Sygn. akt III Ca 1804/14

UZASADNIENIE

Postanowieniem z dnia 22 kwietnia 2014 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi w sprawie z wniosku P. B. z udziałem J. B. o podział majątku wspólnego:

I. ustalił, że w skład majątku wspólnego byłych małżonków P. B. i J. B. wchodzą następujące składniki majątkowe:

1) spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego położonego w Ł. przy ulicy (...), o powierzchni 51,81 metrów kwadratowych o wartości 179 550 złotych,

2) samochód osobowy marki M. (...) o wartości 12 000 złotych,

3) następujące wyposażenie mieszkania opisanego w punkcie 1, o łącznej wartości 19 550 złotych:

a) pralka E. bez wartości,

b) meble skórzane o wartości 500 złotych,

c) meble skandynawskie o wartości 1.500 złotych,

d) wyposażenie kuchni: lodówka o wartości 200 złotych, zmywarka o wartości 800 złotych, piekarnik B. o wartości 500 złotych, mikrofalówka o wartości 80 złotych,

e) sypialnia sosnowa (łóżko, szafa, dwie komody) o wartości 1.500 złotych,

f) blender o wartości 10 złotych,

g) telewizor (...) bez wartości,

h) aparat fotograficzny M. o wartości 200 złotych,

i) aparat fotograficzny S. o wartości 700 złotych,

j) rower górski z osprzętem o wartości 100 złotych,

k) bagażnik na rowery 2 sztuki o wartości 50 złotych,

l) bagażnik do samochodu – 2 sztuki o wartości 50 złotych,

m) box plastikowy na dach samochodu – o wartości 200 złotych,

n) półmiski platerowe, drobny sprzęt do gotowania, zastawa na 6 osób, szklanki, kubki do kawy, wazy stalowe z łyżkami – o łącznej wartości 200 złotych,

o) komplet nowych opon do M. o wartości 660 złotych,

p) wiertarka o wartości 100 złotych,

q) rower kolarka o wartości 100 złotych,

4) środki zgromadzone na rachunkach otwartego funduszu emerytalnego w A. Towarzystwie (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W. każdego z małżonków, to jest:

a) kwota 8 361,50 złotych zgromadzona na rachunku J. B.,

b) kwota 73,67 złotych zgromadzona na rachunku P. B.;

II. ustalił, że J. B. dokonała nakładu z majątku osobistego na majątek wspólny w kwocie 23.998,90 zł;

III. ustalił, że P. B. dokonał nakładu ze swojego majątku osobistego na majątek wspólny w kwocie 1.346,63 zł;

IV. ustalił, że udziały byłych małżonków w majątku wspólnym są równe;

V. dokonał podziału majątku wspólnego stron, w ten sposób, że przyznał:

a) na rzecz J. B. składniki majątkowe opisane w pkt. I ppkt 1, 3 a-f i pkt 4 a;

b) na rzecz P. B. składniki majątkowe opisane w pkt I ppkt 2, 3 g-q i pkt 4 b;

VI. zasadził od J. B. na rzecz P. B. kwotę 89.044,27 zł tytułem spłaty udziału P. B. w majątku wspólnym płatną w terminie 6 miesięcy od dnia uprawomocnienia się postanowienia wraz z ustawowymi odsetkami na wypadek uchybienia terminowi płatności;

VII. zasądził od P. B. kwotę 11.999,45 zł tytułem spłaty połowy wartości nakładów poczynionych przez J. B. opisanych w pkt II, a nadto orzekł o kosztach postępowania.

