Sygn. akt III Ca 245/16

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem zaocznym z dnia 13 października 2015 roku Sąd Rejonowy w S., I Wydział Cywilny w sprawie o sygnaturze akt I C 359/15, z powództwa (...) Wierzytelności Detalicznych Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego w W. przeciwko L. S. o zapłatę:

1.  zasądził od pozwanego L. S. na rzecz (...) Wierzytelności Detalicznych Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego w W. kwotę 3.060,74 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 14 marca 2015 roku do dnia zapłaty oraz kwotę 455 zł tytułem zwrotu kosztów procesu;

2.  oddalił powództwo w pozostałej części;

3.  nadał wyrokowi w pkt. 1 rygor natychmiastowej wykonalności.

W uzasadnieniu powyższego orzeczenia Sąd I instancji wskazał, że w dniu 12 grudnia 2005 roku pozwany L. S., jako pożyczkobiorca, zawarł z (...) Bankiem S.A. we W. umowę o przyznanie limitu kredytowego i wydanie karty kredytowej Maxima (...) nr (...). Na mocy tej umowy Bank przyznał pozwanemu do korzystania limit kredytowy do kwoty 1.000 zł. Integralną częścią umowy był „Regulamin przyznawania i korzystania z limitu kredytowego i karty kredytowej MAXIMA PLUS” (Regulamin limitu), który określał sposób korzystania z limitu i karty. Bank zastrzegł w umowie, że oprocentowanie nominalne od wykorzystanego limitu kredytowego jest zmienne w okresie obowiązywania umowy limitu i na dzień zawarcia umowy limitu wynosi 29,90% dla transakcji gotówkowych w stosunku rocznym oraz 26,90% dla transakcji bezgotówkowych w stosunku rocznym. Stopy procentowe, opłaty i prowizje związane z rachunkiem karty, limitem kredytowym i kartą zostały określone w Tabeli Opłat i Prowizji, stanowiącej integralną część umowy. Informacje o zmianach w Tabeli miały być udostępniane posiadaczowi rachunku karty w sposób określony w Regulaminie limitu. Spłata limitu kredytowego, następować miała w okresach miesięcznych poprzez dokonywanie przez pozwanego spłat na rachunek wierzyciela wskazany w umowie, zaś wysokość oraz termin spłaty raty wskazywał wygenerowany wyciąg na każdy 2-gi dzień miesiąca i wysłany korespondencyjnie pozwanemu. Wskazana na wyciągu wymagana spłata minimalna stanowiła 5% kwoty przyznanego limitu. Pozwany zawarł umowę o przyznanie limitu kredytowego na okres jednego roku do dnia 12 grudnia 2006 roku. Natomiast umowa o kartę kredytową zawarta została na okres trzech lat, to jest do dnia 12 grudnia 2008 roku, z możliwością automatycznego jej przedłużenia na kolejne trzyletnie okresy, o ile nie zajdą w tym czasie zdarzenia wykluczające możliwość jej przedłużenia. Na mocy umowy z dnia 27 czerwca 2014 roku pierwotny wierzyciel (...) Bank (...) S.A. we W. (dawniej (...) Bank S.A. we W.) zbył na rzecz (...) Wierzytelności Detalicznych Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego w W. wierzytelność wobec pozwanego L. S., wynikającą z zawartej przez niego z pierwotnym wierzycielem umowy o przyznanie limitu kredytowego o numerze (...), opiewającą na kwotę 4.643 zł. Sąd Rejonowy wskazał, że na żądaną w pozwie kwotę 4.722,63 zł składały się następujące należności: należność główna w kwocie 997,12 zł, kwota 1.149,72 zł tytułem odsetek umownych naliczonych przez poprzednika prawnego powoda, kwota 834,27 zł tytułem odsetek karnych naliczonych przez poprzednika prawnego powoda, kwota 1.661,89 zł tytułem kosztów naliczonych przez poprzednika prawnego powoda oraz kwota 79,63 zł tytułem odsetek ustawowych naliczonych od niespłaconego kapitału pożyczki przez powoda od dnia 1 lipca 2014 roku do dnia wniesienia pozwu.

