sygn. akt XVI GC 635/13

UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym w dniu 16 listopada 2012 r. (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. wniosła o zasądzenie od Towarzystwa (...) spółki akcyjnej w W. kwoty 3975,30 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 24 sierpnia 2012 r. do dnia zapłaty oraz kosztami postępowania, w tym kosztami zastępstwa procesowego wg norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, iż dochodzi zapłaty za szkodę wyrządzoną przez osobę ubezpieczoną od odpowiedzialności cywilnej u pozwanego. Na szkodę składały się koszty najmu pojazdu zastępczego w związku z uszkodzeniem pojazdu w kolizji drogowej (pozew k. 2 - 117).

W sprzeciwie od nakazu zapłaty Towarzystwo (...) S.A. w W. wniosło o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie kosztów procesu (k. 138- 155).

Pozwany zakwestionował roszczenie dochodzone w niniejszej sprawie zarówno co do zasady jak i wysokości i podniósł zarzut niewłaściwości miejscowej, braku legitymacji procesowej powoda, i nieuzasadnionego czasu naprawy pojazdu zastępczego. Według pozwanego konieczny czas naprawy uszkodzonego pojazdu powinien trwać 14 dni i zapłacił on już na rzecz powoda kwotę 3150 zł netto tytułem zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego. Brak legitymacji miał wynikać z tego, że uszkodzony pojazd stanowił współwłasność dwóch podmiotów a umowę najmu i cesji zawarł tylko jeden z nich.

Ustosunkowując się do sprzeciwu powód wniósł o jego odrzucenie bo według powoda powinien on być wniesiony do sądu do którego pierwotnie złożono pozew. Poza tym podtrzymał powództwo w całości (k. 165 - 170).

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 16 czerwca 2012 r. doszło do kolizji drogowej w wyniku, której uszkodzono samochód marki P. (...) o nr rej. (...) będący własnością (...) sp. z o.o. w (...) w P., użytkowany przez (...) sp. z o.o. w W. na podstawie umowy kredytu (okoliczność nie sporna, dowód: oświadczenie posiadacza pojazdu k. 42, odpis umowy kredytu k. 108-113, odpis umowy przewłaszczenia na zabezpieczenie k. 114- 115). Sprawcą wypadku była kierująca pojazdem marki J. (...) o nr rej (...) A. K., ubezpieczona od odpowiedzialności cywilnej (OC) w Towarzystwie (...) S.A. w W. (okoliczność nie sporna, dowód: oświadczenie posiadacza pojazdu k. 42).

Samochód marki P. (...) o nr rej. (...) został oddany do naprawy w dniu 26 czerwca 2012 r. Naprawa zakończyła się w dniu 2 sierpnia 2012 r. i w tym samym dniu samochód został odebrany (dowód: potwierdzenie okresu likwidacji szkody w pojeździe k.65).

(...) sp. z o.o. w W. zawarła w dniu 4 lipca 2012 r. umowę najmu pojazdu zastępczego marki O. (...) o nr rej (...) z (...) sp. z o.o. w W. za kwotę 225 zł netto za dobę na okres likwidacji szkody (dowód: umowa najmu k.17).

Umowa zakończyła się w dniu 2 sierpnia 2012 r. (dowód: protokół zwrotu pojazdu k.18).

W umowie ustalono także, że (...) sp. z o.o. w W. w celu zwolnienia się z długu pieniężnego wobec (...) sp. z o.o. w W. przelewa na jego rzecz wierzytelność przysługującą mu od ubezpieczyciela sprawcy szkody z tytułu pokrycia kosztów najmu pojazdu zastępczego, a N. sp z o.o. w W. przelew przyjmuje (dowód: pkt 7.1,7.2 umowy k.17).

Umowę najmu i cesji podpisała osoba upoważniona w imieniu (...) sp. z o.o. w W. do składania oświadczeń I. B. oraz osoba upoważniona do składania oświadczeń w imieniu (...) sp. z o.o. w W. M. M. (dowód: umowa k. 17, protokół wydania pojazdu k.18, odpis pełnomocnictwa dla M. M. k.41, odpisy krs k. 10-14, 101-104).

W dniu 2 sierpnia 2012 r. (...) sp. z o.o. w W. wystawił na rzecz (...) sp. z o.o. w W. fakturę VAT na kwotę 8025,75 zł brutto, 6525 zł netto za 29 dni najmu (dowód: faktura VAT k. 66). (...) sp. z o.o. w W. miał możliwość odliczenia jedynie 60 % podatku vat.

