Sygn. akt III Ca 1742/15

UZASADNIENIE

Wyrokiem z 10 września 2015 roku Sąd Rejonowy w Zgierzu oddalił powództwo (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w S. przeciwko J. N. o zapłatę.

Apelację od powyższego orzeczenia wniósł pozwany, zarzucając mu naruszenie:

- art. 232 k.p.c. w zw. z art. 6 k.c. poprzez przyjęcie, że powód nie udowodnił swojego roszczenia mimo, że wyliczył i wykazał je w sposób logiczny i wynikający z treści całego pozwu;

- art. 207 § 3 k.p.c. w zw. z art. 227 k.p.c. w zw. z art. 130 k.p.c. poprzez jego niezastosowanie i niewezwanie powoda do złożenia dalszych pism przygotowawczych w celu wyjaśnienia wątpliwości Sądu co do spornego faktu odbioru rat w miejscu zamieszkania pozwanego;

- art. 233 § 1 k.p.c. poprzez dokonanie dowolnej w miejsce swobodnej oceny materiału dowodowego polegającej na przyjęciu, że powód nie zapewnił pozwanemu możliwości spłaty należności, dając wiarę twierdzeniom pozwanego, w sytuacji gdy pozwany nie kwestionował istnienia długu wobec powoda, a ponadto Sąd poczynił prawidłowe ustalenia co do istnienia zobowiązania pomiędzy stronami, lecz nie wyciągnął prawidłowych wniosków końcowych co do spornej wysokości roszczenia, oddalając powództwo w całości;

- art. 328 § 2 k.p.c. poprzez lapidarne sporządzenie uzasadnienia wyroku, niepełne odniesienie się do zgromadzonego materiału dowodowego, dokonanie pobieżnego ustosunkowania się do dowodów, na podstawie których Sąd Rejonowy wydał rozstrzygnięcie;

- art. 6 k.c. poprzez błędną wykładnię.

W oparciu o powyższe zarzuty, apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku oraz uwzględnienie powództwa w całości, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu według norm prawem przepisanych, w tym także za instancję odwoławczą.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest niezasadna.

Przed przystąpieniem do omówienia zarzutów podniesionych w ramach apelacji należy wskazać, że zgłoszony w uzasadnieniu apelacji wniosek dowodowy o przesłuchanie świadka S. K., dopiero na tym etapie postępowania należało pominąć.

Pozwany mógł powołać tenże dowód przed Sądem I Instancji. Mając bowiem na uwadze, że zeznania świadka S. K. miałby dotyczyć okoliczności spłaty przez pozwanego jego zadłużenia, apelujący jest profesjonalistą, dodatkowo reprezentowanym w postępowaniu przez fachowego pełnomocnika, uznać należało, że właściwym było zgłoszenie tego wniosku dowodowego już na wcześniejszym etapie postępowania.

Należy podkreślić obowiązek apelującego powoływania wszystkich znanych mu faktów i dowodów już w postępowaniu pierwszoinstancyjnym. Apelujący nie może skutecznie żądać uzupełniania postępowania dowodowego w postępowaniu apelacyjnym tylko dlatego, że sądził, że zaoferowany materiał będzie wystarczający dla pozytywnego dla niego rozstrzygnięcia sprawy i świadomie zaniechał powoływania dalszych dowodów, a ostatecznie okazało się, iż Sąd pierwszej instancji w takim materiale faktycznym i dowodowym, jakim dysponował, nie wydał korzystnego dla niego orzeczenia.