Sąd I instancji ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w postaci przedstawionych przez powoda dokumentów.

Zdaniem Sądu Rejonowego powództwo okazała się zasadne w części. Sąd I instancji wskazał, iż zgodnie z art. 509 § 1 k.c., wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Sąd a quo argumentował, że w przedmiotowej sprawie znajdują zastosowanie przepisy Kodeksu cywilnego, w szczególności dotyczące umowy pożyczki (art. 720 - 724 k.c.) oraz postanowienia zawartej przez strony umowy kredytu konsumenckiego, podlegające szczególnemu reżimowi określonemu w ustawie z dnia 20 lipca 2001 roku o kredycie konsumenckim. W myśl art. 720 k.c. przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Sąd meriti argumentował, że w stanie faktycznym niniejszej sprawy, pozwany zawarł z pierwotnym wierzycielem umowę, na podstawie której pozostawiono do jego dyspozycji kwotę w określonej wysokości. Pozwany zobowiązał się do jej spłaty w kwotach i terminach określonych w umowie, Regulaminie oraz Tabeli Opłat i Prowizji. Sąd Rejonowy podkreślił, że fakt, iż pozwany nie zajął stanowiska procesowego w sprawie nie zwalnia Sądu od obowiązku oceny materiału dowodowego pod kątem zasadności wywiedzionych przez stronę powodową roszczeń. Zgodnie z brzmieniem art. 339 § 2 k.p.c. w przypadku opisanym powyżej twierdzenia powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie przyjmuje się za prawdziwe, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa. Sąd I instancji uznał, że wątpliwości co do prawdziwości określonych twierdzeń pozwu, nawet w sytuacji biernej postawy procesowej pozwanego, są usprawiedliwione, gdy powód nie przedstawia na ich poparcie jakichkolwiek środków dowodowych. To na powodzie spoczywa bowiem ciężar dowodu zgodnie z treścią art. 6 k.c., dyspozycja art. 339 § 2 k.p.c. w żaden sposób nie zwalnia go z obowiązku dowodzenia. Na gruncie niniejszej sprawy w ocenie Sądu a quo powód nie tylko nie udowodnił jakiego rodzaju opłaty i prowizje oraz w jakich wysokościach składają się na łączną kwotę kosztów w wysokości 1.661,89 zł, ale nawet nie sprecyzował podstawy faktycznej żądania w tym zakresie, bowiem nie wskazał, za jakie czynności i w jakiej wysokości naliczał opłaty. Powód nie przedstawił chociażby załącznika do umowy zawartej przez pozwanego z pierwotnym wierzycielem, stanowiącego Tabelę opłat i prowizji, z której wynikałaby wysokość opłat i rodzaj czynności, za które mogły one być naliczane. Sąd meriti argumentował dalej, że umowa z dnia 12 grudnia 2005 roku nie określa wprost jakimi kosztami, poza kwotą należności głównej i odsetkami, pożyczkodawca mógł obciążyć pożyczkobiorcę. W tym zakresie umowa odsyła do postanowień Tabeli Opłat i Prowizji, stanowiącej integralną część umowy. Niemniej jednak powód nie przedstawił wraz z pozwem wskazanej Tabeli Opłat, na podstawie której możliwa byłaby weryfikacja, jakie kwoty i z jakich tytułów składają się na żądaną w pozwie kwotę 1.661,89 zł. Ostatecznie - w ocenie Sądu Rejonowego - w tym zakresie powód nie udowodnił swojego żądania. Wobec powyższego Sąd I instancji oddalił powództwo co do kwoty 1.661,89 zł, natomiast w pozostałym zakresie powództwo uwzględnił.

O odsetkach od zasądzonej na rzecz powoda kwoty 3.060,74 zł Sąd meriti orzekł na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c., zgodnie z żądaniem pozwu.

