Sygn. akt XXIV C 1076/13

UZASADNIENIE

Pozwem złożonym w dniu 1 sierpnia 2013 r. powodowie Z. K. i B. K. wnieśli o zasądzenie od Przedsiębiorstwa Państwowego (...) z siedzibą w W. na ich rzecz solidarnie kwoty 76.000,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty tytułem obniżenia wartości nieruchomości powodów położonej w W. przy ul. (...) na skutek oddziaływania hałasu powodowanego przez lotnisko O. im. F. C. oraz znajdowania się nieruchomości powodów w obszarze ograniczanego użytkowania orz częściowo w strefie Z2. Powodowie wnieśli także o zasądzenie od pozwanego na ich rzecz zwrotu kosztów sądowych, w tym opłaty od pełnomocnictwa i kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powodowie wskazali, że są właścicielami działki nr (...) w obrębie (...) znajdującej się w W. przy ul. (...) (poprzednio ul. (...)), dla której Sąd Rejonowy dla Warszawy-Mokotowa w W. prowadzi księgę wieczystą nr (...). Jest to nieruchomość niezabudowana o powierzchni 0,0985 ha. Nieruchomość ta na podstawie uchwały nr (...) Sejmiku Województwa (...) z dnia 20 czerwca 2011 r. w sprawie utworzenia obszaru ograniczonego użytkowania dla (...) im. (...) w W. znalazła się w obrębie obszaru ograniczonego użytkowania, w części w strefie Z1. Strona powodowa wskazała, iż na skutek powyższego faktu poniosła szkodę majątkową w wysokości co najmniej 76.000,00 zł. Powodowie podnieśli, że w związku z wejściem w życie w/w uchwały, na podstawie której nieruchomość będąca ich własnością znalazła się w granicach obszaru ograniczonego użytkowania, doznali ograniczeń w sposobie korzystania z nieruchomości. Przy czym precyzyjne ustalenia stopnia i zakresu obniżenia (ubytku) wartości rynkowej należącej do powodów nieruchomości, powinno zostać dokonane przez biegłego z zakresu (...) podstawę prawną swojego żądania strona powodowa wskazała art. 129 ustawy prawo ochrony środowiska oraz art. 435 k.c. w zw. z art. 322 oraz 327 ustawy prawo ochrony środowiska ( pozew – k. 2-6v.).

Przedsiębiorstwo Państwowe (...) z siedzibą w W. wniosło o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powodów na jego rzecz kosztów postępowania wraz z kosztami zastępstwa procesowego wedle norm przepisanych.

W uzasadnieniu swego stanowiska pozwany wskazał, że nieruchomość powodów została objęta ograniczeniami wynikającymi z rozporządzenie Wojewody (...) nr (...) z dnia 7 sierpnia 2007 r. w sprawie utworzenia obszaru ograniczonego użytkowania dla (...) im. (...) w W., w związku z czym uchwała nr (...) Sejmiku Województwa (...) z dnia 20 czerwca 2011 r. nie wprowadziła w stosunku do nieruchomości powodów nowych ograniczeń, bowiem już w okresie obowiązywania w/w rozporządzenia nieruchomość ta znajdowała się wewnątrz obszaru ograniczonego użytkowania. Ponadto pozwany podniósł, że powodom upłynął 2-letni termin zawity na zgłoszenie swojego roszczenia, który w stosunku do powodów powinien być liczony od dnia wejścia w życie wspomnianego rozporządzenia, nie zaś uchwały nr (...). Pozwany podniósł również, że powodowie nie uprawdopodobnili poniesienia szkody związanej z wejściem w życie w/w uchwały. Powód wskazał, że przesłanką wystąpienia z żądaniem odszkodowania z tytułu utraty wartości nieruchomości jest wystąpienie istotnego ograniczenia lub zmuszenie właścicieli do zmiany dotychczasowego korzystania z nieruchomości. Tymczasem wejście w życie uchwały nie stworzyło wobec powodów żadnych nowych ograniczeń w korzystaniu z nieruchomości, w stosunku do ograniczeń jakie istniały w czasie obowiązywania rozporządzenia nr (...). Powodowie tym samym nie ponieśli żadnej szkody, która powinna być rekompensowana w drodze odszkodowania za utratę wartości tej nieruchomości. Pozwany podkreślił ponadto, że miejscu położenia nieruchomości powodów nie ma przekroczeń dopuszczalnych norm hałasu lotniczego na poziomie wskazanym przez powodów, czyli w porze nocy 55-60 dB, gdyż wówczas zgodnie z postanowieniami uchwały nieruchomość zostałaby zaliczona do strefy Z1. Nawet przyjmując, że nieruchomość w całości znajdowałaby się w strefie Z2, nie można a priori przyjąć, że na nieruchomości występuje nawet największy dopuszczalny dla strefy (...) z 2011 roku dopuszczalny poziom hałasu, tj. 55 dB w porze nocy, najprawdopodobniej poziom hałasu nie przekraca (...) dB, czyli dopuszczalnego poziomu hałasu dla zabudowy mieszkaniowej. Powodowie nie udowodnili, że na należącej do nich nieruchomości dochodzi do przekroczeń dopuszczalnych norm hałasu. Odnosząc się do wskazanej przez powodów podstawy dochodzonych przez nich roszczeń, tj. art. 435 k.c., pozwany wskazał, że nie jest on przedsiębiorstwem wprawianym w całości w ruch za pomocą sił przyrody, albowiem działalność pozwanego jako zarządzającego (...) im. (...) w W. nie ogranicza się jedynie do wprawiana w ruch przewoźników lotniczych wykorzystujących w swej działalności samoloty towarowe i pasażerskie. Zarządzający lotniskiem prowadzi na jego terenie także szeroką działalność w zakresie usług pozalotniczych, nie związaną z obsługą przewoźników lotniczych ( odpowiedź na pozew – k. 80-92).

