Sygn. akt IV Ca 83/14, IV Cz 118/14

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 marca 2014 r.

Sąd Okręgowy w Słupsku IV Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

Przewodniczący SSO Elżbieta Jaroszewicz (spr.)

Sędziowie SO: Mariola Watemborska, Mariusz Struski

Protokolant: sekr. sądowy Barbara Foltyn

po rozpoznaniu w dniu 7 marca 2014 r. w Słupsku

na rozprawie

sprawy z powództwa L. G.

przeciwko B. R.

o uchylenie lub obniżenie alimentów

oraz

z powództwa wzajemnego B. R.

przeciwko L. G.

o podwyższenie alimentów

na skutek apelacji powódki wzajemnej od wyroku Sądu Rejonowego w L. z dnia 6 listopada 2013r., sygn. akt III RC 80/13

oraz zażalenia powoda L. G. na pkt 3 zaskarżonego wyroku

1.  zmienia zaskarżony wyrok:

a)  w pkt 2 w ten sposób, że zasądzone wyrokiem Sądu Okręgowego w Słupsku z dnia 11 lutego 2005 roku pod sygnaturą akt IV Ca 652/04 alimenty od L. G. na rzecz B. R. (poprzednio G.) podwyższa z kwoty po 200 złotych miesięcznie do kwoty po 300 (trzysta) złotych miesięcznie, poczynając od dnia 1 marca 2014 roku, oddalając powództwo wzajemne w pozostałym zakresie,

b)  w pkt 3 w ten sposób, że zasądzoną w nim kwotę 1200 złotych obniża do kwoty 600 (sześćset) złotych,

c)  w pkt 4 w ten sposób, że znosi wzajemnie koszty procesu,

2.  oddala apelację powódki wzajemnej w pozostałym zakresie,

3.  zasądza od L. G. na rzecz B. R. kwotę 60 (sześćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego,

4.  nie obciąża pozwanej B. R. kosztami postępowania zażaleniowego,

5.  nie obciąża L. G. kosztami sądowymi w postępowaniu apelacyjnym od uiszczenia których B. R. była zwolniona.

Sygn. akt IV Ca 83/14; IV Cz 118/14

UZASADNIENIE

Powód L. G. wniósł o uchylenie obowiązku alimentacyjnego, określonego wyrokiem Sądu Rejonowego w Lęborku z dnia 8 listopada 2004 roku w sprawie III RC 196/04 na rzecz B. R., lub o obniżenie tychże alimentów z kwoty 200 zł do kwoty 100 zł miesięcznie. W uzasadnieniu podniósł, że jego sytuacja materialna uległa pogorszeniu, z uwagi na obniżenie dochodów oraz fakt utrzymywania małoletniej córki i syna. Stwierdził przy tym, że w ostatnim czasie sytuacja materialna pozwanej uległa poprawie.

Pozwana B. R. wniosła o oddalenie powództwa w całości. Jednocześnie wytoczyła powództwo wzajemne, w którym domagała się podwyższenia alimentów zasądzonych od L. G. z kwoty 200 zł do kwoty 700 zł miesięcznie. W uzasadnieniu wskazała na możliwości zarobkowe i majątkowe L. G., którego dochody kształtują się na poziomie ok. 3.000 zł miesięcznie. Oświadczyła przy tym, że jej sytuacja uległa znacznemu pogorszeniu, bowiem wskutek wypadku samochodowego nie może obecnie prowadzić działalności gospodarczej, utrzymuje się z zasiłku z MOPS w kwocie 542 zł oraz alimentów w kwocie 200 zł. Podniosła przy tym, że jej potrzeby znacznie wzrosły z uwagi na upływ czasu oraz pogorszenie stanu zdrowia.

Na rozprawie w dniu 11 czerwca 2013 roku L. G. wniósł o oddalenie powództwa wzajemnego w całości.

Wyrokiem z dnia 6 listopada 2013 roku Sąd Rejonowy w Lęborku oddalił powództwo L. G. przeciwko B. R. (punkt 1 sentencji) oraz powództwo B. R. przeciwko L. G. (punkt 2 sentencji). Tytułem zwrotu kosztów procesu zasądził od L. G. na rzecz B. R. kwotę 1.200 zł (punkt 3 sentencji), a od B. R. na rzecz L. G. kwotę 77 zł (punkt 4 sentencji).