Naprawę można było rozpocząć po dostarczeniu przez ubezpieczyciela kosztorysu naprawy w dniu 3 lipca 2012 r. dowód: opinia biegłego sądowego k. 185). Wtedy można było zamówić części zamienne, okres oczekiwania na części wynosił 7 dni dlatego, że była konieczność sprowadzenia ich z Francji (dowód: opinia biegłego sądowego k. 185, 214). Nie można było zamówić części wcześniej, ale nie było podstaw do zamawiania kolejnych części w późniejszym okresie (dowód: opinia biegłego k. 214 i 215). Część operacji była wykonywana już w okresie oczekiwania na części (dowód: opinia biegłego sądowego k. 215). Naprawa powinna zakończyć się w dniu 23 lipca 2012 r.

Uzasadnione koszty najmu pojazdu zastępczego przez 20 dni kalendarzowych to 4914 zł (wyliczenia).

Wezwaniem doręczonym Towarzystwu (...) S.A. w W. w dniu 9 sierpnia 2012 r. (...) sp. z o.o. w W. wezwał go do zapłaty kwoty 7.125,30 zł (kwota netto + 40 % podatku vat) (dowód: wezwanie do zapłaty k. 68- 69, z.p.o. k. 70 v).

W dniu 28 sierpnia 2012 r. Towarzystwo (...) S.A. w W. zapłaciło na rzecz (...) sp. z o.o. w W. kwotę 3.150 zł netto (okoliczność nie sporna, dowód: decyzja o przyznaniu odszkodowania k. 107).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wyżej wskazanych oryginałów dokumentów, odpisów i kopii dokumentów złożonych w sprawie oraz twierdzeń stron co do okoliczności niespornych oraz opinii biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej i ruchu drogowego mgr inż. T. D. pisemnej (k. 182-187) i ustnej uzupełniającej (k.214 - 216).

Autentyczność złożonych dokumentów nie była kwestionowana.

Sąd uznał opinię biegłego mgr inż. T. D. pisemną i ustną (k. 182 -187 i k. 214- 216), za fachowo sporządzoną, gdyż jest spójna, logiczna, rzetelna, dokładna, kompletna, znajdująca oparcie w dokumentach przyjętych za podstawę dokonanych ustaleń faktycznych i sporządzona została przez osobę posiadającą fachową wiedzę w swojej dziedzinie. Biegły w swojej opinii podał uzasadnienie do wyprowadzonych przez siebie wniosków. Jest zrozumiała i przekonująca nawet dla osoby, która nie posiada wiadomości specjalnych. W opinii uzupełniającej biegły wyjaśnił wszelkie wątpliwości i wypowiedział się co do zastrzeżeń zgłoszonych przez pozwanego i powoda.

Jak zostanie wskazane niżej wskazał dwie daty zakończenia naprawy w zależności od tego czy była potrzeba zamawiania jeszcze dodatkowych części czy nie. Poniżej zostanie wyjaśnione dlatego Sąd przyjął, iż wszystkie części powinny być zamówione od razu. Nie oznacza to, że opinia biegłego jest nie jednoznaczna lub wewnętrznie sprzeczna bowiem biegły stwierdził, iż nie wykluczył, że odkryto nowe uszkodzenia jednakże wskazał także co powinno się z tym łączyć i dlatego nie wykluczył także, że wszystkie uszkodzenia były od razu znane. Ocena tego, którą wersję wybrać należy do Sądu bowiem biegły nie wskazał, iż są dowody, że odkryto nowe uszkodzenia.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Roszczenie powoda w stosunku do pozwanego oparte jest na podstawie art. 509 kc w zw. z art. 822 kc i art. 436 § 2 kc i art. 361 § 2 k.c. Na wysokość szkody dochodzonej w niniejszym postępowaniu składają się koszty najmu pojazdu zastępczego.

Rozstrzygając dwie kwestie wstępne należy stwierdzić, że niniejsza sprawa jest sprawą gospodarczą i nie ma podstaw do jej przekazania do innego Sądu. Poza tym niniejsza sprawa została już przekazana z innego Sądu i Sąd jest związany postanowieniem o przekazaniu sprawy. Dlatego oddalono wniosek pozwanego o przekazanie sprawy do rozpoznania Sądowi Rejonowemu dla Warszawy W. w W. Wydziału Cywilnego (k. 171).