W piśmie procesowym z dnia 31 grudnia 2013 roku powodowie wskazali, że wbrew twierdzeniom pozwanego 2 –letni okres przedawnienia liczony jest od dnia wejścia w życie rozporządzenia lub aktu prawa miejscowego ustanawiającego obszar ograniczonego użytkowania, w obrębie którego znajduje się nieruchomość. Uchwała nr (...) Sejmiku Województwa (...) z dnia 20 czerwca 2011 roku weszła w życie w dniu 4 sierpnia 2011 roku. Uchwała ta nie jest przy tym zmianą rozporządzenia, a samoistnym aktem prawnym. Wejście w życie przedmiotowej uchwały diametralnie zmieniło sytuacje prawną należącej do powodów nieruchomości, albowiem rozporządzenie nr (...) zaliczyło nieruchomość w całości do strefy M, tymczasem uchwała nr (...) określiła, że nieruchomość powodów znajduje się w całości w (...) i częściowo w strefie Z2. W ocenie powodów nieruchomość powinna zostać jednak umieszczona w strefie Z1. Pozwani wskazali także, że wartości norm hałasu na nieruchomości są sprzeczne z ,,Polską Normą Akustyczną:(...) (...) (...) Akustyka budowlana. Ochrona przed hałasem pomieszczeń w budynkach. Dopuszczalne wartości poziomu dźwięku w pomieszczeniach”. Hałas jaki jest na nieruchomości powodów i wewnątrz budynku nie niej posadowionym zgodnie ze wskaźnikami map akustycznych przekracza wartości określone w Polskiej Normie o 20-25 dB. Wobec powyższego zarzuty pozwanego mające wskazać brak wpływu hałasu lotniczego na wartość nieruchomości powodów należy uznać za bezzasadne ( pismo powodów – k. 163-174).

Pismem z dnia 15 kwietnia 2014 roku pozwany w pełni podtrzymał, zgłoszony w odpowiedzi na pozew zarzut upływu terminu zawitego na wystąpienie z roszczeniami objętymi powództwem. Pozwany wskazał jednocześnie, że powodowie dokonują nieudanej próby podważenia prawidłowości ustanowienia (...), w tym stref Z1 i Z2, co zostało dokonane aktem prawa miejscowego. Zasięg (...) został wyznaczony poprzez założenie kumulacji wszystkich operacji lotniczych danego dnia na jednym progu drogi startowej. Przyjęto maksymalną liczbę 600 operacji dziennie i 40 operacji nocą, co wynika wprost z Przeglądu Ekologicznego. Z kolei sam proces polegający na przełożeniu wyników badań akustycznych na granice (...) został już wykonany i znalazł swoje odzwierciedlenie w treści Uchwały i załącznika do niej, tym samym nie ma ani potrzeby, ani możliwości aby proces ten powtarzać według subiektywnego przeświadczenia o błędnych założeniach. Jednocześnie odnosząc się do rzekomego nieobowiązywania rozporządzenia nr (...) pozwany wskazał, że zmiany w art. 135 ust. 2 ustawy prawo ochrony środowiska (dalej: u.p.o.ś.), w żaden sposób nie wpłynęły na skuteczność obowiązywania rozporządzenia nr (...), które obowiązywało do czasu wejścia w życie Uchwały ( pismo pozwanego – k.220-230).

Pismem z dnia 8 lipca 2014 roku powodowie zmodyfikowali powództwo o dodatkowe żądanie, tj. zasądzenie od pozwanego kosztów rewitalizacji akustycznej budynku posadowionego na należącej do nich nieruchomości. Wnosząc o zasądzenie od pozwanego kwoty 76.000,00 zł, na którą to kwotę złożyła się kwota 56.000,00 zł tytułem utraty wartości nieruchomości stanowiącej własność powodów oraz kwota 20.000,00 zł tytułem kosztów koniecznej rewitalizacji akustycznej budynków powodów położonych w W. przy ul. (...), tj. robót związanych z zapewnieniem ochrony akustycznej budynku posadowionego na nieruchomości powodów, należących do wymagań technicznych budynku znajdującego się w całości w strefie Z2 jak również w całości w strefie Z1. Powodowie wskazali także, że pozwany jest zakładem o co najmniej zwiększonym, a nawet dużym ryzyku, a zatem w stosunku do niego zastosowanie ma regulacja z art. 435 k.c. w związku z art. 324 u.p.o.ś. ( pismo powodów – k. 247-264).

Pozwany pismem z dnia 18 lipca 2014 roku podtrzymał dotychczasowe stanowisko w sprawie, w tym zarzut upływu terminu zawitego, wskazując jednocześnie że funkcją terminu z art. 129 ust. 4 u.p.o.ś. jest czasowe ograniczenie możliwości wystąpienia z roszczeniem odszkodowawczym wynikającym z ustanowienia obszaru ograniczonego użytkowania. Tym samym powodowie forsując pogląd o dopuszczalności oparcia roszczeń odszkodowawczych na art. 435 k.c. zmierzają do obejścia skutków upływu terminu zawitego z art. 129 ust. 4 u.p.o.ś. Jednocześnie pozwany wskazał, że powodom roszczenie dotyczące kosztów rewitalizacji akustycznej budynku, o ile w ogóle kiedykolwiek przysługiwało, to w związku z wejściem w życie uchwały, wygasło najpóźniej z dniem 3 sierpnia 2013 roku. Zatem w momencie modyfikacji powództwa, dokonanej dopiero w dniu 8 lipca 2014 roku powodom nie przysługuje już żadne roszczenie odszkodowawcze dotyczące rewitalizacji akustycznej budynku ( pismo pozwanego – k. 299-314).

Powodowie pismem z dnia 23 października 2014 roku wskazali że dokonana przez nich modyfikacja powództwa jest najbardziej zgodna z prawem, a dwa zgłoszone w pozwie roszczenia, tj. utrata wartości i rewitalizacji akustycznej mogą być objęte jednym pozwem. Strona powodowa podtrzymała swoje stanowisko, że w przedmiotowej sprawie nie doszło do upływu terminu zawitego, albowiem Uchwała weszła w życie w dniu 4 sierpnia 2011 roku, a powództwo zostało złożone z datą 1 sierpnia 2013 roku, więc nie można twierdzić, że upłynął dwuletni termin na wystąpienie z roszczeniami. Wejście w życie przedmiotowej uchwały diametralnie zmieniło sytuację prawną należącej do powodów nieruchomości. Strefy Z1 i Z2 są novum w stosunku do przepisów rozporządzenia nr (...), w którym nie ma żadnych wydzielonych granic (poza formalnymi) pomiędzy strefą M a obszarem ograniczonego użytkowania. Co z tym idzie umieszczenie danej nieruchomości w strefie M czy też w (...) nie było zależne od hałasu lotniczego. Brak jest przy tym map izofonowych wyznaczających granicę przekroczenia hałasu (w przeciwieństwie do zapisów uchwały, w której wskazane są dokładne izofony dla strefy Z1 i Z2). Sytuacja nieruchomości powodów jest więc nową i inną oraz jednocześnie gorszą (bardziej ograniczającą) w stosunku do tej, która obowiązywała w związku z rozporządzeniem nr (...) ( pismo powodów – k. 321-328 v.).