Na podstawie art. 333 § 1 pkt 3 k.p.c. Sąd nadał wyrokowi w punkcie 1 rygoru natychmiastowej wykonalności.

O kosztach postępowania Sąd Rejonowy orzekł na podstawie art. 100 k.p.c., zgodnie z zasadą stosunkowego ich rozdzielenia. Sąd I instancji wskazał, że powództwo podlegało uwzględnieniu w 65%, zaś na poniesione przez powoda koszty procesu złożyła się kwota 100 zł tytułem opłaty od pozwu oraz kwota 600 zł tytułem wynagrodzenia jego pełnomocnika. Ostatecznie Sąd meriti zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 455 zł (65% x 700 zł) tytułem kosztów procesu.

Apelację od powyższego orzeczenia wniósł powód, zaskarżając wyrok w części oddalającej powództwo, to jest co do kwoty 1.661,89 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 14 marca 2015 roku do dnia zapłaty oraz w części rozstrzygającej o kosztach procesu, to jest w zakresie pkt 1 - w części oraz pkt 2 - w całości.

Powód zarzucił zaskarżonemu wyrokowi naruszenie przepisów postępowania, mające wpływ na treść rozstrzygnięcia, to jest:

1.  art. 339 § 2 k.p.c. poprzez nieprzyjęcie przez Sąd Rejonowy w Skierniewicach za prawdziwe przytoczonych w pozwie twierdzeń powoda, dotyczących wysokości roszczenia w zakresie kosztów składających się na dochodzoną pozwem należność, mimo, iż podane przez powoda twierdzenia nie budzą wątpliwości o kwalifikowanym charakterze, czyli wątpliwości uzasadnionych, podczas gdy przedmiotowe twierdzenia znajdują logiczne i prawdopodobne poparcie w przytoczonych dowodach w postaci umowy o przyznanie limitu kredytowego z dnia 12 grudnia 2005 roku o numerze (...) oraz umowy przelewu wierzytelności z dnia 27 czerwca 2014 roku wraz z załącznikiem nr 5, w której została zindywidualizowana przez kredytodawcę, jak i powoda zbywana wierzytelność oraz jej elementy składowe;

2.  naruszenie przepisów postępowania, mające wpływ na wynik sprawy, to jest art. 233 § 1 k.p.c. w związku z art. 227 k.p.c. polegające na dowolnej, sprzecznej z zasadami doświadczenia życiowego i wskazaniami wiedzy, ocenie materiału dowodowego, przejawiającej się w uznaniu, że powód nie udowodnił wysokości roszczenia w zakresie odsetek umownych, karnych oraz kosztów wynikających z czynności bankowych, podczas gdy z przedstawionej przez powoda dokumentacji, to jest umowy o przyznanie limitu kredytowego z dnia 12 grudnia 2005 roku o numerze (...) oraz umowy przelewu wierzytelności z dnia 27 czerwca 2014 roku wraz z załącznikiem nr 5, konkretyzującym wierzytelność względem pozwanego, wynika wysokość nabytych przez powoda od (...) Bank (...) S.A. należności ubocznych, składających się na kwotę dochodzoną pozwem, wobec czego roszczenie powoda w zakresie kosztów należało uznać za udowodnione.

W konsekwencji zgłoszonych zarzutów apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w pkt 2. poprzez zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda dalszej kwoty 1.661,89 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 14 marca 2015 roku do dnia zapłaty. Nadto skarżący wniósł o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda zwrotu całości kosztów postępowania wraz z kosztami zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych za postępowanie przed Sądami I i II instancji.

Na podstawie art. 368 § 1 pkt 4 k.p.c. oraz art. 382 k.p.c. apelujący wniósł o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z:

a.  regulaminu wydania i użytkowania kart kredytowych (...), regulaminu przyznawania i korzystania z limitu kredytowego (...) oraz tabeli opłat i prowizji dla limitu kredytowego (...) na okoliczność wysokości i zasadności roszczenia powoda względem pozwanego;

b.  wyciągu z załącznika do umów przelewu wierzytelności z dnia 27 czerwca 2014 roku w formie elektronicznej na okoliczność istnienia, wysokości, zasadności i wymagalności roszczenia powoda względem pozwanego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest niezasadna i jako taka podlega oddaleniu.

