Sygn. akt III Ca 392/14

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 28 lutego 2014 roku (sygn. akt III Ca 29/14) Sąd Okręgowy w Ł., w połączonych do wspólnego rozpoznania i rozstrzygnięcia czterech sprawach z powództwa (...) Spółdzielni Mieszkaniowej w P. przeciwko K. S., T. S., S. S. i M. S. o zapłatę, po rozpoznaniu spraw na podstawie przepisów o postępowaniu odrębnym – uproszczonym, na posiedzeniu niejawnym, w składzie jednoosobowym, oddalił apelację powódki od wyroku Sądu Rejonowego w Pabianicach z dnia 9 października 2013 roku (sygn. akt I C 149/13), w którym to orzeczeniu Sąd Rejonowy oddalił każde z powództw.

Z uwagi na treść rozstrzygnięcia oraz brak stosownego wniosku stron, Sąd Okręgowy, zgodnie z treścią art. 505 13 k.p.c., odstąpił od sporządzenia pisemnego uzasadnienia wyroku z dnia 28 lutego 2014 roku.

W dniu 10 marca 2014 roku do Sądu Okręgowego w Łodzi wpłynęła skarga powodowej Spółdzielni Mieszkaniowej o wznowienie postępowania apelacyjnego toczącego się uprzednio przed tym Sądem w sprawie o sygn. akt III Ca 29/14, zakończonego prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w Łodzi z dnia 28 lutego 2014 roku. Skargę powyższą powódka oparła na treści przepisu art. 401 pkt. 2 k.p.c. wskazując, iż w jej ocenie, powyższe postępowanie dotknięte było nieważnością wynikającą z niewłaściwego zastosowania przepisu art. 505 10 k.p.c. i rozpoznania sprawy na posiedzeniu niejawnym, w skutek czego powódka pozbawiona została możności działania w postępowaniu apelacyjnym poprzez uniemożliwienie jej wzięcia udziału w rozprawie apelacyjnej. Nadto skarżąca zarzuciła nieważność postępowania przez Sądem Okręgowym wynikającą z rozpoznania sprawy w składzie sprzecznym z przepisami prawa (art. 379 pkt 4 k.p.c.), tj. jednoosobowym zamiast trzyosobowym.

W odpowiedzi na skargę o wznowienie postępowania pozwani wnieśli o jej oddalenie i zasądzenie na ich rzecz od skarżącej spółdzielni kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu wywołanym wniesieniem skargi, według norm przepisanych. W przypadku uwzględnienia skargi i ponownego rozpoznania sprawy pozwani wnieśli o oddalenie apelacji i o zasądzenie na ich rzecz od strony powodowej kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym, według norm przepisanych.

Podczas rozprawy apelacyjnej strony podtrzymały swoje dotychczasowe stanowiska procesowe.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Skarga o wznowienie postępowania okazała się zasadna.

Zgodnie z treścią art. 399 § 1 k.p.c. można żądać wznowienia postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem, jeśli zachodzą przypadki przewidziane w dziale VI tytułu VI księgi pierwszej kodeksu postępowania cywilnego. Jednocześnie art. 407 § 1 in initio k.p.c. stanowi, że wznowienie postępowania dopuszczalne jest tylko wówczas, gdy strona złożyła skargę w terminie trzymiesięcznym od dnia, w którym dowiedziała się o podstawie wznowienia. Postępowanie w sprawie III Ca 29/14 zakończyło się wydaniem w dniu 28 lutego 2014 r. prawomocnego wyroku, a zatem skarga o wznowienie tego postępowania złożona w dniu 10 marca 2014 r. z pewnością zachowuje wymagany termin ustawowy.

Jako podstawę prawną skargi o wznowienie postępowania skarżąca wskazała przepis art. 401 pkt. 2 k.p.c., zgodnie z którym można żądać wznowienia postępowania z powodu jego nieważności, m.in. jeżeli wskutek naruszenia przez sąd przepisów prawa strona była pozbawiona możności działania, przy czym żądanie wznowienia postępowania z tej przyczyny jest wyłączone jeżeli przed uprawomocnieniem się wyroku niemożność działania ustała.