Powyższe orzeczenie zostało oparte na następujących ustaleniach. B. R. i L. G. są 25 lat po rozwodzie, orzeczonym z winy powoda – pozwanego wzajemnego L. G., wyrokiem Sądu Rejonowego w Lęborku z dnia 5 października 1988 roku w sprawie III RC 358/88. Wyrokiem Sądu Rejonowego w Lęborku z dnia 8 listopada 2004 roku w sprawie III RC 196/04, zmienionym wyrokiem Sądu Okręgowego w Słupsku z dnia 11 lutego 2005 roku w sprawie IV Ca 652/04, podwyższono alimenty na rzecz B. G. z kwoty po 150 zł miesięcznie do kwoty po 200 zł miesięcznie.

W chwili wydania orzeczenia przez Sąd w sprawie III RC 196/04 B. R. miała na utrzymaniu syna J., mieszkała wraz z synem i swoją matką w mieszkaniu własnościowym. Z uwagi na wadę wzroku zaliczona była do lekkiego stopnia niepełnosprawności. Utrzymywała się z zasiłku dla bezrobotnych w wysokości 503,20 zł, a dodatkowo otrzymywała zasiłki rodzinne na syna – 43 zł i 170 zł. B. R. na leczenie wydawał kwotę około 200 zł miesięcznie, ponosiła opłaty mieszkaniowe – 450 zł, przy czym jej matka dokładała się do opłat – 150 do 180 zł miesięcznie.

Pozwany pozostawał w związku małżeńskim, z którego miał dwoje dzieci w wieku 8 i 15 lat. Prowadził działalność gospodarczą – wyrób nagrobków, z której uzyskiwał średni miesięczny dochód około 2.000 zł.

Obecnie powód – pozwany wzajemny L. G. zamieszkuje wraz z dorosłym synem K. i 16-letnia córką J. w tym samym mieszkaniu co poprzednio. Matka dzieci, z którą był od 2006 roku po rozwodzie, zmarła i wówczas dzieci zamieszkały z nim. Do tego momentu łożył alimenty na córkę w kwocie 600 zł. Córka otrzymuje rentę po zmarłej marce w kwocie 1.025 zł. L. G. nadal prowadzi działalność gospodarczą – wyrób nagrobków, z której uzyskuje dochód miesięczny brutto w okresie od kwietnia do listopada 8.000 zł – 10.000 zł, co daje kwotę 5.000 zł netto, zaś poza sezonem jego dochody kształtują się na poziomie 2.000 – 3.000 zł miesięcznie. Koszty utrzymania mieszkania kształtują się podobnie, jak poprzednio – 5.000 zł rocznie na opał, 170 zł - energia elektryczna za dwa miesiące, 50 zł miesięcznie na wodę. L. G. nie spłaca żadnych kredytów, nie posiada oszczędności, ma samochód A. (...) z 2005 roku. Opłaca korepetycje córki z języka niemieckiego – 160 zł miesięcznie oraz składki w harcerstwie – 50 zł miesięcznie.

Pozwana – powódka wzajemna B. R. nadal zamieszkuje z synem i swoją matką. Syn J. ma 27 lat, nigdzie nie pracuje, pobiera zasiłek w kwocie 520 zł miesięcznie z tytułu opieki nad matką. Matka B. R. utrzymuje się z renty w kwocie około 900 zł miesięcznie. B. R. utrzymuje się z zasiłków z MOPS w łącznej kwocie 542 zł miesięcznie. Dokłada się do opłat związanych z kosztami utrzymania mieszkania w kwocie 100 – 150 zł miesięcznie. Jej wydatki związane z zakupem leków i leczeniem to kwota około 230 – 250 zł miesięcznie. Posiada zadłużenie na kartach kredytowych w łącznej kwocie ok. 20.000 zł, kredyt w M. na kwotę 150.000 zł, w Funduszu M. – 27.000 zł, w P. – 400.000 zł. Z tytułu niespłaconych kredytów toczą się przeciwko niej liczne sprawy w sądzie. B. R. nadal posiada orzeczenie o stopniu niepełnosprawności, przy czym obecnie zaliczana jest do znacznego stopnia niepełnosprawności, okresowo do 30 kwietnia 2018 roku. B. R. nie posiada orzeczenia o niezdolności do pracy, nie pobiera również renty z tytułu niezdolności do pracy.

