Sygn. akt I Ca 218/15

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 grudnia 2015r.

Sąd Okręgowy we Włocławku I Wydział Cywilny

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 4 grudnia 2015 r.

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa (...)w W.

przeciwko A. M.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego od wyroku Sądu Rejonowego we Włocławku z dnia 14 listopada 2014 r. wydanego w sprawie sygnatura akt I C 1173/14 upr.

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od pozwanej A. M. na rzecz powoda (...)w W. kwotę 60 zł (sześćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 14 listopada 2014 roku Sąd Rejonowy we Włocławku zasądził od pozwanej A. M. kwotę 317,27 zł oraz orzekł o kosztach procesu.

Sąd Rejonowy ustalił i zważył, co następuje:

Strony łączyła umowa o świadczenie usług telekomunikacyjnych. W dniu 10 listopada 2011 roku (...)sp. z o.o. wystawił notę księgową na kwotę 261 zł 33 gr tytułem niedotrzymania umowy.

W wyniku cesji wierzytelności w miejsce (...) Sp. z o.o. wstąpił cesjonariusz (...)w W..

25 lipca 2013 roku powód wystawił wyciąg z ksiąg rachunkowych, z którego wynika, że nabył w dniu 22 stycznia 2013 roku wierzytelność w stosunku do pozwanej. W wyciągu określono, że wierzytelność wynosi 317 zł 27 gr.

Sąd Rejonowy we Włocławku ustalił, że termin przedawnienia roszczenia rozpoczął bieg 1 grudnia 2011 r. Zgodnie z dyspozycją art. 118 k.c. termin biegu przedawnienia ustalono na trzy lata. Natomiast wniesienie powództwa do Sądu w dniu 1 sierpnia 2013 przerwało bieg przedawnienia. Sąd Rejonowy uznał, że powództwo zasługiwało na uwzględnienie. Kosztami postępowania obciążono pozwaną, albowiem zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik sprawy winna je uiścić.

Apelację od powyższego orzeczenia wniosła pozwana. Zaskarżyła wyrok w całości, a Sądowi Rejonowemu zarzuciła naruszenie przepisów postępowania tj. art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 6 w zw. z art. 232 k.p.c. poprzez przekroczenie granicy swobodnej oceny dowodów i dokonanie całkowicie dowolnych ustaleń faktycznych, co w konsekwencji miało wpływ na wynik sprawy.

Wskazując na powyższe zarzuty apelująca domagała się zmiany orzeczenia poprzez oddalenie powództwa alternatywnie wniosła o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji. Nadto wniosła o zasądzenia kosztów na swoją rzecz za obie instancje.

W uzasadnieniu wywiedzionego środka odwoławczego kwestionowała skuteczność cesji wierzytelności.

W odpowiedzi na apelacją powódka wniosła o jej oddalenie i zasądzenie kosztów procesu. Twierdziła, że wykazała legitymację czynną, wskazywała na trafność zaskarżonego orzeczenia i wywodziła, że argumentacja pozwanej ma charakter gołosłownych twierdzeń.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja, wobec braku jakichkolwiek uzasadnionych podstaw, nie zasługiwała na uwzględnienie.

Sąd Okręgowy w pełni podziela ustalenia oraz ocenę prawną Sądu Rejonowego zawartą w uzasadnieniu kwestionowanego rozstrzygnięcia.

Całkowicie chybionym jest zarzut naruszenia przepisu art. 233 § 1 k.p.c. Dla skuteczności tego zarzutu nie można poprzestać na stwierdzeniu, że dokonane ustalenia są wadliwe. Niezbędne jest wskazanie przyczyn, które dyskwalifikują ocenę Sądu. Apelujący powinien wskazać, które kryteria oceny zostały naruszone przez Sąd przy analizie konkretnych dowodów (por. postanowienie Sądu Najwyższego z 23 stycznia 2001 r. IV CKN 970/00 nie publ., LEX nr 52753 i wyrok tego Sądu z 6 lipca 2005 r. III CK 3/05 nie publ., LEX nr 1800925). Przewidziana przy tym w powołanym przepisie zasada swobodnej oceny dowodów nie będzie zrealizowana tylko wówczas, gdy wnioski wyprowadzone przez Sąd nie układają się w logiczną całość zgodną z doświadczeniem życiowym, lecz pozostają ze sobą w sprzeczności, a także, gdy nie istnieje logiczne powiązanie wniosków z zebranym w sprawie materiałem dowodowym (por. wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 17 kwietnia 2014r. I Ca 267/14 nie publ., LEX nr 1500864).

