Sygn. akt V ACa 7/13, V ACz 148/13

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 czerwca 2013 r.

Sąd Apelacyjny w Gdańsku – Wydział V Cywilny

w składzie:

Przewodniczący:	SSA Jacek Grela
Sędziowie:	SA Maryla Domel-Jasińska (spr.) SA Włodzimierz Gawrylczyk
Protokolant:	sekretarz sądowy Joanna Makarewicz

po rozpoznaniu w dniu 5 czerwca 2013 r. w Gdańsku

na rozprawie

sprawy z powództwa T. B.

przeciwko (...) S.A. w K.

o ochronę dóbr osobistych

na skutek apelacji powoda

oraz zażalenia pozwanej

od wyroku Sądu Okręgowego w (...)

z dnia 12 października 2012 r., sygn. akt I C 51/12

I.  zmienia zaskarżony wyrok w punkcie 2 (drugim) w ten sposób, że zasądza od powoda na rzecz pozwanej kwotę 3.617 (trzy tysiące sześćset siedemnaście) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu;

II.  oddala apelację;

III.  zasądza od powoda na rzecz pozwanej kwotę 2.700 (dwa tysiące siedemset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego ;

IV.  zasądza od Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w (...) na rzecz adwokata K. J. kwotę 2.700 (dwa tysiące siedemset) złotych, powiększoną o należną stawkę podatku od towarów i usług, tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powodowi z urzędu w postępowaniu apelacyjnym.

Na oryginale właściwe podpisy

UZASADNIENIE

Powód T. B. pozwem wniesionym przeciwko pozwanej (...) Spółce Akcyjnej w K. domagał się ochrony swoich dóbr osobistych przez zakazanie pozwanej publikowania na jej stronie internetowej (...)danych osobowych powoda i jego zlikwidowanej firmy – Agencji (...) T. B. w W., wraz z ofertą sprzedaży wierzytelności, jakie pozwana nabyła od wierzyciela powoda. Powód wywodził, że jego dług, oferowany przez pozwaną do sprzedaży, nie istnieje, gdyż uległ przedawnieniu, zaś zamieszczanie danych powoda i informacji o jego nieistniejącym długu stanowi bezprawne działanie pozwanej, które powinno skutkować zobowiązaniem pozwanej do jego zaniechania i zasądzeniem od pozwanej na rzecz powoda zadośćuczynienia w kwocie 100 000 zł.

Pozwana wniosła o oddalenie powództwa. Zarzuciła, że nie dopuściła się naruszenia dóbr osobistych powoda, gdyż nabyła od pierwotnego wierzyciela przysługującą mu wierzytelność wobec powoda w zakresie prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej i wystawiła ją do dalszej sprzedaży na swojej stronie internetowej. Zobowiązanie powoda jest aktualnie przedawnione co jednak nie oznacza, że zobowiązanie to przestało istnieć. Przekształciło się ono w zobowiązanie naturalne, które może być wobec powoda dochodzone, zaś powodowi przysługuje uprawnienie do podniesienia zarzutu przedawnienia. Powód prowadził działalność gospodarczą jako osoba fizyczna i jego długi, związane z tą działalnością, nie wygasły z momentem wykreślenia z ewidencji działalności gospodarczej. Nadto powód zawarł z pozwaną, po nabyciu przez nią wierzytelności, ugodę dotyczącą spłacania wierzytelności w ratach, a zatem powód uznał swoje zadłużenie.

Wyrokiem z dnia 12 października 2012 r. Sąd Okręgowy w (...) oddalił powództwo, nie obciążył powoda kosztami procesu i przyznał od Skarbu Państwa na rzecz pełnomocnika procesowego powoda stosowną kwotę tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej, udzielonej powodowi z urzędu. Powyższe rozstrzygnięcie Sąd I instancji oparł na następujących ustaleniach faktycznych i rozważaniach prawnych.

