Sygn. akt I C 1783/12

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 28 listopada 2012 roku powód J. Ł. reprezentowany przez pełnomocnika wnosił o zasądzenie od pozwanego (...) S.A. z siedzibą w W. kwoty 102.000 złotych tytułem zadośćuczynienia na podstawie art. 448 k.c. w zw. z art.24 §1 kc z ustawowymi odsetkami od dnia 5 października 2012 roku do dnia zapłaty , zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania sądowego , w tym kosztów zastępstwa procesowego w kwocie 7.200 złotych wraz z opłatą skarbową w kwocie 17 złotych od strony pozwanej na rzecz powoda .

Postanowieniem z dnia 5 grudnia 2012 roku Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim zwolnił powoda od kosztów sądowych w całości . /k-15 /

W pozwie z dnia 4 grudnia 2012 roku powódka D. Ł. reprezentowana przez pełnomocnika wnosiła o zasądzenie od pozwanego (...) S.A. z siedzibą w W. kwoty 102.000 złotych tytułem zadośćuczynienia na podstawie art. 448 k.c. w zw. z art.24 §1 kc z ustawowymi odsetkami od dnia 5 października 2012 roku do dnia zapłaty , zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kosztów postępowania sądowego , w tym kosztów zastępstwa procesowego w kwocie 7200 złotych wraz z opłatą skarbową w kwocie 17 złotych od strony pozwanej na rzecz powódki .

Postanowieniem z dnia 3 stycznia 2013 roku Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim zwolnił powódkę od kosztów sądowych w całości . /k-54 /

Postanowieniem z dnia 27 lutego 2013 roku Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim na podstawie art.219 kpc połączył sprawę z powództwa D. Ł. do łącznego rozpoznania i rozstrzygnięcia wraz ze sprawą z powództwa J. Ł. przeciwko (...) S.A. z siedzibą w W. o zadośćuczynienie . /k-77/

W uzasadnieniu pozwów powodowie reprezentowani przez pełnomocnika wskazali , iż w wyniku wypadku zginął ich syn – A. Ł. .

W ocenie strony powodowej naruszone zostały ich dobra osobiste w związku z czym domagali się oni na podstawie art. 448 k.c. w zw. z art.24 §1 kc zadośćuczynienia pieniężnego .

Powodowie przy określeniu wysokości zadośćuczynienia przyjęli 15 % przyczynienia się zmarłego do powstania szkody gdyż poszkodowany wbiegł na jezdnię przed jadący pojazd . Strona pozwana w decyzji przyznającej na rzecz powodów stosowne odszkodowania z tytułu pogorszenia ich sytuacji życiowej określiła stopień przyczynienia się poszkodowanego do powstania szkody na poziomie 15 % . Strona powodowa nie kwestionuje stopnia przyczynienia się syna powodów do powstania szkody.

W odpowiedziach na pozew z dnia 24 grudnia 2012 roku i z dnia 21 stycznia 2013 roku pozwany wnosił o oddalenie powództwa albowiem w jego ocenie roszczenie jest niezasadne i nie ma podstawy prawnej , podniósł zarzut przyczynienia się syna powodów do powstania szkody co najmniej w 15% i zarzut przedawnienia roszczenia powoda ./k-18-21, k-57-59/

Ostatecznie na rozprawie w dniu 18 września 2013 roku pełnomocnik powodów poparł powództwo .

Pozwany wnosił o oddalenie powództwa .

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 14 listopada 2001 roku w miejscowości K. S. kierujący samochodem osobowym marki F. (...) o nr rej. (...) W. P. nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób ,że nieuważnie obserwował drogę przed kierowanym pojazdem przez co zbyt późno podjął manewr obronny w wyniku czego potrącił przebiegającego z lewej na prawą stronę małoletniego A. Ł. , który doznał obrażeń ciała skutkujących jego zgonem na miejscu zdarzenia .