Pismem z dnia 18 listopada 2014 roku stanowiącym załącznik do protokołu z rozprawy z dnia 4 listopada 2014 roku powodowie wskazali, że zostali wprowadzeni przez pozwanego w błąd, albowiem twierdził on że rozporządzenie nr (...) nie obowiązuje. Powodowie zgłosili roszczenie jeszcze przed upływem terminu przewidzianego w przywołanym rozporządzeniu. W dniu 20 października 2003 roku powodowie złożyli wezwanie, a ich stanowisko było aktualne również w czasie obowiązywania rozporządzenia nr (...). W zależności zatem od okoliczności pozwany, w ocenie powodów interpretuje przepisy na swoją korzyść i działa sprzecznie z zasadami współżycia społecznego. Powodowi podkreśli ponadto, że wniesione przez nich powództwo oparte jest nie tylko na przepisach u.p.o.ś. ale i przepisach k.c. Niniejsze powództwo jest przykładem klasycznego roszczenia o odszkodowanie. W sytuacji wystąpienia kumulacji szkód można rozważyć domaganie się ich naprawienia jednocześnie na innych podstawach prawnych, takich jak np. art. 435 k.c. ( pismo powodów - k. 376-378).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Z. K. i B. K. są właścicielami nieruchomości, położonej w W. przy ul. (...) (dawnej Farbiarska), stanowiącej działkę nr (...), obręb ewidencyjny (...), dla której Sąd Rejonowy dla (...) w W., XIII Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą nr (...) ( odpis zwykły księgi wieczystej – k. 15-16 v.).

Decyzją z dnia 13 marca 2000 roku Burmistrz Gminy W.-U. zatwierdził projekt budowlany budynku mieszkalnego jednorodzinnego wolno stojącego z garażem wbudowanym stanowiącym integralną część decyzji oraz zezwolił Z. K. i B. K. na rozpoczęcie prac budowlanych ( odpis decyzji nr (...) – k. 17-17v., odpis wypisu i wyrysu z rejestru gruntów – k. 18-19, 29-30, odpis projektu budynku mieszkalnego – k. 38-69).

Pismem z dnia 20 października 2003 roku powodowie wnieśli o przyznanie im przez pozwanego odszkodowania z tytułu zmniejszenia wartości nieruchomości oraz wykonania zabezpieczeń przed hałasem dla nieruchomości o powierzchni (...) m ( 2) wraz z budynkiem mieszkalnym o powierzchni użytkowej (...) m ( 2 )(działka (...)) usytuowanej przy ul. (...) w W. ( odpis wniosku – k. 265-266 v.)

Pozwany pismem z dnia 26 października 2004 roku odmówił pozwanym przyznania odszkodowania ( odpis pisma – k. 267-267 v.).

Rozporządzeniem Ministra Środowiska z dnia 14 czerwca 2007 roku został określony dopuszczalny poziomów hałasu w środowisku. Z tabeli 2, stanowiącej integralną część rozporządzenia wynika, że dopuszczalny poziom hałasu w środowisku powodowanego przez starty, lądowania i przeloty statków powietrznych dla terenów zabudowy mieszkaniowej jedno – i wielorodzinnej oraz zabudowy zagrodowej i zamieszkania zbiorowego wynosi 60 dB ( Dziennik Ustaw z 2007 roku, nr 120, poz.826 – k. 154-156).

Rozporządzeniem Wojewody (...) nr (...) z dnia 7 sierpnia 2007 rokuw sprawie utworzenia obszaru ograniczonego użytkowania dla (...) im. (...) w W., które weszło w życie w dniu 25 sierpnia 2007 roku, utworzono obszar ograniczonego użytkowania dla (...) im. (...) w W.. Rozporządzenie to zostało wydane w oparciu o art. 135 ust. 2 ustawy z 27 kwietnia 2001 r. prawo ochrony środowiska (Dz. U. z 2006 r., nr 129, poz. 902 ze zm.). W § 1 ust. 2 rozporządzenia zapisano, że w obszarze ograniczonego użytkowania wyróżnia się strefę ograniczeń zabudowy mieszkaniowej, zwanej dalej „strefą M”. Na mocy powyższego rozporządzenia nieruchomość powodów znalazła się w całości wewnątrz strefy M.

Zgodnie z § 4 ust. 1 powołanego rozporządzenia w obszarze ograniczonego użytkowania zabroniono:

1)  przeznaczania nowych terenów pod szpitale, domy opieki oraz zabudowę związaną ze stałym lub wielogodzinnym pobytem dzieci i młodzieży, a w strefie M także pod zabudowę mieszkaniową;

2)  zmiany sposobu użytkowania budynków w całości lub w części na szpitale i domy opieki oraz na stały lub wielogodzinny pobyt dzieci i młodzieży, a w strefie M - także na cele mieszkaniowe – z zastrzeżeniem ust. 2.;

3)  budowy nowych szpitali, domów opieki, zabudowy związanej ze stałym lub wielogodzinnym pobytem dzieci i młodzieży, a w strefie M także budynków mieszkalnych, z zastrzeżeniem ust.2.

Stosownie zaś do § 5 rozporządzenia wprowadzono następujące wymagania techniczne dotyczące budynków:

1)  w nowoprojektowanych budynkach należy zapewnić izolacyjność ścian zewnętrznych, okien i drzwi w ścianach zewnętrznych, dachów i stropodachów - zgodnie z Polskimi Normami dotyczącymi izolacyjności akustycznej przegród w budynkach oraz izolacyjności akustycznej elementów budowlanych;

2)  w istniejących budynkach należy zastosować zabezpieczenia zapewniające właściwy klimat akustyczny w pomieszczeniach poprzez zwiększenie izolacyjności ścian zewnętrznych, okien i drzwi w ścianach zewnętrznych, dachów i stropodachów - zgodnie z Polskimi Normami dotyczącymi ochrony przed hałasem pomieszczeń w budynkach

( Dziennik Urzędowy Województwa (...) z 2007 r., nr 156, poz. 4276 z fragmentem załącznika nr 6 – k. 101-103).

Uchwałą nr (...) Sejmiku Województwa (...) z 20 czerwca 2011 roku, która weszła w życie 4 sierpnia 2011 r., utworzono obszar ograniczonego użytkowania dla (...) im. (...) w W.. Na mocy tej uchwały stanowiąca przedmiot sprawy nieruchomość powodów znalazła się w całości w obszarze ograniczonego użytkowania oraz częściowo w strefie Z2.

Zgodnie z § 5 tej uchwały w obszarze ograniczonego użytkowania wprowadzono ograniczenia w zakresie przeznaczenia terenu i sposobu korzystania z terenu jedynie w strefach Z1 oraz Z2. W strefie Z2:

a)  zakazano przeznaczania terenów pod szpitale i domy opieki społecznej oraz pod zabudowę związaną ze stałym lub czasowym pobytem dzieci i młodzieży;

b)  zakazano lokalizowania budynków o funkcji szpitali, domów opieki społecznej oraz o funkcjach związanych ze stałym lub czasowym pobytem dzieci i młodzieży;

c)  zakazano zmiany funkcji budynków istniejących na budynki o funkcjach związanych ze stałym lub czasowym pobytem dzieci i młodzieży, szpitali i domów opieki społecznej.