Oceniając ustalony w sprawie stan faktyczny, Sąd I instancji stanął na stanowisku, że od czasu ustalenia po raz ostatni wysokości alimentów na rzecz B. R. w 2004 roku, sytuacja materialna i rodzinna stron nie uległa na tyle istotnym zmianom, aby mogło to skutkować uwzględnieniem ich żądań Wskazał, że wprawdzie zmieniło się określenie stopnia niepełnosprawności B. R. z lekkiego na znaczny, jednakże jej dochody są na takim samym poziomie, jak poprzednio. Nie zwiększyły się również jej wydatki, a dodatkowo – odmiennie niż poprzednio – nie ma obecnie nikogo na utrzymaniu. Przejściowa sytuacja, kiedy wykonywała ona działalność gospodarczą i uzyskiwała znacznie wyższe dochody nie ma wpływu na orzeczenie w przedmiocie podwyższenia na jej rzecz alimentów.

Sąd podkreślił, że pozwany wzajemny L. G. nie może ponosić konsekwencji decyzji B. R. związanych z zaciąganiem licznych i w znacznej wysokości zobowiązań finansowych, których obecnie uprawniona do alimentacji nie jest w stanie spłacać.

Wskazał, że L. G., z jednej strony uzyskuje relatywnie nieznacznie niższe dochody niż poprzednio, jednakże ma na utrzymaniu jedno dziecko, a nie jak poprzednio troje dzieci. Tym samym jego ogólna sytuacja materialna nie uległa istotnej zmianie, zatem brak jest uzasadnienia do obniżenia alimentów na byłą żonę.

Reasumując powyższe Sąd Rejonowy doszedł do przekonania, że w sytuacji byłych małżonków, od czasu ustalenia wysokości alimentów nie zaszły na tyle istotne zmiany, które mogłyby skutkować zmianą wysokości świadczenia alimentacyjnego.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. Sąd zasądził na rzecz B. R. od L. G. kwotę 1.200 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w oparciu o § 7 ust. 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, oraz na rzecz L. G. od B. R. kwotę 77 złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego na podstawie § 7 ust. 11 powyższego rozporządzenia.

L. G. zaskarżył rozstrzygnięcie o kosztach zawarte w punkcie 3 sentencji skarżonego wyroku zażaleniem, domagając się jego zmiany, poprzez zasądzenie od niego na rzecz B. R. kwoty 600 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, ewentualnie jego uchylenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji. Nadto wniósł o zasądzenie od B. R. na swoją rzecz zwrotu kosztów postępowania zażaleniowego. Skarżonemu orzeczeniu zarzucił naruszenie § 7 ust. 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie poprzez jego błędne zastosowanie oraz § 6 pkt 6 przywołanego rozporządzenia, poprzez jego niezastosowanie.

B. R. zaskarżyła powyższe orzeczenie w zakresie rozstrzygnięcia zawartego w punkcie 2 sentencji apelacją, domagając się jego zmiany, poprzez podwyższenie zasądzonych na jej rzecz alimentów z kwoty 200 zł miesięcznie do kwoty 700 zł miesięcznie, ewentualnie jego uchylenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji. Skarżonemu orzeczeniu zarzuciła naruszenie:

⚫

art. 135 § 1 k.r.o., poprzez błędne przyjęcie, że usprawiedliwione potrzeby uprawnionej i zarobkowe możliwości obowiązanego do alimentacji nie uzasadniają podwyższenia alimentów na rzecz B. R.;

⚫

naruszenie art. 138 k.r.o., poprzez błędne przyjęcie, że zaszła zmiana stosunków, uzasadniająca podwyższenie alimentów na rzecz B. R.;

⚫

art. 233 § 1 k.p.c., poprzez dowolną i niewszechstronną ocenę zebranego materiału dowodowego i błędne ustalenie, że sytuacja B. R. nie uległa zmianie w wyniku wypadku komunikacyjnego z dnia 6 marca 2004 roku; błędne ustalenie, że sytuacja L. G. nie uległa polepszeniu; brak ustalenia, że L. G. jest właścicielem licznych nieruchomości, z których może uzyskiwać dochód.

L. G. w odpowiedzi na apelację wniósł o jej oddalenie i zasądzenie na swoją rzecz zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja zasługuje na częściowe uwzględnienie.

Zażalenie jest zasadne.