Sąd odmówił także odrzucenia sprzeciwu dlatego, że wbrew twierdzeniu powoda sprzeciw został wniesiony w terminie (k. 171). Odpis pozwu i nakazu zapłaty pozwany otrzymał w dniu 18 marca 2013 r. (k. 137) a sprzeciw wniesiono w dniu 2 kwietnia 2013 r. (k. 155). Sprzeciw został wniesiony w terminie bowiem 1 kwietnia 2013 r był dniem świątecznym - Poniedziałek Wielkanocny. Koncepcja powoda, że w sytuacji kiedy sprawa została przekazana do tutejszego sądu i w tym sądzie wydano nakaz zapłaty pozwany powinien wnosić sprzeciw do Sądu, który przekazał sprawę jest nie spotykana i całkowicie sprzeczna z art. 503 § 1 kpc. Użyte tam sformułowanie, że w przypadku kiedy nakaz zapłaty wydał referendarz sprzeciw wnosi się do Sądu, przed którym wytoczono powództwo oznacza Sąd w którym orzekał referendarz. Wskazuje na to wykładnia celowościowa tego przepisu. Jeżeli nakaz zapłaty wydaje referendarz to nie wydaje go Sąd. Nie można było zatem pozostawić zapisu, że wnosi się do Sądu, który wydał nakaz i określono ten Sąd jako ten przed którym wytoczono powództwo, czyli ten przed którym sprawa się toczy. Nie ma natomiast podstaw aby odczytywać ten przepis w taki sposób, iż w przypadku kiedy pozew złożono do innego sądu niż ten w którym doszło do wydania nakazu zapłaty, to sprzeciw należy kierować do tego pierwotnego sądu mimo, że nie ma tam już akt itp. Jak utrudnione byłoby w takim przypadku stwierdzanie czy nakaz zapłaty jest prawomocny, bowiem należałoby się zwracać do innego sądu czy tam nie wniesiono sprzeciwu. Zatem takie rozumienie tego przepisu jak wskazuje powód jest nie racjonalne. Jeżeli wykładnia literalna jest nie logiczna należy dokonać wykładni celowościowej. Zatem nie było podstaw do odrzucenia sprzeciwu w świetle art. 503 § 1 kpc i art. 502 § 1 kpc.

Okoliczności faktyczne związane z przebiegiem zdarzenia wywołującego szkodę nie były kwestionowane. Zatem nie sporne było, że osoba ubezpieczona od odpowiedzialności cywilnej u pozwanego spowodowała uszkodzenie samochodu marki P. o nr rej. (...) tak, że pojazd wymagał naprawy.

Należy stwierdzić, że zostało udowodnione, że pomiędzy poszkodowanym a powodem zawarto umowę najmu pojazdu zastępczego (k.17). W umowie najmu podpisanej przez poszkodowanego i powoda ustalono dobową stawkę czynszu najmu na kwotę 225 zł netto. Ustalenia dotyczące wysokości stawki czynszu zostały następnie powtórzone w podpisanym przez strony protokole wydania pojazdu (k. 17).

Oznacza to, że strony przewidziały odpłatne wydane samochodu, a poszkodowany zaakceptował stawkę czynszu.

Udowodniono także, że pomiędzy poszkodowanym a powodem zawarto umowę przelewu wierzytelności. Postanowienia tej umowy zawarte wśród postanowień dotyczących umowy najmu (k. 17).

Na podstawie tej umowy poszkodowany przeniósł na powoda wierzytelność wynikającą z tego, iż sprawca szkody był zobowiązany do zwrotu kosztów najmu pojazdu a w zamian za to został zwolniony z obowiązku zapłaty za najem powodowi (k. 17 pkt 7.1). Formą spełnienia zobowiązania był właśnie przelew na wynajmującego wierzytelności względem sprawcy szkody. Podobnie dokonuje się przelewów wierzytelności wynikających z roszczenia o zwrot naprawy samochodu a często w momencie przelewu wierzytelności koszt naprawy nie jest jeszcze znany. Nie jest to nawet przelew wierzytelności przyszłej, bo wierzytelność powstała w momencie zawarcia umowy najmu a było to tego samego dnia, co umowa przelewu.