Sprawca zdarzenia wyrokiem Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim VII Wydział Karny z dnia 20 czerwca 2002 roku , sygn. akt VII K 136/02 został uznany winnym popełnienia czynu z art.177 §2 kk i skazany na karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby lat 5 .

/dowód : akta o sygn. VII K 136/02 Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim VII Wydziału Karnego w załączeniu /

Pojazd sprawcy wypadku w dacie wypadku posiadał obowiązkowe ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w towarzystwie ubezpieczeniowym pozwanego . /niesporne/

Powodowie działając przez (...) S.A. pismem z dnia 27 września 2012 roku zgłosili wobec strony pozwanej roszczenie zapłaty kwot po 130 000 złotych tytułem zadośćuczynienia . Pozwany decyzją z dnia 4 października 2012 roku odmówił zapłaty zadośćuczynienia na rzecz powodów uzasadniając to brakiem podstawy prawnej zgłoszonego roszczenia .

/dowód : pismo (...) S.A z dnia 27 września 2012 roku i decyzja pozwanego z dnia 4 października 2012 roku w aktach szkodowych PL 2012100101556 /

Powód J. Ł. otrzymał od pozwanego tytułem stosownego odszkodowania kwotę 8 500 złotych .

Powódka D. Ł. otrzymała od pozwanego tytułem stosownego odszkodowania kwotę 9 265,99 złotych .

/dowód : pisma pozwanego k-61 ,62 /

Na skutek wypadku powód J. Ł. z psychologicznego punktu widzenia doświadczył negatywnych , ale krótkotrwałych następstw śmierci , wystąpiły u niego sytuacyjne problemy emocjonalne określane jako tzw. ,,ostry zespół stresu pourazowego’’ . U powoda J. Ł. stan psychiczny i psychologiczny odpowiadał naturalnej reakcji żałoby i nie przekraczał powyższej ramy .

Z psychologicznego punktu widzenia zakres szkód psychicznych jakie doznał powód J. Ł. w wyniku przedmiotowego zdarzenia miały w dłuższej perspektywie czasowej ograniczony zakres i nasilenie . Aktualny stan psychiczny powoda jest dobry , tzn. nie występują u powoda istotne zaburzenia sfery poznawczej i osobowościowo - emocjonalnej , które były bezpośrednim następstwem doświadczenia śmieci syna .

Negatywne następstwa psychiczne jakie doznał powód w wyniku przedmiotowego zdarzenia miały ograniczony zakres i nasilenie , co jednak nie oznacza , że bezpośrednio po śmierci syna doświadczył on cierpienia jako stanu emocjonalnego .W krótkiej perspektywie od zdarzenia problemy emocjonalne były znaczne , ale z czasem uległy zmniejszeniu , stanowiło to naturalną reakcję żałoby powoda i nie przekroczyło to ramy poprzez przeobrażenie się w przewlekłe zaburzenie adaptacyjne .

U powódki D. Ł. skumulowanie przewlekłych oraz niekorzystnych czynników osobistych i zdrowotnych miało swoje negatywne następstwa w jej wydolności psychospołecznej .

U powódki biegły psycholog stwierdził przewlekłe zaburzenia adaptacyjne , które są bezpośrednim następstwem śmierci syna. Stan psychofizjologiczny powódki powstały w wyniku emocjonalnych i psychofizjologicznych konsekwencji śmierci syna spowodował u niej istotne i nieodwracalne zmiany w zakresie zdolności adaptacyjnych , co ma i będzie miało negatywny wpływ na jej dalsze funkcjonowanie psychospołeczne.

/dowód : pisemne opinie biegłego z zakresu psychologii mgr J. T. k-88-94 /

Relacje powodów z synem były bardzo dobre , zmarły syn posiadał bardzo dobre relacje ze starszym rodzeństwem .