Zważyć należy, że bacząc na treść art. 382 k.p.c., sąd II instancji ma nie tylko uprawnienie, ale wręcz obowiązek rozważenia na nowo całego zebranego w sprawie materiału oraz dokonania własnej, samodzielnej i swobodnej oceny, w tym oceny zgromadzonych dowodów (uzasadnienie postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 17 kwietnia 1998 r., II CKN 704/97 - za pośrednictwem Systemu Informacji Prawnej Lex). Sąd II instancji nie ogranicza się zatem tylko do kontroli sądu I instancji, lecz bada ponownie całą sprawę, a rozważając wyniki postępowania przed sądem I instancji, władny jest ocenić je samoistnie. Postępowanie apelacyjne jest przedłużeniem postępowania przeprowadzonego przez pierwszą instancję, co oznacza, że nie toczy się on na nowo.

Zebrany w sprawie materiał dowodowy pozwolił Sądowi rozpoznającemu apelację na konstatację, że dokonane przez Sąd Rejonowy rozstrzygnięcie, jak i wnioski wywiedzione z ustalonych okoliczności, prowadzące do wydania zaskarżonego wyroku nie były prawidłowe.

Podnieść należy, że pewne skutki prawne zawarcia małżeństwa gasną na skutek rozwodu, jednak inne trwają bez względu na rozwiązanie małżeństwa. W konsekwencji źródłem prawa rozwiedzionego małżonka do otrzymywania środków utrzymania nie jest rozwód, lecz istniejące wcześniej małżeństwo. Obowiązek świadczeń alimentacyjnych po rozwodzie (art. 60 k.r.o.) stanowi kontynuację obowiązku wzajemnej pomocy powstałego przez zawarcie związku małżeńskiego (art. 27 k.r.o.). Małżeństwo jest bowiem związkiem dwojga osób, obejmującym w zasadzie całość ich życia. Cel i społeczne znaczenie związku małżeńskiego wymagają, by niektóre konsekwencje jego zawarcia trwały nawet po rozwiązaniu małżeństwa. Jednym z takich skutków jest istniejący w określonych w ustawie przypadkach obowiązek alimentacyjny między rozwiedzionymi małżonkami, uregulowany w art. 60-61 kro. Przesłanką, od której zależne jest powstanie obowiązku alimentacyjnego małżonka ponoszącego – jak pozwany - wyłączną winę rozkładu pożycia małżeńskiego, jest spowodowanie przez rozwód istotnego pogorszenia sytuacji materialnej małżonka niewinnego (art. 60 § 2 kro). Dla oceny, czy warunek przewidziany w art. 60 § 2 kro został spełniony, istotne jest porównanie każdorazowej sytuacji materialnej małżonka niewinnego z hipotetycznym położeniem, jakie istniałoby, gdyby rozwód nie został w ogóle orzeczony i gdyby małżonkowie kontynuowali pożycie.

Ocena, w jakim zakresie nastąpiło istotne pogorszenie sytuacji materialnej małżonka niewinnego (art. 60 § 2 k.r.o.), zależy od porównania sytuacji, w jakiej niewinny małżonek znalazł się wskutek orzeczenia rozwodu, z sytuacją, w jakiej znajdowałby się, gdyby rozwodu nie orzeczono i gdyby pożycie małżonków funkcjonowało prawidłowo (wyrok Sądu Najwyższego z 7.05.1998 r., III CKN 186/98, LexPolonica nr 1629648), nie zaś z sytuacją rzeczywiście występującą przed rozwodem. Równocześnie zakres obowiązku alimentacyjnego małżonka wyłącznie winnego zależy od jego możliwości zarobkowych i majątkowych.

W efekcie może on ulegać zmianie w okresie istnienia obowiązku alimentacyjnego z uwagi na zmianę możliwości zarobkowych małżonka zobowiązanego do alimentacji, jak też zmianę sytuacji materialnej małżonka uprawnionego do alimentowania. W tym bowiem zakresie obiektywnie ulegałaby zmianie sytuacja materialna rodziny, gdyby nie doszło do orzeczenia rozwodu i małżonkowie nadal prowadzili wspólne gospodarstwo domowe.

Zmianą stosunków w rozumieniu przepisu art. 138 k.r.o., jest każda zmiana wpływająca na zmniejszenie lub zwiększenie kryteriów opisanych w przepisie art. 135 § 1 kro (zmiana ilościowa i jakościowa), z tym, że zmiana ta musi mieć charakter istotny (H. Haak, „Obowiązek alimentacyjny. Komentarz”, Toruń 1995, str. 139). Innymi słowy chodzi tutaj o istotne zmniejszenie lub zwiększenie możliwości zarobkowych i majątkowych zobowiązanego do alimentacji albo istotne zwiększenie lub zmniejszenie się usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego, wskutek czego ustalony zakres obowiązku alimentacyjnego wymaga skorygowania przez stosowne zmniejszenie albo zwiększenie wysokości świadczeń alimentacyjnych.