Apelująca w żaden sposób nie sprostała powyższym wymogom, ograniczyła się do zaprezentowania w apelacji własnej oceny dowodów. Wbrew twierdzeniom apelującej powód przedstawił dowody cesji wierzytelności. Do pozwu dołączony został wyciąg z ksiąg rachunkowych Funduszu oraz umowa ramowa przelewu wierzytelności z 28 września 2012 roku i porozumienie z 22 stycznia 2013 roku. Do dokumentów tych został dołączony załącznik do protokołu przekazania wierzytelności z dnia 24 stycznia 2013 roku, w którym to załączniku widnieje wierzytelność pozwanej. Ponadto powód przedstawił zawiadomienie o cesji wierzytelności z 28 stycznia 2013 roku, kierowane do pozwanej. Brak jakichkolwiek argumentów, aby odmawiać wiarygodności tym dokumentom. Fakt istnienia wierzytelności z kolei potwierdzają dokumenty wystawione przez wierzyciela pierwotnego to jest nota obciążeniowa z 10 listopada 2011 roku, a także umowa o udział w promocji Z. podpisana przez pozwaną. Powód dołączył również wezwanie do zapłaty długu kupionego. Zauważyć należy, że pozwana nie kwestionowała istnienia wierzytelności.

Zdaniem Sądu Okręgowego Sąd I instancji dokonał logicznej i trafnej oceny zgromadzonego materiału dowodowego i na jego podstawie wysunął prawidłowe wnioski. Dotyczy to także zawartej przez powoda umowy przelewu wierzytelności (art. 509 k.c.), której zawarcie możliwe jest bez zgody dłużnika, a zgodnie z którą na nabywcę przechodzą wszystkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

Z akt sprawy (k. 33, k. 36, k. 37) w sposób niebudzący wątpliwości wynika identyczność numeru klienta, który został zamieszczony zarówno na nocie obciążeniowej jak i wynikał z zawartej umowy. Numer klienta powtórzony jest w załączniku do protokołu przekazania wierzytelności z dnia 24 stycznia 2013 roku. Cytowane dokumenty również z tego powodu nie budzą wątpliwości, choć identyfikacji dłużnika należy dokonywać przede wszystkim przez wskazywanie jego nazwiska, adresu, ew. numeru PESEL.

Faktem jest, że w postępowaniu cywilnym, zgodnie z treścią artykułu 194 § 2 ustawy z dnia 27 maja 2004 r. o funduszach inwestycyjnych (tekst jednolity Dz.U.2014.157) wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego nie ma mocy dokumentu urzędowego i nie stanowi dowodu tego, co zostało w nim poświadczone. Dokumenty te są dokumentami prywatnymi, podlegającymi ocenie zgodnie z artykułem 245 k.p.c., stanowią więc dowód na to, że osoby, które je podpisały złożyły oświadczenia zawarte w dokumencie. Jednak Sąd Rejonowy prawidłowo ocenił, że ciąg tych oświadczeń (wykazany przez przedstawienie szeregu dokumentów sporządzonych w konkretnych datach i wystawianych przez konkretne osoby, w tym przez pozwaną) prowadzi do wniosków zgodnych z twierdzeniami pozwu. Sąd Rejonowy prawidłowo również przyjął, że pozwana nie zaprzeczyła skutecznie twierdzeniom powoda.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy we Włocławku na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację.

O kosztach postępowania apelacyjnego rozstrzygnięto w myśl zasady odpowiedzialności strony za wynik tj. na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. Powodowi należał się zwrot wszystkich kosztów poniesionych w postępowaniu odwoławczym, to jest wynagrodzenia radcy prawnego, które zostało ustalone na podstawie § 12 ust. 1 pkt. 1 w zw. z § 6 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (…) (tekst jedn.: Dz.U.2013.490 ze zm.).