Powód prowadził w W. działalność gospodarczą pod nazwą Agencja (...) - (...) T. B.. Działalność ta została wykreślona z ewidencji działalności gospodarczej, prowadzonej przez burmistrza W., w dniu 7 lutego 2007 r. Powód był dłużnikiem (...) Spółki Akcyjnej w W., która swoją wierzytelność wobec powoda zbyła (...) spółce z o.o. w K., prowadzącej działalność windykacyjną. Pozwana jest następcą prawnym nabywcy wierzytelności.

Zadłużenie powoda powstało w związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą. Nabywca wierzytelności prowadził działania windykacyjne wobec powoda i zawarł z nim ugodę, dotyczącą ratalnej spłaty zadłużenia.

Pozwana opublikowała dane osobowe powoda na prowadzonej przez siebie stronie internetowej (...) w celu złożenia oferty sprzedaży przysługującej jej wierzytelności. Ujawnione dane osobowe obejmowały imię i nazwisko powoda, nazwę prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, adres ze wskazaniem nazwy ulicy i kodu pocztowego, numer NIP przedsiębiorcy oraz informacje o wysokości zadłużenia, wynikającego z niezapłaconej faktury VAT, ze wskazaniem kwoty zadłużenia.

W ocenie Sądu Okręgowego powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie. Bezsporną okolicznością w sprawie było, że na administrowanej przez pozwaną stronie internetowej zostały zamieszczone dane osobowe powoda, jako dłużnika. Powód jest dłużnikiem pozwanej, która zakupiła jego dług, celem prowadzenia jego windykacji lub dalszej sprzedaży. Pozwana w sposób profesjonalny prowadzi działalność gospodarczą, polegającą na windykacji i obrocie wierzytelnościami.

Powód uznał swoje zobowiązanie wobec pozwanej podpisując z nią ugody dotyczące jego ratalnej spłaty, z których się nie wywiązał. Nie zasługiwały na uwzględnienie zarzuty podniesione przez powoda, że podpisał ugody pod wpływem kierowanych wobec niego gróźb, skoro powód o kierowanych wobec niego groźbach nie zawiadomił organów ścigania, nie poczynił żadnych kroków w kierunku uchylenia się do skutków prawnych zawartych ugód, ani nie wytoczył powództwa o ustalenie nieważności tych ugód, z powodu złożenia oświadczeń woli pod wpływem kierowanych do niego gróźb. Nie był także zasadny zarzut powoda, wskazujący przedawnienie i co za tym idzie, wygaśnięcie zobowiązania powoda. Przedawnienie roszczeń nie skutkuje ich wygaśnięciem lecz przekształceniem ich w zobowiązanie naturalne. Skutkiem przedawnienia roszczenia jest jedynie możliwość podniesienia w toku procesu o zapłatę zarzutu przedawnienia.

Zobowiązanie powoda, powstałe w związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą pod nazwą Agencja (...) – (...) T. B., nie wygasło także na skutek wykreślenia tej działalności z ewidencji działalności gospodarczej z dniem 7 lutego 2007 r, ponieważ działalność prowadził powód, jako osoba fizyczna. Dług związany jest zatem z osobą powoda i wobec niego mogą być kierowane roszczenia wierzycieli, dotyczące tego długu.

Sąd Okręgowy wskazał, że ochrona dóbr osobistych przysługuje przed bezprawnym działaniem naruszyciela. Działanie pozwanej, polegające na umieszczeniu danych osobowych powoda na prowadzonej przez pozwaną stronie internetowej www.handeldługami.pl. było ofertą sprzedaży wierzytelności, przysługującej pozwanej wobec powoda, złożoną w celu sprzedaży przedmiotowej wierzytelności, co jest związane z prowadzoną przez pozwaną działalnością gospodarczą.