Sąd wziął pod uwagę, iż w przypadku umowy o naprawę samochodu (koszt naprawy jest podstawowym składnikiem szkody poniesionej w wyniku uszkodzenia samochodu) także nie określa się bardzo często kosztu naprawy samochodu. Nie przeszkadza to także skutecznie przenosić na warsztat naprawczy wierzytelności wynikającej z obowiązku sprawcy naprawienia szkody, o czym świadczą dziesiątki spraw wytaczanych z powództwa podmiotów naprawiających samochody.

W ocenie sądu nie jest konieczne, aby poszkodowany w momencie zawarcia umowy cesji zapłacił na rzecz powoda kwotę czynszu. Jego wierzytelność wobec sprawcy szkody a w konsekwencji ubezpieczyciela powstała z momentem, w którym zobowiązał się do pokrycia kosztów najmu. Tak samo jak wierzytelność dotycząca pokrycia kosztów naprawy samochodu nie powstaje dopiero w momencie zapłaty ich na rzecz warsztatu. Nie sporne jest w orzecznictwie, że nawet bez dokonania naprawy ubezpieczyciela jest zobowiązany do naprawienia szkody. Sąd nie uznaje, iż już z samego faktu uszkodzenia samochodu poszkodowany ma prawo żądać zwrotu kosztów najmu, konieczny jest bowiem najem samochodu zastępczego. Jednakże wystarczające jest, aby istniało zobowiązanie najemcy do pokrycia kosztów najmu, do powstania zobowiązania po stronie sprawcy szkody a nie jest konieczne uiszczenie kosztów najmu na rzecz wynajmującego. Ma to też związek z tym, że umowa najmu jest umową konsensualną. Należy stwierdzić, iż gdyby uznać, że można przenieść wierzytelność na wynajmującego dopiero wtedy, kiedy poszkodowany zapłaci koszty najmu to oznaczałoby, że przyznaje się wynajmującemu prawo do uzyskania dwukrotnie czynszu raz od najemcy a drugi raz od ubezpieczyciela lub sprawcy szkody. Prowadziłoby to do bezpodstawnego wzbogacenia powoda a ponadto byłby to sprzeczne z celem umowy cesji, która jest zawierana po to, żeby najemca zwolnił się ze swojego zobowiązania a wynajmujący uzyskał świadczenie wzajemne odpowiadające wartości swojego świadczenia a nie podwójny czynsz. Poszkodowany nie uzyskiwałby wówczas od wynajmującego nic a jest to nie racjonalne.

A zatem sąd nie miał zastrzeżeń do zawartej umowy cesji.

Wykazane zostało, chociaż nie było to kwestionowane, że umowę najmu i umowę przelewu wierzytelności podpisała osoba upoważniona do działania w imieniu powoda i poszkodowanego.

Pozwany nie kwestionował konieczności korzystania z pojazdu zastępczego co jest zrozumiałe gdyż poszkodowany jest przedsiębiorcą (por. wyrok SN z 8.09.2004 r. IV CK 672/03 nie publ.).

Pozwany podniósł, że podmiot - (...) Sp. z o.o. w W., który zawarł z powodem umowę najmu i cesji wierzytelności był uprawniony do dochodzenia jedynie połowy roszczeń związanych z uszkodzeniem pojazdu. Pozwany podniósł, że nie przedstawiono upoważnienia od drugiego współwłaściciela do zawarcia umowy najmu i cesji. Uszkodzony pojazd był własnością poszkodowanego (...) sp. z o.o. w (...) w P. z uwagi na zawartą umowę przewłaszczenia na zabezpieczenie (k.115).

Fakt korzystania przez (...) sp. z o.o. w W. z pojazdu był nie sporny.

Szkoda polegającą na tym, że z uwagi na niemożność korzystania z rzeczy jest się zmuszonym nająć samochód zastępczy dotyka podmiot, który faktycznie włada samochodem i używa go. Natomiast współwłaściciel, którego z poszkodowanym łączy umowa kredytowa nie ponosi w tym zakresie szkody, bo i tak nie korzystałby on z samochodu nawet gdyby nie został on uszkodzony a niezależnie od tego czy samochód jest uszkodzony czy nie, otrzymuje on raty kredytu. Dlatego poszkodowanym w niniejszej sprawie jest właśnie współwłaściciel (...) sp. z o.o. w W. i to jemu przysługuje wierzytelność względem sprawcy szkody (w konsekwencji ubezpieczyciela sprawcy). W ocenie Sądu zgoda na zawarcie umowy cesji ani upoważnienie do jej zawarcia jest nie potrzebne bowiem (...) sp. z o.o. w W. przenosiła wierzytelność przysługującą jej i wyłącznie jej.

