Sygnatura akt V Ka 1587/15

UZASADNIENIE

T. P. został oskarżony o to, że wprowadził organ podatkowy w błąd w złożonej w Urzędzie Skarbowym Ł. w dniu 7 października 2008 r. deklaracji dla podatku od towarów i usług (VAT-7) za wrzesień 2008 r. co do wysokości podatku naliczonego przysługującego do odliczenia w tym okresie rozliczeniowym, przez co naraził organ podatkowy na nienależny zwrot podatkowej należności publicznoprawnej w kwocie 139.762, 00 zł, odpowiadającej małej wartości,

tj. o przestępstwo skarbowe określone w art. 76 § 2 k.k.s. w zw. z art. 76 § 1 k.k.s.

Wyrokiem z dnia 29 września 2015 r. w sprawie o sygn. akt: III K 758/13 Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi:

1.  oskarżonego uznał za winnego dokonania zarzucanego mu czynu, czym wypełnił dyspozycję art. 76 § 2 k.k.s. w zw. z art. 76 § 1 k.k.s. i za to na podstawie art. 76 § 2 k.k.s. w zw. z art. 76 § 1 k.k.s wymierzył mu 40 stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 70 złotych;

2.  zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 400 zł tytułem kosztów sądowych.

Apelację od powyższego wyroku wniósł oskarżony T. P. zaskarżając przedmiotowe orzeczenie w całości i zarzucając mu:

1.  obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie:

a)  art. 4 k.p.k. i art. 7 k.p.k. przez naruszenie zasady obiektywizmu i bezstronności oraz przez dowolną ocenę zgromadzonego materiału dowodowego bez uwzględnienia zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, poprzez ustalenie, że:

-

oskarżony ponosi odpowiedzialność za rzekome wprowadzenie organu podatkowego w błąd w złożonej w Urzędzie Skarbowym Ł. w dniu 7 października 2008 r. deklaracji VAT za wrzesień 2008 r., w sytuacji, gdy na jego ewentualną odpowiedzialność karną wpływ ma fakt, że zatrudniał w przedsiębiorstwie wykwalifikowanego pracownika, dysponującego wiedzą fachową z dziedziny księgowości i prawa podatkowego, któremu powierzył czynności w zakresie rozliczenia należności podatkowych firmy,

-

jest sprawcą przestępstwa skarbowego z art. 76 § 2 k.k.s. w sytuacji, gdy sąd pominął, że jako przedsiębiorca nie miał wiedzy specjalnej z trudnego zakresu prawa, jakim jest wiecznie zmieniające się i niepewne prawo podatkowe,

b)  art. 366 k.p.k. poprzez zaniechanie ustalenia wszystkich istotnych okoliczności sprawy, w szczególności, czy osoba sporządzająca przedmiotową deklarację podpisała zasadę odpowiedzialności, na podstawie której ponosiła odpowiedzialność za ewentualne błędy, okoliczności, w jakich doszło do wypełnienia deklaracji podatkowej, okoliczności wskazujących na jego zamiar narażenia Skarbu Państwa na nienależny zwrot podatkowej należności publicznoprawnej;

c)  przepisów art. 92, 410 i 424 § 1 pkt 1 k.p.k. poprzez pominięcie przez sąd orzekający okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy i ujawnionych w toku rozprawy bez wskazania, na jakich w tej mierze sąd oparł się dowodach i z jakiego powodu nie uznał dowodów przeciwnych, w szczególności sąd pominął, że:

-

stawka podatku była ustalana przez księgową z pracownikiem infolinii podatkowej, co sam sąd podniósł w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, ale nie wyciągnął z tej okoliczności żadnych wniosków,

-

w akcie notarialnym z dnia 29 września 2008 r. widnieje zapis, że strony przed notariuszem oświadczyły, że transakcja opodatkowana jest według 22% stawki podatku VAT,

-

po zapoznaniu się z protokołem kontroli złożona została korekta deklaracji, co skutkuje wyłączeniem odpowiedzialności za przestępstwo karnoskarbowe (art. 16a k.k.s.),

-

zawiadamiał w dniu 6 maja 2008 r. Naczelnika Urzędu Skarbowego Ł., że sprawy związane z prowadzeniem księgowości prowadzi księgowa, J. B.;

2.  w konsekwencji naruszenie art. 16a k.k.s. poprzez zaniechanie zastosowania w sprawie przepisu, który zwalnia z odpowiedzialności za przestępstwo, bądź wykroczenie skarbowe podmiot, który złożył prawnie skuteczną korektę deklaracji podatkowej.

Skarżący jednocześnie wniósł o zmianę wyroku poprzez uniewinnienie od stawianego zarzutu, ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył co następuje.