Po śmierci syna powódka D. Ł. przyjmowała leki uspokajające i do tej chwili nie może ,, otrząsnąć się ‘’ z żałoby . Powód J. Ł. też przyjmował leki uspokajające . Powodowie izolują się od innych , nie chodzą na imprezy , wesela , komunie. Syn stron A. był najmłodszym dzieckiem powodów i w chwili śmierci miał niespełna 6 lat .

/dowód : protokół w formie audio-video z dnia 10 kwietnia 2013 roku zeznania powodów D. i J. Ł. 1 minuta 17 sekunda -11 minuty 12 sekundy , protokół w formie audio-video z dnia 18 września 2013 roku 1 minuta 48 sekunda - 10 minuty 35 sekundy /

D. Ł. bezpośrednio po tragicznym wypadku syna przebyła ostrą reakcję na stres , jest to przemijające zaburzenie o znacznym nasileniu , które rozwija się jako reakcja na wyjątkowy stres fizyczny lub psychiczny , później u powódki rozwinęły się zaburzenia adaptacyjne – przedłużona reakcja depresyjna , omawiane zaburzenia nie wystąpiłyby bez czynnika stresującego . Powyższe schorzenie należy do kręgu zaburzeń nerwicowych , związanych ze stresem . Powódka ma bardzo rozbudowane poczucie żalu w związku ze śmiercią syna i przejawia się to w postaci postawy rezygnacji z życia, niemożności pogodzenia się ze stratą , tendencji do mimowolnego koncentrowania się na problemach zdrowotnych i poczuciu bezradności wobec życia . Zakres zmian powstałych w psychice powódki w wyniku śmierci syna w sposób istotny zaburzył jej funkcjonowanie psychospołeczne oraz fizjologiczne . Procent trwałego uszczerbku na zdrowiu powódki wynosi 5 % - utrwalone nerwice związane z urazem czaszkowo-mózgowym. Dodatkowo niekorzystne jest to ,że wypadek wydarzył się w pobliżu jej domu , a nie opodal znajduje się cmentarz na którym tragicznie zmarły syn jest pochowany , co przywołuje codziennie wspomniane tragiczne wydarzenie .

/dowód : opinia biegłego z zakresu psychiatrii dotycząca powódki D. Ł. lek. med. B. J. k- 116-118/

Stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie przede wszystkim zeznań powodów , opinii psychologicznych biegłego psychologa mgr J. T. ,opinii psychiatrycznej biegłego z zakresu psychiatrii lek. med. B. J. i zgromadzonych w sprawie dokumentów złożonych przez stronę pozwaną a stanowiących w istocie akta szkodowe o numerze PL (...). Co do kwestii przyczynienia się syna powodów Sąd przyjął 15 % przyczynienia się do powstania szkody , powodowie nie kwestionowali podniesionego zarzutu przyczynienia się syna powodów do powstania szkody .

Sąd uznał za niezasadny podnoszony przez stronę pozwaną brak podstawy prawnej do dochodzonego roszczenia przez powodów podnoszony przez stronę pozwaną , jak i zarzut przedawnienia roszczenia powodów.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Powództwo zasługuje na częściowe uwzględnienie.

Zgodnie z treścią art. 822 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia (§1).Umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody będące następstwem przewidzianego w umowie wypadu, który miał miejsce w okresie ubezpieczenia (§ 2).

Istota ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej wynikająca z art. 822 k.c. sprowadza się więc do tego, że w sytuacji zaistnienia szkód określonych w § 2 tego przepisu, zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia odszkodowania osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za te szkody ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia.

Odpowiedzialność odszkodowawczą z tytułu obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej w dacie zdarzenia regulowało natomiast Rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 24 marca 2000r. w sprawie ogólnych warunków obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów (Dz. U Nr 26, poz. 310 ze zm.).

W świetle zapisu § 10 ust. 1 powyższego rozporządzenia, który stanowi lex specialis do art. 822 § 1 k.c., z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym obowiązani są do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia.

Zgodnie natomiast z § 10 ust. 3 cytowanego aktu prawnego z ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych jest objęta odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania ochrony ubezpieczeniowej wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu.