A zatem powód ma legitymację czynną do występowania w sprawie. Ta legitymacja wynika z faktu, iż jest cesjonariuszem wierzytelności wynikającej z obowiązku sprawcy szkody do zapłaty odszkodowania obejmującego także koszty najmu, do poniesienia których poszkodowany był zobowiązany.

Pozwany podniósł też zarzut nieuzasadnionego czasu naprawy i wskazał, że naprawa nie powinna trwać dłużej niż 14 dni.

Co do zasady pozwany ma prawo podnosić taki zarzut „Jeżeli uszkodzony pojazd nadaje się do naprawy w postaci wmontowania do niego nowej części zamiennej, to koszty najmu przez poszkodowanego tzw. samochodu zastępczego obejmować mogą tylko okres konieczny i niezbędny do naprawy pojazdu (art. 361 § 1 k.c.)” – wyrok SN z dnia 5 listopada 2004 r II CK 494/03 (Biul.SN 2005/3/11).

Natomiast przedłużenie się naprawy ponad czas niezbędny do jej dokonania jest czynnikiem nie związanym bezpośrednio z faktem kolizji, jego przyczyną jest bowiem nienależyte wykonanie umowy o naprawę pojazdu. Zatem za konieczność najmu pojazdu zastępczego w okresie powyżej niezbędnego czasu naprawy odpowiedzialny jest dokonujący naprawy a nie sprawca uszkodzenia pojazdu. Nie należy zapominać, iż w polskim prawie cywilnym obowiązuje zasada adekwatnej przyczynowości zatem ubezpieczyciel odpowiada za normalne, typowe następstwa zdarzenia wywołującego szkodę. Natomiast przedłużanie się naprawy nie jest w ocenie sądu takim typowym następstwem.

Zatem dopuszczalne jest podnoszenie przez pozwanego zarzutu, że samochód był wynajmowany dłużej niż czas niezbędny dla dokonania naprawy.

Na powodzie spoczywa ciężar dowodu wykazania, że najem nie trwał dłużej niż trwała naprawa. Natomiast to pozwany powinien udowodnić, że naprawa powinna trwać krócej niż trwała w rzeczywistości.

Określenie niezbędnego czasu naprawy samochodu wymagało wiadomości specjalnych, dlatego w tym zakresie dopuszczono dowód z opinii biegłego (k. 172).

Natomiast dowód ze złożonej przez pozwanego kalkulacji naprawy sąd dopuścił jedynie na okoliczność zakresu naprawy natomiast kalkulacja taka nie może być dowodem na niezbędny czas naprawy bowiem obejmuje jedynie tzw. technologiczny czas naprawy (k. 171).

Sąd oddalił jeszcze na podstawie art. 217 § 2 kpc (k. 171) wniosek powoda o dopuszczenie dowodu z zeznań w charakterze świadka I. R. na okoliczność potwierdzenia zasadności okresu likwidacji szkody. Był to pracownik warsztatu naprawczego. świadek zeznaje co do faktów a nie wydaje opinię natomiast fakty o których miałoby zeznawać sąd przyjął za udowodnione złozonymi dokumentami potwierdzeniem okresu likwidacji szkody (k.65). Należało także wziąć pod uwagę, że nieprawdopodobne jest aby pracownik warsztatu po roku był w stanie podać jakieś szczegóły dotyczące konkretnej naprawy zatem taki wniosek jest zgłoszony jedynie dla zwłoki.

Warto podkreślić, iż czym innym jest faktyczny czas trwania naprawy a czym innym to ile powinna ona trwać, jeżeli byłaby przeprowadzona prawidłowo.

Z tych samych przyczyn Sąd oddalił wniosek powoda o przesłuchanie świadka I. B. na okoliczność okresu i sposobu likwidacji szkody (k. 171).

Przechodząc do oceny niezbędnego czasu naprawy uszkodzonego pojazdu należy stwierdzić, iż pojazd przyjęto do naprawy w dniu 26 czerwca 2012 r a naprawę zakończono w dniu 2 sierpnia 2012 r.