Jednocześnie wskazać należy, iż wynikający z artykułu 60 § 2 kriop obowiązek alimentacyjny nie sięga tak daleko, ażeby miał on zapewnić małżonkowi niewinnemu równą stopę życiową. Zakres przyczyniania się małżonka wyłącznie winnego do utrzymania małżonka niewinnego lokuje się bowiem pomiędzy granicą, poniżej której istnieje już niedostatek, a granicą, której przekroczenie byłoby zrównaniem stopy życiowej obojga małżonków (vide orz. SN z 28 października 1980 roku III CRN 222/80).

W rozpoznawanej sprawie poza sporem pozostawał fakt, iż na podstawie prawomocnego orzeczenia sądowego, L. G. jest zobowiązany do alimentacji swojej byłej żony B. R.. Stanowiska stron różniły się natomiast w kwestii oceny, czy okoliczności jakie zaistniały w życiu każdego z nich od czasu ustalania po raz ostatni wysokości obowiązku alimentacyjnego, były na tyle istotne, by skutkować zmianą wysokości lub uchyleniem tegoż obowiązku.

Odnosząc powyższe rozważania do realiów przedmiotowej sprawy należy stwierdzić, iż bezsprzecznie od czasu wydania przez Sąd Rejonowy w Lęborku wyroku z dnia 8 listopada 2004 roku w sprawie III RC 196/04, zmienionego następnie wyrokiem Sądu Okręgowego w Słupsku z dnia 11 lutego 2005 roku w sprawie IV Ca 652/04, między stronami doszło do istotnej zmiany stosunków. Usprawiedliwione potrzeby B. R. wzrosły, zaś sytuacja rodzinna L. G. uległa zmianie, co pośrednio rzutowało na jego sytuację finansową.

Uprzednio B. R. mieszkała ze swoją matką i synem, pochodzącym ze związku z L. G., którego miała na utrzymaniu. Z uwagi na wadę wzroku posiadała orzeczenie o lekkim stopniu niepełnosprawności. Utrzymywała się z zasiłku dla bezrobotnych w wysokości 503,20 zł, a dodatkowo otrzymywała zasiłki rodzinne na syna – 43 zł i 170 zł. B. R. na leczenie wydawała kwotę około 200 zł miesięcznie, ponosiła opłaty mieszkaniowe – 450 zł, przy czym jej matka dokładała się do opłat – 150 do 180 zł miesięcznie.

Obecnie uprawniona do alimentacji utrzymuje się z zasiłków z MOPS w łącznej kwocie 542 zł miesięcznie. Dodatkowo pobiera zasiłek w kwocie 520 zł miesięcznie z tytułu opieki nad matką. Jej matka otrzymuje rentę w kwocie około 900 zł miesięcznie. B. R. wydatki związane z zakupem leków i leczeniem sięgają kwoty około 230–250 zł miesięcznie. Posiada wymagalne zadłużenie sięgające kilkuset tysięcy złotych, z tytułu niespłaconych kredytów. B. R. jest osobą o znacznym stopniu. Syn, którego wraz z powodem-pozwanym wzajemnym miała na utrzymaniu jest już dorosły.

L. G. w czasie wydawania ostatniego orzeczenia ustalającego wysokość zobowiązania alimentacyjnego, pozostawał w związku małżeńskim. Miał na utrzymaniu troje dzieci w wieku szkolnym, w tym wspólnego syna stron. Prowadził działalność gospodarczą – wyrób nagrobków, z której uzyskiwał średni miesięczny dochód około 2.000 zł.

Obecnie powód – pozwany wzajemny zamieszkuje wraz z dorosłym synem K. i 16-letnia córką J.. Matka dzieci zmarła. Syn się usamodzielnił, a córka otrzymuje rentę po zmarłej marce w kwocie 1.025 zł. L. G. nadal prowadzi działalność gospodarczą – wyrób nagrobków, z której uzyskuje dochód miesięczny brutto w okresie od kwietnia do listopada 8.000 zł – 10.000 zł, co daje kwotę 5.000 zł netto, zaś poza sezonem jego dochody kształtują się na poziomie 2.000 – 3.000 zł miesięcznie. Koszty utrzymania mieszkania kształtują się podobnie, jak poprzednio. L. G. nie spłaca żadnych kredytów, nie posiada oszczędności, ma samochód A. (...) z 2005 roku. Opłaca korepetycje córki z języka niemieckiego – 160 zł miesięcznie oraz składki w harcerstwie – 50 zł miesięcznie.