Poza tymi strefami zaś nie wprowadzono żadnych ograniczeń w zakresie przeznaczenia terenu i sposobu korzystania z terenu.

Zgodnie z § 6 uchwały wprowadzono wymagania techniczne dotyczące budynków objętych obszarem ograniczonego użytkowania polegające na tym, że:

1)  w nowoprojektowanych budynkach należy zapewnić odpowiednią izolacyjność ścian zewnętrznych, okien i drzwi w ścianach zewnętrznych, dachów i stropodachów – zgodnie z ustawą z 7 lipca 1994 r. prawo budowlane (Dz.U. z 2010 r., Nr 243, poz. 1623 oraz z 2011 r. Nr 32, poz. 159 i Nr 45, poz. 235) i przepisami wykonawczymi do tej ustawy;

2)  w istniejących budynkach należy zastosować zabezpieczenia zapewniające właściwy klimat akustyczny w pomieszczeniach zgodnie z ustawą z 7 lipca 1994 r. prawo budowlane (Dz.U. z 2010 r., Nr 243, poz. 1623 oraz z 2011 r. Nr 32, poz. 159 i Nr 45, poz. 235) i przepisami wykonawczymi do tej ustawy

( Dziennik Urzędowy Województwa (...) z 2011 r., nr 128, poz. 4086 – k. 151-153, odpis załącznika nr 6 do uchwały Nr (...) z dnia 20 czerwca 2011 roku – k. 13-14).

Pismem z dnia 17 lipca 2013 roku powodowie wezwali pozwanego do zapłaty odszkodowania z tytułu hałasu lotniczego w wysokości 900.000,00 zł, na którą to kwotę składa się kwota 750.000,00 zł tytułem obniżenia wartości rynkowej nieruchomości powodów położonej w W. przy ul. (...) na skutek oddziaływania hałasu powodowanego przez lotnisko O. im. F. C. oraz kwota 150.000,00 zł tytułem kosztów koniecznej rewitalizacji akustycznej należącej do powodów nieruchomości, tj. osadzonego na niej budynku mieszkalnego ( odpis przesądowego wezwania do zapłaty – k. 31).

Strona pozwana odmówiła wypłaty odszkodowania ( okoliczność bezsporna).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

W rozpoznawanej sprawie istota sporu między stronami sprowadzała się do kwestii, czy upłynął 2-letni termin określony w art. 129 ust. 4 u.p.o.ś. na dochodzenie odszkodowania za szkodę poniesioną w związku z ograniczeniem sposobu korzystania z przedmiotowej nieruchomości od dnia wejścia w życie regulacji wprowadzającej to ograniczenie.

Rozstrzygnięcie w powyższym zakresie, jako że bezspornym był fakt usytuowania nieruchomości powodów w obszarze ograniczonego użytkowania, warunkowało zasadność zgłoszonego w sprawie powództwa co do zasady, w związku z czym kwestie te zostały rozważone przez Sąd w pierwszej kolejności.

Zgodnie z art. 129 ust. 1 u.p.o.ś., jeżeli w związku z ograniczeniem sposobu korzystania z nieruchomości korzystanie z niej lub z jej części w dotychczasowy sposób lub zgodny z dotychczasowym przeznaczeniem stało się niemożliwe lub istotnie ograniczone, właściciel nieruchomości może żądać wykupienia nieruchomości lub jej części. Ust. 2 tego artykułu stanowi, że w związku z ograniczeniem sposobu korzystania z nieruchomości jej właściciel może żądać odszkodowania za poniesioną szkodę; szkoda obejmuje również zmniejszenie wartości nieruchomości. Z powyższymi roszczeniami, stosownie do treści art. 129 ust. 4 można wystąpić w okresie 2 lat od dnia wejścia w życie rozporządzenia lub aktu prawa miejscowego powodującego ograniczenie sposobu korzystania z nieruchomości.

W orzecznictwie Sądu Najwyższego ukształtował się przy tym pogląd, zgodnie z którym ograniczeniem sposobu korzystania z nieruchomości według art. 129 ust. 2 u.p.o.ś. jest samo ustanowienie obszaru ograniczonego użytkowania. W związku z ustanowieniem takiego obszaru pozostaje nie tylko obniżenie wartości nieruchomości, będące następstwem ograniczeń przewidzianych bezpośrednio w treści aktu ustanawiającego ten obszar (zwłaszcza dotyczących ograniczeń zabudowy), lecz także obniżenie wartości nieruchomości wynikające z tego, że wskutek wejścia w życie tego aktu dochodzi do zawężenia granic własności (art. 140 w związku z art. 144 k.c.) i tym samym ścieśnienia wyłącznego władztwa właściciela względem nieruchomości położonej na obszarze ograniczonego użytkowania, który będzie musiał znosić dopuszczalne na tym obszarze immisje, w tym - hałas. Taka interpretacja jest przejawem dążenia do kompleksowego uregulowania skutków ustanowienia obszaru ograniczonego użytkowania, prowadzących do obniżenia wartości nieruchomości. Konsekwencją powyższego jest, m.in., poddanie roszczeń właścicieli szczególnym ograniczeniom czasowym przewidzianym w art. 129 ust. 4 tej ustawy (wyrok Sądu Najwyższego z 6 maja 2010 r., sygn. akt II CSK 602/09, LEX nr 585768; postanowienie Sądu Najwyższego z 9 kwietnia 2010 r., sygn. akt III CZP 17/10, LEX nr 584036; postanowienie Sądu Najwyższego z 24 lutego 2010 r., sygn. akt III CZP 128/09, LEX nr 578138, wyrok Sądu Najwyższego z 25 maja 2012 r., sygn. akt I CSK 509/11, LEX nr 1215402).

Z art. 135 ust. 1 u.p.o.ś. wynika, że stworzenie obszaru ograniczonego użytkowania może mieć miejsce, jeżeli z przeglądu ekologicznego albo z oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko, albo z analizy porealizacyjnej wynika, że mimo zastosowania dostępnych rozwiązań technicznych, technologicznych i organizacyjnych, nie mogą być dotrzymane standardy jakości środowiska poza terenem zakładu. Obszar ograniczonego użytkowania dla przedsięwzięcia mogącego zawsze znacząco oddziaływać na środowisko lub dla zakładów lub innych obiektów, gdzie jest eksploatowana instalacja, która jest kwalifikowana jako takie przedsięwzięcie określa się na zasadach wskazanych w art. 135 ust. 2 u.p.o.ś. Przepis ten zawiera delegację do określenia obszaru ograniczonego użytkowania, jak również określa rodzaj aktu prawnego, w drodze którego następuje jego utworzenie. Zgodnie z tym przepisem (w brzmieniu obowiązującym od dnia 15 listopada 2008 r.) obszar ograniczonego użytkowania dla takiego przedsięwzięcia tworzy sejmik województwa w drodze uchwały.