Umowę najmu zawarto w dniu 4 lipca 2012 r. Biegły wskazał, iż naprawę można było rozpocząć po dostarczeniu skorygowanego kosztorysu naprawy przez ubezpieczyciela w dniu 3 lipca 2012 r (k. 185). Wówczas można było zamówić części zamienne. Za uzasadniony okres oczekiwania na części biegły przyjął 7 dni kalendarzowych. Opinia biegłego w tej części (jak też w każdej innej) jest przekonująco uzasadniona. Biegły wyjaśnił, że nie ma podstaw do skrócenia tego okresu z uwagi na fakt, iż konieczne było zamówienie części zagranicą wyjaśnił także, iż nie ma podstaw do uznania, że okres ten powinien być dłuższy tak jak tego chce powód 13 dni bowiem biegły sprawdzał w warsztatach ile w takim przypadku (to znaczy w przypadku części dotyczących takiego typu samochodu) wynosił okres oczekiwania (k. 214). Biegły w swojej opinii wskazał, że uszkodzony samochód marki P. (...) nie należy do samochodów popularnych, a w związku z tym dostępność części zamiennych tego modelu pojazdu w magazynach w Polsce jest ograniczona.

Sąd podzielił te wnioski biegłego. Samo wpisanie do dokumentów ile trwało oczekiwanie na części nie oznacza, że istotnie aż tyle czasu przy prawidłowej organizacji należało na te części oczekiwać, Opinia biegłego może także zakwestionować prawdziwość informacji wskazanej w wypełnionym dokumencie.

Biegły wypowiedział się także na temat daty złożenia zamówienia na części i wskazał, że części najwcześniej mogły zostać zamówione po przyjęciu pojazdu i zaakceptowaniu kosztorysu (k. 215). Uzasadnił to tym, że sprowadzone części są mało popularne i ich zamówienie przed przyjęciem pojazdu do naprawy związane byłoby z ryzykiem braku ewentualnej późniejszej sprzedaży tych części. Tym bardziej, że wymieniony miał być wspornik lamp tylnych, amortyzator, zderzak, wiązka przewodów elektrycznych, czyli części, których nie wymienia się w trakcie zwykłej eksploatacji samochodu. Należało zatem również ten wniosek biegłego podzielić.

Biegły wskazał także, iż nie ma podstaw do uznania, że kolejna partia części powinna być zamówiona w dniu 26 lipca 2012 r. Biegły wskazał, iż ta prawie miesięczna zwłoka jest nie uzasadniona a poza tym z przedstawionego zestawienia - potwierdzenie okresu likwidacji szkody wynika, że otrzymano je dzień po zakończeniu okresu naprawy (k. 215). Trudno istotnie w takiej sytuacji uznać, że były one konieczne do naprawy. Sąd wziął także pod uwagę, to co wskazał biegły, iż mimo wypełnienia rubryki zgłoszenie konieczności dodatkowych oględzin, nie wypełniono a nawet wykreślono rubrykę dodatkowe oględziny (k. 65) oznacza to, że takie dodatkowe oględziny nie miały miejsca.

W tej sytuacji sąd nie znalazł podstaw do uznania, że powstała konieczność zamówienia dodatkowych części i wszystkie części powinny być zamówione jednocześnie w dniu 3 lipca 2012 r. W tej sytuacji zgodnie z opinią biegłego naprawa powinna zakończyć się w dniu 23 lipca 2012 r. (k. 215).

Biegły wskazał także, że przyjął też taki wariant wydarzeń, że mogło się okazać po rozpoczęciu naprawy, że jeszcze jakieś części zostały uszkodzone i przyjął, że po 2, 3 dniach zamówiono kolejną partię części. Wówczas naprawa powinna się skończyć w dniu 26 lipca 2012 r.

Sąd nie podzielił jednak opinii w tej części dlatego, że sam biegły wskazuje, iż jest to jedynie jeden z wariantów i że takie wydarzenia powinny się łączyć z zgłoszeniem dodatkowych oględzin po 3 lipca 2012 r a przecież takich dodatkowych oględzin po tej dacie nie zgłoszono, co więcej jak już wskazano dodatkowe oględziny w ogóle się nie odbyły. Ponadto w dokumencie potwierdzenie likwidacji szkody jak wskazano wyżej dodatkowe części zamówiono dużo później i nadeszły on już po wskazanym zakończeniu okresu naprawy.