Apelacja oskarżonego T. P. jako bezzasadna nie zasługuje na uwzględnienie. Zaskarżony wyrok sądu pierwszej instancji należało utrzymać w mocy. Lektura pisemnych motywów rozstrzygnięcia pozwala na stwierdzenie, iż Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi dokonał prawidłowej i rzetelnej oceny zgromadzonego materiału dowodowego. Ocena ta, przeprowadzona zgodnie z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, pozwoliła na wydanie przedmiotowego rozstrzygnięcia.

Sąd meriti dokonał prawidłowego wartościowania całokształtu okoliczności sprawy i zgromadzonych dowodów, w tym wyjaśnień oskarżonego i zeznań szeregu świadków, w szczególności zeznań księgowej zatrudnianej przez oskarżonego J. B. oraz posiadającej udział w tym samym przedsiębiorstwie, co oskarżony D. S. (1). Uznane za udowodnione fakty znajdują należyte umocowanie we wskazanym u ich podstawy źródłowym materiale poznawczym. Prawidłowo zatem ustalono sprawstwo oskarżonego T. P. i w pełni zasadnie wymierzono mu karę 40 stawek dziennych grzywny przy wysokości jednej stawki w kwocie 70 zł.

Przedstawione w apelacji argumenty oskarżonego nie znajdują żadnego uzasadnienia w okolicznościach sprawy i zgromadzonym materiale dowodowym. W przedmiotowym środku odwoławczym oskarżony po raz kolejny powołuje się na swoją niewinność, która w sposób kategoryczny została obalona w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji. Skarżący przytacza argumenty związane z okolicznościami szczegółowo zbadanymi przez sąd pierwszej instancji oraz opisanymi w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Zarzuty postawione przez oskarżonego stanowią w istocie czystą polemikę z oceną zgromadzonych w sprawie dowodów przyjętą przez sąd meriti i dokonanymi ustaleniami faktycznymi oraz sprowadzają się do kontynuacji obranej linii obrony.

Wbrew twierdzeniom skarżącego ocena zgromadzonego w niniejszej sprawie materiału dowodowego została przeprowadzona prawidłowo. Sąd pierwszej instancji w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku zawarł szczegółowy opis i wyjaśnienie dokonanej analizy materiału dowodowego oraz poczynionych na tej podstawie ustaleń faktycznych. Sąd odwoławczy w pełni akceptuje uzasadnienie dokonanej przez sąd meriti oceny materiału dowodowego zgromadzonego w toku niniejszej sprawy. Sąd ma prawo i obowiązek dokonać swobodnej oceny dowodów i nie przekraczając jej granic tak właśnie uczynił w przedmiotowej sprawie.

Po dokonaniu analizy akt sprawy w pełni jasnym i zrozumiałym jest dlaczego sąd rejonowy uznał za wiarygodne poszczególne dowody, a inne na to nie zasługiwały. Wyczerpująco uzasadniono przypisanie waloru wiarygodności poszczególnym dowodom oraz brak przypisania wiary wyjaśnieniom oskarżonego. Sąd rejonowy wskazał na szereg okoliczności świadczących o wiarygodności zeznań, które szczególnie przyczyniły się do ustalenia stanu faktycznego w sprawie tj. zeznań J. B. oraz D. S. (2). Trafnie oceniono również wiarygodność wyjaśnień oskarżonego, które wyraźnie stanowiły jedynie realizację obranej linii obrony.

Zarzuty skarżącego oraz argumenty przedstawione w apelacji skupiają się fakcie zatrudniania przez oskarżonego księgowej, która sporządziła sporną deklarację podatkową, wobec czego oskarżony wywodzi, iż to nie on ponosi odpowiedzialność za błędnie wskazaną w deklaracji stawkę podatku VAT. Nie sposób jednak zgodzić się z argumentacją skarżącego. W świetle okoliczności sprawy odpowiedzialność oskarżonego za złożenie deklaracji podatkowej narażające organ podatkowy na nienależny zwrot podatkowej należności publicznoprawnej jest oczywista. Nadto wbrew twierdzeniom skarżącego, sąd pierwszej instancji nie pominął faktu zatrudnienia przez oskarżanego księgowej, która sporządziła przedmiotową deklarację. Sąd meriti szczegółowo odniósł się do tejże kwestii w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wyjaśniając, co miało wpływ na przypisanie oskarżonemu odpowiedzialności za wskazane przestępstwo karnoskarbowe. Należy zauważyć, iż nie ma w tym miejscu potrzeby powtarzania trafnej argumentacji sądu pierwszej instancji, warto jedynie podkreślić, iż sam fakt technicznego sporządzenia przedmiotowej deklaracji przez księgową nie ma znaczenia dla kwestii przypisania odpowiedzialności oskarżonego za zarzucone mu przestępstwo. Oskarżony bowiem służbowo zlecił księgowej wpisanie w deklaracji błędnej stawki podatku VAT. Nadto z ustaleń dokonanych w sprawie wynika, iż T. P., wbrew temu, co stwierdził w środku odwoławczym, posiadał wiedzę w zakresie finansowym i podatkowym, był osobą decyzyjną w zakresie treści sporządzanych dokumentów księgowych oraz miał pełną świadomość o treści błędnej deklaracji, a także tego jaka była prawidłowa stawka VAT. Jak trafnie wskazał sąd pierwszej instancji, złożenie przez oskarżonego podpisu na przedmiotowej deklaracji stanowiło potwierdzenie prawdziwości danych i obliczeń w niej zawartych. Jednocześnie T. P. stał się autorem tegoż dokumentu, który do tego momentu był jedynie projektem sporządzonym przez księgową. Zatem wobec faktu polecenia sporządzenia projektu deklaracji o określonej treści, w tym o wpisaniu stawki VAT w wysokości 22% oraz podpisania deklaracji podatkowej należy przyjąć, iż oskarżony wziął odpowiedzialność za jej treść.

