Sygn. akt VI Ka 395/14

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 września 2014 r.

Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze w VI Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący – Sędzia SO Andrzej Tekieli

Protokolant Jolanta Kopeć

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Jeleniej Górze Roberta Remiszewskiego

po rozpoznaniu w dniu 23 września 2014r.

sprawy Ł. W.

oskarżonego z art. 279 § 1 kk

z powodu apelacji wniesionych przez obrońcę oskarżonego i oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Zgorzelcu

z dnia 17 kwietnia 2014 r. sygn. akt II K 1508/13

I. uchyla zaskarżony wyrok wobec oskarżonego Ł. W. i sprawę przekazuje Sądowi Rejonowemu w Zgorzelcu do ponownego rozpoznania,

II. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. D. K. kwotę 516,60 zł w tym 96,60 zł podatku od towarów i usług tytułem nieopłaconej obrony oskarżonego z urzędu w postępowaniu odwoławczym.

Sygn. akt VIKa 395/14

UZASADNIENIE

Ł. W. oskarżony został o to, że w dniu 08 czerwca 2013 roku w Z. po uprzednim podważeniu skrzydła okna drewnianego w pomieszczeniu gospodarczym położonego na terenie posesji nr (...) przy ul. (...) zabrał w celu przywłaszczenia dwóch rowerów górskich o łącznej wartości 3200 zł, czym działał na szkodę M. Ś. tj. o czyn z art. 279 § 1 k.k.

Sąd Rejonowy w Zgorzelcu wyrokiem z dnia 17 kwietnia 2014 r. w sprawie o sygn. akt IIK 1508/13:

oskarżonego Ł. W. uznał za winnego tego, że w dniu 08 czerwca 2013 roku w Z., po uprzednim podważeniu skrzydła okna w pomieszczeniu gospodarczym, dostał się do jego wnętrza, skąd zabrał w celu przywłaszczenia dwa rowery górskie, komplet opon, sprzęt wędkarski oraz akcesoria rowerowe i samochodowe o łącznej wartości 4450 zł, czym działał na szkodę M. Ś. i D. Ś., tj. występku z art. 279 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 279 § 1 k.k. wymierzył mu karę 1 (jednego) roku i 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności,

na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczył oskarżonemu Ł. W. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres zatrzymania w dniach 28.06.2013r. i 29.06.2013r.,

na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił oskarżonego Ł. W. od obowiązku zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych w całości,

na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze oraz § 14 ust. 2 pkt. 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. z 2002 r., nr 163, poz. 1348) zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. D. K. kwotę 360 zł tytułem nieopłaconej obrony z urzędu oraz kwotę 82,80 zł tytułem podatku Vat.

Apelację od powyższego wyroku złożył obrońca oskarżonego, który zarzucił rażącą niewspółmierność kary pozbawienia wolności polegającą na nie zastosowaniu warunkowego zawieszenia jej wykonania, lecz wymierzeniu bezwzględnej kary 1 roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności, nie adekwatnej do stopnia społecznej szkodliwości czynu zarzucanego oskarżonemu oraz do występujących w sprawie okoliczności łagodzących i nadania zbyt dużego znaczenia przy wymiarze kary okolicznościom obciążającym.

Stawiając powyższy zarzut obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemu Ł. W. kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania.

Apelację wniósł także oskarżony zarzucając rażącą surowość orzeczonej wobec niego kary pozbawienia wolności i wniósł o znaczne złagodzenie wymierzonej kary i orzeczenie jej z warunkowym zawieszeniem wykonania .

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Zaskarżony wyrok nie mógł się ostać i podlegał uchyleniu, a sprawa przekazaniu do ponownego rozpoznania i to niezależnie od zarzutów podniesionych w apelacjach.