Dlatego sąd nie uznał takiej wersji wydarzeń a tę, że w dniu 3 lipca 2012 r były znane już wszystkie uszkodzenia. Biegły wskazał jaka części praw mogła być wykonana w okresie oczekiwania na części, ile trwało oczekiwanie na nie, jakie czynności były wykonywane później.

Nie ma racji powód, że biegły uwzględnił jedynie technologiczny czas naprawy bowiem uwzględnił także inne czynności takie jak m.in. czas schnięcia powierzchni lakierowanych.

Zatem sąd uznał, że naprawa powinna zakończyć się w dniu 23 lipca 2012 r.

Biorąc powyższe okoliczności pod uwagę, należy stwierdzić, iż uzasadniony czas najmu to okres od 4 lipca 2012 r (data kiedy zawarto umowę najmu) do 23 lipca 2012 r., czyli 20 dni kalendarzowych.

Biorąc pod uwagę, że biegły w opinii ustnej wyjaśnił wszystkie wątpliwości i wyczerpująco odpowiedział na wszystkie pytania sąd na podstawie art. 217 § 2 kpc oddalił wniosek o dopuszczenie dowodu z dalszej pisemnej opinii biegłego (k. 216).

Pozwany nie zgłosił żadnego zarzutu co do stawek najmu zastosowanych przez powoda. Warto przypomnieć stanowisko prezentowane w szeregu innych sprawach, że w sytuacji, kiedy strony zawarły umowę i uzgodniły stawkę czynszu nie ma podstaw, aby wyliczać koszty najmu w oparciu o stawki stosowane przez inne podmioty i kwestionować uzgodnioną stawkę. Analogicznie jak w przypadku naprawy samochodu należy przyznać poszkodowanemu prawo wyboru podmiotu, z którym zawrze umowę najmu pojazdu zastępczego (por. uchwała z dnia 13 czerwca 2003 r. III CZP 2/03 (OSNC z 2004 Nr 4 poz. 51). Dlatego też sąd oddalił jako zbędny wniosek powoda o dopuszczenie dowodu z wydruków dotyczących stawek za najem pojazdu zastępczego (k. 171).

Należy także przyznać rację powodowi, iż poszkodowany nie mógł odliczyć więcej niż 60 % podatku vat od faktury dotyczącej pojazdu zastępczego. Na podstawie art. 3 ust. 6 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy o transporcie drogowym (Dz. U. Nr 247, poz. 1652) w przypadku usługobiorców użytkujących samochody osobowe oraz inne pojazdy samochodowe, o których mowa w ust. 1, na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, kwotę podatku naliczonego stanowi 60 % kwoty podatku naliczonego od czynszu (raty) lub innych płatności wynikających z zawartej umowy, udokumentowanych fakturą.

W tej sytuacji należne odszkodowanie poszkodowanemu a w konsekwencji powodowi to nie tylko kwota netto, ale też 40 % podatku vat.

Zgodnie bowiem z poglądem wyrażonym w uchwale SN z 16.10.1998 r. OSNC 1999/4/69 odszkodowanie za szkodę poniesioną przez podatnika podatku VAT nie obejmuje podatku VAT w zakresie, w jakim poszkodowany podatnik mógł obniżyć podatek należny o kwotę podatku VAT naliczonego przy nabyciu towarów i usług w celu naprawienia szkody. A contrario w tym zakresie w którym nie mógł odliczyć podatku należy ten podatek doliczyć do kwoty odszkodowania.

Pozwany nie podnosił zarzutów przeciwko tym twierdzeniom jednakże wypłacone przez niego odszkodowanie nie uwzględniało podatku vat w żadnej części.

Oprócz wskazanych wyżej decyzji dotyczących postępowania dowodowego sąd oddalił na podstawie art. 217 § 2 kpc (k. 171) wniosek powoda o zobowiązanie pozwanego do złożenia akt szkody. Powód nie wykazał, że w aktach szkody znajduje się jakikolwiek dokument nie przedstawiony przez niego ani pozwanego, który miałby znaczenie dla sprawy. Tak samo sąd oddalił wniosek powoda (k. 172) o zobowiązanie osoby trzeciej do potwierdzenia na piśmie czy na podstawie umowy kredytu z dnia 27 października 2009 r. udzielono (...) sp. z o.o. w W. kredytu na zakupu pojazdu, czy upoważnił spółkę do dochodzenia i odbioru kwot należnych od ubezpieczyciela, udzielenia informacji w jakich okolicznościach zawiadomił ubezpieczyciela o upoważnieniu, złożenia dowodu doręczenia pozwanemu pisma z dnia 2 lipca 2012 r., gdyż udzielenie kredytu nie było sporne, powód przedstawił już pismo dotyczące wyrażenia zgody na wypłatę odszkodowania a ponadto jak wskazano wyżej udzielenie takiej zgody nie było potrzebne. Warto też wskazać, iż do osoby trzeciej można zwrócić się o nadesłanie dokumentu a nie o udzielenie informacji.