Zaskarżone rozstrzygnięcie Sądu I instancji zostało wydane w wyniku prawidłowo ustalonego stanu faktycznego, które to ustalenia Sąd Okręgowy podziela i przyjmuje za własne, jak również w następstwie bezbłędnie zastosowanych przepisów prawa materialnego. Zarzuty skarżącego nie zasługują na uwzględnienie.

Mając na uwadze, iż niniejsza sprawa była rozpoznawana w postępowaniu uproszczonym Sąd Okręgowy na podstawie art. 505 10 § 1 i § 2 k.p.c. orzekł na posiedzeniu niejawnym w składzie jednego sędziego. Zaznaczyć także należy, że w postępowaniu uproszczonym zgodnie z art. 505 9 § 1 1 k.p.c. apelację można oprzeć tylko na zarzutach naruszenia prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie, bądź naruszenia przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć wpływ na wynik sprawy. Natomiast w myśl art. 505 11 § 1 k.p.c. sąd drugiej instancji nie przeprowadza postępowania dowodowego z wyjątkiem dowodu z dokumentu. Jeżeli sąd drugiej instancji nie przeprowadził postępowania dowodowego, uzasadnienie wyroku powinno zawierać jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa (art. 505 13 § 2 k.p.c.).

Na wstępie rozstrzygnięcia wymaga kwestia wniosku powoda zawartego w apelacji o dopuszczenie nowych dowodów w świetle regulacji art. 381 k.p.c., determinuje to bowiem ocenę podniesionych w apelacji zarzutów procesowych. Zgodnie z art. 382 k.p.c. sąd drugiej instancji orzeka na podstawie materiału zebranego w postępowaniu w pierwszej instancji oraz w postępowaniu apelacyjnym. Natomiast zgodnie z art. 368 § 1 pkt 4 k.p.c. apelacja powinna czynić zadość wymaganiom przewidzianym dla pisma procesowego, a ponadto zawierać powołanie, w razie potrzeby, nowych faktów i dowodów oraz wykazanie, że ich powołanie w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji nie był możliwe albo że potrzeba powołania się na nie wynikła później. W myśl zaś art. 381 k.p.c. sąd drugiej instancji może pominąć nowe fakty i dowody, jeżeli strona mogła je powołać w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji, chyba że potrzeba powołania się na nie wynikła później. Skorzystanie przez sąd drugiej instancji z uprawnienia określonego w art. 381 k.p.c. wymaga dokonania uprzedniej, łącznej, kumulatywnej oceny wystąpienia dwóch, ale odrębnych ustawowych przesłanek określonych powołanym przepisem: ( 1) możliwości powołania nowych faktów i dowodów już przed sądem pierwszej instancji oraz ( 2) później wynikłej potrzeby powołania się na nie. Uregulowanie zawarte w art. 381 k.p.c. jest wyrazem dążenia do koncentracji materiału dowodowego przed sądem pierwszej instancji. Wyjaśnić nadto należy, że strona, która dopuszcza się zaniedbania w zakresie przysługującej jej inicjatywy dowodowej w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji, musi się liczyć z tym, iż sąd drugiej instancji jej wniosku dowodowego nie uwzględni. Orzeczenie wydane w postępowaniu procesowym musi realizować obowiązujące w prawie proceduralne standardy systemowe, ale o tym, czy będzie zaspakajało indywidualny interes strony postępowania decyduje jej postawa procesowa manifestowana przede wszystkim w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji, na którą składa się aktywność w zgłaszaniu twierdzeń i dowodów zmierzających dla ich wykazania oraz współdziałanie z sądem w wyjaśnianiu okoliczności sprawy. W ocenie Sądu Okręgowego w realiach rozpoznawanej sprawy żadna z przesłanek uprawniających powoda do żądania uzupełnienia materiału dowodowego przed Sądem II instancji określona w dyspozycji komentowanego przepisu nie zaszła. Niewątpliwie załączone przez powoda do