Sygn. akt VII U 1319/12

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 czerwca 2014 r.

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 30 czerwca 2014 r. w W.

sprawy J. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

o dodatek pielęgnacyjny

na skutek odwołania J. K.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

z dnia 25 czerwca 2012 r., znak: (...)

zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje J. K. prawo do dodatku pielęgnacyjnego od dnia 1 maja 2012 roku na stałe.

Sygn. akt VII U 1319/12

UZASADNIENIE

Ubezpieczona J. K. w dniu 30 lipca 2012 roku złożyła odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 25 czerwca 2012 roku., znak: (...), którą organ rentowy odmówił jej prawa do dodatku pielęgnacyjnego.

Ubezpieczona w uzasadnieniu odwołania podważyła ustalenia organu rentowego dotyczące jej aktualnego stanu zdrowia (k.2 as. - odwołanie).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. w odpowiedzi na odwołanie, z dnia 28 sierpnia 2012 roku, wniósł o jego oddalenie na podstawie art.477 14 § 1 k.p.c..

W uzasadnieniu odpowiedzi na odwołanie organ rentowy stwierdził, że decyzja ZUS wydana została na podstawie art.75 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z FUS (Dz. U. z 2009r., Nr 153, poz.1227 ze zm.). Ubezpieczona została, w toku postępowania administracyjnego, skierowana na badanie do Komisji lekarskiej ZUS, która stwierdziła, iż stan zdrowia nie powoduje u wnioskodawczyni niezdolności do samodzielnej egzystencji. Na podstawie tego orzeczenia organ rentowy odmówił prawa do świadczenia (k.3-4 as.).

Sąd Okręgowy Warszawa – Praga w Warszawie ustalił następujący stan faktyczny:

Ubezpieczona J. K. na podstawie decyzji ZUS z dnia 01 grudnia 1981 roku uprawniona została do renty inwalidzkiej z tytułu wypadku przy pracy od dnia 29 września 1981 roku (tom II, k.29-29v a. r.). Ponadto ubezpieczona miała orzeczoną II grupę inwalidzką z ogólnego stanu zdrowia (obecnie renta z tytułu całkowitej niezdolności do pracy) (tom II, k.28-28v a. r.).

W dniu 24 października 2005 roku ubezpieczona złożyła do ZUS-u wniosek o przyznanie dodatku pielęgnacyjnego (tom II, k.111 a.r.). Decyzją z dnia 24 stycznia 2006 roku, znak: (...), organ rentowy przyznał J. K. dodatek pielęgnacyjny (tom II, k.113 a. r.), który był przedłużany kolejnymi decyzjami ZUS-u.

ZUS decyzją z dnia 13 maja 2010 roku, znak: (...), przyznał ubezpieczonej prawo do zasiłku pielęgnacyjnego do dnia 30 kwietnia 2012 roku (tom III, k.49 a.r.). W związku z kończącym się okresem przysługiwania prawa do zasiłku pielęgnacyjnego, w dniu 24 lutego 2012 roku, J. K., złożyła wniosek o ponowne ustalenie prawa do tego świadczenia (tom III, k.57 a.r.).

Ze względu na zainicjowane postępowanie administracyjne przed ZUS, ubezpieczona została skierowana na badanie do Lekarza Orzecznika ZUS, który po jego przeprowadzeniu wydał, w dniu 20 czerwca 2012 roku, orzeczenie stwierdzające, że wnioskodawczyni nie jest niezdolna do samodzielnej egzystencji. Od decyzji Lekarza Orzecznika ZUS złożyła sprzeciw. W związku z tym, sprawa została skierowana do Komisji lekarskiej ZUS. Komisja lekarska ZUS przeprowadziła kolejne badanie ubezpieczonej, po którym wydała orzeczenie stwierdzające, że J. K. nie jest niezdolna do samodzielnej egzystencji (tom I, k.61 a.r.; k.75 a.r.).

W oparciu o orzeczenie Lekarza orzecznika ZUS oraz orzeczenie Komisji lekarskiej ZUS organ rentowy wydał, w dniu 25 czerwca 2012 roku, decyzję znak: (...) odmawiającą ubezpieczonej prawa do dodatku pielęgnacyjnego (tom I, k.77 a.r.).