Powyższe orzeczenie uczestniczka postępowania zaskarżyła apelacją w części, tj. w zakresie punktów: II, V, VI, VII. Rozstrzygnięciu skarżąca zarzuciła:

I. naruszenie prawa materialnego w postaci art. 212 k.c. przez jego błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie, które przejawiło się w przyznaniu skarżącej niemal całego wyposażenia mieszkania wbrew jej woli, w sytuacji gdy wnosiła ona o przyznanie jedynie mebli skandynawskich i pralki, a wnioskodawca zadeklarował chęć przejęcia ruchomości stanowiących majątek wspólny stron, podczas gdy z ww. art. 212 k.p.c. wynika, że przyznanie określonego składnika majątku jednemu ze współwłaścicieli nie może nastąpić wbrew jego woli;

II. naruszenie prawa procesowego w postaci:

1)  art. 229 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. przez jego niezastosowanie, które przejawiło się w pominięciu niespornych między stronami okoliczności, że: (a) wkład mieszkaniowy w lokalu przy ul. (...) w Ł. pokrył ojciec skarżącej przed zawarciem przez nią małżeństwa z wnioskodawcą, a skarżąca ani wnioskodawca nie dokonywali żadnych wpłat na rzecz spółdzielni mieszkaniowej, co doprowadziło do błędnego ustalenia, że wkład mieszkaniowy przy zamianie mieszkań został wypłacony L. D. (1) (ojcu skarżącej), a następnie wpłacony przez skarżącą i wnioskodawcę oraz, że (b) do składników majątku podlegającego podziałowi i rozliczeniu należy kwota 556 zł w gotówce oraz 521,37 zł na rachunku bankowym wnioskodawcy, które to kwoty w momencie opuszczania przez niego mieszkania zabrał wnioskodawca i rozdysponował bez wiedzy i zgody skarżącej, nie rozliczając się z nich;

2)  art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. przez jego niezastosowanie, które polegało na braku dokonania wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego poprzez: (a) dowolne uznanie, że w procesie zamiany mieszkań, którym był objęty lokal przy ul. (...), spółdzielnia wypłaciła L. D. (1) wkład mieszkaniowy, który następnie został uiszczony przez skarżącą i wnioskodawcę, w sytuacji gdy wniosek taki nie wynika z żadnego z dokumentów znajdujących się w aktach spółdzielni załączonych do sprawy oraz (b) dowolne uznanie, że z dokumentu znajdującego się w aktach spółdzielni w postaci propozycji przyznania mieszkania z dn. 19.08.1992 r. wynika, że małżonkowie B. pokryli wymagany wkład mieszkaniowy przez jego wpłatę na rzecz spółdzielni, choć powyższy dokument jest jedynie wstępną propozycją przydziału mieszkania i już wówczas na koncie powyższego lokalu znajdowała się kwota wkładu mieszkaniowego.

W oparciu o tak sformułowane zarzuty skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi i rozstrzygnięcia w zakresie kosztów za postępowanie apelacyjne.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jako niezasadna podlegała oddaleniu.

Sąd Okręgowy w całości podziela i przyjmuje za własne ustalenia faktyczne Sądu Rejonowego.

Na wstępie koniecznym jest odniesienie się do sformułowanych przez skarżącą zarzutów naruszenia przepisów postępowania, gdyż wnioski w tym zakresie z istoty swej determinują rozważania co do pozostałych zarzutów apelacyjnych, bowiem jedynie nieobarczone błędem ustalenia faktyczne, będące wynikiem należycie przeprowadzonego postępowania mogą być podstawą oceny prawidłowości kwestionowanego rozstrzygnięcia w kontekście twierdzeń o naruszeniu przepisów prawa materialnego.

