Sygn. akt III Ca 1214/15

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 2 kwietnia 2015 r. Sąd Rejonowy w Zgierzu w sprawie o sygn. akt I C 4251/14 z powództwa EasyDEBT Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą w W. przeciwko P. P. o zapłatę w punkcie 1. zasądził od pozwanego P. P. na rzecz powoda EasyDEBT Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą w W. kwotę 1.101,56 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 22 sierpnia 2014 r. do dnia zapłaty, w punkcie 2. oddalił powództwo w pozostałej części, a orzeczone w punkcie 3. rozstrzygnięcie o kosztach procesu oparł na zasadzie stosunkowego rozdzielnia, pozostawiając szczegółowe wyliczenie referendarzowi sądowemu.

Apelację od powyższego wyroku wywiódł pozwany, zaskarżając go w całości i zarzucając

naruszenie przepisów:

I. postępowania mające wpływ na treść rozstrzygnięcia, tj.: art. 233 § 1 k.p.c. poprzez błędną jego wykładnię polegającą na wybiorczej analizie przez Sąd zebranego w sprawie materiału dowodowego, w konsekwencji zaś wadliwym ustaleniu początku biegu przedawnienia roszczenia; art. 227 k.p.c. w zw. z art. 233 § 1 k.p.c. poprzez jego niezastosowanie polegające na barku poczynienia istotnych ustaleń w przedmiocie terminu wymagalności świadczenia okresowego, w konsekwencji zaś nieuwzględnienie zarzutu przedawnienia; art. 328 § 2 k.p.c. poprzez błędną jego wykładnię, polegającą na wadliwie dokonaną subsumcję poprzez oparcie rozstrzygnięcia na błędnych ustaleniach faktycznych, w konsekwencji zaś niezastosowanie prawa materialnego;

II. prawa materialnego, tj. art. 118 k.c. poprzez niewłaściwe jego zastosowanie polegające na nieuwzględnieniu zarzutu przedawnienia w sytuacji, kiedy termin upłynął.

W konkluzji do tak sformułowanych zarzutów apelujący wnosił o zmianę orzeczenia Sądu I instancji poprzez oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych, a nadto o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

apelacja pozwanego jest zasadna.

Słuszny jest zarzut naruszenia art. 328 § 2 k.p.c. Choć treść wyroku wskazuje na to, że Sąd Rejonowy nie uwzględnił zarzutu przedawnienia, to jednak nie sposób nie zauważyć, że w 11 wersie liczonym od dołu na stronie 2 uzasadnienia tenże Sąd wskazuje, że do upływu terminu przedawnienia doszło. Być może była to kwestia nieścisłość pisarskiej, ale w takim stanie rzeczy należy przyznać rację apelantowi, że trudno na podstawie treści sporządzonego w sprawie uzasadnienia jednoznacznie ustalić, w jaki sposób ostatecznie Sąd Rejonowy ocenił skuteczność podniesionego przez stronę pozwaną zarzutu przedawnienia, skoro w kolejnym zdaniu tenże Sąd wskazuje, że „roszczenie pomimo niezasadności zarzutu przedawnienia nie mogło zostać w całości uwzględnione.

Z treści apelacji wynika, że sformułowane tamże zarzuty odnoszą się właściwie wyłącznie do kwestii skuteczności podniesionego w toku postępowania pierwszoinstancyjnego zarzutu przedawnienia dochodzonych przez powoda roszczeń. Skutek przedawnienia roszczenia określa art. 117 §2 zd. 1 k.c., zgodnie z którym po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia. Początek biegu przedawnienia określa natomiast art. 120 §1 k.c. wskazując na dzień, w którym roszczenie stało się wymagalne. Samo pojęcie „wymagalności roszczenia” nie zostało zdefiniowane przez żaden przepis kodeksu cywilnego. W orzecznictwie przyjmuje się, że roszczenie staje się wymagalne wtedy, gdy wierzyciel może skutecznie żądać od dłużnika zadośćuczynienia jego roszczeniu (zob. np. wyrok SN z 12.02.1991 r., III CRN 500/90, OSN 1992/7-8/137). Roszczenia mogą stać się wymagalne w dniu wskazanym w treści czynności prawnej lub w ustawie, w dniu wynikającym z samej natury zobowiązania, niezwłocznie po ich powstaniu, czy też w dniu, w którym spełnił się warunek zawieszający.

W realiach badanej sprawy wobec jednoznacznej treści umowy o kredyt gotówkowy z dnia 10 maja 2007 r. rację należy przyznać pozwanemu, który twierdzi, że wierzytelność powoda uległa przedawnieniu, skoro wprost wskazano w tejże umowie, że całkowita spłata udzielonego pozwanemu kredytu powinna nastąpić do 15 maja 2010 r. A skoro tak, to z tą właśnie datą cała wierzytelność została postawiona w stan wymagalności i co za tym idzie od tej daty należy liczyć początek biegu 3-letniego terminu przedawnienia z art. 118 k.c.

Należy też wskazać, że ocena dowodów w postaci dokumentów złożonych do akt sprawy została dokonana przez Sąd I instancji z naruszeniem art. 233 §1 k.p.c., albowiem z treści złożonej umowy o kredyt gotówkowy wprost wynikał termin wymagalności całej wierzytelności. Nawet jeżeli poprzednik prawny powoda – Bank wypowiedział tę umowę (choć dokumentu wypowiedzenia powód, pomimo powoływania się na nie w swoich pismach procesowych, nigdy zresztą nie złożył do akt sprawy), to takie wypowiedzenie było nieskuteczne wobec wcześniejszego zakończenia bytu prawnego umowy o kredyt gotówkowy z dnia 10 maja 2007 r. Nie można wszak wypowiedzieć umowy, której okres obowiązywania jednoznacznie ustalony przez jej strony, zakończył się, zanim zostało złożone oświadczenie o wypowiedzeniu.

Reasumując - wobec złożonej do akt umowy o kredyt gotówkowy z 10 maja 2007 r. wymagalność całego roszczenia powstała 15 maja 2010 r., a zatem wadliwym okazało się twierdzenie Sądu Rejonowego, że 3-letni termin przedawnienia upłynął 29 sierpnia 2014 r., bo w rzeczywistości upłynął on 15 maja 2013 r. Pozew został wniesiony w dniu 22 sierpnia 2014r., a zatem podniesiony zarzut przedawnienia i w konsekwencji apelacyjny zarzut naruszenia art. 118 k.c., okazały się zasadne.

W tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy uwzględnił apelację na podstawie art. 386§1 k.p.c. i zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że powództwo w całości oddalił (jako przedawnione z dniem 15 maja 2013 r.), a o kosztach procesu w I instancji, na które złożyło się wynagrodzenie profesjonalnego pełnomocnika pozwanego oraz opłata skarbowa od udzielonego pełnomocnictwa, orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z § 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (t.j. Dz. U. z 2013 r., poz. 490 ze zm.).

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy orzekł na postawie art. 98 §1 i 3 k.p.c. zasądzając od powoda na rzecz pozwanego kwotę 30 zł tytułem zwrotu opłaty od apelacji w postępowaniu uproszczonym zgodnie z art. 28 pkt 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych.