Piątek, 29 marca 2024
Dziennik wyroków i ogłoszeń sądowych
Rej Pr. 2512 | Wydanie nr 5877
Piątek, 29 marca 2024
Sygnatura akt: XVII AmE 179/11

Tytuł: Sąd Okręgowy w Warszawie z 2014-01-07
Data orzeczenia: 7 stycznia 2014
Data publikacji: 13 marca 2018
Data uprawomocnienia:
Sąd: Sąd Okręgowy w Warszawie
Wydział: XVII Wydział Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumenta
Przewodniczący:
Sędziowie: Maria Witkowska

Protokolant:
Hasła tematyczne:
Podstawa prawna:

Sygn. akt XVII AmE 179/11

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 30 sierpnia 2011 roku Nr (...) pozwany - Prezes Urzędu Regulacji Energetyki, po przeprowadzeniu postępowania administracyjnego w sprawie zmiany zakresu koncesji na obrót paliwami ciekłymi Nr (...), udzielonej decyzją Prezesa URE z dnia 30 września 2004r. przedsiębiorcy - W. G., prowadzącemu działalność gospodarczą pod nazwą Przedsiębiorstwo Produkcyjno - Handlowe z siedzibą w miejscowości M.

I. stwierdził, że przedsiębiorca ten rażąco naruszył warunek 2.1.1. koncesji na obrót paliwami ciekłymi Nr (...) z dnia 30 września 2004 r., w ten sposób, że:

a)  na terenie kontenerowej stacji paliw w miejscowości M. wprowadzał do obrotu paliwa ciekłe niezgodnie z zapisami § 99 ust. 1 rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 21 listopada 2005r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać bazy i stacje paliw płynnych, rurociągi i ich usytuowanie (Dz. U. z 2005r. Nr 243, poz. 2063), które dopuszcza użytkowanie stacji kontenerowej wyłącznie jako tymczasowych obiektów budowlanych przeznaczonych do zaopatrzenia w produkty naftowe Sił Zbrojnych oraz w celu realizacji inwestycji o znaczeniu krajowym, a także do zaopatrzenia jednostek pływających żeglugi morskiej i śródlądowej, kolejnictwa oraz statków powietrznych lotnictwa cywilnego.

II. z uwagi na powyżej wskazane rażące naruszenie, zmienił zakres koncesji na obrót paliwami ciekłymi Nr (...), udzielonej W. G. przez Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki w dniu 30 września 2004 r., poprzez nadanie punktowi I tej koncesji, „PRZEDMIOT I ZAKRES DZIAŁALNOŚCI”, następującego brzmienia: „Przedmiot działalności objętej niniejszą koncesją stanowi działalność gospodarcza w zakresie obrotu paliwami ciekłymi, bez wykorzystania użytkowanej przez Koncesjonariusza kontenerowej stacji paliw znajdującej się w miejscowości M..”

Prezes URE wskazał, iż w koncesji udzielonej Przedsiębiorcy dokonano zapisu ogólnego, który stanowi, iż „przedmiot i zakres działalności objętej tą koncesją stanowi działalność gospodarcza w zakresie obrotu paliwami ciekłymi”. Podniósł, iż powyższy zapis nie stanowi jednak przyznania przedsiębiorcy a priori bezwarunkowych uprawnień do prowadzenia obrotu. Przedsiębiorca może bowiem podjąć działalność gospodarczą w zakresie obrotu różnymi rodzajami paliw ciekłych, przy czym w pkt 2.1.1. koncesji określono zobowiązanie Koncesjonariusza do spełnienia określonych przepisami prawa warunków wykonywania działalności gospodarczej, a w szczególności warunków określonych w ustawie - Prawo energetyczne i w wydanych na jej podstawie przepisach wykonawczych. W oparciu o ww. uogólniony zapis zakresu koncesji, którego źródłem są przepisy ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, Przedsiębiorca zyskiwał możliwość podjęcia działalności w zakresie obrotu paliwami ciekłymi, jednakże pod warunkiem spełnienia i przestrzegania obowiązujących przepisów prawa regulujących dany model działalności gospodarczej - zgodnie z treścią warunków tej koncesji (w szczególności warunku 2.1.1. udzielonej mu koncesji).

Prezes URE w oparciu o dokonaną analizę zgromadzonych dokumentów wskazał, iż stwierdzone nieprawidłowości w działalności Koncesjonariusza dotyczą obrotu paliwami ciekłymi z przekroczeniem wymogów prawa zawartych w § 99 ust. 1 powołanego w Decyzji rozporządzenia na terenie kontenerowej stacji paliw. Ponadto Prezes URE zauważył, iż z przedstawionych przez Przedsiębiorcę w pismach z dnia 07 kwietnia 2011 r. oraz 16 maja 2011 r. wyjaśnień wynika, że Przedsiębiorca prowadząc obrót paliwami ciekłymi od 2006 r. przekraczał przedmiot i zakres udzielonej mu koncesji przez okres 5 lat, wiedząc jednocześnie, iż kontenerowa stacja paliw jest zgodnie z jej definicją obiektem tymczasowym, mogącą być użytkowaną w krótkim okresie czasu i jednocześnie nie zaprzestał naruszania przepisów prawa oraz warunków udzielonej mu koncesji i nadal prowadził obrót paliwami ciekłymi na kontenerowej stacji paliw w M., na zasadach ogólnie dostępnej stacji paliw.

Prezes URE zauważył, iż w takim wypadku - rażącego naruszenia warunku koncesji - określonym w art. 58 ust. 2 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej zastosowanie ma instytucja cofnięcia koncesji lub ograniczenia zakresu działalności gospodarczej, zawarta w art. 41 ust. 3 ustawy Prawo energetyczne.

Wobec uznania, że jest to jedyny obszar działalności przedsiębiorcy, w którym Prezes URE stwierdził naruszenie prawa, Prezes URE wskazał, że uwzględniając interes Przedsiębiorcy zmienił jedynie w odpowiedniej części zakres koncesji, nie zostały za to podjęte działania zmierzające do cofnięcia koncesji na pozostałą część działalności polegającej na obrocie paliwami ciekłymi, prowadzoną zgodnie z przepisami prawa i warunkami udzielonej koncesji.

Powód - W. G. prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą Przedsiębiorstwo Produkcyjno – Handlowe z siedzibą w M. wniósł od niniejszej Decyzji odwołanie, domagając się jej uchylenia w całości i stawiając jej następujące zarzuty:

1)  brak wskazania pełnej podstawy prawnej wydania Decyzji opartej na przepisach ustaw: Prawo energetyczne, o swobodzie działalności gospodarczej, Kodeks postępowania administracyjnego;

2)  rozbieżność pomiędzy podstawą prawną rozstrzygnięcia zawartego w pkt Ia, a podstawą prawną tego rozstrzygnięcia zawartą w uzasadnieniu Decyzji;

3)  rozbieżność pomiędzy podstawą prawną w zakresie powołania się na ustawę o swobodzie działalności gospodarczej wskazaną jako podstawa rozstrzygnięcia a podstawą prawną nawiązującą do tejże ustawy zawartą w uzasadnieniu Decyzji;

4)  przedwczesne zastosowanie w tej sprawie przepisów rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 21 listopada 2005r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać bazy i stacje paliw płynnych, rurociągi i ich usytuowanie.

Rozpoznając odwołanie Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów ustalił następujący stan faktyczny:

Decyzją z dnia 30 września 2004 r. Nr (...) Prezes Urzędu Regulacji Energetyki udzielił Przedsiębiorcy - W. G. prowadzącemu działalność gospodarczą pod nazwą Przedsiębiorstwo Produkcyjno - Handlowe z siedzibą w miejscowości M., ul. (...) koncesji na obrót paliwami ciekłymi (k. 1-6 akt adm.).

Starosta M. Decyzją Nr (...) z dnia 07 października 2005r. zatwierdził projekt budowlany i udzielił pozwolenia Przedsiębiorcy na rozbudowę stacji tankowania pojazdów gazem o kontenerowe stanowisko tankowania pojazdów olejem napędowym (k. 25-26 akt adm.).

Nadzór Budowlany w M. Decyzją nr (...) z dnia 26 stycznia 2006r. udzielił Przedsiębiorcy pozwolenia na użytkowanie kontenerowego stanowiska tankowania pojazdów olejem napędowym wybudowanego na działce położonej w M. przy ul. (...) (k. 27 akt adm.).

W. G. w ramach działalności gospodarczej pod nazwą Przedsiębiorstwo Produkcyjno - Handlowe prowadzi od 2006r. na stacji paliw w miejscowości M., ul. (...) obrót olejem napędowym przy wykorzystaniu kontenerowego zbiornika nadziemnego (k. 13, 23 akt adm.).

Pismem z dnia 29 marca 2011 r. Prezes URE wezwał Koncesjonariusza do przedstawienia szczegółowego opisu sposobu prowadzenia działalności z wyszczególnieniem: rodzajów paliw będących przedmiotem obrotu, miejsc prowadzenia działalności oraz wykorzystywanej infrastruktury technicznej (k. 9 akt adm.).

Przedsiębiorca udzielił odpowiedzi na powyższe wezwanie Prezesa URE pismem z dnia 07 kwietnia 2011 r., podając, że zajmuje się m.in. sprzedażą detaliczną oleju napędowego w M. ul. (...) i posiada tam zbiornik naziemny o poj. 5000 l na olej napędowy (k. 13 akt adm.).

Pismem z dnia 28 kwietnia 2011r. Prezes URE zwrócił się do Koncesjonariusza o przedstawienie kopii faktur zakupu i sprzedaży oleju napędowego ze zbiornika naziemnego w miesiącach luty i marzec 2011 r., informacji, od kiedy Przedsiębiorca prowadzi obrót olejem napędowym przy wykorzystaniu ww. zbiornika oraz pozwolenia na rozbudowę użytkowanej stacji gazu płynnego o stację paliw posiadającą zbiornik naziemny oraz dokumentów technicznych dot. użytkowanego naziemnego zbiornika na olej napędowy (k. 19 akt adm.).

Koncesjonariusz pismem z dnia 16 maja 2011 r. udzielił odpowiedzi na powyższe wezwanie nadsyłając wymagane dokumenty, z których wynika, iż prowadzi obrót olejem napędowym na kontenerowej stacji paliw w miejscowości M. przy ul. (...) (w tym faktury zakupu oraz sprzedaży oleju napędowego) (k. 23-46 akt adm.).

W związku z tym, w piśmie z dnia 17 czerwca 2011 r. będącym zawiadomieniem o wszczęciu z urzędu postępowania administracyjnego w sprawie zmiany zakresu koncesji na obrót paliwami ciekłymi wezwano Przedsiębiorcę do złożenia szczegółowych wyjaśnień w sprawie, złożenia wniosków dowodowych oraz przesłania uwierzytelnionych kopii dokumentów mających związek z ujawnionym naruszeniem warunku 2.1.1. (k. 48-51 akt adm.).

Przedsiębiorca udzielił odpowiedzi na powyższe wezwanie Prezesa URE w piśmie z dnia 07 lipca 2011 r (k. 54-55 akt adm.).

Pismem z dnia 22 lipca 2011r. Przedsiębiorca został zawiadomiony o zakończeniu postępowania dowodowego oraz o możliwości zapoznania z zebranym materiałem dowodowym i złożenia dodatkowych uwag i wyjaśnień (k. 58-59 akt adm.).

Do dnia wydania rozstrzygnięcia w sprawie powód nie przedstawił dowodów na okoliczność zaprzestania wykorzystywania kontenerowej stacji paliw w ramach prowadzonej działalności gospodarczej w zakresie obrotu paliwami płynnymi.

W tym stanie faktycznym Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów zważył, co następuje:

Odwołanie powoda nie zasługuje na uwzględnienie.

Zaskarżona Decyzja zawiera poprawną podstawę prawną rozstrzygnięcia.

Prezes URE powołał art. 41 ust. 3 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997r. Prawo energetyczne (Dz.U. z 2006r. Nr 89, poz. 625 ze zm.) w związku z tym, że zmienił zakres koncesji udzielonej powodowi, co spowodowane było rażącym naruszeniem przez powoda warunku koncesji, stąd podał w Decyzji również art. 58 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 02 lipca 2004r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2010r. Nr 220, poz. 1447 ze zm.).

Zgodnie z art. 41 ust. 3 ustawy Prawo energetyczne Prezes URE cofa koncesję albo zmienia jej zakres w przypadkach określonych w art. 58 ust. 2 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej. Z kolei w myśl przepisu art. 58 ust. 2 pkt 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej organ koncesyjny cofa koncesję albo zmienia jej zakres, w przypadku gdy przedsiębiorca rażąco narusza warunki określone w koncesji lub inne warunki wykonywania koncesjonowanej działalności gospodarczej, określone przepisami prawa.

Prezes URE biorąc pod uwagę zgromadzony materiał dowodowy stwierdził, że Przedsiębiorca rażąco naruszył warunki udzielonej mu koncesji na obrót paliwami ciekłymi, a Sąd przedmiotową ocenę podziela.

Bezspornym jest bowiem, iż Przedsiębiorca prowadził obrót olejem napędowym, czyli paliwem ciekłym na stacji paliw, wykorzystując kontenerowy nadziemny zbiornik na to paliwo. Tymczasem stosownie do § 99 ust. 1 rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 21 listopada 2005r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać bazy i stacje paliw płynnych, rurociągi przesyłowe dalekosiężne służące do transportu ropy naftowej i produktów naftowych i ich usytuowanie (Dz.U. z 2005r. Nr 243, poz. 2063 ze zm.) dopuszcza się użytkowanie stacji kontenerowych wyłącznie jako tymczasowych obiektów budowlanych przeznaczonych do zaopatrzenia w produkty naftowe Sił Zbrojnych oraz w celu realizacji inwestycji o znaczeniu krajowym, a także do zaopatrzenia jednostek pływających żeglugi morskiej i śródlądowej, kolejnictwa oraz statków powietrznych lotnictwa cywilnego. Natomiast z całą pewnością stacji paliw powoda służącej, jak podał sam powód, do sprzedaży detalicznej paliwa nie można zaliczyć do obiektów o takim przeznaczeniu.

Poza tym, jak słusznie zaznaczył pozwany, z § 1 pkt 2 wskazanego rozporządzenia zawierającego definicję stacji paliw płynnych,- zgodnie z którą jest to obiekt budowlany, w skład którego mogą wchodzić: budynek, podziemne zbiorniki magazynowe paliw płynnych, podziemne lub nadziemne zbiorniki gazu płynnego, odmierzacze paliw płynnych i gazu płynnego, instalacje technologiczne, w tym urządzenia do magazynowania i załadunku paliw płynnych oraz gazu płynnego, instalacje wodno-kanalizacyjne i energetyczne, podjazdy i zadaszenia oraz inne urządzenia usługowe i pomieszczenia pomocnicze - wynika, że prawodawca nie przewiduje, aby w skład stacji paliw płynnych wchodziły nadziemne zbiorniki magazynowe paliw płynnych. Powyższe potwierdził pośrednio sam powód, wywodząc w odwołaniu, że miał czas na „doposażenie” stacji paliw płynnych w odpowiednie urządzenia do dnia 31 grudnia 2012r. Mylne jest za to stanowisko powoda odnośnie zastosowania w niniejszym przypadku terminu na „doposażenie” stacji paliw, zapisanego w § 177 w. wym. rozporządzenia. Co prawda w świetle § 177 przedmiotowego rozporządzenia w brzmieniu obowiązującym w dacie wydania zaskarżonej Decyzji stacje paliw płynnych użytkowane albo wybudowane przed dniem wejścia w życie rozporządzenia powinny być wyposażone do dnia 31 grudnia 2012 r., ale w urządzenia, o których mowa w § 97 ust. 1 pkt 2 i 3, tj. urządzenia do pomiaru i monitorowania stanu magazynowanych produktów naftowych oraz urządzenia do sygnalizacji wycieku produktów naftowych do gruntu, wód powierzchniowych i gruntowych. W powołanym § 177 rozporządzenia nie ma więc mowy o zmianie zbiorników z nadziemnych na podziemne, a zatem powód dokonał błędnej interpretacji tego przepisu przyjmując, iż do dnia 31 grudnia 2012 r. miał czas na przebudowę stacji i jej wyposażenie w podziemny zbiornik paliw płynnych. Przepisy przejściowe § 177 rozporządzenia dotyczą więc wyłącznie wyposażenia w dodatkowe urządzenia do pomiaru lub sygnalizacji stacji paliw płynnych w rozumieniu § 1 pkt 2 rozporządzenia, w świetle którego jedynie zbiorniki gazu płynnego mogą być nadziemne. Dlatego też od dnia wejścia w życie omawianego rozporządzenia, tj. 01 stycznia 2006r. Przedsiębiorca powinien prowadzić działalność zgodnie z jego przepisami, mając na uwadze, że dopuszczono użytkowanie stacji kontenerowych wyłącznie jako tymczasowych obiektów budowlanych przeznaczonych do zaopatrzenia w produkty naftowe Sił Zbrojnych oraz w celu realizacji inwestycji o znaczeniu krajowym, a także do zaopatrzenia jednostek pływających żeglugi morskiej i śródlądowej, kolejnictwa oraz statków powietrznych lotnictwa cywilnego. Nie ma zatem znaczenia, iż Przedsiębiorca prowadził już wcześniej działalność na podstawie koncesji z dnia 30 września 2004r. wykorzystując kontenerowy zbiornik na paliwo, skoro od 01 stycznia 2006r. był obowiązany zastosować się do aktualnych regulacji warunkujących prowadzenie przez niego danej działalności koncesjonowanej.

Wobec tego uznać trzeba, że powód działał niezgodnie z obowiązującymi przepisami prawa, w szczególności z przepisem § 99 ust. 1 rozporządzenia w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać bazy i stacje paliw płynnych, rurociągi przesyłowe dalekosiężne służące do transportu ropy naftowej i produktów naftowych i ich usytuowanie od czasu rozpoczęcia obrotu olejem napędowym na kontenerowej stacji paliw w 2006r.

Tym samym powód nie przestrzegając przepisu prawa przez okres aż ponad 5 lat naruszał jednocześnie warunek 2.1.1. udzielonej mu koncesji na obrót paliwami ciekłymi, zgodnie z którym Koncesjonariusz jest zobowiązany do spełnienia określonych przepisami prawa warunków wykonywania działalności gospodarczej, a w szczególności warunków określonych w ustawie – Prawo energetyczne i wydanych na jej podstawie przepisach wykonawczych.

Sąd zważył, iż wobec tego, że warunek ten jest podstawowym warunkiem prowadzenia koncesjonowanej działalności gospodarczej w zakresie obrotu paliwami ciekłymi oraz w związku z długotrwałością jego naruszenia Prezes URE trafnie uznał, iż doszło do rażącego naruszenia warunków koncesji, a co za tym idzie był uprawniony do zastosowania przepisów art. 41 ust. 3 ustawy Prawo energetyczne w zw. z art. 58 ust. 2 pkt 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, które nakładają na Prezesa URE obowiązek cofnięcia lub zmiany koncesji w razie rażącego naruszenia warunku koncesji lub innych warunków wykonywania koncesjonowanej działalności gospodarczej określonych przepisami prawa.

Prezes URE słusznie uznał, iż w przypadku kiedy pozostała koncesjonowana działalność Przedsiębiorcy jest wykonywana zgodnie z prawem, nie ma potrzeby cofnięcia koncesji, a jedynie zachodzi konieczność jej zmiany, tak aby przedmiot działalności objętej koncesją stanowić miała działalność gospodarcza w zakresie obrotu paliwami ciekłymi, bez wykorzystania użytkowanej do tej pory przez Przedsiębiorcę kontenerowej stacji paliw znajdującej się w miejscowości M..

Sąd zważył bowiem, że przepisy Prawa energetycznego nie obligują Prezesa URE do określenia w koncesji wprost szczegółowych obowiązków, jakie koncesjonariusz musi wypełniać przy prowadzeniu koncesjonowanej działalności, ale nie ma przeszkód, aby takie precyzyjne warunki zostały w niej zawarte. W tym miejscu warto więc przytoczyć pogląd zawarty w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 06 października 2011r. sygn. III SK 18/11 wypowiedziany na gruncie art. 56 ust. 1 pkt 12 Prawa energetycznego, iż obowiązkiem wynikającym z koncesji w rozumieniu art. 56 ust. 1 pkt 12 p.e. może być obowiązek zawarty w decyzji o jej udzieleniu, który konkretyzuje wobec indywidualnego koncesjonariusza wykonywanie przez niego działalności koncesjonowanej w sposób bardziej szczegółowy, niż wynika to z obowiązujących w danej dziedzinie uregulowań.

Odnosząc się natomiast do zarzutów powoda dotyczących rozbieżności podstaw prawnych zawartych w rozstrzygnięciu i jego uzasadnieniu Sąd stwierdził, że nie czynią one w niniejszej sprawie Decyzji wadliwą. W sentencji Decyzji, jak i jej uzasadnieniu Prezes URE wielokrotnie wskazuje na naruszenie przez powoda przepisu § 99 ust. 1 rozporządzenia, stąd powołanie w jednym miejscu § 99 ust. 1 i 2 na stronie 3 Decyzji, należy uznać za nie mające wpływu na poprawność niniejszej Decyzji. Natomiast jeśli, chodzi o przytoczony art. 58 ust. 2 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, zamiast art. 58 ust. 2 pkt 1 tej ustawy, należy zaznaczyć, że Prezes URE na stronie 7 Decyzji cytował treść art. 41 ust. 3 ustawy Prawo energetyczne, w którym jest mowa o art. 58 ust. 2 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej.

Biorąc powyższe względy pod uwagę Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów nie znajdując podstaw do jego uwzględnienia, oddalił wniesione przez powoda odwołanie na podstawie art. 479 53 § 1 k.p.c.

O kosztach postępowania orzeczono w oparciu o art. 98 i 99 kpc.

SSO Maria Witkowska

Najczęściej czytane
ogłoszenia

Udostępnij