Piątek, 29 marca 2024
Dziennik wyroków i ogłoszeń sądowych
Rej Pr. 2512 | Wydanie nr 5877
Piątek, 29 marca 2024
Sygnatura akt: XV GC 200/13

Tytuł: Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie z 2014-09-15
Data orzeczenia: 15 września 2014
Data publikacji: 10 sierpnia 2018
Data uprawomocnienia:
Sąd: Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie
Wydział: XV Wydział Gospodarczy
Przewodniczący:
Sędziowie:
Protokolant:
Hasła tematyczne:
Podstawa prawna:

Sygn. akt XV GC 200/13

UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym w elektronicznym postępowaniu upominawczym w dniu 5 marca 2012 roku powódka (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P. wniosła o zasądzenie od pozwanej (...) spółki akcyjnej w W. kwoty 3.713,26 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 2 sierpnia 2011 roku do dnia zapłaty wraz z kosztami procesu według norm przepisanych uzasadniając, iż dochodzona kwota stanowi odszkodowanie należne jej na podstawie umowy cesji wierzytelności od pozwanej jako ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej sprawcy szkody, obejmujące koszt wynajmu auta zastępczego.

Sprzeciwem od nakazu zapłaty pozwana zaskarżyła nakaz zapłaty w całości, wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Postanowieniem z dnia 22 stycznia 2013 roku zawieszono postępowanie na podstawie art. 174 § 1 pkt 1 k.p.c. i podjęto z udziałem ogólnego następcy prawnego pozwanej – Towarzystwa (...) S.A. w W..

Pismem z dnia 27 marca 2013 roku (data nadania) powódka ograniczyła powództwo do kwoty 945,76 złotych wraz z odsetkami ustawowymi, w pozostałym zakresie cofając pozew. Powódka wskazała w uzasadnieniu, iż kwota 2.767,50 złotych została uiszczona przez pozwaną na mocy decyzji o przyznaniu odszkodowania z dnia 13 grudnia 2011 roku.

Postanowieniem z dnia 26 sierpnia 2014 roku Sąd umorzył postępowanie w zakresie kwoty 2.767,50 złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 2 sierpnia 2011 roku do dnia zapłąty.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 30 maja 2011 roku wskutek kolizji drogowej uległ uszkodzeniu pojazd marki H. (...) o nr rejestracyjnym (...) stanowiący własność A. P.. Sprawca kolizji ubezpieczony był w zakresie odpowiedzialności cywilnej OC posiadaczy pojazdów mechanicznych w (...) spółce akcyjnej z siedzibą w W..

(dowód: okoliczności bezsporne)

W dniu 30 maja 2011 roku zgłoszono szkodę (...) spółce akcyjnej z siedzibą w W., a w dniu 31 maja 2011 roku doszło do przednaprawczych oględzin pojazdu przez pracownika zakładu ubezpieczeń. W dniu 1 czerwca 2011 roku dostarczono do serwisu kalkulację naprawy dokonaną przez zakład ubezpieczeń i przyjęto pojazd do serwisu. Do dnia 20 czerwca 2011 roku naprawa pojazdu nie została zakończona.

(dowód: arkusz naprawy pojazdu k. 49)

W okresie od dnia 1 czerwca 2011 roku do dnia 20 czerwca 2011 roku poszkodowana A. P. użytkowała pojazd zastępczy marki S. (...) o numerze rejestracyjnym (...) wynajęty od (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P. na podstawie umowy najmu (...) z dnia 1 czerwca 2011 roku.

(dowód: umowa najmu (...) z dnia 1 czerwca 2011 roku – k. 37-38; szczegółowe warunki najmu (...) k. 39-40; cennik (...) k. 35; oświadczenie dla towarzystwa ubezpieczeń – k. 45; control card – k. 50-51)

Na podstawie umowy cesji wierzytelności z dnia 1 czerwca 2011 roku poszkodowana A. P. przelała na rzecz (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P. wierzytelność – prawo do zwrotu kosztów z tytułu najmu od (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P. pojazdu zastępczego, przysługującą jej w związku z wyżej opisaną szkodą komunikacyjną.

(dowód: umowa cesji wierzytelności z dnia 1 czerwca 2011 roku – k. 37; pełnomocnictwo – k. 124; oświadczenie dla towarzystwa ubezpieczeń – k. 15)

W dniu 18 lipca 2011 roku powódka wystawiła fakturę VAT nr (...) na kwotę 3.713,26 złotych brutto.