apelacji dokumenty istniały już w toku postępowania pierwszoinstancyjnego, zatem powód, na którym spoczywa ciężar udowodnienia wysokości dochodzonego przez niego roszczenia, mógł i powinien je powołać na tym właśnie etapie postępowania. Całkowicie niezrozumiała jest przy tym argumentacja skarżącego, że o potrzebie powołania nowych faktów i dowodów dowiedział się on dopiero z uzasadnienia zaskarżonego wyroku Sądu I instancji. Jak już podniesiono, to na powodzie spoczywa obowiązek udowodnienia wszystkich twierdzeń pozwu, w oparciu o które sformułował on swoje roszczenie. Tym samym powód powinien już w pozwie przedstawić wszystkie dowody miedzy innymi na okoliczność wysokości dochodzonego roszczenia, bowiem w przeciwnym wypadku naraża się na przegranie procesu. Należy zauważyć, że powód w toku postępowania pierwszoinstancyjnego był reprezentowany przez fachowego pełnomocnika, zatem nie sposób przyjąć jakoby powód nie miał świadomości istnienia ciążącej na nim powinności dowodzenia, wynikającej z art. 6 k.c. i art. 232 zdanie 1 k.p.c. W konsekwencji błędne przekonanie powoda, że załączona przez niego do pozwu umowa o przyznanie limitu kredytowego z dnia 12 grudnia 2005 roku o numerze (...) oraz umowa przelewu wierzytelności z dnia 27 czerwca 2014 roku wraz z załącznikiem nr 5, są wystarczające do udowodnienia wysokości dochodzonego przez niego roszczenia obciąża jedynie samego powoda. Rację ma apelujący podnosząc, że jedną z zasad postępowania cywilnego jest zasada prawdy materialnej. Jednakże do poznania prawdy obiektywnej sąd rozstrzygający daną sprawę dochodzi na podstawie zaoferowanych przez strony dowodów. Zasada prawdy materialnej nie może zatem usprawiedliwiać zaniedbań dowodowych powoda na etapie postępowania pierwszoinstancyjnego. W tej sytuacji wnioski dowodowe powoda zawarte w apelacji Sąd Okręgowy pominął zgodnie z treścią art. 381 k.p.c.

Przechodząc do oceny zasadności zarzutów apelacji, zważyć należy, że zarówno wskazany w złożonym środku zaskarżenia zarzut naruszenia art. 339 § 2 k.p.c., jak również naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 227 k.p.c., w istocie swojej koncentrują się na braku podstaw do przyjęcia, iż przytoczone w pozwie twierdzenia dotyczące wysokości dochodzonego roszczenia w zakresie kwoty 1.661,89 zł tytułem niespłaconych kosztów budzą uzasadnione wątpliwości i tym samym nie mogą zostać przyjęte za prawdziwe. Wobec powyższego zasadne jest łączne rozpoznanie podniesionych przez powoda obu zarzutów.

Sąd Okręgowy podziela stanowisko Sąd Rejonowego, że w rozstrzyganej sprawie zaszły przesłanki warunkujące możliwość wydania wyroku zaocznego. W tym stanie rzeczy zastosowanie powinien znaleźć art. 339 § 2 k.p.c., który ustanawia domniemanie prawdziwości twierdzeń powoda, a dotyczących okoliczności faktycznych w przypadku bezczynności strony przeciwnej. Domniemanie to zastępuje postępowanie dowodowe. Jednakże wskazane domniemanie nie obowiązuje, jeżeli twierdzenia powoda budzą uzasadnione wątpliwości lub zostały przytoczone w celu obejścia prawa. Stwierdzić w tym miejscu należy, że nie chodzi o wątpliwości w ogóle, lecz o wątpliwości, które mają postać kwalifikowaną. W przeciwnym wypadku praktycznie w większości spraw przepis art. 339 § 1 k.p.c. nie miałby zastosowania. Ocena czy twierdzenia powoda co do okolicznościach faktycznych budzą poważne wątpliwości następuje na podstawie materiału procesowego znajdującego się w aktach sprawy. Nadto sąd rozstrzygający daną sprawę może powziąć wątpliwości co do twierdzeń powoda także w świetle faktów powszechnie znanych albo znanych sądowi urzędowo.