Odwołująca od niekorzystnej decyzji organu rentowego odwołała się, co skutkowało zainicjowaniem niniejszego postępowania sądowego, w toku którego ustalono, że:

Ubezpieczona - J. K.(lat 70) ekonomistka- wykształcenie średnie ekonomiczne, od 29 września 1980 roku nie pracuje (tom II, k,14 a.r.). Wnioskodawczyni doznała, w dniu 29 grudnia 1979 roku, przy pracy, urazu kręgosłupa z następstwem kręgozmyku i dyskopatii L5-S1. W 1980 roku wykonano u ubezpieczonej operację kręgozmyku i dyskopatii L5 – S1. W dniu 10 kwietnia 1998 roku przebyła zawał serca. W listopadzie 2006 roku była hospitalizowana w Oddziale Chirurgii Ogólnej w W. z rozpoznaniem „guz kątnicy, wodniak pęcherzyka żółciowego, torbiel okolicy śledziony”. Z tego powodu była operowana – usunięto wówczas guza – raka kątnicy oraz pęcherzyk żółciowy (przebyła prawostronną hemikolektomię z powodu gruczolakoraka kątnicy G2 z jednoczasową cholecystektomią i następową chemioterapią - została skierowana do Poradni Nowotworów Jelita Grubego w Centrum Onkologii, gdzie zastosowano leczenie chemiczne i w okresie 6 letniej obserwacji poziom markerów nowotworowych pozostawał u ubezpieczonej w normie). Nadto, w maju 2009 roku, wykryto u ubezpieczonej drobne polipy w obrębie odbytnicy, które usunięto. Ubezpieczona leczy się również z powodu cukrzycy typu II lekami doustnymi, ma zaawansowaną chorobę zwyrodnieniowa stawów, szczególnie odcinka lędźwiowo – krzyżowego kręgosłupa, przewlekły zespół bólowy korzeniowy (ma wyraźnie zniekształcone obie ręce w okolicach kciuków), przewlekłą chorobę wieńcową, nadciśnienie tętnicze oraz chorobę wrzodową żołądka (w styczniu 2004 roku leczona była operacyjnie zeszyciem perforowanego wrzodu części przedodźwniernikowej żołądka). Nadto, J. K., we wrześniu 2009 roku, była skierowana do Poradni Zdrowia Psychicznego z uwagi na zaburzenia depresyjne, które to leczenie nadal kontynuuje (opinia biegłego internisty – kardiologa – k.99 – 99v; opinia biegłego gastroenterologa – k.105-106; opinia biegłego onkologa – k.112; opinia biegłego sądowego ortopedy – k.120-121, k.128). Orzeczeniem z dnia 24 września 2012 roku, wydanym przez Powiatowy Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w W., ma orzeczony, od dnia 21 sierpnia 2012 roku do dnia 30 września 2014 roku, znaczny stopień niepełnosprawności (symbol przyczyny niepełnosprawności 05-R 08-T 07-S) (k.92 a.s.).

Występujące u wnioskodawczyni dysfunkcje organizmu powodują u niej niezdolność do samodzielnej egzystencji w obszarze schorzeń ortopedycznych (vide: opinia biegłego sądowego ortopedy M. R. – k.120-121, k.128).

Powyższy stan faktyczny, Sąd ustalił w oparciu o dokumentację medyczną zawartą w aktach sądowych, aktach rentowych ubezpieczonej, a także w oparciu o dowód z opinii biegłych sądowych lekarzy specjalistów: internisty – kardiologa, onkologa, ortopedy, gastrologa. Autentyczność zgromadzonych dokumentów i ich zgodność z rzeczywistym stanem rzeczy nie budziła zastrzeżeń Sądu, w związku z tym, Sąd uznał dokumenty za pełnowartościowy materiał dowodowy.

Sąd Okręgowy, jako dowód kluczowy dla rozstrzygnięcia sprawy uznał opinię i opinię uzupełniającą powołanego w sprawie biegłego sądowego ortopedy, które to opinie nie pozostawiły wątpliwości co do dokładnego określenia jej stanu zdrowia, albowiem wzajemnie się one uzupełniają dając pełen obraz zakresu dysfunkcji występujących u ubezpieczonej. Natomiast, co do opinii biegłych sądowych: internisty -kardiologa, gastroenterologa, onkologa, to Sąd nie wziął ich pod uwagę w zakresie dotyczącym istnienia niezdolności do samodzielnej egzystencji, ponieważ naczelna dysfunkcja stanu zdrowia ubezpieczonej obejmowała schorzenia ortopedyczne.

W toku sprawy, organ rentowy zgłosił zastrzeżenia do opinii biegłego sądowego z zakresu ortopedii, to jednak zarzuty te, Sąd ocenił jako subiektywną polemikę stanowiącą niedostateczny powód do dopuszczenia dowodu z opinii innego biegłego z zakresu ortopedii. Zdaniem Sądu, opinia powołanego biegłego z zakresu ortopedii wydana została w oparciu o obiektywne wyniki badań odwołującej, a biegły lekarz sporządzający opinię jest specjalistą w swojej dziedzinie, posiadającym bogatą wiedzę medyczną i wieloletnie doświadczenie zawodowe. Opinia została sporządzone w sposób szczegółowy i dokładnie opisuje ona stan zdrowia wnioskodawczyni.