Za całkowicie chybiony należało uznać podniesiony przez skarżącą zarzut naruszenia przez Sąd Rejonowy dyspozycji art. 229 k.p.c. poprzez pominięcie zgodnych twierdzeń stron na okoliczność wniesienia wkładu mieszkaniowego przypadającego na lokal nr (...) przy ul. (...) przez L. D. (1) (ojca skarżącej), i przeksięgowania tegoż na jej konto w związku z zamianą mieszkań pomiędzy L. D. (1), a skarżącą i P. B.. Fakt, że strony były zgodne co do powyższego, nie oznacza, że Sąd automatycznie daje wiarę tym twierdzeniom, skoro w świetle pozostałego materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, przyznanie to budziło wątpliwości Sądu. W takim wypadku fakty przyznane wymagały dowodu na takich zasadach, jak inne fakty sporne. I tak, z dokumentów znajdujących się w aktach lokalowych J. i P. B. załączonych do sprawy, wynika, że L. D. (1) zwrócił się do (...) Spółdzielni Mieszkaniowej (...) o skreślenie z listy członków i zwrot jego udziałów członkowskich w związku z planowaną zamianą zajmowanego lokalu nr (...) przy ul. (...) na lokal nr (...) przy ul. (...), zajmowany przez J. B. (podanie z 29 czerwca 1992 r., k. 13 akt lokalowych). W toku podejmowanych w związku z ww. zamianą czynności, D. C. – Mieszkaniowy (...) polecił wypłacić L. D. (1) wkład mieszkaniowy, na co zgodę wyraził zarząd tejże Spółdzielni (wniosek bez daty, k. 14). Mimo takiej możliwości, D. C. – Mieszkaniowy Spółdzielni nie wskazał, aby przekazać wkład mieszkaniowy i udział członkowski L. D. (1) na konto J. B.. (wniosek, k. 14) W związku z wygaśnięciem spółdzielczego prawa do lokalu, zwaloryzowany wkład mieszkaniowy należny L. D. (1) do zwrotu wyniósł 17.139.200 zł (pismo z dnia 5.08.1992 r., k. 17) i miał być przekazany przez Spółdzielnię na konto Biuro (...) (pismo z dn. 18.08.1992 r., k. 18). W dacie 25 sierpnia 1992 r., kiedy to Spółdzielnia, w konsekwencji ww. wniosków i zgody na zamianę, złożyła J. i P. B. propozycję przydziału mieszkania nr (...) przy ul. (...), wskazano, że na koncie J. B. figuruje wpłata zakładu pracy w kwocie 17.139.200 zł. (propozycja z dn. 25.08.1992 r., k. 22) Okoliczność, że ostatni z ww. dokumentów stanowi wstępną propozycję przydziału mieszkania nie może mieć decydującego znaczenia dla interpretacji zawartego tam zwrotu o istnieniu wkładu mieszkaniowego na koncie skarżącej jako pozostałości wpłaty dokonanej przez jej ojca. Zauważyć bowiem należy, iż został on wystawiony w dacie 25 sierpnia 1992 r., a więc już na końcowym etapie procedury zamiany mieszkań, po złożonych wnioskach stron, wyrażeniu zgody na zamianę przez zarząd Spółdzielni i dokonaniu przez skarżącą formalności w biurze zamiany mieszkań i Spółdzielni. (uchwała Zarządu Spółdzielni z dn. 22 lipca 1992 r., bezsporne, k. 14 akt lokalowych). Zresztą, w dacie wystawienia dokumentu „propozycja przydziału mieszkania” istniał także dokument „przydział lokalu mieszkalnego”, co oznaczało zakończenie procedury zamiany. (przydział lokalu mieszkalnego z dnia 19.08.1992 r., k. 23)

Mając powyższe na uwadze, słusznie Sąd Rejonowy ustalił, iż J. B. nie otrzymała wkładu mieszkaniowego po swoich rodzicach. Szczegółowa analiza ww. dokumentów z akt lokalowych pozwala jedynie na ustalenie, że w związku z zamianą mieszkań i wnioskiem L. D. (2), podjęta została decyzja o wypłacie temu ostatniemu wkładu mieszkaniowego. Nie było natomiast decyzji o przepisaniu tego wkładu na konto J. B.. Wprawdzie w aktach lokalowych brak jest dokumentu potwierdzającego fizyczne przekazanie kwoty wkładu mieszkaniowego L. D. (1), co podniosła skarżąca, ale brak jest także dokumentu czy wzmianki na przeksięgowanie tego wkładu na konto J. B..