W ocenie Sądu I instancji pozwana wykazała, że działała zgodnie z prawem, opierając się na regulacji art. 4 ustawy z dnia 9 kwietnia 2010 r. o udostępnieniu informacji gospodarczych i wymianie danych gospodarczych (Dz.U. z 14 maja 2010 r.), który stanowi, że udostępnianie informacji gospodarczych osobom trzecim, nieoznaczonym w chwili przeznaczenia tych informacji do udostępnienia, następuje wyłącznie za pośrednictwem biura informacji gospodarczej, chyba że udostępnianie następuje w celu sprzedaży wierzytelności przez ogłoszenie publiczne lub przepisy prawa przewidują inny tryb udostępniania danych.

Sąd Okręgowy wskazał, że przez sprzedaż wierzytelności w drodze oferty publicznej należy rozumieć sprzedaż wierzytelności oferowaną nieograniczonemu kręgowi potencjalnych odbiorców, w formie ogłoszenia w prasie bądź innym nośniku informacji, jakim jest m.in. strona internetowa. Umieszczenie danych osobowych powoda, w zakresie wyżej wskazanym, na prowadzonej przez pozwaną stronie internetowej, było związane ze złożoną ofertą sprzedaży wierzytelności. Pozwana, jako składająca ofertę zobowiązana była przedstawić wysokość zadłużenia, niezbędne dane dłużnika i źródło jego zobowiązania – np. należność z tytułu niezapłaconych faktur VAT. Działanie pozwanej, polegające na zamieszczeniu danych powoda w ofercie sprzedaży wierzytelności, było związane z realizacją prawnie usprawiedliwionego celu, polegającego na dochodzeniu roszczenia z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej.

Działaniu temu nie można przypisać cechy bezprawności, gdyż było ono zgodne z obowiązującym prawem, co wyklucza możliwość naruszenia dóbr osobistych powoda w świetle art. 24 § 1 k.c.

Skoro zachowanie strony pozwanej nie było bezprawne, roszczenia powoda o zobowiązanie jej do usunięcia danych osobowych powoda z administrowanej przez nią strony internetowej i o zapłatę zadośćuczynienia, nie zasługiwały na uwzględnienie i w konsekwencji podlegały oddaleniu w oparciu o art. 24 kc w zw. z art. 448 kc a contrario.

Na podstawie art. 102 kpc Sąd Okręgowy nie obciążył powoda kosztami procesu, których zwrot musiałby on uiścić stronie pozwanej, w związku z wynikiem sporu, gdyż wziął pod uwagę szczególną sytuację finansową powoda, udokumentowaną informacjami podanymi we wniosku o zwolnienie od kosztów sądowych oraz okoliczność, iż w przekonaniu powoda jego roszczenie było uzasadnione i czuł się on pokrzywdzony przez działanie pozwanej.

O kosztach nieopłaconej pomocy prawnej, udzielonej powodowi z urzędu Sąd I instancji orzekł w oparciu o § 6 pkt. 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.

Powód wywiódł apelację od powyższego wyroku, skierowaną przeciwko rozstrzygnięciu o oddaleniu powództwa, złożoną z części wniesionej osobiście przez powoda oraz z części wniesionej przez jego pełnomocnika procesowego, ustanowionego z urzędu.

W części osobistej apelacji powoda zarzucono, że Sąd Okręgowy błędnie ustalił brak bezprawności w odniesieniu do działań pozwanej, w sytuacji gdy zadłużenie przedstawione do sprzedaży było zadłużeniem firmy, tj. Agencji (...), zaś pozwana ujawniła dane osobowe powoda.

Nadto pozwana przemocą i nękaniem powoda wymusiła na nim podpisanie ugody, choć powód twierdzi, że zadłużenia wobec spółki (...) nie posiadał, a dowody zapłaty zniszczył po upływie pięciu lat.

Powód domagał się także aby Sąd Apelacyjny ustalił nieważność zawartych przez niego z pozwaną ugód.