W ocenie skarżącej, powyższe postępowanie dotknięte było nieważnością polegającą na niewłaściwym zastosowaniu przez Sąd Okręgowy w Łodzi na etapie postępowania apelacyjnego przepisów k.p.c. o postępowaniu odrębnym uproszczonym, w szczególności zaś przepisu art. 505 10 k.p.c. i rozpoznaniem sprawy na posiedzeniu niejawnym, w skutek czego powódka pozbawiona została możności działania w postępowaniu apelacyjnym poprzez uniemożliwienie jej wzięcia udziału w rozprawie apelacyjnej.

Powyższe okoliczności dają zatem podstawę do stwierdzenia, że wstępne warunki złożenia skargi o wznowienie postępowania należy uznać za zachowane i brak jest podstaw do odrzucenia skargi na podstawie art. 410 § 1 k.p.c.

Kolejnym etapem postępowania w przedmiotowej sprawie jest zbadanie dopuszczalności wznowienia postępowania apelacyjnego w sprawie o sygn. akt III Ca 29/14. Polega ono na dokonaniu oceny wskazanej przez skarżącą podstawy wznowienia w oparciu o zawarte w skardze twierdzenia. Po przeprowadzeniu powyższej oceny Sąd Okręgowy rozpoznający przedmiotową skargę podziela podniesiony w skardze zarzut nieważności postępowania apelacyjnego w sprawie o sygn. akt III Ca 29/14 wynikającej z niewłaściwego zastosowania przepisu art. 505 10 k.p.c. i rozpoznania sprawy na posiedzeniu niejawnym, w skutek czego powódka pozbawiona została możności działania w postępowaniu apelacyjnym poprzez uniemożliwienie jej wzięcia udziału w rozprawie apelacyjnej.

Sąd Okręgowy w Łodzi rozpoznając apelację od wyroku Sądu Rejonowego w P. z dnia 9 października 2013 r. (sygn. akt I C 149/13) w sposób błędny zastosował przepis art. 505 10 k.p.c. i rozpoznał apelację skarżącej spółdzielni w składzie jednoosobowym i na posiedzeniu niejawnym. U podstaw powyższego leżało ustalenie, że trybem właściwym do rozpoznania przedmiotowych spraw przed Sądem Rejonowym (połączonych do wspólnego rozpoznania pod sygn. akt I C 149/13) był tryb procesowego postępowania odrębnego uproszczonego przewidziany w przepisach art. 505 1 i następne k.p.c., skutkiem czego rozpoznanie apelacji od wyroku Sądu Rejonowego powinno nastąpić z uwzględnieniem odrębności wynikających z przepisów art. 505 9 k.p.c. – art. 505 14 k.p.c., tj. na posiedzeniu niejawnym (wobec braku wniosku stron o przeprowadzenie rozprawy) i w składzie jednego sędziego.

Ustalenie to było jednak błędne. Zgodnie bowiem z treścią art. 505 1 k.p.c. przepisy o postępowaniu odrębnym uproszczonym stosuje się w dwóch kategoriach spraw:

1) w sprawach o roszczenia wynikające z umów, jeżeli wartość przedmiotu sporu nie przekracza 10 000 złotych (a w sprawach o roszczenia wynikające z rękojmi lub gwarancji jakości, jeżeli wartość przedmiotu umowy nie przekracza tej kwoty),

2) w sprawach o zapłatę czynszu najmu lokali mieszkalnych i opłat obciążających najemcę oraz opłat z tytułu korzystania z lokalu mieszkalnego w spółdzielni mieszkaniowej, bez względu na wartość przedmiotu sporu.

Tymczasem sprawy będące przedmiotem rozpoznania przez Sąd Okręgowy w ramach postępowania apelacyjnego nie mieszczą się w żadnej z powyższych kategorii. Dotyczą one bowiem roszczeń pieniężnych skarżącej wywodzonych z jednostronnego obciążenia pozwanych właścicieli lokali stanowiących odrębny przedmiot własności kosztami przeprowadzonej przez powodową spółdzielnię wymiany dźwigu windowego w budynku wielomieszkaniowym położonym w P. przy ul. 20 stycznia nr 53, stanowiącym współwłasność stron postępowania.