W konsekwencji powyższego za chybiony należało również uznać zarzut naruszenia przez Sąd Rejonowy dyspozycji art. 233 k.p.c. poprzez dowolną ocenę materiału dowodowego skutkującą poczynieniem w niniejszej sprawie błędnych ustaleń faktycznych co do okoliczności pokrycia wkładu mieszkaniowego przez J. B.. W myśl powołanego przepisu ustawy Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Ocena dowodów polega na ich zbadaniu i podjęciu decyzji, czy została wykazana prawdziwość faktów, z których strony wywodzą skutki prawne. Celem Sądu jest tu dokonanie określonych ustaleń faktycznych, pozytywnych bądź negatywnych i ostateczne ustalenie stanu faktycznego stanowiącego podstawę rozstrzygnięcia.

Ocena wiarygodności mocy dowodów przeprowadzonych w danej sprawie wyraża istotę sądzenia w części obejmującej ustalenie faktów, ponieważ obejmuje rozstrzygnięcie o przeciwnych twierdzeniach stron na podstawie własnego przekonania sędziego powziętego w wyniku bezpośredniego zetknięcia ze świadkami, stronami, dokumentami i innymi środkami dowodowymi. Powinna odpowiadać regułom logicznego rozumowania wyrażającym formalne schematy powiązań między podstawami wnioskowania i wnioskami oraz uwzględniać zasady doświadczenia życiowego wyznaczające granice dopuszczalnych wniosków i stopień prawdopodobieństwa ich występowania w danej sytuacji.

Jeżeli z określonego materiału dowodowego Sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena Sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów (art. 233 § 1 k.p.c.) i musi się ostać choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami, lub gdy wnioskowanie Sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo-skutkowych to przeprowadzona przez Sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona.

W kontekście powyższych uwag należy stwierdzić, iż wbrew twierdzeniom apelującej w rozpoznawanej sprawie Sąd Rejonowy dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych w oparciu o cały zgromadzony materiał dowodowy i nie naruszył dyspozycji art. 233 § 1 k.p.c. Przeprowadzona przez tenże Sąd ocena materiału dowodowego jest w całości logiczna i zgodna z zasadami doświadczenia życiowego, zaś wszelkie podniesione w tym zakresie w treści apelacji zarzuty stanowią w istocie jedynie niczym nieuzasadnioną polemikę z prawidłowymi i nieobarczonymi jakimkolwiek błędem ustaleniami Sądu pierwszej instancji.

W szczególności Sąd ten trafnie uznał, iż zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy nie pozwala na przyjęcie, że wkład mieszkaniowy uiszczony przez L. D. (1) został przepisany na konto skarżącej. Przede wszystkim zważyć należy, iż Sąd ten w sposób całkowicie prawidłowy oparł swoje ustalenia faktyczne, a w konsekwencji także rozstrzygnięcie, na podstawie akt lokalowych J. i P. B.. Jak słusznie zauważył Sąd Rejonowy, J. B. nie zdołała wykazać, iż wkład pokryty przez jej ojca został przeksięgowany na jej konto. W konsekwencji należało przyjąć, że uczestniczka postępowania nie sprostała obowiązkowi wynikającemu z art. 232 zdanie pierwsze k.p.c., nakładającemu na strony obowiązek wskazania dowodów dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Twierdzenie uczestniczki o przekazaniu na jej konto wkładu wpłaconego przez jej ojca pozostało zatem nieudowodnione.