W części apelacji złożonej przez pełnomocnika procesowego powoda zarzucono:

1)  sprzeczne z treścią zeznań powoda ustalenie, że nie złożył on żadnego oświadczenia o uchyleniu się od skutków prawnych zawartych ugód z dnia 13 sierpnia 2006 r. i bezzasadne przyjęcie, iż uznał on zadłużenie opisane w tych ugodach, mimo wskazania okoliczności ich podpisania, skutkujących wadą oświadczenia woli oraz pominięcie faktu znacznego upływu czasu od tamtej chwili, co sprawiło, że przedawnienie rzekomych roszczeń pozwanego nie wymagało już dalszego przechowywania stosownych dowodów przesłania oświadczenia o uchyleniu się od skutków prawnych oświadczenia woli,

2)  brak wyjaśnienia istotnej dla rozstrzygnięcia sprawy okoliczności dotyczącej causa podpisanych ugód z dnia 13 sierpnia 2006 r. poprzez nieprzeprowadzenie dowodu z całości dokumentacji związanej z powstaniem rzekomego długu po stronie powoda wobec firmy (...), jego ewentualnej spłaty przez powoda, który nie dysponował dowodami spłat z uwagi na upływ czasu i związany z tym termin przedawnienia roszczeń,

3)  niezastosowanie przepisów art. 23 ust. 1 pkt 5 i ust. 4 pkt. 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych poprzez brak prawidłowej analizy dotyczącej kryterium niezbędności, nienaruszenia praw i wolności powoda oraz prawnie usprawiedliwionych celów, tj. dochodzenia roszczeń z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej.

Wskazując na powyższe zarzuty skarżący domagał się zmiany zaskarżonego wyroku w kierunku uwzględnienia powództwa, ewentualnie uchylenia tego wyroku i przekazania sprawy Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania oraz orzeczenia o kosztach procesu za obie instancje.

Pełnomocnik procesowy powoda z urzędu wniósł o zasądzenie na jego rzecz kosztów nieopłaconej pomocy prawnej, udzielonej powodowi w postępowaniu apelacyjnym.

Pozwana w odpowiedzi na apelację wniosła o oddalenie apelacji powoda i zasądzenie od niego na swoją rzecz zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.

W ustawowym terminie, określonym w art. 394 § 2 kpc, pozwana złożyła zażalenie na zawarte w wyroku Sądu Okręgowego rozstrzygnięcie o kosztach procesu, mocą którego powód nie został obciążony kosztami zastępstwa procesowego, należnymi pozwanej.

Pozwana zarzuciła:

-

naruszenie art. 98 § 1 i 3 kpc w zw. z § 6 pkt. 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U z 2002 r, nr 163, poz. 1348 ze zm.) poprzez ich niezastosowanie

-

naruszenie art. 102 in fine kpc przez uznanie, że w niniejszej sprawie zachodzi przypadek szczególny, uzasadniający nieobciążenie powoda kosztami procesu, w tym kosztami zastępstwa procesowego poniesionymi przez pozwaną w rozpoznawanej sprawie,

-

naruszenie art. 233 § 1 in fine kpc przez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i uznanie, że za nieobciążaniem powoda, jako strony przegrywającej spór, kosztami procesu, przemawia jego subiektywne przekonanie o słuszności roszczenia i jego sytuacja materialna i rodzinna, podczas gdy powód jest przedsiębiorcą prowadzącym działalność gospodarczą pod firmą PHU (...), zaangażowanym w liczne procesy prowadzone przeciwko pozwanej, w tym negatywnie dla powoda zakończoną sprawę IC (...) Sądu Rejonowego w(...) oraz sprawę administracyjną dotyczącą ochrony danych osobowych, zakończoną wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. z dnia 31 maja 2012 r. sygn. II SA/Wa (...), oddalającym skargę powoda na negatywną dla niego decyzję Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych z dnia 16 września 2011 r.

Pozwana domagała się zmiany zaskarżonego postanowienia o kosztach procesu przez zasądzenie od powoda na swoją rzecz kwoty 3617 zł tytułem zwrotu tych kosztów, obejmujących stawkę wynagrodzenia adwokackiego i opłatę skarbową od pełnomocnictwa.

Powód wniósł o oddalenie zażalenia pozwanej.