Sąd oddalił także wniosek o dopuszczenie dowodu z dokumentów - stanowiska rzecznika ubezpieczonych w sprawie refundacji kosztów najmu, komunikatu w sprawie wytycznych dotyczących zwrotu kosztów najmu, zasad najmu pojazdu zastępczego, decyzji Prezesa Ochrony Praw Konsumentów, orzecznictwa Sądu Najwyższego i sądów powszechnych, gdyż stanowiska te i decyzje nie wiążą sądu wydającego wyrok w niniejszej sprawie i nie mają znaczenia dla sprawy (k. 171).

Ponadto na podstawie art. 217 § 2 kpc sąd oddalił wniosek o dopuszczenie dowodu z zeznań w charakterze świadka I. B. także na okoliczność prawa do posiadania uszkodzonego pojazdu, sposobu korzystania z uszkodzonego pojazdu, braku możliwości rozliczenia podatku VAT (k.171), gdyż okoliczności te zostały już udowodnione złożonymi dokumentami lub były nie sporne albo wynikały z przepisów a świadek ma zeznawać co do faktów a nie co do prawa.

A zatem po przeprowadzeniu postępowania dowodowego i rozważeniu wszystkich zarzutów pozwanego należy stwierdzić, iż uzasadniony koszt najmu, za który odpowiada pozwany to kwota 4914 zł. Kwota ta wynika z pomnożenia stawki wskazanej w fakturze 225 zł netto x 20 dni, powiększonej o kwotę 40 % vat od wyliczonej kwoty netto za 20 dni najmu.

Skoro pozwany zapłacił już powodowi kwotę 3.150 zł tytułem odszkodowania to należało jeszcze na podstawie art. 509 kc w zw. z art. 822 kc w zw. z art. 436 § 2 k.c. w zw. z art. 361 k.c. zasądzić od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1764 zł, a żądanie zasądzenia kwoty 2.211,30 zł oddalić.

O odsetkach sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 kc w zw. z art. 455 k.c. w zw. z art. 817 § 1 k.c. zasądzając je od dnia 9 września 2012 r. gdyż w tej dacie roszczenie było już wymagalne, a oddalając żądanie zasądzenia odsetek od dnia 24 sierpnia 2012 r. do dnia 8 września 2012 r.

Wezwanie do zwrotu kosztów najmu samochodu zastępczego pozwany otrzymał w dniu 9 sierpnia 2012 r. (k. 70v), 30 dniowy termin na spełnienie świadczenia upływał zatem w dniu 8 września 2012 r.

O kosztach sąd orzekł na podstawie art. 100 k.p.c. rozliczając je stosunkowo. Powód wygrał sprawę w 44 % tach, a pozwany w 56 % tach.

Kosztami poniesionymi przez powoda była opłata sądowa od pozwu w kwocie 199 zł oraz wynagrodzenie radcy prawnego w kwocie 600 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa 17 zł, wydatki na poczet opinii biegłego 245,54 zł i 36,85 zł. Łącznie powód poniósł koszty procesu w kwocie 1098,39 zł z czego 44 % to 483 zł. Natomiast na koszty poniesione przez pozwanego złożyło się wynagrodzenie adwokata w kwocie 600 zł, (opłata skarbowa od pełnomocnictwa nie została uiszczona - brak dowodu do czasu wydania wyroku), wydatki na poczet opinii biegłego 246 zł i 37 zł. Łącznie koszty procesu pozwanego wyniosły 883 zł, z czego 56 % to 494 zł.

Dokonując kompensacji tych kwot należało zasądzić od powoda na rzecz pozwanego kwotę 11 zł.

Biorąc powyższe pod uwagę Sąd orzekł jak w sentencji.

Zarządzenie: 1.  Odpis uzasadnienia wraz z odpisem wyroku doręczyć pełnomocnikom stron 2.  Wykonać zwrot z kasy k. 217