Na marginesie rozważań należy zauważyć, iż nawet gdyby przyjąć, za skarżącą (do czego nie ma podstaw), że wkład mieszkaniowy jej ojca został na nią przepisany, to z zeznań wnioskodawcy P. B. wynika, że wartość tego wkładu została zwrócona L. D. (1) z pieniędzy, które zarabiał P. B. pracując w Niemczech (zeznania P. B., k. 630 w zw. z k. 629). Wprawdzie, w tej części dowód z zeznań wnioskodawcy został przez Sąd Rejonowy pominięty, jednakże z uwzględnionych przez Sąd Rejonowy zeznań J. B. wynika, iż pisała ona listy do męża o potrzebnej kwocie na formalności w biurze pośrednictwa zamiany mieszkań, ponieważ ojciec wnioskodawczyni takich pieniędzy nie miał (zeznania J. B., k. 631 w zw. z k. 629). Ustalenie zatem przez Sąd Rejonowy czy też Sąd Okręgowy okoliczności, że wkład mieszkaniowy wpłacony przez jej ojca został przepisany na konto J. B., powodowałoby na obecnym etapie postępowania konieczność ponownego przeprowadzenia dowodu z zeznań wnioskodawcy i uczestniczki i ich oceny w zakresie zwrotu L. D. (1) kwoty uiszczonego i przeksięgowanego na konto J. B. wkładu.

Odnośnie zaś zgłoszonego w treści apelacji zarzutu nieuwzględnienia przez Sad Rejonowy w składnikach majątku podlegającego podziałowi i rozliczeniu kwoty 556 zł w gotówce oraz 521,37 zł na rachunku bankowym wnioskodawcy, które to kwoty w momencie opuszczania przez niego mieszkania zabrał wnioskodawca i rozdysponował bez wiedzy i zgody skarżącej, nie rozliczając się z nich, zważyć należy:

W toku postępowania w niniejszej sprawie, nie zostało wykazane, że w skład majątku wspólnego wchodziły ww. środki pieniężne. Odnośnie kwoty 556 zł, wnioskodawca wprawdzie przyznał, że miał na koncie środki w kwocie 556 zł (zeznania, k. 326 w zw. z k. 629), ale nie wiadomo na jaki dzień dysponował tymi środkami, skąd pochodziły ani jak i przez kogo zostały rozdysponowane. Co do kwoty 521,37 zł, również nie zostało wykazane, że wchodziła ona w skład majątku wspólnego. Słusznie zatem Sąd Rejonowy nie uwzględnił ww. kwot jako składników majątku podlegającego podziałowi. W dalszej zaś kolejności, Sąd Rejonowy nie mógł orzekać o przedmiocie, który nie został ustalony jako składnik majątku wspólnego.

Podsumowując tę część rozważań należy stwierdzić, iż Sąd Rejonowy dokonał prawidłowej analizy materiału dowodowego zgromadzonego w niniejszej sprawie, a w konsekwencji prawidłowo ustalił zarówno skład majątku wspólnego, jak i wysokość dokonanych przez skarżącą i wnioskodawcę nakładów z majątku osobistego na majątek wspólny.

