łącznej w stosunku do osoby skazanej prawomocnymi wyrokami różnych sądów na kary tego samego rodzaju albo inne podlegające łączeniu z uwagi na popełnienie ich w układzie temporalnym uzasadniającym stwierdzenie zbiegu realnego (wyrok SN z dnia 08.12.2003 r., V KK 288/03, OSNPiPr 2004, z.3, poz. 14).

Pierwszym chronologicznie wyrokiem wydanym wobec W. J. jest wyrok Sadu Rejonowego w Lublinie z 12 kwietnia 2010 r. sygnatura XV Ks 18/10.

Uwagę zwraca fakt, iż wszystkie przypisane skazanemu czyny zabronione popełnione zostały przed datą powyższego orzeczenia, a zatem przesłanka popełnienia przestępstwa przed pierwszym wyrokiem spełniona została co do wszystkich skazań.

Mając na uwadze to, że wyrokami Sądu Rejonowego w Lublinie z dnia 12 kwietnia 2010 roku sygnatura akt XV Ks 18/10 (pkt 1), Sądu Rejonowego Lublin-Wschód w Lublinie z/s w Ś. z dnia 20 kwietnia 2011r. sygnatura akt II K 76/11 (pkt 2) oraz Sądu Rejonowego w Bielsku Podlaskim z dnia 23 listopada 2011r. sygnatura akt II K 454/11 (pkt 3) W. J. wymierzone zostały grzywny Sąd na podstawie art. 575 k.p.k., art. 569 § 1 i 2 k.p.k., art. 85 k.k., art. 39 §1 k.k.s. i art. 86 § 2 k.k. w zw. z art. 20 § 2 k.k.s. kary te połączył i wymierzył W. J. jako karę łączną grzywnę w wysokości 100 stawek dziennych ustalając wysokość stawki dziennej na kwotę 25 złotych.

Na podstawie art. 569 § 1 i 2 k.p.k., art. 85 k.k., art. 86 § 1 k.k. połączył także kary pozbawienia wolności wymierzone wyrokami Sądu Rejonowego Lublin Wschód w Lublinie z/s w Ś. z dnia 20 kwietnia 2011r. sygnatura akt II K 76/11 (pkt 2) oraz Sądu Okręgowego w Lublinie z dnia 4 lipca 2012 r. sygnatura akt IV K 141/11 (pkt 4) i wymierzył W. J. jako karę łączną karę trzech lat i sześciu miesięcy pozbawienia wolności. Na zasadzie art. 63 § 1 k.k. i art. 577 k.p.k. na poczet kary łącznej pozbawienia wolności zaliczył skazanemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w dniu 27 września 2011r. oraz okresy kar dotychczas odbytych z mocy połączonych wyroków.

Wprawdzie przed 20 kwietnia 2011 r. a więc przed datą wyroku Sądu Rejonowego Lublin Wschód z/s w Ś. popełnione zostały wszystkie przestępstwa, za które skazanemu wymierzono kary pozbawienia wolności, a jednocześnie art. 89 § 1 k.k. daje obecnie podstawę do połączenia kar orzeczonych z warunkowym zawieszeniem ich wykonania i bez warunkowego zawieszenia wykonania, to jednak Sąd, wyrażając przekonanie, że powyższa regulacja nie nakłada obowiązku, a jedynie daje możliwość łączenia takich kar, uznał – zgodnie ze stanowiskiem wnioskodawcy - że rozstrzygnięcie takie nie jest celowe. Z jednej strony powodowałoby ono pogorszenie sytuacji skazanego, gdyż kształtując wymiar kary łącznej pozbawienia wolności Sąd powinien uwzględnić także karę wymierzoną z warunkowym zawieszeniem wykonania, a przez to orzec karę łączną w wyższym wymiarze, a z drugiej względy wychowawcze i prewencyjne przemawiają zdaniem Sądu za tym, by W. J. tak kształtował swoją postawę i zachowanie, by nie narazić się na zarządzenie wykonania kary.

Z tych powodów Sąd odstąpił od połączenia kary pozbawienia wolności wymierzonej skazanemu wyrokiem Sądu Rejonowego w Bielsku Podlaskim (poz.3).

Przystępując do wymierzania kary łącznej pozbawienia wolności Sąd wziął zatem pod uwagę kary jednostkowe roku i sześciu miesięcy pozbawienia wolności orzeczoną wyrokiem Sądu Rejonowego Lublin Wschód w Lublinie oraz trzech lat pozbawienia wolności wymierzoną przez Sąd Okręgowy w Lublinie.

W judykaturze podkreślano, iż zastosowanie zasady absorpcji, asperacji czy kumulacji przy orzekaniu tak kary łącznej, jak i wydawaniu wyroku łącznego uwarunkowane jest przede wszystkim relacjami zachodzącymi pomiędzy prawomocnie osądzonymi czynami, objętymi tymże skazaniem. Relacje te sprowadzają się do określenia, jak bliski jest związek przedmiotowo-podmiotowy łączy te czyny oraz w jakich odstępach czasu zostały one popełnione.

Wymierzając W. J. kary łączne w niniejszej sprawie Sąd kierował się zasadą asperacji (metodą mieszaną) uznając, że pełna absorpcja, czy też pełna kumulacja nie znajduje uzasadnienia wobec osoby skazanego. Przy kształtowaniu kary łącznej Sąd miał również na względzie właściwości i warunki osobiste skazanego, sposób jego życia po popełnieniu kolejnych przestępstw, nieskuteczność dotychczas stosowanych wobec niego działań resocjalizacyjnych. Za zastosowaniem częściowej absorpcji przemawia fakt popełnienia przestępstw w niedalekim odstępie czasowym, podobieństwo rodzajowe przestępstw oraz stopień ich społecznej szkodliwości (przestępstwa przeciwko mieniu). Z kolei za częściową kumulacją przemawia wielość przypisanych skazanemu przestępstw oraz szeroki krąg osób pokrzywdzonych.

Sąd uwzględnił także pozytywną opinię o skazanym,

Zdaniem Sądu, wymierzone skazanemu kary łączne uwzględniają zarówno rodzaj, ilość i sposób popełnionych przez niego przestępstw, ich społeczną szkodliwość, jak też rozmiar winy, sytuację rodzinną i postawę skazanego. Tak ukształtowane kary łączne winny w sposób należyty uświadomić skazanemu nieuchronność kary, spełniając w ten sposób cele wychowawcze i zapobiegawcze wobec skazanego. Jednocześnie w sposób należyty będą one kształtować świadomość prawną społeczeństwa, spełniając swoje zadania w zakresie prewencji generalnej, zwłaszcza w odniesieniu do najbliższego środowiska skazanego.

Uznając, że uiszczenie przez W. J. wydatków związanych z wydaniem wyroku łącznego byłoby dla niego zbyt uciążliwe w świetle jego możliwości zarobkowych i sytuacji majątkowej, Sąd na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił go od ich ponoszenia, obciążając nimi Skarb Państwa.