W konsekwencji zatem stwierdzić należy, że w okolicznościach faktycznych przedmiotowej sprawy brak było podstaw do zastosowania przez Sąd Okręgowy na etapie postępowania apelacyjnego przepisów o postępowaniu odrębnym uproszczonym. Apelacja skarżącej, zgodnie z art. 375 k.p.c., powinna była zostać rozpoznana na rozprawie i w składzie trzech sędziów. Sąd Okręgowy odstępując, z naruszeniem przepisów postępowania, od przeprowadzenia rozprawy apelacyjnej w sposób całkowicie niezależny od skarżącej pozbawił ją (a także drugą stronę postępowania, tj. pozwanych) możności działania przed wydaniem wyroku. Argumentacja skarżącej w przedmiocie pozbawienia jej możności obrony swych praw w postępowaniu toczącym się przed Sądem Okręgowym w sprawie III Ca 29/14 okazała się więc uzasadniona.

Powyższa konstatacja skutkuje również koniecznością stwierdzenia nieważności postępowania apelacyjnego w sprawie o sygn. akt III Ca 29/14 z powodu rozpoznania sprawy przez Sąd Okręgowy w składzie sprzecznym z przepisami prawa (art. 379 pkt 4 k.p.c.), tj. jednoosobowym zamiast trzyosobowym.

Stwierdzenie zasadności skargi o wznowienie postępowania apelacyjnego w sprawie o sygn. akt III Ca 29/14 daje zatem podstawę do rozpoznania sprawy na nowo w oparciu o art. 412 § 1 k.p.c. Jeśli po tym rozpoznaniu Sąd Okręgowy doszedłby do konkluzji, że mimo istnienia ustawowej podstawy wznowienia brak jest przyczyn do zmiany treści wyroku wydanego w sprawie III Ca 29/14, skarga musiałaby zostać oddalona; jeżeli natomiast korekty okażą się niezbędne, Sąd będzie zmuszony uwzględnić skargę i orzeczenie to zmienić bądź uchylić (art. 412 § 2 k.p.c.).

Rozpoznając zatem na nowo sprawę z apelacji (...) Spółdzielni Mieszkaniowej w P. (skarżącej) od wyroku Sądu Rejonowego w P. z dnia 9 października 2013 r., wydanego w sprawie o sygn. akt I C 149/13 z powództwa skarżącej przeciwko K. S., T. S., S. S. i M. S. o zapłatę, należy zreferować, że orzeczeniem tym Sąd I instancji oddalił każde z powództw.

Zaskarżone apelacją rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego zostało wydane w wyniku prawidłowo ustalonego stanu faktycznego. Powyższe ustalenia Sąd Okręgowy w pełni podziela i przyjmuje za własne, uznając za zbędne powielanie ich w dalszej części uzasadnienia. Przy czym należy w tym miejscu wskazać, iż dotyczy to ustaleń, które zostały przez Sąd I instancji w niniejszej sprawie rzeczywiście dokonane, natomiast istnieje w sprawie konieczność dokonania dalszych ustaleń faktycznych – i to w znacznym zakresie (o czym będzie niżej w ramach rozważań prawnych, w szczególności wytycznych dla Sądu Rejonowego) – które nie były przez Sąd I instancji dokonywane z uwagi na przyjętą koncepcję prawną rozstrzygnięcia, skutkiem czego było oddalenie pozostałych wniosków dowodowych i zarzutów pozwanych.

Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy ustalił również, że okolicznością mającą zasadnicze znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy jest ustalenie dopuszczalnego prawem zakresu i sposobu wykonywania przez powodową spółdzielnię mieszkaniową zarządu (zarządzania) nieruchomościami wspólnymi stanowiącymi współwłasność spółdzielni i osób, którym przysługuje prawo odrębnej własności lokali położonych w budynku pozostającym w zasobach mieszkaniowych spółdzielni.