Przechodząc do analizy zarzutu naruszenia przez Sąd Rejonowy prawa materialnego wskazać należy, iż wbrew twierdzeniom apelującej, Sąd ten dokonał prawidłowej interpretacji i prawidłowego zastosowania w niniejszej sprawie normy wynikającej z art. 212 k.c. Zdaniem skarżącej, składniki majątkowe opisane w pkt. I ppkt 3, lit. b, d, e i f zaskarżonego postanowienia (przyznane tym postanowieniem na jej rzecz), Sąd Rejonowy powinien przyznać P. B., ewentualnie zarządzić ich sprzedaż stosownie do przepisów k.p.c. Powyższe twierdzenie skarżącej nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 567 § 3 k.p.c. do postępowania o podział majątku wspólnego po ustaniu wspólności majątkowej między małżonkami stosuje się odpowiednio przepisy o dziale spadku, tj. art. 680-689 k.p.c., przy czym do działu spadku stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące zniesienia współwłasności, a w szczególności art. 618 § 2 i 3 k.p.c. (art. 688 k.p.c.). Oznacza to, że w wyniku odesłania drugiego stopnia do postępowania o podział mają wspólnego mają odpowiednie zastosowanie art. 617, art. 618 § 1, art. 622-625 k.p.c. Z przytoczonych przepisów wynika, że gdy wszyscy uczestnicy postępowania złożą zgodny wniosek co do sposobu podziału majątku wspólnego, sąd wyda postanowienie odpowiadające treści wniosku, jeżeli projekt podziału nie sprzeciwia się prawu ani zasadom współżycia społecznego, ani też nie narusza w sposób rażący interesu osób uprawnionych. W sytuacji, w której nie ma zgodnego wniosku co do sposobu podziału majątku wspólnego, pierwszeństwo ma sposób polegający na podziale tych składników majątkowych, które dają się podzielić (tj. ich podział nie jest sprzeczny z przepisami ustawy lub ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem rzeczy i nie pociąga za sobą istotnej zmiany rzeczy lub znacznego zmniejszenia jej wartości), i przyznaniu przedmiotów majątkowych tak powstałych i składników majątkowych, które nie dają się podzielić, każdemu z małżonków stosownie do wielkości ich udziałów w majątku wspólnym (art. 211 k.c.). Jeżeli podział ten nie będzie w pełni odpowiadał wartości udziałów w majątku wspólnym, sąd zasądzi odpowiednią dopłatę od jednego z małżonków na rzecz drugiego z nich (art. 212 § 1 zdanie pierwsze k.c.).

Rolą Sądu w postępowaniu o podział majątku jest zatem doprowadzenie do optymalnego podziału składników owego majątku, tj. podziału, uwzględniającego wszelkie okoliczności mające w tym zakresie znaczenie, w tym w szczególności rodzaj i charakter składników owego majątku, jak też sytuację i interesy wszystkich zainteresowanych podmiotów. Dlatego też, wbrew stanowisku skarżącej, Sąd zmierzając do optymalnego w danych okolicznościach faktycznych podziału majątku pomiędzy dotychczasowych współwłaścicieli, w granicach uprawnień wynikających z art. 212 k.c. jest władny, nawet bez zgody uczestników postępowania, dokonać samodzielnie wyboru sposobu zniesienia współwłasności (post. SN z 23.7.1982 r., III CRN 161/82, MoP - Zestawienie Tez 1999, Nr 2, poz. 52, post. SN z 27.4.2000 r., I CKN 268/00, L.). Przepis art. 212 § 2 k.c. stanowi przecież, że rzecz, która nie daje się podzielić, może być przyznana stosownie do okoliczności jednemu ze współwłaścicieli z obowiązkiem spłaty pozostałych albo sprzedana stosownie do przepisów kodeksu postępowania cywilnego. Podział majątku wspólnego przez sprzedaż składników majątku stosownie do przepisów k.p.c. ma jednak miejsce wyjątkowo i dotyczy zwykle nieruchomości. (por. postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 30 października 1978 r., III CRN 214/78, z dnia 15 czerwca 2000 r., II CKN 1061/98 i z dnia 8 maja 2008 r., V CSK 14/08).

Zakres okoliczności, o których mowa w art. 212 § 2 k.c., a które powinny być wzięte pod uwagę, ustala sąd (por. post. SN z 3.10.2008 r., I CSK 82/08, L.). W konsekwencji, do naruszenia wskazanego powyżej przepisu może dojść w przypadku zaniechania ustalenia takich okoliczności, zaniechania ich rozważenia jako przesłanek orzeczenia czy też sprzeczności pomiędzy przesłankami faktycznymi a przyjętym sposobem podziału (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 22 grudnia 1997 roku wydane w sprawie o sygn. akt II CKN 544/97 opubl. w LEX pod nr (...)). Taka sytuacja w realiach niniejszej sprawy nie miała zaś miejsca. Sąd Rejonowy w przedmiotowej sprawie ustalił bowiem okoliczności faktyczne dotyczące zarówno składników majątku jak i sytuacji uczestników postępowania, należycie ocenił ich znaczenie z punku widzenia sposobu podziału i uwzględniając wszystkie przesłanki orzekł stosownie do art. 212 § 2 k.c.