(dowód: faktura VAT- k. 34)

Pismem z dnia 27 lipca 2011 roku (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P. wezwała (...) spółkę akcyjną w W. do zapłaty kwoty 3.713,26 złotych z tytułu zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego. Wezwanie do zapłaty zostało doręczone pozwanej w dniu 10 sierpnia 2011 roku.

(dowód: pismo z dnia 27 lipca 2011 roku - k. 41-43; zwrotne potwierdzenie odbioru k. 54-55)

Decyzją z dnia 13 grudnia 2011 roku pozwana (...) spółka akcyjna przyznało na rzecz poszkodowanej kwotę 2.767,50 złotych tytułem odszkodowania uznając za zasadne 18 dni najmu samochodu zastępczego oraz przyjmując stawkę 153,75 złotych brutto.

(dowód: decyzja z dnia 13 grudnia 2011 roku k. 71)

Przeciętny zakres cenowy wynajmu za jedna dobę samochodu w klasie aut małych zawierał się w 2011 roku w S. w przedziale cen 90-160 złotych netto.

(dowód: pisemna opinia biegłego S. Ż. k. 136-138; ustna uzupełniająca opinia biegłego na rozprawie w dniu 21 lutego 2014 roku k. 167-168)

Technologiczny czas naprawy uszkodzonego pojazdu nie powinien przekraczać 9 dni roboczych, zaś faktycznie konieczny i uzasadniony czas naprawy w celu doprowadzenia do stanu sprzed szkody nie powinien przekraczać 22 dni kalendarzowych licząc od dnia zaistnienia szkody. Naprawa powinna zakończyć się w dniu 20 czerwca 2011 roku.

(dowód: pisemna opinia biegłego R. R. k. 195-213)

Na podstawie art. 494 § 1 k.s.h. Towarzystwo (...) S.A. w W. wstąpiła z dniem 28 grudnia 2012 roku we wszystkie prawa i obowiązki spółki (...) spółki akcyjnej z siedzibą w W..

(dowód: odpis pełny KRS – k. 106-111)

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się na twierdzeniach przyznanych przez drugą stronę lub uznanych za przyznane z uwagi na niewypowiedzenie się o nich drugiej strony postępowania, dokumentach zgromadzonych w aktach oraz opiniach biegłych sądowych S. Ż. oraz R. R..

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo w ostatecznie popieranej części zasługiwało na uwzględnienie.

Zgodnie z ogólnymi regułami postępowania dowodowego obowiązek przedstawienia dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy spoczywa na stronach, a ciężar udowodnienia faktów mających znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie spoczywa na stronie, która z tych faktów wywodzi skutki prawne – art. 6 k.c. w zw. z art.3 k.p.c. w zw. z art. 232 k.p.c.

Zgodnie z art. 361 § 1 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Zgodnie z art. 659 § 1 k.c. przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. Z kolei, zgodnie z art. 509 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

Zgodnie z art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. Nr 124, poz. 1152 ze zm.) odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej.

W przedmiotowym procesie pozwana nie kwestionowała okoliczności faktycznych zdarzenia oraz swojej odpowiedzialności (co do zasady) za wyrządzoną szkodę. Wypłaciła zresztą przed procesem część dochodzonej kwoty. Pozwana w sprzeciwie od nakazu zapłaty wnosząc o oddalenie powództwa podniosła zarzut zbyt długiego czasu naprawy oraz wskazała, że stawka najmu pojazdu samochodu zastępczego jest zawyżona.

Pomiędzy powódką a poszkodowaną została zawarta umowa najmu pojazdu zastępczego, a następnie umowa przelewu wierzytelności. Okoliczności tych pozwana nie kwestionowała. Znajdują one również potwierdzenie w złożonych przy pozwie dokumentach.

Pozwana wskazując, że czas naprawy uszkodzonego pojazdu był zbyt długi a stawka, za jaką został wynajęty pojazd zastępczy zawyżona - winna była te okoliczności zgodnie z zasadą rozkładu ciężaru dowodu wynikającą z art. 6 k.c. wykazać. Jak wynika z pisemnej opinii biegłego sądowego S. Ż. potwierdzonej w trakcie składania ustnych wyjaśnień na rozprawie w dniu 21 lutego 2014 roku cena, za jaką można było wynająć pojazd zastępczy porównywalnej marki do pojazdu poszkodowanej w 2011 roku na rynku (...) kształtowała się pomiędzy 90 a 160 złotych netto. Biegły w odpowiedzi na zarzuty stron złożył ustne wyjaśnienia, w trakcie których odniósł się do wszystkich zgłoszonych zarzutów. Po złożeniu ustnych wyjaśnień żadna ze stron opinii nie kwestionowała.