Nie ulega wątpliwości, że rozporządzeniem Wojewody (...) nr (...) z 7 sierpnia 2007 r. utworzono obszar ograniczonego użytkowania dla (...) im. (...) w W., w którego granicach znalazła się nieruchomość powodów. Na skutek zmian w funkcjonowaniu lotniska i w konsekwencji konieczności rozszerzenia terenu objętego obszarem ograniczonego użytkowania Sejmik Województwa (...) 20 czerwca 2011 r. podjął uchwałę nr (...) w sprawie utworzenia obszaru ograniczonego użytkowania dla (...) im. (...) w W..

W dacie utworzenia obszaru ograniczonego użytkowania dla (...) im. (...) w W., tj. 25 sierpnia 2007 r. (data wejścia w życie rozporządzenia Wojewody (...) nr (...) z 7 sierpnia 2007 r.), art. 135 ust. 2 u.p.o.ś wskazywał, że obszar ograniczonego użytkowania dla przedsięwzięcia mogącego znacząco oddziaływać na środowisko, o którym mowa w art. 51 ust. 1 pkt 1 tej ustawy, lub dla zakładów, lub innych obiektów, gdzie jest eksploatowana instalacja, która jest kwalifikowana, jako takie przedsięwzięcie, tworzy wojewoda, w drodze rozporządzenia. Przepis ten uległ zmianie na podstawie art. 19 pkt. 5 ustawy z 29 lipca 2005 r. o zmianie niektórych ustaw w związku ze zmianami w podziale zadań i kompetencji administracji terenowej (Dz. U. z 2005 r., Nr 175, poz. 1462), która to zmiana zaczęła obowiązywać od 1 stycznia 2008 r. Według nowego brzmienia art. 135 u.p.o.ś. obszar ograniczonego użytkowania dla przedsięwzięcia mogącego znacząco oddziaływać na środowisko, o którym mowa w art. 51 ust. 1 pkt 1, lub dla zakładów, lub innych obiektów, gdzie jest eksploatowana instalacja, która jest kwalifikowana, jako takie przedsięwzięcie, tworzy sejmik województwa, w drodze uchwały. Zmieniono zatem jedynie organ uprawniony do utworzenia obszaru ograniczonego użytkowania, w miejsce wojewody wszedł sejmik województwa oraz wskazano, że następuje to w formie uchwały, a nie jak dotychczas w formie rozporządzenia.

Jak słusznie wskazał Sąd Apelacyjny w Warszawie w uzasadnieniu wyroku z dnia 8 lipca 2011 r. (sygn. akt VI ACa 140/11, LEX nr 929402), zmiana z 1 stycznia 2008 r. organu upoważnionego do wydania aktu wykonawczego z wojewody na sejmik województwa, w myśl § 32 ust. 3 rozporządzenia Rady Ministrów z 20 czerwca 2002 r. w sprawie „Zasad techniki prawodawczej” (Dz. U. z 2002 r., Nr 100, poz. 908) nie wpłynęła na moc obowiązującą rozporządzenia Wojewody (...) z dnia 7 sierpnia 2007 r., albowiem w przypadku zmiany treści przepisu upoważniającego polegającej na zmianie organu upoważniony do wydania aktu wykonawczego, przyjmuje się, że taki akt zachowuje moc obowiązującą.

W zakresie uregulowania z § 32 ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów z 20 czerwca 2002 r. dotyczącego zmiany formy aktu (uchwała w miejsce rozporządzenia), należy przyjąć, że rozporządzenie Wojewody (...) nr (...) z 7 sierpnia 2007 r. nie utraciło mocy obowiązującej na podstawie tej reguły walidacyjnej, albowiem ustawa z 29 lipca 2005 r. o zmianie niektórych ustaw w związku ze zmianami w podziale zadań i kompetencji administracji terenowej (Dz.U. z 2005 r., Nr 175, poz. 1462), która 1 stycznia 2008 r. zmieniała organ tworzący obszar ograniczonego użytkowania i formę aktu, równocześnie w art. 47 ust. 2 wskazała, że akty prawa miejscowego wydane na podstawie przepisów zmienianych tą ustawą zachowują moc do czasu wydania nowych aktów prawa miejscowego przez organy przejmujące zadania i kompetencje.

Przepis ust. 2 art. 135 u.p.o.ś. został z dniem 15 listopada 2008 r. – artykułem 144 ustawy z 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (Dz. U. z 2008 r., Nr 199, poz. 1227) - zmieniony w ten sposób, że zapis o tworzeniu obszaru ograniczonego użytkowania „dla przedsięwzięcia mogącego znacząco oddziaływać na środowisko, o którym mowa w art. 51 ust. 1 pkt. 1, lub dla zakładów, lub innych obiektów, gdzie jest eksploatowana instalacja, która jest kwalifikowana jako takie przedsięwzięcie”, zastąpiono zapisem o tworzeniu obszaru ograniczonego użytkowania „dla przedsięwzięcia mogącego zawsze znacząco oddziaływać na środowisko w rozumieniu ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko, lub dla zakładów, lub innych obiektów, gdzie jest eksploatowana instalacja, która jest kwalifikowana jako takie przedsięwzięcie”.

W dacie wydania rozporządzenia Wojewody (...) nr (...) z 7 sierpnia 2007 r. art. 135 ust. 2 u.p.o.ś. odwoływał się zatem do art. 51 ust. 1 pkt. 1 tej ustawy, zgodnie z którym sporządzenia raportu o oddziaływaniu przedsięwzięcia na środowisko wymagały między innymi planowane przedsięwzięcia mogące znacząco oddziaływać na środowisko. Jak stanowił art. 51 ust. 8 u.p.o.ś. (również obowiązujący do 15 listopada 2008 r.) Rada Ministrów, uwzględniając możliwe oddziaływanie na środowisko przedsięwzięć, o których mowa w ust. 1 pkt. 1 i 2 w drodze rozporządzenia miała obowiązek określenia rodzajów przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko, wymagających sporządzenia raportu o oddziaływaniu na środowisko, a także szczegółowych uwarunkowań związanych z kwalifikowaniem przedsięwzięcia do sporządzenia raportu.