Sąd Apelacyjny zważył:

Apelacja powoda nie zasługiwała na uwzględnienie, gdyż zgłoszone w niej zarzuty nie były zasadne.

Zgodnie z art. 24 § 1 zd. pierwsze kc ten, czyje dobro osobiste zostaje zagrożone cudzym działaniem, może żądać zaniechania tego działania, chyba że nie jest ono bezprawne. Sąd Okręgowy trafnie uznał w rozpoznawanej sprawie, że pozwana wykazała, iż opublikowanie na administrowanej przez nią stronie internetowej imienia i nazwiska oraz części adresu powoda było uprawnione w świetle art. 4 ustawy z dnia 9 kwietnia 2010 r. o udostępnieniu informacji gospodarczych i wymianie danych gospodarczych (Dz.U. z 14 maja 2010 r.)

Niezależnie od tego wskazać należy, że zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt. 5 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych przetwarzanie danych jest dopuszczalne tylko wtedy, gdy jest to niezbędne do wypełnienia prawnie usprawiedliwionych celów, realizowanych przez administratorów danych albo odbiorców danych, a przetwarzanie nie narusza praw i wolności osoby, której dane dotyczą. Z kolei za prawnie usprawiedliwiony cel uważa się – stosownie do treści art. 23 ust. 4 pkt. 2 cyt. ustawy, dochodzenie roszczeń z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej.

Pozwana spółka prowadzi działalność gospodarczą m.in. w zakresie windykacji i obrotu wierzytelnościami, zaś ustawa o ochronie danych osobowych nie ogranicza swobody prowadzenia działalności gospodarczej, co potwierdził Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. w uzasadnieniu wyroku z dnia 31 maja 2012 r. sygn. akt II SA/Wa (...).

Analizując stan sprawy w ujęciu chronologicznym stwierdzić należy, iż pozwana nabyła wierzytelności (...) S.A. w W. wobec powoda w dniu 24 lutego 2006 r., a zatem w czasie, kiedy powód prowadził działalność gospodarczą pod nazwą Agencja (...) - (...). Działalność ta została wykreślona z dniem 7 lutego 2007 r., a zatem rok po nabyciu wierzytelności przez pozwaną. W dacie nabycia wierzytelności (...) S.A. wobec powoda przez pozwaną, wierzytelności te nie były przedawnione w świetle art. 118 kc, przy uwzględnieniu trzyletniego terminu przedawnienia roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej, gdyż ich wymagalność przypadała na luty, marzec, kwiecień i maj 2004 r. (k. 141-143). W dniu 13 sierpnia 2006 r. powód zawarł z pozwaną dwie ugody dotyczące ratalnej spłaty nabytych wierzytelności lecz ugód tych nie zrealizował. Również w dacie zawarcia ugód z pozwaną wierzytelności nie były przedawnione, zaś zawarcie ugód, potwierdzające istnienie wierzytelności, skutkowało uznaniem długów przez powoda, przerwaniem biegu terminów przedawnienia roszczeń na podstawie art. 123 § 1 pkt. 2 kc, a w konsekwencji skutkowało rozpoczęciem na nowo, od dnia 13 sierpnia 2006 r., biegu terminów przedawnienia (art. 124 § 1 kc). Twierdzenia powoda o podpisaniu ugód pod wpływem gróźb pozwanej nie były wiarygodne, zwłaszcza w zestawieniu z zeznaniami świadka M. J. (k. 368v), według których powód nawiązał kontakt telefoniczny z pozwaną, po zawiadomieniu go o nabyciu przez pozwaną jego długów, strony uzgodniły warunki spłaty, teksty ugód zostały powodowi wysłane pocztą, zaś powód również pocztą odesłał pozwanej podpisane ugody. Twierdzenia powoda o kierowanych pod jego adresem groźbach i kopaniu w drzwi nie były zatem wiarygodne i uznać je należało za skonstruowane na użytek aktualnego procesu, gdyż w prawomocnie zakończonej sprawie o sygn. akt IC (...) Sądu Rejonowego w (...)powód nie powoływał się na kierowane pod jego adresem przez pozwaną groźby, a jedynie twierdził, że z okoliczności przedawnienia nabytych przez pozwaną wierzytelności wynika, iż pozwana nie jest uprawniona do oferowania tych wierzytelności do sprzedaży na swojej stronie internetowej ani do publikowania danych powoda.