W konsekwencji należało stwierdzić, że uzgodniona przez strony umowy najmu stawka czynszu najmu pozostawała w adekwatnym związku przyczynowo – skutkowym ze szkodą. Nie przekraczała bowiem stawek występujących na rynku lokalnym (strony przyjęły stawkę 158,89 złotych netto za 1 dobę).

Nie miało znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy ustalenie średniej stawki czynszu najmu występującej na lokalnym rynku (o ile w ogóle jest to możliwe). Stawka czynszu najmu pozostaje bowiem tak długo w adekwatnym związku przyczynowym ze szkodą, dopóki nie przekracza znacznie stawek występujących na rynku lokalnym.

Z opinii R. R., sporządzonej na okoliczność ustalenia uzasadnionego czasu naprawy samochodu poszkodowanej wynika, że technologiczny czas naprawy uszkodzonego pojazdu nie powinien przekraczać 9 dni roboczych, zaś faktycznie konieczny i uzasadniony czas naprawy w celu doprowadzenia do stanu sprzed szkody nie powinien przekraczać 22 dni kalendarzowych licząc od dnia zaistnienia szkody. W konsekwencji naprawa powinna zakończyć się w dniu 20 czerwca 2011 roku. Opinia ta jest opinią jasną, logiczną i przekonującą. Żadna ze stron opinii tej nie kwestionowała, nie wnosiła o dopuszczenie dowodu z opinii uzupełniającej lub dowodu z opinii innego biegłego.

Poszkodowana oddała uszkodzony samochód do naprawy w dniu 1 czerwca 2011 roku i tego samego dnia najęła pojazd zastępczy. Najem zakończył się w dniu 20 czerwca 2011 roku, czyli w tym samym dniu, w którym upływał uzasadniony czas naprawy. W konsekwencji cały okres najmu był uzasadniony i pozostawał w adekwatnym związku przyczynowym ze szkodą.

Konkludując należało uznać, iż powódka wykazała zarówno istnienie, jak i wysokość wierzytelności w wysokości 3.713,26 złotych. Ponieważ niesporne było, że przed procesem pozwana zapłaciła kwotę 2.767,50 złotych (decyzja z dnia 8 grudnia 2011 roku – k. 72), uzasadnione było całe roszczenie dochodzone ostatecznie w przedmiotowym postępowaniu, tj. kwota 945,76 złotych.

Zgodnie z art. 481 § 1 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Z kolei zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. Nr 124, poz. 1152 ze zm.) zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. Mając na uwadze fakt, że wezwanie do zapłaty zostało pozwanej doręczone w dniu 10 sierpnia 2011 roku (k. 54), uzasadnione było żądanie odsetek za opóźnienie od dnia 10 września 2011 roku.

Mając na uwadze powyższe, na podstawie wyżej powołanych przepisów, orzeczono jak w punkcie I i II sentencji.

Rozstrzygając o kosztach procesu Sąd oparł się na dyspozycji przepisu art. 100 k.p.c. w zw. z § 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. nr 163, poz. 1349 ze zm.) i dokonał stosunkowego ich rozdzielenia.

W pierwszej kolejności należy wskazać, że w zakresie kwoty 945,76 złotych, co do której powódka cofnęła pozew, należało uznać ją za stronę przegrywającą. Niesporne było bowiem między stronami, że kwota ta została uznana na rachunku bankowym powódki przed wytoczeniem powództwa. W konsekwencji powódka wygrała proces w 25,47% (945,76/3.713,26 razy 100%).

Koszty procesu wyniosły w sumie 2.577,31 złotych, w tym:

- poniesione przez powódkę: opłata od pozwu 47 złotych plus wynagrodzenie pełnomocnika wraz z opłatą skarbową od pełnomocnictwa 617 złotych (łącznie 664 złotych);

-poniesione przez pozwaną: wynagrodzenie pełnomocnika wraz z opłatą skarbową od pełnomocnictwa 617 złotych plus zaliczka na biegłego 1.000 złotych (łącznie 1.617 złotych);

- nie uiszczone koszty sądowe – 296,31 złotych (wypłacone tymczasowo z sum Skarbu Państwa wydatki na opinię biegłego).

Pozwana powinna ponieść 25,47% kosztów procesu, a więc kwotę 656,44 złotych. Ponieważ pozwana poniosła kwotę wyższą, tj. 1.617 złotych powódka powinna zapłacić na rzecz Skarbu Państwa kwotę 296,31 złotych (na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych), a na rzecz pozwanej 664,25 złotych.

Najczęściej czytane
ogłoszenia

Udostępnij