Sygn. akt VIII K 56/15

7 Ds 94/15

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujące fakty:

O. V. w dniu 26 listopada 2014 r. trafił do Szpitala w W. przy Al. (...). Z uwagi na to, że był on nietrzeźwy podjęto decyzję o przewiezieniu go do (...). W tym celu wezwano patrol Straży Miejskiej, który miał przewieść go na Izbę Wytrzeźwień ( (...)). Dodatkowo został wezwany patrol policji, gdyż niezbędnym było potwierdzenie jego danych osobowych, gdyż O. V. jest bezdomnym i nie posiadał dokumentów. Po potwierdzeniu danych osobowych funkcjonariusze SM: T. Z. i D. S. zaprowadzili go do radiowozu SM przeznaczonego do przewozu osób zatrzymanych, przeszukali go, a następnie osadzili w przedziale przewozowym oznakowanego radiowozu Straży Miejskiej marki F. (...) nr rej. (...). Zatrzymane przy nim rzeczy zostały zabezpieczone w innej części pojazdu, do której zatrzymany nie miał dostępu. Gdy uzupełniali notatniki służbowe, O. V. wyjął schowaną zapalniczkę i podpalił uchwyt pasów bezpieczeństwa. Gdy strażnicy poczuli zapach spalenizny, podbiegli do przedziału przewozowego, wyprowadzili O. V. z radiowozu, a D. S. ugasił ogień plecakiem. (k.74)

Na skutek zapalenia, zniszczeniu uległy pasy i siedzisko plastikowe, łącznik, klamra, mocowanie pasa i część fotela, gdzie łączna wartość strat wyniosła 863,46,- zł. na szkodę Straży Miejskiej Miasta S. W..

O. V. był wcześniej karany w 2008 r. przez Sąd Rejonowy w Wołominie wyrokiem o sygn. V K 1181/08 za czyn z art. 193 K.K., a następnie w 2012 r. przez Sąd Rejonowy dla Warszawy P. wyrokiem o sygn. VIII K 838/11 za czyn z art. 280 §1 K.K. i z art. 157 §1 K.K. na łączną karę 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, którą to karę wykonano 13.03.2014 r. (k.23)

O. V. zarzuconego mu czynu dopuścił się w okresie 5 lat po odbyciu kary co najmniej 6 miesięcy pozbawienia wolności, orzeczonej wyrokiem o sygn. VIII K 838/11 za czyn z art. 280 §1 K.K., gdzie był uprzednio skazanym za przestępstwo podobne umyślne. (k.32-34)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o zeznania T. Z. (k.73-74 i k.6v), D. S. (k.74) oraz P. S. (k.74-75), które to Sąd uznał za wiarygodne w całości. Ponadto w/w fakty Sąd ustalił w oparciu o protokół zatrzymania osoby – k.2, protokół oględzin i zdjęcia radiowozu - 7-8,9, kalkulację szkody – k. 16, dane K. – k.23, dane osobowe – k. 26, wniosek o ściganie – k.28-29, odpis wyroku – k.32-34, informację (...) k.60-62, dane K. – k. 63-64 oraz dane (...) k.65. Wskazane dowody Sąd uznał w całości za wiarygodne i oparł na nich ustalenia stanu faktycznego.

Oskarżony nie przyznał się do winy i złożył wyjaśnienia odmienne od ustalonych faktów. (k.22)

Sąd zważył co następuje:

Wyjaśnienia oskarżonego Sąd uznał za niewiarygodne gdyż jego wyjaśnienia dot. próby zapalenia papierosa i upadku niedopałka na siedzenie pod plecak są sprzeczne z zeznaniami T. Z. (k.73-74 i k.6v) oraz D. S. (k.74) Zeznania te wskazują na to, że oskarżony nie palił papierosa, a na miejscu gdzie siedział, nie stwierdzono żadnego niedopałka papierosa, natomiast znaleziono kolejną zapalniczkę. (k.74-76) Powyższe wskazuje również na to, że oskarżony nie został przeszukany dokładnie, gdyż nie zabezpieczono wszystkich posiadanych przez niego zapalniczek, jednakże nie ma to wpływu na ocenę jego działań. W świetle materiału dowodowego nie budzi wątpliwości fakt, iż oskarżony nie miał przy sobie zapalonego papierosa, jak też niedopałka takiego papierosa, gdyż jak wynika z zeznań funkcjonariuszy Straży Miejskiej, gdy wchodził do radiowozu to został przeszukany i nie palił wówczas papierosów. Ponadto przebywając w radiowozie nie miał założonych kajdanek, jak też w inny sposób nie ograniczono jego ruchów w ramach tego przedziału. Należy podkreślić, iż miał on możliwość zarówno wyciągnięcia schowanej w wewnętrznych częściach ubrania zapalniczki, jak też możliwość podejmowania innych działań. Wobec powyższego miał on świadomość i możliwość użycia zapalniczki, co wskazuje na to, że wypity alkohol nie ograniczał jego świadomości. Gdyby było tak jak wyjaśnił, że upadł mu niedopałek papierosa, który to wywołał takie skutki (nadpalenie kilku elementów pojazdu) to zdaniem Sądu oskarżony mając tego świadomość, powinien zaalarmować funkcjonariuszy i dążyć do zagaszeniu tego pożaru, natomiast wszelkie działania w tym względzie, zostały podjęte wyłącznie z inicjatywy funkcjonariuszy SM i tylko przez nich. Powyższe zdaniem Sądu wskazuje na bezpośredni zamiar oskarżonego aby dokonać zniszczenia tych elementów pojazdu. Nie przesądzając głównego celu działania oskarżonego czy też jego motywacji, Sąd doszedł do wniosku, iż O. V. obejmował swoim zamiarem uszkodzenie tego pojazdu w sposób który czynił wskazane rzeczy uszkodzonymi lub bezużytecznymi, a zatem wymagającymi naprawy bądź wymiany. (k.16)