Z powyższego zestawienia jednoznacznie wynika, że sytuacja zobowiązanego do alimentacji L. G. poprawiła się. W porównaniu do poprzedniego okresu wzrosły jego dochody. Istotnie zmniejszyły się też jego konieczne wydatki związane z utrzymaniem dzieci. Obecnie L. G. partycypuje jedynie w utrzymaniu 16 –letniej córki, która otrzymuje rentę po zmarłej matce.

Dochody osiągane przez B. R. pozostały na podobnym poziomie co poprzednio. Zwiększyły się jednak jej uzasadnione potrzeby. Wynika to przede wszystkim ze znacznego pogorszenia jej stanu zdrowia. Obecnie pozwana - powódka wzajemna posiada orzeczenie o znacznym stopniu niepełnosprawności. Wymaga pomocy ze strony osób trzecich.

W ocenie Sądu Okręgowego przywołane wyżej okoliczności w pełni uzasadniały podwyższenie wysokości świadczenia alimentacyjnego między stronami z kwoty 200 zł miesięcznie do kwoty 300 zł miesięcznie. Kwota ta odpowiada uzasadnionym potrzebom B. R. oraz możliwościom zarobkowym i majątkowym zobowiązanego.

W tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy, na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. zmienił rozstrzygnięcie zawarte w punkcie 2 sentencji skarżonego wyroku w ten sposób, że zasądzone wyrokiem Sądu Okręgowego w Słupsku z dnia 11 lutego 2005 roku w sprawie IV Ca 652/04 alimenty od L. G. na rzecz B. R. podwyższył z kwoty 200 zł miesięcznie do kwoty 300 zł miesięcznie, poczynając od dnia 1 marca 2014 roku i oddalił powództwo w pozostałym zakresie (punkt 1a sentencji). Oddalając apelację w pozostałym zakresie Sąd Okręgowy miał na względzie, iż jak wskazano wyżej, zakres obowiązku alimentacyjnego L. G. jako małżonka wyłącznie winnego rozkładu pożycia do utrzymania byłej żony niewinnego lokuje się pomiędzy granicą, poniżej której istnieje już niedostatek, a granicą, której przekroczenie byłoby zrównaniem stopy życiowej obojga małżonków. Sąd Okręgowy podzielił również stanowisko Sądu Rejonowego, iż pozwany nie może ponosić konsekwencji nietrafionych decyzji finansowych B. R..

Sąd II instancji uznał za zasadne zarzuty L. G., zawarte w treści wniesionego przez niego zażalenia na wysokość kosztów postępowania. Wartość przedmiotu sporu w niniejszej sprawie została ustalona na kwotę 2.400 zł. W konsekwencji wysokość wynagrodzenia dla pełnomocnika procesowego pozwanej powinna być ustalona w oparciu o § 6 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu na kwotę 600 zł.

Z tego też względu na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. w zw. z art. 397 § 2 k.p.c., należało zmienić zawarte w punkcie 3 sentencji skarżonego orzeczenia rozstrzygnięcie o kosztach, poprzez obniżenie zasądzonej nim kwoty 1.200 zł do kwoty 600 zł (punkt 1b sentencji).

Na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. w zw. z art. 397 § 2 k.p.c., kierując się zasadą wyrażoną w art. 100 k.p.c., Sąd Okręgowy zmienił rozstrzygnięcie zawarte w punkcie 4 sentencji skarżonego wyroku w ten sposób, że zniósł wzajemnie między stronami koszty procesu (punkt 1c sentencji).

W oparciu o art. 385 k.p.c., apelacja podlegała oddaleniu w pozostałym zakresie (punkt 2 sentencji).

Na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z § 7 ust. 1 pkt 11 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, zasądzono od L. G. na rzecz B. R. kwotę 60 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego (punkt 3 sentencji).

Sąd Okręgowy w oparciu o treść art. 102 k.p.c., kierując się trudną sytuacją B. R. odstąpił od obciążania jej kosztami postępowania zażaleniowego (punkt 4 sentencji).

Na podstawie art. 113 u.k.s.c. w zw. z art. 102 k.p.c., odstąpiono od obciążania L. G. kosztami sądowymi, od uiszczenia których B. R. była zwolniona (punkt 5 sentencji).