W ocenie Sądu Okręgowego Sąd I instancji trafnie zidentyfikował przepis art. 27 ust. 2 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych (Dz. U. z 2013 r., poz. 1222 – j.t.) jako podstawę prawną oceny zasadności powództwa we wszystkich połączonych do rozpoznania sprawach.

Przepis ten w zdaniu pierwszym stanowi, że zarząd nieruchomościami wspólnymi stanowiącymi współwłasność spółdzielni jest wykonywany przez spółdzielnię jak zarząd powierzony, o którym mowa w art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (Dz. U. z 2000 r. nr 80, poz. 903 ze zm.), choćby właściciele lokali nie byli członkami spółdzielni, z zastrzeżeniem art. 24 1 i art. 26.

Dla określenia zakresu i sposobu wykonywania zarządu powierzonego nieruchomością wspólną należy zatem sięgnąć do treści art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali. Zgodnie z tym przepisem właściciele lokali mogą w umowie o ustanowieniu odrębnej własności lokali albo w umowie zawartej później w formie aktu notarialnego określić sposób zarządu nieruchomością wspólną, a w szczególności mogą powierzyć zarząd osobie fizycznej albo prawnej. Przepis ten umożliwia właścicielom lokali autonomiczne określenie sposobu zarządzania nieruchomością wspólną, przy czym – o ile tylko właściciele lokali wyrażą taką wolę – sposób ten może odbiegać od uregulowań wynikających z ustawy o własności lokali. Przepis ten jest wyrazem przyznania przez ustawodawcę prymatu woli właścicieli lokali (będących współwłaścicielami nieruchomości wspólnej) przy określeniu sposobu zarządzania ich nieruchomością wspólną.

Powodowa spółdzielnia oraz właściciele wyodrębnionych lokali mieszkalnych (w tym pozwani) nie skorzystali jednak z uprawnienia wynikającego z art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali i nie ustalili innego sposobu zarządu nieruchomością wspólną położoną w P. przy ul. 20 stycznia nr 53.

W zdaniu drugim art. 27 ust. 2 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych norma ta stanowi, że przepisów ustawy o własności lokali o zarządzie nieruchomością wspólną (rozdział 4 tej ustawy) nie stosuje się do nieruchomości wspólnych stanowiących współwłasność spółdzielni mieszkaniowych, z zastrzeżeniem art. 18 ust. 1 oraz art. 29 ust. 1 i 1a, które stosuje się jedynie odpowiednio. Oznacza to po pierwsze, że zarząd (zarządzanie) przedmiotową nieruchomością wspólną jest sprawowany przez spółdzielnię mieszkaniową. Po drugie, oznacza to, że spółdzielnia mieszkaniowa nie ma sprawować zarządu nieruchomością wspólną tak, jak każdy zarządca, któremu właściciele lokali powierzyli zarząd na podstawie art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali, lecz ma sprawować ten zarząd „jak zarząd powierzony”.

Sposób wykonywania zarządu powierzonego na gruncie ustawy o własności lokali określa przepis art. 22 tej ustawy, zgodnie z którym w razie braku odpowiednich uregulowań w umowie powierzającej zarządzanie nieruchomością wspólną zarządca z mocy ustawy upoważniony jest do samodzielnego podejmowania jedynie czynności zwykłego zarządu. Do podjęcia zaś czynności przekraczających zakres zwykłego zarządu konieczne jest uzyskanie uprzedniej zgody właścicieli lokali.

Zasady te nie obowiązują jednak w przypadku sprawowania przez spółdzielnię mieszkaniową zarządu nieruchomością wspólną na podstawie art. 27 ust. 2 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych, gdyż – jak wskazano wyżej – nie stosuje się w takim przypadku przepisów rozdziału 4. ustawy o własności lokali, za wyjątkiem art. 18 ust. 1 i art. 29 ust. 1 i 1a. Z powyższego wynika, że spółdzielnia mieszkaniowa sprawując zarząd nieruchomością wspólną na mocy art. 27 ust. 2 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych jest więc uprawniona do podejmowania zarówno czynności mieszczących się w zakresie zwykłego zarządu, jak i czynności przekraczających ten zakres. Czynności te będą podejmowane przez właściwe organy spółdzielni według procedur spółdzielczych.

Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w najnowszym orzecznictwie Sądu Najwyższego. W uchwale z dnia 27 marca 2014 r. (sygn. III CZP 122/13), co do której na dzień wyrokowania w przedmiotowej sprawie nie zostało jeszcze sporządzone uzasadnienie, Sąd Najwyższy stwierdził wprost, że „spółdzielnia mieszkaniowa może samodzielnie dokonywać czynności przekraczających zakres zwykłego zarządu nieruchomością wspólną (art. 27 ust. 2 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych, jedn. tekst: Dz. U. z 2013 r., poz. 1222)”.

Sąd Rejonowy dokonał zatem błędnej wykładni przepisów art. 27 ust. 2 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych i art. 18 ust. 1 ustawy własności lokali uznając, że nie określają one zakresu zarządu nieruchomością wspólną sprawowanego przez spółdzielnię mieszkaniową. W konsekwencji błędne było również doszukiwanie się przez Sąd Rejonowy rozstrzygnięcia powyższej kwestii w drodze odpowiedniego stosowania przepisów kodeksu cywilnego (art. 199 k.c.).

Mając na uwadze zaprezentowane powyżej stanowisko dotyczące zakresu uprawnień spółdzielni mieszkaniowej sprawującej zarząd nieruchomością wspólną na mocy art. 27 ust. 2 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych stwierdzić należy, że bez znaczenia dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy jest to czy dokonana przez powodową spółdzielnię modernizacja dźwigów windowych w zarządzanej przez nią nieruchomości wspólnej, stanowiąca podstawę faktyczną obciążenia pozwanych kosztami tej inwestycji (proporcjonalnie do powierzchni zajmowanych lokali mieszkalnych), zostanie zakwalifikowana jako czynność zwykłego zarządu czy też czynność przekraczająca zakres zwykłego zarządu. Powodowa spółdzielnia mieszkaniowa, jak wskazano wyżej, jest bowiem uprawniona w ramach sprawowania zarządu nieruchomością wspólną do dokonywania czynności mieszczących się w obu kategoriach.

Sąd Rejonowy błędnie przyjął, że powodowa spółdzielnia sprawując zarząd nieruchomością wspólną na podstawie art. art. 27 ust. 2 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych może samodzielnie dysponować nieruchomością wspólną bez zgody właścicieli lokali mieszkalnych stanowiących odrębny przedmiot własności jedynie w zakresie czynności zwykłego zarządu, zaś dokonanie czynności przekraczających zakres zwykłego zarządu wymaga zgody właścicieli takich lokali będących współwłaścicielami nieruchomości wspólnych. Przenosząc powyższe uwagi na grunt przedmiotowej sprawy należy jednoznacznie stwierdzić, że na podstawie obowiązujących przepisów prawa do dokonania modernizacji dźwigów windowych w ramach sprawowanego zarządu nieruchomością wspólną powodowa spółdzielnia nie była zobligowana do uzyskać uprzednią zgodę właścicieli wyodrębnionych lokali mieszkalnych będących współwłaścicielami nieruchomości wspólnej.

Sąd Rejonowy oddalił każde z powództw tylko z tego powodu, że powódka nie udowodniła uzyskania wymaganej treścią art. 199 k.c. zgody wszystkich właścicieli wyodrębnionych lokali mieszkalnych na dokonanie modernizacji dźwigów windowych w nieruchomości wspólnej, którą to inwestycję Sąd ten uznał za czynność przekraczającą zakres zwykłego zarządu (przy jednoczesnym zarzucie ze strony pozwanych o braku takiej zgody) – bez rozpoznania pozostałych zarzutów podnoszonych przez pozwanych dotyczących nieważności uchwały rady nadzorczej powodowej spółdzielni, wadliwości wykonanych robót oraz łącznego kosztu inwestycji w przedmiotowym budynku. Skoro jednak w ocenie Sądu Okręgowego ten powód oddalenia powództw nie jest prawidłowy, to uznać należy, że Sąd Rejonowy w przedmiotowej sprawie de facto nie rozpoznał jej istoty. Jedynie konsekwencją tegoż jest konieczność przeprowadzenia postępowania dowodowego praktycznie w całości.