W niniejszej sprawie prokurator w akcie oskarżenia zarzucił oskarżonemu Ł. W. zabór w celu przywłaszczenia dwóch rowerów górskich o wartości 3.200 zł. na szkodę M. Ś., Sąd I instancji zaś w zaskarżonym wyroku przypisał mu dodatkowo zabór kompletu opon, sprzętu wędkarskiego oraz akcesoriów rowerowych i samochodowych, przyjmując łączna wartość skradzionego mienia na kwotę 4.450 zł. Nie jest wyjściem poza ramy oskarżenia jeżeli sąd w wyniku przewodu sądowego ustali, że zachowanie oskarżonego miało jeszcze inne elementy niż w opisie czynu, stanowiące znamię opisu tego czynu, będącego tym samym zdarzeniem faktycznym ( zob. m.in. SN II KKN 506/98, Prok. i Pr. 2002 nr 1 poz. 9 ). O takiej zmianie opisu czynu sąd powinien uprzedzić strony przed wydaniem wyroku, nie brak jednak takiego uprzedzenia zadecydował o tym, że wyrok Sądu I instancji w niniejszej sprawie nie mógł się ostać. Postępowanie przygotowawcze w niniejszej sprawie prowadzone było także odnośnie zaboru przez oskarżonego czterech opon, sprzętu wędkarskiego oraz przedmiotów turystycznych, prowadzący postępowanie przygotowawcze jednakże przed wniesieniem aktu oskarżenia wyłączył w tym zakresie materiały do odrębnego prowadzenia uznając, że nie zebrano materiału dowodowego potwierdzającego iż oskarżony dokonał również kradzieży tej części mienia ( k.44 ). Wolą oskarżyciela publicznego było więc oskarżenie Ł. W. o kradzież dwóch rowerów górskich, w pozostałym zakresie zaś dalsze gromadzenie dowodów celem wykazania sprawstwa oskarżonego. W tej sytuacji rozszerzenie opisu czynu w sposób jaki dokonał tego Sąd I instancji było niedopuszczalne. Z punktu widzenia formalnego spowodowało to sytuację nieprawomocnego skazania oskarżonego za zachowanie co do którego toczy się odrębne postępowanie, z punktu widzenia merytorycznego zaś bazowanie przez Sąd I instancji przy wydawaniu wyroku na niekompletnym materiale dowodowym, bowiem z protokołu rozprawy nie wynika aby Sąd ten przeprowadził jakiekolwiek inne dowody poza tymi które wnioskowane były w akcie oskarżenia. Z pisemnego uzasadnienia wyroku wynika zresztą, że sprawstwo oskarżonego odnośnie zaboru opon, sprzętu wędkarskiego i przedmiotów turystycznych Sąd I instancji ustalił jedynie w oparciu o negowanie jego wyjaśnień w których nie przyznawał się do kradzieży tej części mienia oraz na zeznaniach pokrzywdzonego w których potwierdzał on zabór tego mienia w tym samym czasie co rowerów. Wyrok skazujący skonstruowany w oparciu o takie dowody, przy uwzględnieniu uchybień procesowych o których mowa powyżej, był w sposób oczywisty nie do zaakceptowania.

Odniesienie się w tej sytuacji do zarzutów apelacji było przedwczesne / art. 436 kpk/ .będzie je miał na względzie sąd i instancji ponownie rozpoznając sprawę.

W tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy uchylił zaskarżony wyrok wobec oskarżonego Ł. W. i sprawę przekazał do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Zgorzelcu.

Ponownie rozpoznając sprawę Sąd I instancji przeprowadzi postępowanie dowodowe w zakresie niezbędnym do wydania prawidłowego rozstrzygnięcia, bacząc aby nie popełnić błędów które były powodem uchylenia wyroku, ustalając w pierwszej kolejności jaki jest stan sprawy w części wyłączonej do odrębnego prowadzenia i czy możliwe jest ponowne połączenie obydwu postępowań. W przypadku gdyby nie było to możliwe Sąd ten rozpozna sprawę w ramach zarzutu aktu oskarżenia i wyda wyrok który prawidłowo uzasadni zgodnie z wymogami art.424 k.p.k.

Na podstawie art. 29 ustawy prawo o adwokaturze Sąd Okręgowy zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. D. K. kwotę 516,60 zł. w tym 96,60 zł. podatku od towarów i usług tytułem nieopłaconej obrony oskarżonego z urzędu w postępowaniu odwoławczym.