Przy okazji, nie sposób nie zauważyć rozbieżności między twierdzeniami samego apelującego, a okolicznościami, które miałby wykazać powoływany świadek. Apelujący sam wskazuje, że przedostatnia wpłata od przedstawiciela odbierającego raty w miejscu zamieszkania pozwanego miała miejsce w dniu 29 czerwca 2014 r. (czyli płatności do rąk przedstawiciela powoda odbywały się zgodnie z harmonogramem, biorąc pod uwagę łączną kwotę 378 zł spłaconych zobowiązań), zaś zgłoszony świadek S. K. miałby zeznawać, że już w dniu 15 czerwca 2015 r. stawił się w miejscu zamieszkania pozwanego w celu polubownego (po wielu próbach nawiązania osobistego kontaktu) rozwiązania sprawy i ustalenia płatności istniejącego zobowiązania, a więc wykazania zaniechania płatności przez pozwanego.

Już sama powyższa sprzeczność wywołuje wątpliwość co do przydatności ww. wniosku dowodowego dla rozstrzygnięcia sprawy.

Odnośnie zaś zarzutów apelacji, Sąd Okręgowy uznał je za chybione.

Zaskarżone rozstrzygnięcie zostało wydane na podstawie prawidłowo ustalonego stanu faktycznego, które to ustalenia Sąd Okręgowy podziela i przyjmuje za własne, jak również w następstwie bezbłędnie zastosowanych przepisów prawa materialnego.

Przede wszystkim nie można uznać, że to Sąd Rejonowy miał wzywać powoda, na podstawie art. 207 § 3 k.p.c., do złożenia dalszych pism przygotowawczych w celu wyjaśnienia okoliczności odbioru rat w miejscu zamieszkania pozwanego. W świetle powołanego przepisu strona aż do zamknięcia rozprawy może składać pisma obejmujące wniosek o przeprowadzenie dowodu (art. 217 k.p.c.).

Skoro powód zaprzeczał wskazywanej w zeznaniach pozwanego okoliczności zaprzestania odbioru kolejnych rat pożyczki w miejscu zamieszkania pozwanego, winien przedstawić stosowne dowody na potwierdzenie tego, że jego przedstawiciele utrzymywali stały kontakt z pozwanym. Tymczasem, powód ani nie wykazał ostatnio wskazanej okoliczności, ani też nie wykazał, że strony umówiły się na zmianę formy płatności rat udzielonej pozwanemu pożyczki poprzez płatność na konto.

Kontradyktoryjność procesu cywilnego wymaga, aby to strony wskazywały dowody dla wykazania swoich twierdzeń. Obowiązek udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która wywodzi z niego skutki prawne (art. 6 k.c.). W postępowaniu cywilnym regułą ta została powtórzona w art. 232 k.p.c., zgodnie z którym strony są zobowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Bierność stron w tym zakresie nie zobowiązuje sądu, poza wyjątkowymi sytuacjami (które w niniejszej sprawie nie zachodzą), do działania w tym zakresie z urzędu.

Biorąc powyższe pod uwagę, zasadnie Sąd Rejonowy uznał, że zawarta między stronami umowa pożyczki obowiązywała wciąż na warunkach w niej ustalonych oraz wynikających z dodatkowej umowy, stanowiącej integralną część umowy pożyczki. Tym samym żądanie uiszczenia zaległości, wbrew postanowieniom umowy, która wciąż obowiązywała, na rachunek bankowy powoda, było bezpodstawne. Powód może żądać zwrotu pożyczki zgodnie z warunkami umowy, tj. w ratach tygodniowych, zapewniając pozwanemu cotygodniową wizytę swego przedstawiciela w mieszkaniu pozwanego celem odbioru kolejnych rat pożyczki.

Na marginesie należy wskazać, że w istocie powód nie udowodnił również wysokości dochodzonego roszczenia w zakresie wysokości opłaty z tytułu zabezpieczenia przedmiotowej pożyczki. Kwestionując powyższe stwierdzenie Sądu Rejonowego, apelujący ograniczył się w apelacji do przedstawienia argumentów przemawiających za dopuszczalnością wprowadzania do umowy opłaty za zabezpieczenie, w żaden sposób nie odnosząc się do jej wysokości podanej w pozwie (152,05 zł) oraz umowie pożyczki (483,47 zł).

Mając wszystko powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację jako nieuzasadnioną.