W razie zajścia takiej sytuacji procesowej Sąd drugiej instancji może uchylić zaskarżony wyrok. W rozpoznawanej sprawie nie jest jednak możliwe wydanie przez Sąd Okręgowy orzeczenia reformatoryjnego bowiem wymagałoby to ustosunkowania się do pominiętych przez Sąd Rejonowy zagadnień kluczowych mających znaczenie dla rozpoznania sprawy. Dotyczy to zwłaszcza oceny, czy żądanie pozwu jest zasadne (udowodnione) tak co do zasady, jak i co do wysokości. Wprawdzie Sąd odwoławczy jest sądem merytorycznym – proceduje bowiem w oparciu o materiał dowodowy zgromadzony przed Sądem Rejonowym, jak i może – w oparciu o normę wynikającą z art. 381 k.p.c. – kontynuować postępowanie dowodowe, nie oznacza to jednak, że Sąd Rejonowy zwolniony jest od czynienia własnych ustaleń.

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd Rejonowy, uwzględniając powyżej poczynione rozważania oraz treść rozstrzygnięcia Sądu Odwoławczego, przy zachowaniu wymogów przepisów kodeksu postępowania cywilnego i przepisów prawa materialnego, dokona ponownej oceny zgromadzonego w toku postępowania materiału procesowego znajdującego się już w aktach sprawy, uzupełniając postępowanie dowodowe w niezbędnym dla rozpoznania istoty sprawy zakresie. W szczególności Sąd I instancji odniesie się do zarzutów podnoszonych przez pozwanych dotyczących nieważności uchwały rady nadzorczej powodowej spółdzielni (która była podstawą obciążenia pozwanych właścicieli lokali stanowiących odrębny przedmiot własności kosztami przeprowadzonej przez powodową spółdzielnię wymiany dźwigu windowego w budynku wielomieszkaniowym), wadliwości wykonanych robót oraz łącznego kosztu inwestycji. Przy czym, w pierwszej kolejności Sąd Rejonowy powinien, stosując zasady wynikające z przepisów kodeksu postępowania cywilnego, zakreślić stronom działającym przez profesjonalnych pełnomocników (w szczególności pełnomocnikowi pozwanych) odpowiedni termin na zgłoszenie wszelkich wniosków dowodowych, celem wykazania faktów, które mają stanowić podstawę zgłoszonych zarzutów. Po dokonaniu powyższego Sąd I instancji ponownie rozważy zasadność każdego z powództw oraz rozstrzygnie w przedmiocie kosztów procesu.

Podsumowując powyższe wywody, po ponownym rozpoznaniu sprawy w granicach zakreślonych wskazaną w skardze podstawą wznowienia, uzasadnione było uwzględnienie skargi i wznowienie postępowania w sprawie o sygn. akt III Ca 29/14 zakończonej prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w Łodzi z dnia 28 lutego 2014 roku, a następnie dokonanie zmiany tego wyroku. Rozstrzygnięcie to znajduje podstawę prawną w art. 412 § 2 k.p.c. Zmiana zaskarżonego wyroku Sądu Okręgowego w Łodzi z dnia 28 lutego 2014 roku polega na tym, że w miejsce dotychczasowego rozstrzygnięcia oddalającego apelację we wszystkich sprawach Sąd Okręgowy uchyla zaskarżony apelacją wyrok Sądu Rejonowego w Pabianicach z dnia 9 października 2013 r. w sprawie o sygn. akt I C 149/13 i przekazuje sprawę Sądowi Rejonowemu w Pabianicach do ponownego rozpoznania, pozostawiając temu Sądowi, na podstawie art. 108 § 2 k.p.c., rozstrzygnięcie o kosztach postępowania apelacyjnego oraz o kosztach postępowania ze skargi o wznowienie postępowania toczącego się przed Sądem II instancji.