Na kartach uzasadnienia zaskarżonego wyroku Sąd Rejonowy podkreślił, że powód nie sprecyzował co składa się na dochodzoną przez niego kwotę 1.661,89 zł z tytułu naliczonych przez jego poprzednika prawnego kosztów. Sąd I instancji argumentował, że przedłożony przez powoda materiał dowodowy jest niepełny w tym znaczeniu, iż na jego podstawie nie sposób ustalić jakie kwoty i z jakich tytułów składają się na żądaną w pozwie kwotę 1.661,89 zł. Wobec powyższego Sąd a quo oddalił powództwo w zakresie wskazanej kwoty 1.661,89 zł.

W ocenie Sądu Okręgowego przedstawione stanowisko Sądu Rejonowego należy uznać za trafne. Nie ma bowiem racji apelujący twierdząc, że na podstawie załączonej przez niego do pozwu umowy o przyznanie limitu kredytowego z dnia 12 grudnia 2005 rokuo numerze (...) oraz umowy przelewu wierzytelności z dnia 27 czerwca 2014 roku wraz z załącznikiem nr 5, możliwym jest zweryfikowanie, co składa się na dochodzoną przez niego kwotę 1.661,89 zł tytułem niespłaconych kosztów. Jak trafnie spostrzegł Sąd I instancji umowa z dnia 12 grudnia 2005 roku nie określa wprost jakimi kosztami poza kwotą należności głównej i odsetkami, pożyczkodawca mógł obciążyć pożyczkobiorcę. W tym zakresie umowa ta odsyła do dokumentów, które została przedłożone przez powoda dopiero na etapie postępowania apelacyjnego i które to na podstawie art. 381 k.p.c. zostały przez Sąd Odwoławczy pominięte. Nie sposób również wywnioskować, co składa się na dochodzoną kwotę 1.661,89 zł i z jakiego tytułu na podstawie umowy cesji oraz załącznika nr 5 do tej umowy. W przedmiotowym załączniku nr 5 wskazano jedynie, że kwota 1.661,89 zł stanowi „Zadłużenie z tytułu opłat”, co dla Sądu Okręgowego jest sformułowaniem niejasnym.

Sąd Odwoławczy stroi na stanowisku, że gdy chodzi o żądaną przez powoda kwotę 1.661,89 zł z tytułu naliczonych przez jego poprzednika prawnego kosztów, to już w treści pozwu powód powinien wyjaśnić co składa się na tę kwotę oraz z jakiego tytułu, a nadto powód powinien załączyć dowody, w oparciu o które możliwym byłoby zweryfikowanie jego twierdzeń w tym zakresie. Powód nie wywiązał się z tego obowiązku z sposób należyty i dopiero na etapie postępowania apelacyjnego wskazał, co składa się na kwotę 1.661,89 zł oraz załączył stosowne dokumenty, które na podstawie art. 381 k.p.c. należało pominąć.

W konsekwencji Sąd Rejonowy wydał trafne rozstrzygnięcie oddalając powództwo co do kwoty 1.661,89 zł, bowiem twierdzenia powoda budzą w tym zakresie poważne wątpliwości, jako że powód nawet nie sprecyzował co składa się na tę kwotę oraz z jakiego tytułu, jak również nie przedłożył na etapie postępowania pierwszoinstancyjnego żadnych dowodów, które pozwoliłby na zweryfikowanie zasadności powództwa w tym zakresie.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy oddalił apelację w oparciu o art. 385 k.p.c., jako bezzasadną.