Aktem wykonawczym wydanym na podstawie art. 51 ust. 8 u.p.o.ś. było z kolei rozporządzenie Rady Ministrów z 9 listopada 2004 r. w sprawie określenia rodzajów przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko oraz szczegółowych uwarunkowań związanych z kwalifikowaniem przedsięwzięcia do sporządzenia raportu o oddziaływaniu na środowisko (Dz. U. z 2004 r., Nr 257, poz. 2573 ze zm.). Zgodnie z § 2 ust. 1 pkt. 28 rozporządzenia sporządzenie raportu o oddziaływaniu przedsięwzięcia na środowisko wymagane było w odniesieniu do lotnisk o podstawowej długości pasa startowego nie mniejszej niż 2.000 m. Według zaś § 3 ust. 1 pkt. 55 rozporządzenia sporządzenia raportu o oddziaływaniu przedsięwzięcia na środowisko mogły wymagać lotniska, niewymienione w § 2 ust. 1 pkt. 28, lub lądowiska helikopterów.

Ustawa z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko we wspomnianym art. 144 pkt. 9 uchyliła dział V i VI tytułu I u.p.o.ś., w dziale VI zaś umiejscowiony był m. in. art. 51 u.p.o.ś. Jednocześnie w art. 173 ust. 1 ustawy z 3 października 2008 r. wskazano, że dotychczasowe przepisy wykonawcze, wydane między innymi na podstawie art. 51 ust. 8 u.p.o.ś., zachowują moc do czasu wejścia w życie przepisów wykonawczych wydanych m. in. na podstawie art. 60 ustawy z 3 października 2008 r., jednak nie dłużej niż przez 24 miesiące od dnia wejścia w życie tej ustawy, to jest do 15 listopada 2010 r. Zgodnie zaś z art. 173 ust. 2 ustawy z 3 października 2008 r. do czasu wydania przepisów, o których mowa w art. 60 tej ustawy: 1) za przedsięwzięcia mogące zawsze znacząco oddziaływać na środowisko, określone w art. 59 ust. 1 pkt. 1 tej ustawy, uważa się określone w dotychczasowych przepisach przedsięwzięcia mogące znacząco oddziaływać na środowisko, wymagające sporządzenia raportu o oddziaływaniu na środowisko; 2) za przedsięwzięcia mogące potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko, określone w art. 59 ust. 1 pkt. 2 niniejszej ustawy, uważa się określone w dotychczasowych przepisach przedsięwzięcia mogące znacząco oddziaływać na środowisko, dla których obowiązek sporządzenia raportu o oddziaływaniu na środowisko może być stwierdzony.

Powyższe oznaczało, że uchylając art. 51 ust. 1 pkt. 1 i art. 51 ust. 8 u.p.o.ś. uznano, iż przepisy wykonawcze wydane na podstawie tej ustawy (rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2004 r. w sprawie określenia rodzajów przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko oraz szczegółowych uwarunkowań związanych z kwalifikowaniem przedsięwzięcia do sporządzenia raportu o oddziaływaniu na środowisko) zachowują moc przez 24 miesiące, to jest do 15 listopada 2010 r., a w art. 173 ust. 2 u.p.o.ś. doprecyzowano, że do czasu wydania przepisów wykonawczych określonych w art. 60 ustawy z 3 października 2008 r. za przedsięwzięcia mogące zawsze znacząco oddziaływać na środowisko, określone w art. 59 ust. 1 pkt. 1 tej ustawy, uważa się określone w dotychczasowych przepisach (rozporządzenie Rady Ministrów z 9 listopada 2004 r.) przedsięwzięcia mogące znacząco oddziaływać na środowisko, wymagające sporządzenia raportu o oddziaływaniu na środowisko.

Ostatecznie należało więc uznać, że zmiana art. 135 ust. 2 u.p.o.ś. w powyższym zakresie miała jedynie charakter porządkujący i określała jedynie, kiedy przepisy wykonawcze mówiące o tym, jakie przedsięwzięcia mogą zawsze znacząco oddziaływać na środowisko, tracą moc. Co więcej przepisem wykonawczym, wydanym na podstawie art. 60 ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko, było nowe rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2010 r. w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko (Dz. U. z 2010 r., Nr 213, poz. 1397), które weszło w życie 15 listopada 2010 r. Rozporządzenie to określa: 1) rodzaje przedsięwzięć mogących zawsze znacząco oddziaływać na środowisko; 2) rodzaje przedsięwzięć mogących potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko; 3) przypadki, w których zmiany dokonywane w obiektach są kwalifikowane, jako przedsięwzięcia, o których mowa w pkt. 1 i 2. Zgodnie § 2 ust. 1 pkt. 30 tego rozporządzenia do przedsięwzięć mogących zawsze znacząco oddziaływać na środowisko zalicza się lotniska o podstawowej długości drogi startowej nie mniejszej niż 2.100 m, a zgodnie z § 3 ust. 1 pkt. 59 do przedsięwzięć mogących potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko zalicza się lotniska inne niż wymienione w § 2 ust. 1 pkt. 30 lub lądowiska, z wyłączeniem lądowisk centrów urazowych, o których mowa w ustawie z 8 września 2006 r. o Państwowym Ratownictwie Medycznym przeznaczonych wyłącznie dla śmigłowców ratunkowych. Brzmienie tych regulacji daje podstawę do oceny, że dokonano jedynie niewielkich korekt stanu prawnego, które nie zmieniały podstawowego znaczenia omawianych przepisów.

Reasumując, zmiana art. 135 ust. 2 u.p.o.ś. w zakresie organu, rodzaju aktu prawnego oraz określenia rodzaju przedsięwzięcia mogącego zawsze znacząco oddziaływać na środowisko w żaden sposób nie wpłynęła na skuteczność obowiązywania rozporządzenia Wojewody (...) nr (...) z 7 sierpnia 2007 r., albowiem zmiana organu upoważnionego do wydania aktu wykonawczego nie wpłynęła na moc jego obowiązywania, zaś kwestia formy aktu została rozstrzygnięta w przepisach przejściowych, to jest art. 47 ust. 2 ustawy z 29 lipca 2005 r., a zakres spraw przekazanych do uregulowania aktem wykonawczym przedmiotowo pozostał ten sam, albowiem nie zmieniła go ani nowelizacja dokonana ustawą z 3 października 2008 r., ani też nowe rozporządzenie Rady Ministrów z 9 listopada 2010 r. w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko.

Powyższe stanowisko odnośnie do skutków wprowadzenia zmiany treści art. 135 ust. 1 i 2 u.p.o.ś., obowiązującej od 15 listopada 2008 r., znajduje także potwierdzenie w orzecznictwie (por. wyrok Sądu Najwyższego z 6 maja 2011 r., sygn. akt II CSK 421/10, LEX nr 863961, wyrok Sądu Najwyższego z 25 maja 2012 r., sygn. akt I CSK 509/11, OSNC nr 2/2013, poz. 26 oraz wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 31 sierpnia 2009 r., sygn. akt IV SA/Wa 2569/07, LEX nr 518044).