Odnosząc powyższe rozważania do realiów sprawy niniejszej, wskazać należy, iż wbrew twierdzeniom skarżącej, brak było zgody P. B. na przyznanie mu własności ruchomości stanowiących wyposażenie mieszkania. Na rozprawie bezpośrednio poprzedzającej wydanie wyroku, pełnomocnik wnioskodawcy wniósł o przyznanie ruchomości na rzecz uczestniczki, gdyż przez wiele lat z nich korzystała (oświadczenie, protokół rozprawy z dnia 8 kwietnia 2014 r., k. 632). Następnie, w piśmie stanowiącym głos do protokołu rozprawy z dnia 8 kwietnia 2014 r. wniósł o dokonanie podziału ruchomości, w sposób który strony wcześniej dokonały (głos do protokołu z dnia 18.04.2014 r., k. 634). Uwzględniając jednak brak dotychczasowych, jednoznacznych wzajemnych ustaleń co do podziału wszystkich ruchomości stanowiących wyposażenie mieszkania, Sąd Rejonowy przyznał skarżącej i uczestnikowi te ruchomości, o które wyraźnie wnioskowali przy akceptacji drugiego ze współwłaścicieli, a w pozostałym zakresie rozstrzygnął stosownie do okoliczności sprawy.

W związku z powyższym, Sąd Rejonowy rozważył wszelkie okoliczności niniejszej sprawy, w tym: rodzaj i przeznaczenie ruchomości, posiadanie ich przez uczestników postępowania po ustaniu małżeństwa, sytuację życiową poszczególnych współwłaścicieli i podjął słuszną decyzję, przyznając ww. rzeczy stanowiące wyposażenie domu (a ujęte w pkt I, ppkt 3, lit. a-f zaskarżonego postanowienia) skarżącej. Skarżąca otrzymała bowiem spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszalnego, w którym znajdują się ww. ruchomości, nadal zamieszkuje w tym lokalu, a co za tym idzie użytkuje ww. ruchomości. W świetle powyższego, a także mając na uwadze fakt, iż niektóre z ww. rzeczy były bez wartości albo o znikomej wartości materialnej, bezzasadnym pozostawał (sugerowany przez skarżącą w apelacji) podział ich przez sprzedaż na licytacji. Podkreślić bowiem jeszcze raz należy, iż podział majątku wspólnego przez sprzedaż składników majątku stosownie do przepisów k.p.c. ma miejsce wyjątkowo i dotyczy zwykle nieruchomości. Poza tym, sprzedaż licytacyjna skutkuje zwykle wydłużeniem postępowania oraz generuje dodatkowe koszty obciążające zainteresowane podmioty.

Mając wszystko powyższe na uwadze, uznać należy rozwiązanie przyjęte przez Sąd Rejonowy w realiach niniejszej sprawy za optymalne z punktu widzenia interesów skarżącej i wnioskodawcy.

Reasumując, w ocenie Sądu Okręgowego, skarżąca nie zdołała przedstawić argumentów, które podważałby prawidłowość rozstrzygnięcia Sądu I Instancji. Z tego względu, na podstawie art. 385 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c., Sąd Okręgowy oddalił apelację.

Uwzględniając fakt, że apelacja wniesiona przez uczestniczkę została w całości oddalona, interesy skarżącej i wnioskodawcy w tym postępowaniu były sprzeczne, a wnioskodawca reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika złożył wniosek o zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania, o kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy rozstrzygnął w oparciu o art. 520 § 3 k.p.c. Na koszty te złożyło się jedynie wynagrodzenie pełnomocnika wnioskodawcy, ustalone w oparciu o § 2 ust. 1 i 2,§ 8 pkt 6 w zw. z § 6 pkt 6 w zw. z § 13 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U.02.163.1348 ze zm.).