W dacie zdarzenia posiadacz pojazdu, który spowodował wypadek komunikacyjny, był objęty ubezpieczeniem odpowiedzialności cywilnej przez pozwane towarzystwo ubezpieczeń. Do wyrządzenia szkody A. Ł. doszło w następstwie ruchu pojazdu mechanicznego. Wobec powyższego, w ocenie Sądu w niniejszej sprawie zachodzą podstawy odpowiedzialności cywilnej sprawcy szkody na podstawie art. 436 § 1 k.c. w związku z art. 435 § 1 k.c. Spełniona została także przesłanka, iż poszkodowany syn powodów wskutek uszkodzeń ciała doznanych w wypadku komunikacyjnym zmarł.

Wobec powyższego pozwany co do zasady jest odpowiedzialny z tytułu szkody wyrządzonej powodom .

Pozwany kwestionując zasadę swojej odpowiedzialności podniósł, iż w świetle przepisów obowiązujących w dacie szkody, powodom nie przysługiwało prawo żądania zadośćuczynienia z tytuły krzywdy powstałej w następstwie śmierci osoby bliskiej. Wskazał bowiem, iż przepis art. 446 § 4 k.c. przyznający członkom najbliższej rodziny zmarłego prawo żądania zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę, został wprowadzony do porządku prawnego z dniem 3 sierpnia 2008r. Zatem w dacie śmierci A. Ł. z którego to zdarzenia powodowie wywodzą swoje roszczenie o zadośćuczynienie, powyższa norma prawna nie obowiązywała.

Nie przecząc powyższym nie budzącym wątpliwości okolicznościom, należy jednakże wskazać, iż podstawę prawną żądania powodów stanowi norma art. 448 k.c. w związku z art. 24 § 1 k.c. Należy bowiem mieć na uwadze, iż zdarzenie, z którego powodowie wywodzą swoje roszczenie miało miejsce w dniu 14 listopada 2001 roku, a zatem przed wejściem w życie art. 446 § 4 k.c., który to przepis obowiązuje od 3 sierpnia 2008r. i wobec powyższego nie może on być podstawą rekompensowania krzywdy doznanej przez powodów w następstwie śmierci syna . Sąd rozpoznający niniejszą sprawę podziela w pełni stanowisko wyrażone przez Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 22 października 2010r. wydanej w sprawie III CZP 76/10. Zgodnie z powyższą uchwałą więź rodzinna jest dobrem osobistym. Za jej zerwanie wskutek śmierci osoby bliskiej wywołanej przestępstwem członkom rodziny należy się zadośćuczynienie pieniężne.

W uzasadnieniu powyższej uchwały Sąd Najwyższy wskazał, iż ,, katalog dóbr osobistych określony w art. 23 KC ma charakter otwarty. W orzecznictwie i w piśmiennictwie przyjmuje się zgodnie, że ochroną przewidzianą w art. 23 i 24 KC objęte są wszelkie dobra osobiste rozumiane jako pewne wartości niematerialne związane z istnieniem i funkcjonowaniem podmiotów prawa cywilnego, które w życiu społecznym są uznawane za doniosłe i zasługujące z tego względu na ochronę. W judykaturze uznano, że do katalogu dóbr osobistych należy np. prawo do intymności i prywatności, płeć człowieka, prawo do planowania rodziny, tradycja rodzinna, pamięć o osobie zmarłej.

Trudno byłoby znaleźć argumenty sprzeciwiające się zaliczeniu do tego katalogu także więzi rodzinnych. Więzi te stanowią fundament prawidłowego funkcjonowania rodziny i podlegają ochronie prawnej (art. 18 i 71 Konstytucji RP, art. 23 KRO). Skoro dobrem osobistym w rozumieniu art. 23 KC jest kult pamięci osoby zmarłej, to - a fortiori - może nim być także więź miedzy osobami żyjącymi. Nie ma zatem przeszkód do uznania, że szczególna więź emocjonalna między członkami rodziny pozostaje pod ochroną przewidzianą w art. 23 i 24 KC.”