Należy również zaznaczyć, iż w zakresie przypisania oskarżonemu odpowiedzialności za przedmiotowe przestępstwo karnoskarbowe nic nie zmienia podniesiony przez skarżącego fakt telefonicznego konsultowania wysokości stawki VAT przez księgową sporządzającą projekt deklaracji. Księgowa w chwili konsultacji z infolinią podatkową nie posiadała wszystkich danych dotyczących przedmiotu transakcji, mającej być podstawą wystawienia faktury, na podstawie której z kolei sporządzono błędną deklarację. Nadto mimo zasygnalizowania wątpliwości w zakresie wysokości stawki podatku, księgowa otrzymała od oskarżonego wyraźne polecenie wpisania stawki w wysokości 22%. Kwestii tych nie zabrakło też w rozważaniach sądu pierwszej instancji zawartych w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Wbrew twierdzeniom skarżącego ustalono zatem okoliczności wypełnienia deklaracji podatkowej i dostatecznie je wyjaśniono.

Odnośnie natomiast podniesionej w apelacji kwestii złożenia korekty przedmiotowej deklaracji, a w związku z tym ewentualnego zastosowania art. 16a k.k.s. poprzez zwolnienie oskarżonego z odpowiedzialności za zarzucone mu przestępstwo, należy wskazać, iż z otrzymanego na prośbę sądu pisma Urzędu Skarbowego Ł. w Ł. wynika, iż oskarżony T. P. nie złożył w tymże urzędzie korekty deklaracji dla podatku od towarów i usług za wrzesień 2008 r. Wobec powyższego w niniejszej sprawie nie może znaleźć zastosowania art. 16a k.k.s. stanowiący o zwolnieniu z odpowiedzialności za przestępstwo skarbowe w przypadku wniesienia prawnie skutecznej korekty deklaracji podatkowej i niezwłocznego lub dokonanego w wyznaczonym terminie uiszczenia należności uszczuplonej lub narażonej na uszczuplenie.

informacje o jednostce

Reasumując, należy wskazać, iż skarżący w środku odwoławczym podniósł okoliczności niemające znaczenia dla istoty sprawy lub będące już przedmiotem szczegółowej analizy sądu pierwszej instancji. Wbrew twierdzeniom oskarżonego o jego sprawstwie świadczy szereg dowodów wskazanych i szczegółowo omówionych w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Nadto dokonana przez sąd rejonowy ocena wspomnianych dowodów została przeprowadzona należycie i jako analiza całości materiału dowodowego okazała się wystarczająca do wydania przedmiotowego rozstrzygnięcia. Lektura pisemnego uzasadnienia zaskarżonego orzeczenia pozwala na zapoznanie się z jasnymi, logicznymi i szczegółowymi rozważaniami sądu meriti dotyczącymi wiarygodności poszczególnych elementów materiału poznawczego.

Podkreślenia wymaga, iż sąd rejonowy rozpoznając niniejszą sprawę nie dopuścił się uchybień proceduralnych, które powodowałyby konieczność zmiany zaskarżonego wyroku lub jego uchylenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji. Przedmiotowe rozstrzygnięcie uznać należało za poprawne pod względem rekonstrukcji zdarzenia, weryfikacji i ugruntowania jego podstawy faktycznej, oceny prawnej czynu, a także reakcji karnej za przypisane T. P. przestępstwo. Tym samym orzeczoną oskarżonemu karę uznano za współmierną. Sąd pierwszej instancji wymierzył ją adekwatnie do stopnia zawinienia i społecznej szkodliwości czynu, prawidłowo uwzględniając okoliczności mające wpływ na wymiar kary.

Biorąc pod uwagę przedstawione wyżej argumenty, przy braku okoliczności, które należy brać pod uwagę z urzędu, sąd okręgowy zaskarżony wyrok jako trafny utrzymał w mocy.

O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze sąd orzekł na podstawie art. 636 § 1 k.p.k. i art. 3 pkt 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (Dz.U. z 1983 r. nr 49 poz. 223 ze zm.).