Ocena prawna sprowadzająca się do uznania, że przepisy rozporządzenia nr (...) Wojewody (...) z dnia 7 sierpnia 2007 r. zachowały moc obowiązującą do czasu wejścia w życie uchwały nr (...) Sejmiku Województwa (...) zaprezentowana została też w uzasadnieniach wyroków Sądu Apelacyjnego w Warszawie z: 30 listopada 2010 r., (sygn. akt: VI ACa 1156/10, LEX nr 682525 i VI ACa 1058/10, Apel.-W-wa nr 3/2011, poz. 28), 6 lipca 2011 r. (sygn. akt. VI ACa 14/11, LEX nr 852391) i 8 lipca 2011 r. (sygn. akt VI ACa 140/11, LEX nr 929402).

Dodatkowo zaznaczyć można, że w samym uzasadnieniu uchwały Sejmiku Województwa (...) nr (...) z 20 czerwca 2011 r. w sprawie utworzenia obszaru ograniczonego użytkowania dla (...) im. (...) w W. wskazano, że dotychczasowy akt ustanawiający obszar ograniczonego użytkowania – rozporządzenie nr (...) Wojewody (...) z dnia 7 sierpnia 2007 r. – został utrzymany w mocy na podstawie przepisów ustawy z 29 lipca 2005 r. o zmianie niektórych ustaw w związku ze zmianami w podziale zadań i kompetencji administracji terenowej. Zgodnie z art. 47 ust. 2 tej ustawy, akty prawa miejscowego wydane na podstawie przepisów zmienianych niniejszą ustawą z zakresu zadań i kompetencji podlegających przekazaniu, zachowują moc do czasu wydania nowych aktów prawa miejscowego przez organy przejmujące zadania i kompetencje.

W konsekwencji należało ocenić, że rozporządzenie nr (...) Wojewody (...) z dnia 7 sierpnia 2007 r. obowiązywało do czasu wejścia w życie uchwały Sejmiku Województwa (...) nr (...) z 20 czerwca 2011 r. w sprawie utworzenia obszaru ograniczonego użytkowania dla (...) im. (...) w W..

Zgodnie z art. 129 ust. 4 u.p.o.ś. dla zgłoszenia roszczeń, o których mowa w ust. 1 – 3 tego artykułu, czyli roszczeń objętych żądaniem pozwu, obowiązuje dwuletni termin zawity od dnia wejścia w życie regulacji powodującej ograniczenie sposobu korzystania z nieruchomości. Wskazać przy tym należy, że art. 129 ust. 4 u.p.o.ś. jest przepisem szczególnym, podlegającym ścisłej wykładni. Konstytuuje on uprawnienie limitowane w czasie, tj. ograniczone terminem prekluzyjnym prawa materialnego, po upływie którego uprawnienie wygasa. Wystąpienie z roszczeniem w przewidzianym ustawą terminie jest podstawową przesłanką odpowiedzialności odszkodowawczej pozwanego. Dwuletni termin, w którym powód mógł zgłosić żądania oparte na art. 129 u.p.o.ś. upłynął zatem 25 sierpnia 2009 r., bowiem rozporządzenie Wojewody (...) nr (...) z 7 sierpnia 2007 r. w sprawie utworzenia obszaru ograniczonego użytkowania dla (...) im. (...) w W., weszło w życie 25 sierpnia 2007 r. Jako że szkodą, o której mowa w art. 129 ust. 2 u.p.o.ś., są także koszty poniesione w celu wypełnienia tych wymagań przez istniejące budynki, nawet w przypadku braku obowiązku podjęcia działań w tym zakresie, to do terminu zgłoszenia roszczeń związanych z pokryciem kosztów izolacji akustycznej odpowiednie zastosowanie ma art. 129 ust. 4 u.p.o.ś. W terminie tym, tj. do dnia 25 sierpnia 2009 r. powód nie zgłosił roszczeń. Skoro zatem powód z takim roszczeniem nie wystąpił do pozwanego w ustawowym terminie, powództwo podlegało oddaleniu, ze względu na to, że roszczenie wygasło.

Wskazać jednocześnie należy, że ocena charakteru terminu, o którym mowa w art. 129 ust. 4 u.p.o.ś. była przedmiotem wyroku Sądu Najwyższego z 10 października 2008 r. (sygn. akt II CSK 216/08, LEX nr 577165), w którym wyjaśniono i szeroko umotywowano stanowisko, akceptowane także przez Sąd orzekający w niniejszej sprawie, że: „Termin do zgłoszenia roszczeń, o którym mowa w art. 129 ust. 4 ustawy z 2001 r. Prawo ochrony środowiska, jest terminem zawitym, a nie terminem przedawnienia”. Podobnie w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 21 sierpnia 2013 r. (II CSK 578/12) wskazano, że „termin z art. 129 ust. 4 ustawy Prawo ochrony środowiska stanowi termin zawity, w którym żądania z art. 129 ust. 1 - 3 ustawy Prawo ochrony środowiska muszą zostać zgłoszone obowiązanemu do ich realizacji w celu zachowania prawa dochodzenia tych roszczeń przed sądem” (OSNC nr 4/2014, poz.47).

Ponadto, nie można było uznać, że podjęcie uchwały Sejmiku Województwa (...) nr (...) i jej wejście w życie z dniem 4 sierpnia 2011 r. ponownie otworzyło dla powoda termin do zgłoszenia roszczeń z art. 129 u.p.o.ś., gdyż uchwała ta nie wprowadziła w odniesieniu do nieruchomości należącej do powodów żadnych nowych ograniczeń w porównaniu do tych obowiązujących na mocy rozporządzenia nr (...) wydanego przez Wojewodę (...). Nieruchomość powodów zgodnie z rozporządzeniem nr (...) znalazła się wewnątrz obszaru ograniczonego użytkowania (w strefie M), stosownie natomiast do uchwały nr (...) umieszczona została w całości w obszarze ograniczonego użytkowania (częściowo w strefie Z2). Określone w § 6 uchwały nr (...) wymagania techniczne dotyczące budynków objętych obszarem ograniczonego użytkowania były (pomimo różnic redakcyjnych) takie same, jak przewidziane w § 5 rozporządzenia nr (...). W odniesieniu zaś do nieruchomości powodów uchwała nr (...) zniosła natomiast przewidziane w § 4 rozporządzenia nr (...) zakazy budowlane zabraniające w obszarze ograniczonego użytkowania przeznaczania nowych terenów pod szpitale, domy opieki oraz zabudowę związaną ze stałym lub wielogodzinnym pobytem dzieci i młodzieży, a także pod zabudowę mieszkaniową, zmiany sposobu użytkowania budynków w całości lub w części na szpitale i domy opieki oraz na stały lub wielogodzinny pobyt dzieci i młodzieży, a także na cele mieszkaniowe, budowy nowych szpitali, domów opieki, zabudowy związanej ze stałym lub wielogodzinnym pobytem dzieci i młodzieży, a także budynków mieszkalnych. Dlatego też uznać należy, że wskutek wejścia w życie uchwały nr (...) Sejmiku Województwa (...) z 20 czerwca 2011 r. powodom nie została wyrządzona żadna nowa szkoda.

Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z 12 kwietnia 2013 r.(sygn. akt IV CSK 608/12, LEX nr 1347892), który to pogląd Sąd w całości podziela, w związku z tym, że art. 129 ust. 2 u.p.o.ś. przyznaje odszkodowanie za szkodę spowodowaną wejściem w życie aktu prawnego wprowadzającego ograniczenie sposobu korzystania z nieruchomości w dotychczasowy sposób lub w sposób zgodny z dotychczasowym przeznaczeniem, szkoda podlegająca naprawieniu na podstawie tego przepisu nie powstaje, gdy kolejny akt prawa miejscowego utrzymuje dotychczasowe ograniczenia sposobu korzystania z nieruchomości. Tym bardziej szkoda nie mogła powstać na gruncie niniejszej sprawy, bowiem uchwałą Sejmiku Województwa (...) nr (...) z dnia 20 czerwca 2011 r. zniesiono zakazy dotyczące sposobu korzystania z nieruchomości istniejące pod rządami rozporządzenia nr (...) Wojewody (...) z dnia 7 sierpnia 2007 r., zaś wymagania techniczne dotyczące budynków objętych obszarem ograniczonego użytkowania (odnoszące się również do izolacji akustycznej) uchwała ta pozostawiła w stanie niezmienionym w stosunku do w/w rozporządzenia.

Warto na koniec, w okolicznościach niniejszej sprawy przywołać pogląd Sądu Najwyższego wyrażony w wyroku z l grudnia 2010 r. (sygn. akt I CSK 86/10, LEX nr 818554) zgodnie z którym nie każda zmiana ograniczenia sposobu korzystania ze środowiska rozpoczyna bieg nowego terminu do wystąpienia z roszczeniami uregulowanymi w art. 129 ust. 1 – 3 u.p.o.ś., lecz jedynie taka nowelizacja lub zmiana, która dotyczy danej nieruchomości. Powyższa zasada dotyczy w tym samym stopniu zmiany polegającej na nowelizacji danego aktu prawnego wprowadzającego obszar ograniczonego użytkowania, jak i wejścia w życie nowego aktu prawnego zastępującego jeden obszar ograniczonego użytkowania innym. Przyjęcie, że każda zmiana obszaru ograniczonego użytkowania, czy to materialna, czy też formalna (np. zmiana organu, zmiana formy aktu prawnego) rozpoczyna bieg terminu od nowa, niweczyłoby niewątpliwie cel ustawodawcy przyświecający mu przy wprowadzeniu art. 129 ust. 4 u.p.o.ś. Powyższy przepis z jednej strony stanowi bowiem ułatwienie dla osób występujących z roszczeniami związanymi z ograniczeniem sposobu korzystania z nieruchomości, a z drugiej strony określenie 2 – letniego terminu zawitego na ich dochodzenie pozwala na stosunkowo szybkie wywiązanie się ze zobowiązań związanych z ograniczeniami oraz zagwarantowanie, że roszczenia nie będą się pojawiać w przyszłości, co umożliwia prowadzenie przewidywalnej gospodarki finansowej. Należy zatem przyjąć, że bieg terminu do występowania z roszczeniami na podstawie art. 129 u.p.o.ś. rozpoczyna się od nowa wyłącznie dla osób, dla których zmiana obszaru powoduje skutki negatywne i tylko w zakresie tych skutków.

Odnosząc się zaś do wskazywanej przez powodów ewentualnej podstawy żądania pozwu, tj. art. 435 k.c. (szkoda spowodowana ruchem przedsiębiorstwa napędzanego siłami przyrody) wskazać trzeba, że w ocenie Sądu regulacja art. 129 u.p.o.ś. stanowi lex specialis względem art. 435 k.c. i wyłącza stosowanie ostatnio wymienionego przepisu w odniesieniu do roszczeń określonych w art. 129 u.p.o.ś. Wskazuje na to chociażby wyraźne oznaczenie terminu zawitego, w jakim możliwe jest dochodzenie tychże roszczeń. Przyjęcie odmiennego zapatrywania podważałoby sens regulacji zawartej w ustawie prawo ochrony środowiska, skoro w razie upływu przewidzianych w niej terminów możliwe byłoby dochodzenie odszkodowania na podstawie reguł ogólnych zawartych w kodeksie cywilnym. Podobne zapatrywanie wyrażane jest w orzecznictwie. Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 9 kwietnia 2010 r. (sygn. akt III CZP 17/10) stwierdził, że „przepisy art. 435 k.c. w związku z art. 322 u.p.o.ś. i art. 129 u.p.o.ś. przewidują rozłączne reżimy odpowiedzialności. Za taką interpretacją przemawia również dążenie do kompleksowego uregulowania skutków ustanowienia obszaru ograniczonego użytkowania w zakresie szkody polegającej na obniżeniu wartości nieruchomości. Rozszczepienie tych skutków na szkody wynikające z ograniczeń przewidzianych wprost w rozporządzeniu o ustanowieniu obszaru ograniczonego użytkowania oraz szkody wynikające w emisji hałasu byłoby zresztą sztuczne” (LEX nr 584036). Dlatego też, zdaniem Sądu, przepis art. 435 k.c. nie mógł być podstawą do uwzględnienia roszczeń pozwu.

W tym stanie rzeczy Sąd oddalił wnioski strony powodowej o dopuszczenie dowodów z opinii biegłych, bowiem, wobec zgłoszenia roszczeń po upływie terminu zawitego, nie miałyby one istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy.

Z przedstawionych wyżej względów, Sąd orzekł jak w punkcie I wyroku.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu. Powodowie przegrali niniejszą sprawę w całości, a zatem na rzecz pozwanego należy zasądzić poniesione przez niego koszty procesu. Złożyły się na nie koszty zastępstwa procesowego w wysokości 3.600,00 zł (§ 6 pkt. 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej radcy prawnego ustanowionego z urzędu) i 17,00 zł opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. Ostatecznie więc należało od powodów na rzecz pozwanego zasądzić z tytułu kosztów procesu kwotę 3.617,00 zł, w związku z czym Sąd orzekł jak w punkcie II wyroku.

ZARZĄDZENIE

(...)