Przepis art. 288 § 1 K.K. określa odpowiedzialność za "klasyczne" przestępstwo zniszczenia, uszkodzenia lub uczynienia niezdatną do użytku cudzej rzeczy. Przedmiotem ochrony z art. 288 § 1 są rzeczy ruchome w szerokim znaczeniu, wynikającym z art. 115 § 9 K.K. Przez zniszczenie rzeczy należy rozumieć zniszczenie całkowite lub tak znaczne naruszenie substancji materialnej rzeczy, iż nie nadaje się ona do używania zgodnie z przeznaczeniem. Uszkodzeniem natomiast jest naruszenie lub uszczuplenie substancji materialnej lub takie oddziaływanie na rzecz, które powoduje istotne ograniczenie jej właściwości użytkowych. Omawiane przestępstwo może polegać również na uczynieniu rzeczy niezdatną do użytku. Należy przez to rozumieć pozbawienie rzeczy właściwości użytkowych, jednakże bez istotnego naruszenia jej substancji (np. zatkanie przewodu doprowadzającego gaz, odcięcie zasilania lub wprowadzenie takich zmian, które uniemożliwiają pracę silnika, komputera czy innego urządzenia). Przestępstwo zniszczenia lub uszkodzenia rzeczy ma charakter materialny; jego dokonanie wymaga skutku w postaci unicestwienia rzeczy, uszkodzenia jej substancji albo spowodowania niezdatności do użytku. Jest to przestępstwo umyślne, które można popełnić w obu formach zamiaru.

Należy przy tym zaznaczyć, iż zniszczenie lub uszkodzenie rzeczy w wyniku lekkomyślności lub niedbalstwa stanowi jedynie delikt cywilny powodujący obowiązek przywrócenia stanu poprzedniego ( restitutio in integrum) lub zapłacenia stosownego odszkodowania, jednakże w tym przypadku mamy umyślne podpalenie uchwytu pasów bezpieczeństwa, na skutek czego zniszczeniu uległo również siedzisko plastikowe, łącznik, klamra, mocowanie pasa i część fotela, co spowodowało straty w łącznej wysokości 863,46,- zł. na szkodę Straży Miejskiej Miasta S. W.. Biorąc pod uwagę wartość szkody (k.16), czyn ten nie stanowi wykroczenia określonego w art. 124 k.w., stanowi natomiast przestępstwo określone w art. 288 K.K. Sąd nie uznał przy tym zachowania oskarżonego jako wypadek mniejszej wagi zważywszy na sposób działania oraz skutki jakie mogły powstać na skutek zachowania oskarżonego, a także jego lekceważący stosunek do obowiązujących norm społecznych oraz wysoką społeczną szkodliwość tego czynu.

Wobec powyższego Sąd uznał oskarżonego O. V. za winnego zarzuconego mu czynu i za to na podstawie art. 288 §1 K.K. w zw. z art. 64 §1 K.K. skazał go na karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności, uznając tą karę za adekwatną do wagi popełnionego czynu. Należy przy tym wskazać, że choć oskarżony jest recydywistą, gdyż wcześniej był karany za przestępstwo z art. 280 §1 K.K. na karę ponad 2 lat pozbawienia wolności, to mimo to, dokonał on zniszczenia mienia po raz pierwszy, a dokonanie tego czynu nastąpiło w specyficznych warunkach izolacji w radiowozie Straży Miejskiej.

Sąd miał przy tym na uwadze również to, iż sposób życia oskarżonego powoduje niecelowość orzekania kary grzywny bądź kary ograniczenia wolności.

Mając na uwadze fakt, iż oskarżony jest obywatelem Ukrainy, zaś w Polsce jest bezdomnym, który ma problemy z normalnym funkcjonowaniem w społeczeństwie, o czym świadczy choćby jego sposób życia i postępowanie, Sąd na podstawie art. 69 §1 i §2 k.k. oraz art. 70 §1 pkt 1 k.k. w zw. z art. 4 §1 K.K. zawiesił wykonanie orzeczonej wobec niego kary pozbawienia wolności na okres 5 (pięciu) lat tytułem próby, uznając iż w pełni zabezpieczy to interes społeczeństwa i cele kary, a jednocześnie pozwoli na podjęcie przez właściwy organ decyzji co do jego dalszego pobytu na terytorium Polski.

Biorąc powyższe pod uwagę Sąd na podstawie art. 624§1 k.p.k. zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych w całości, obciążając wydatkami w tym zakresie Skarb Państwa.

Reasumując powyższe Sąd orzekł jak w wyroku.