Twierdzenia powoda o nieistnieniu wierzytelności, w związku z ich przedawnieniem, nie były zasadne, co Sąd Okręgowy prawidłowo wyjaśnił w pisemnych motywach swojego rozstrzygnięcia i Sąd Apelacyjny nie dopatrzył się podstaw ażeby przedstawioną przez ten Sąd argumentację powtarzać.

Nie zasługiwały także na uwzględnienie twierdzenia powoda, że zniszczył on dowody zapłaty należności z faktur wystawionych mu przez (...) S.A., wobec upływu terminu do dochodzenia tych należności. Twierdzenia te uznać należało za nielogiczne w okolicznościach sprawy. Gdyby powód rzeczywiście zapłacił pierwotnemu wierzycielowi należności z faktur, to w dacie nabycia wierzytelności przez pozwaną wierzytelności te nie były przedawnione i powód miał możliwość przedstawić pozwanej dowody zapłaty. Powód jednak nie tylko stosownych dowodów wówczas nie przedstawił lecz zawarł z pozwaną ugody dotyczące ratalnej spłaty zadłużenia.

Ewentualne uchylenie się przez powoda od skutków prawnych oświadczeń woli zawartych w ugodach z dnia 13 sierpnia 2006 r. pozostaje bez znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy, której przedmiotem jest żądanie ochrony dóbr osobistych powoda. Pozwana była i jest uprawniona do publikowania danych powoda, w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej w zakresie obrotu wierzytelnościami, zaś przedawnienie wierzytelności nabytych wobec powoda nie powoduje wygaśnięcia uprawnienia pozwanej do oferowania tych wierzytelności ewentualnym nabywcom. Nie jest bowiem zabroniony przelew wierzytelności przedawnionych. Nie można też wykluczyć sytuacji, w której określona osoba będzie zainteresowana nabyciem wierzytelności przedawnionej, aby przedstawić ją do potrącenia w oparciu o art. 502 kc. Ewentualne uchylenie się przez powoda od skutków prawnych oświadczeń woli, zawartych w ugodach z dnia 13 sierpnia 2006 r. mogłoby mieć jedynie znaczenie dla ustalenia daty, w której nastąpiło przedawnienie roszczeń wobec powoda, a ta z kolei okoliczność pozostaje bez znaczenia dla rozpoznania niniejszej sprawy, skoro wierzytelność przedawniona może być przedmiotem obrotu.

Nie zasługiwał również na uwzględnienie zarzut, iż pozwana przedstawiając ofertę sprzedaży wierzytelności nie zastosowała prawidłowo kryterium niezbędności w odniesieniu do danych osobowych powoda, o którym to kryterium stanowi art. 23 ust. 1 pkt. 5 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych, zaś naruszenie powołanego przepisu nastąpiło przez opublikowanie imienia i nazwiska powoda oraz części jego adresu, tj. nazwy miejscowości i ulicy. Dokonanie przelewu wierzytelności jest nierozerwalnie związane z przekazaniem danych osobowych dłużnika, którym jest osoba fizyczna, zamieszkała pod określonym adresem, a nie nazwa, pod którą osoba ta prowadzi bądź prowadziła działalność gospodarczą.

Nadto warto również zwrócić uwagę na argument użyty w uzasadnieniu cytowanego wyżej wyroku W.S.A. w W., iż publikowane przez pozwaną dane osobowe powoda były dostępne w ewidencji działalności gospodarczej, i stosownie do treści art. 7a ust. 2 ustawy z 19 listopada 1999 r. Prawo działalności gospodarczej, były wyłączone spod obowiązywania ustawy o ochronie danych osobowych.