Wobec powyższego Sąd, podzielając stanowisko Sądu Najwyższego zaprezentowane w cytowanej powyżej uchwale, uznał, iż najbliższemu członkowi rodziny zmarłego przysługuje na podstawie art. 448 KC w związku z art. 24 § 1 KC zadośćuczynienie pieniężne za doznaną krzywdę, gdy śmierć nastąpiła na skutek deliktu, który miał miejsce przed 3 sierpnia 2008r.

W świetle powyższych rozważań Sąd uznał powództwo w niniejszej sprawie co do zasady za uzasadnione.

Na podstawie wskazanych powyższej przepisów kompensacie podlega doznana krzywda, a więc w szczególności cierpienie, ból i poczucie osamotnienia po śmierci najbliższego członka rodziny. Śmierć osoby bliskiej stanowi zwykle wielki wstrząs dla rodziny, a cierpienia psychiczne, jakie się z tym wiążą, mogą przybierać ogromny wymiar, tym większy, im mocniejsza była więź emocjonalna łącząca zmarłego z jego najbliższymi.

Ustalenie wysokości zadośćuczynienia powinno zostać natomiast dokonane z uwzględnieniem wszelkich okoliczności mających wpływ na rozmiar doznanej krzywdy oraz to, że zadośćuczynienie ma przede wszystkim charakter kompensacyjny i tym samym jego wysokość winna przedstawiać jakąś odczuwalną wartość- ( por. przykładowo wyrok SN z dnia 12 kwietnia 1972 roku, II CR 57/72, OSNCP 1972, z. 10, poz. 183 oraz wyrok SN z dnia 24 czerwca 1965 roku, I PR 203/65, OSPIKA 1966, poz. 92).

Śmierć A. Ł. spowodowała wystąpienie u powodów reakcji żałoby.

Negatywne następstwa psychiczne jakie doznał powód J. Ł. w wyniku przedmiotowego zdarzenia miały ograniczony zakres i nasilenie , co jednak nie oznacza , że bezpośrednio po śmierci syna doświadczył on cierpienia jako stanu emocjonalnego .W krótkiej perspektywie od zdarzenia problemy emocjonalne były znaczne , ale z czasem uległy zmniejszeniu , stanowiło to naturalną reakcję żałoby powoda i nie przekroczyło to ramy poprzez przeobrażenie się w przewlekłe zaburzenie adaptacyjne .

U powódki D. Ł. skumulowanie przewlekłych oraz niekorzystnych czynników osobistych i zdrowotnych miało swoje negatywne następstwa w jej wydolności psychospołecznej .

U powódki D. Ł. biegły psycholog stwierdził przewlekłe zaburzenia adaptacyjne , które są bezpośrednim następstwem śmierci syna. Stan psychofizjologiczny powódki powstały w wyniku emocjonalnych i psychofizjologicznych konsekwencji śmierci syna spowodował u niej istotne i nieodwracalne zmiany w zakresie zdolności adaptacyjnych , co ma i będzie miało negatywny wpływ na jej dalsze funkcjonowanie psychospołeczne.

D. Ł. bezpośrednio po tragicznym wypadku syna przebyła ostrą reakcję na stres , jest to przemijające zaburzenie o znacznym nasileniu , które rozwija się jako reakcja na wyjątkowy stres fizyczny lub psychiczny , później u powódki rozwinęły się zaburzenia adaptacyjne – przedłużona reakcja depresyjna , omawiane zaburzenia nie wystąpiłyby bez czynnika stresującego . Powyższe schorzenie należy do kręgu zaburzeń nerwicowych , związanych ze stresem . Powódka ma bardzo rozbudowane poczucie żalu w związku ze śmiercią syna i przejawia się to w postaci postawy rezygnacji z życia, niemożności pogodzenia się ze stratą , tendencji do mimowolnego koncentrowania się na problemach zdrowotnych i poczuciu bezradności wobec życia .Zakres zmian powstałych w psychice powódki w wyniku śmierci syna w sposób istotny zaburzył jej funkcjonowanie psychospołeczne oraz fizjologiczne . Procent trwałego uszczerbku na zdrowiu powódki wynosi 5 % .

