III Ca 522/14

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 31 stycznia 2013 roku w sprawie z powództwa S. S. przeciwko Towarzystwu (...) S.A. w W. o zapłatę Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi IX Zamiejscowy Wydział Cywilny z siedzibą w B. zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 850 złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 15 lutego 2012 r. do dnia zapłaty oraz kwotę 30 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu.

Apelację od tego rozstrzygnięcia złożyła strona pozwana zaskarżając wyrok w całości i zarzucając:

- naruszenie przepisu art. 233 § 1 kpc poprzez wadliwą ocenę materiału dowodowego skutkującą błędnym ustaleniem, że pozwany jest odpowiedzialny za powstałą szkodę;

- przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i przyjęcie, że powód udowodnił wysokość szkody, zakres uszkodzeń oraz stan okularów przed szkodą;

- dopuszczenie się istotnych błędów w logicznym rozumowaniu i nie przytoczenie jednoznacznych kryteriów merytorycznych , na jakich Sąd oparł się w uznaniu zeznań powoda za wiarygodne.

Nadto skarżący zarzucił naruszenie przepisu:

- art. 229 kpc przez wadliwe zastosowanie skutkujące błędnym wytyczeniem granicy między okolicznościami bezspornymi a faktami , co do których strony nie pozostawały w sporze oraz poprzez przyjęcie, iż pozwany uznał fakt uszkodzenia okularów wykonując dokumentację zdjęciową, podczas gdy pozwany kwestionował fakt ich uszkodzenia, zakres uszkodzeń oraz stan okularów przed szkodą;

- art. 232 kpc w zw. z art. 6 kc poprzez bezpodstawne uznanie, że strona powodowa wykazała wysokość dochodzonej szkody i stan w jakim okulary znajdowały się przed szkodą;

- art. 822 § 1 kc poprzez dokonanie błędnej wykładni i przyjęcie, że pozwany winien wypłacić odszkodowanie , w sytuacji, gdy ani szkoda, ani jej wysokość nie zostały udowodnione;

- art. 363 § 1 kc w zw. z art. 361 § 2 kc poprzez niewłaściwe zastosowanie skutkujące obciążenie pozwanego odpowiedzialnością za następstwa, których normalny związek przyczynowy z wypadkiem został wykluczony poprze wykonaną dokumentacje fotograficzną obrazującą stan okularów, w tym pordzewienie, brak śrubek mocujących, poplamienie, co nie mogło powstać w wyniku wypadku.

W związku z tym skarżący wniósł o zmianę rozstrzygnięcia poprzez oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu za obie instancje ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja pozwanego jest niezasadna i podlega oddaleniu.

Zaskarżony wyrok należało uznać za prawidłowy, stanowiący wynik właściwej oceny zebranego materiału dowodowego. Sąd Okręgowy podziela poczynione przez Sąd pierwszej instancji ustalenia, a w konsekwencji przyjmuje za własne, uznając za zbędne powielanie ich w niniejszym uzasadnieniu.

Pomimo rozbudowanej sfery zarzutów zarówno procesowych jak i materialnoprawnych apelacja pozwanego sprowadza się w zasadzie do kwestionowania stanowiska Sądu I instancji, wedle którego powód udowodnił fakt poniesienia szkody i jej wysokość. Jednakże w ocenie Sądu Okręgowego Sąd I instancji, kierując się rozkładem ciężaru dowodu ujętym w art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c., prawidłowo uznał, że powód udowodnił przesłanki odpowiedzialności pozwanego za szkodę. Sąd Rejonowy dysponował w tym zakresie dowodami w postaci zeznań powoda, dokumentacją fotograficzną znajdującą się w aktach likwidacji szkody, a sporządzoną przez pracownika strony pozwanej oraz przedstawionymi przez powoda ofertami sprzedaży podobnych okularów. Natomiast strona pozwana wykazała w tej kwestii całkowicie bierną postawę nie podejmując jakiejkolwiek inicjatywy dowodowej. Kwestionując obecnie ustalenia Sądu I instancji i zgłaszając zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c., pozwany polemizuje zatem z prawidłowo zgromadzonym materiałem dowodowym i oceną tego materiału dokonaną przez Sąd. Zawarte w apelacji zarzuty dotyczące stanu okularów ( pordzewienie, brak mocujących śrubek, poplamienie ) są gołosłowne, nie wynikają z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie. Ze zdjęcia okularów znajdującego się w aktach likwidacyjnych nie sposób ustalić jaki w istocie jest ich stan.

Jeśli idzie o zarzut naruszenia przepisu art. 229 kpc przez wadliwe zastosowanie skutkujące błędnym wytyczeniem granicy między okolicznościami bezspornymi a faktami , co do których strony nie pozostawały w sporze oraz poprzez przyjęcie, iż pozwany uznał fakt uszkodzenia okularów wykonując dokumentację zdjęciową, podczas gdy pozwany kwestionował fakt ich uszkodzenia, zakres uszkodzeń oraz stan okularów przed szkodą, to należy stwierdzić, że w żadnym miejscu ustaleń faktycznych Sąd I instancji nie stwierdził, że pozwany uznał fakt uszkodzenia okularów. Sąd Rejonowy ustalił jedynie, że pozwany uznał swoją odpowiedzialność za skutki wypadku co do zasady i wypłacił cześć odszkodowania, nie zapłacił jednak za okulary. Zarzut naruszenia tego przepisu jest zatem całkowicie chybiony.

Reasumując prawidłowo Sąd Rejonowy ustalił odpowiedzialność pozwanego ubezpieczyciela za szkodę, której doznał powód w związku z wypadkiem w dniu 3 marca 2009 r. w zakresie uszkodzenia przedmiotowych okularów. / art. 822 § 1 kc/

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy, na podstawie art. 385 kpc ,oddalił apelację.