Nie znajdując uzasadnionych podstaw do uwzględnienia zarzutów i wniosków skarżącego powoda należało jego apelację oddalić, w oparciu o art. 385 kpc i orzec o kosztach postępowania apelacyjnego na podstawie art. 98 kpc.

O kosztach nieopłaconej pomocy prawnej, udzielonej powodowi z urzędu w postępowaniu apelacyjnym, Sąd Apelacyjny rozstrzygnął na podstawie § 6 pkt. 6 w zw. z § 2 ust. 3 i § 19 pkt. 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz U nr 163, poz 1348 ze zm.)

Zażalenie strony pozwanej na zawarte w wyroku Sądu Okręgowego rozstrzygnięcie o kosztach procesu podlegało uwzględnieniu.

Zgodnie z regułą rozstrzygania o kosztach procesu, określoną w art. 98 § 1 kpc, strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Odstępstwo od tej reguły przewidziane jest w art. 102 kpc, wyrażającym zasadę słuszności, stosownie do której w wypadkach szczególnie uzasadnionych, Sąd może zasądzić od strony przegrywającej tylko część z tych kosztów albo nie obciążać jej tymi kosztami w ogóle.

Z kolei zgodnie z art. 108 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, zwolnienie od kosztów sądowych nie zwalnia od obowiązku zwrotu kosztów procesu przeciwnikowi. Uznanie, że w danej sprawie zachodzi wypadek szczególnie uzasadniony w rozumieniu art. 102 kpc zależy od swobodnej oceny Sądu. Ocena ta nie może być dowolna, lecz winna uwzględniać okoliczności konkretnego wypadku. W rozpoznawanej sprawie Sąd I instancji stosując art. 102 kpc powołał się na trudną sytuację materialną powoda i jego subiektywne przekonanie o słuszności swoich żądań.

Ocena sytuacji materialnej powoda nie uwzględniła faktu, co słusznie zarzuciła pozwana w zażaleniu, że powód prowadzi ewidencjonowaną działalność gospodarczą i przy braku stosownej dokumentacji, świadczącej o kondycji finansowej jego przedsiębiorstwa ( PHU (...)) oświadczenie powoda o całkowitym braku dochodów z tej działalności pozostaje gołosłowne.

Jeżeli natomiast chodzi o subiektywne przekonanie powoda o zasadności swoich roszczeń, to nie znajduje ono usprawiedliwienia wobec zapadłych prawomocnych rozstrzygnięć w przedmiocie nakazania pozwanej usunięcia danych osobowych powoda i opisu jego długu ze strony internetowej wwwhandeldługami pl. tj. wyroku Sądu Rejonowego w(...) z dnia 5 lipca 2011 r. sygn. akt IC (...), wyroku Sądu Okręgowego w (...) z dnia 26 października 2011 r. sygn. akt VII Ca(...). postanowienia Sądu Okręgowego w (...)z dnia 11 lipca 2012 r. o odrzuceniu skargi powoda o wznowienie postępowania w sprawie zakończonej prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w (...) z dnia 5 lipca 2011 r. sygn. akt IC (...) oraz wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. z dnia 31 maja 2012 r, oddalającego skargę powoda na decyzję Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych z dnia 16 września 2011 r. nr (...)/ (...), (...) w przedmiocie ochrony danych osobowych.

W powołanych orzeczeniach Sądy wielokrotnie wskazywały na podstawy prawne działań pozwanej w zakresie publikowania danych osobowych powoda. Decydując się w takiej sytuacji na wniesienie powództwa o ochronę dóbr osobistych, powód winien był liczyć się z koniecznością poniesienia kosztów procesu, należnych pozwanej w razie nieuwzględnienia tego powództwa.

W związku z powyższym na podstawie art. 386 § 1 kpc w zw. z art. 397 § 2 kpc zaskarżone postanowienie, zawarte w punkcie 2 wyroku Sądu Okręgowego podlegało zmianie przez zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kwoty 3617 zł tytułem, zwrotu kosztów procesu.