Powyższe uzasadnia przyznanie powodom stosownej kwoty tytułem zadośćuczynienia za śmierć osoby bliskiej – śmierć syna A. .

Mając powyższe na uwadze, kierując się opisanymi powyżej dyrektywami, Sąd uznał, iż wysokość należnego powodom zadośćuczynienia winna wynosić po 51.000 zł.

Ustalenie wysokości należnego powodom zadośćuczynienia wymaga odniesienia się do podniesionego przez pozwanego zarzutu przyczynienia zmarłego syna powodów do wypadku komunikacyjnego z dnia 14 listopada 2001 roku . Nie bez znaczenia jest okoliczność , iż powodowie przy określeniu wysokości zadośćuczynienia przyjęli 15 % przyczynienia się zmarłego do powstania szkody gdyż poszkodowany wbiegł na jezdnię przed jadący pojazd .W świetle bowiem normy art. 362 k.c. jeżeli poszkodowany przyczynił się do powstania lub zwiększenia szkody, obowiązek jej naprawienia ulega odpowiedniemu zmniejszeniu stosownie do okoliczności, a zwłaszcza do stopnia winy obu stron.

W świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego Sąd przyjął 15 % stopień przyczynienia się syna powodów do powstania szkody .

Mając powyższe na uwadze Sąd przyjął ,że zadośćuczynienia na rzecz powodów winny się kształtować w kwotach po 51.000 zł, po uwzględnieniu 15 % stopnia przyczynienia się syna powodów do powstania szkody należało zasądzić kwoty po 43.350,00 zł (czterdzieści trzy tysiące trzysta pięćdziesiąt złotych). Z uwagi na to, iż powodowie żądali zasądzenia kwot po 102.000 zł Sąd, uznając, iż żądanie pozwu ponad zasądzoną kwotę nie znajduje prawnego ani faktycznego uzasadnienia, oddalił powództwo w tym zakresie.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 k.c., zasądzając odsetki od dnia następnego po dniu wydania przez pozwanego decyzji o odmowie wypłaty zadośćuczynienia na rzecz powodów . Pozwany decyzją z dnia 4 października 2012 roku odmówił powodom wypłaty zadośćuczynienia , uzasadniając to brakiem podstawy prawnej do jego przyznania . Dlatego też odsetki od zasądzonej kwoty tytułem zadośćuczynienia zostały zasądzone od dnia 5 października 2012 roku .

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 100 kpc. zgodnie z zasadą stosunkowego ich rozdzielenia.

Sąd na podstawie art.113 ust. 1 ustawy z 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych ( Dz. U. nr 167 poz.1398 ze zm.) w zw. z art. 100 k.p.c. nakazał ściągnąć od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 4.728 złotych tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych od uwzględnionej części powództwa. Kwota ta obejmuje ½ opłaty sądowej od uwzględnionej części powództwa – kwotę 4335 złotych i ½ wydatków związanych z wydaniem opinii przez biegłych psychologa i psychiatrę to jest kwotą 393 złote .

Na podstawie art.113 ust. 4 ustawy z 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych ( Dz. U. nr 167 poz.1398 ze zm.) Sąd nie obciążał powodów kosztami sądowymi od oddalonej części powództwa , w tym opłatą sądową od oddalonej części powództwa i wydatkami związanymi z wydaniem opinii przez biegłych psychologa i psychiatrę to jest kwotą 393 złote .

Mając powyższe na uwadze Sąd orzekł jak w sentencji.

(...)

(...)

1.  (...)

2.  (...)

(...)

(...)