W ocenie Sądu, zgromadzony materiał dowodowy był wystarczający do wydania orzeczenia.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie zważył co następuje:

Odwołanie J. K. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 25 czerwca 2012 roku, znak: (...) jest uzasadnione i zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie art. 75 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ( Dz. U. z 2009 roku, nr 153 poz. 1227 – aktualnie Dz. U. z 2013r. poz.1440 j.t.) - dodatek pielęgnacyjny przysługuje osobie uprawnionej do emerytury lub renty, jeżeli osoba ta została uznana za całkowicie niezdolną do pracy oraz do samodzielnej egzystencji albo ukończyła 75 lat życia, z zastrzeżeniem ust. 4.

Jedną z przesłanek przyznania prawa do dodatku pielęgnacyjnego jest stwierdzenie niezdolności do samodzielnej egzystencji. Pojęcie to ma szeroki zakres, obejmuje bowiem opiekę, oznaczającą pielęgnację, czyli zapewnienie ubezpieczonemu możliwości poruszania się, odżywiania, zaspokajania potrzeb fizjologicznych, utrzymywania higieny osobistej itp. oraz pomoc w załatwianiu elementarnych spraw życia codziennego, takich jak robienie zakupów, uiszczanie opłat, składanie wizyt u lekarza (wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 6 marca 2003 roku, sygn. akt I AUa 651/02).

Sąd stwierdza, że ubezpieczona w chwili obecnej nie ukończyła 75 lat, zatem uzyskanie prawa do świadczenia w przypadku wnioskodawczyni uzależnione było od stwierdzenia u niej istnienia całkowitej niezdolności do pracy oraz niezdolności do samodzielnej egzystencji.

Sąd zważył, że J. K. spełniła przesłankę dotyczącą całkowitej niezdolności do pracy, jak też (co wynika z opinii powołanego w sprawie biegłego z zakresu ortopedii) nie jest ona zdolna do podejmowania samodzielnie czynności życia codziennego. Aktualny poziom dysfunkcji organizmu ubezpieczonej w obszarze ortopedycznym powoduje niezdolność do samodzielnej egzystencji, które powodują, że J. K. wymaga pomocy m.in. przy sporządzaniu posiłków (ma wyraźne zniekształcenia obu rąk w okolicach kciuków), jest zależna w utrzymaniu higieny całego ciała, przy poruszaniu się po powierzchniach płaskich i przy chodzeniu po schodach, przy ubieraniu się i rozbieraniu. Jej niezdolność w zakresie narządów ruchu jest utrwalona i związana z wielostawowymi zmianami zwyrodnieniowymi stawów obwodowych oraz kręgosłupa..

W tej sytuacji, Sąd w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, w tym opinie biegłych sądowych, a w szczególności opinie biegłego sądowego ortopedy, uznał, że odwołanie ubezpieczonej zasługuje na uwzględnienie. Wnioskodawczyni spełniła wszystkie przesłanki niezbędne do przyznania świadczenia i jest ona niezdolna do samodzielnej egzystencji. Stan zdrowia ubezpieczonej po dniu 30 kwietnia 2012 roku nie uległ poprawie.

Termin od jakiego Sąd przyznał wnioskodawczyni prawo do świadczenia określony został w oparciu o dyspozycję art. 133 ust.1 ustawy, zgodnie z którym - W razie ponownego ustalenia przez organ rentowy prawa do świadczeń lub ich wysokości, przyznane lub podwyższone świadczenia wypłaca się, poczynając od miesiąca, w którym powstało prawo do tych świadczeń lub do ich podwyższenia, jednak nie wcześniej niż:

1)od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy lub wydano decyzję z urzędu, z zastrzeżeniem art. 107a ust. 3;

2)za okres 3 lat poprzedzających bezpośrednio miesiąc, o którym mowa w pkt 1, jeżeli odmowa lub przyznanie niższych świadczeń były następstwem błędu organu rentowego lub odwoławczego.

W oparciu o powołany przepis Sąd przyznał świadczenie ubezpieczonej od dnia 01 maja 2012 roku tj. od początku miesiąca, w którym zgłoszono wniosek o świadczenie. Sąd zważył również, że stan zdrowia odwołującej nie rokuje szansy poprawy, dlatego dodatek pielęgnacyjny został przyznany J. K. na stałe.

Mając powyższe na względzie, Sąd na podstawie art. 477 14 § 2 k.p.c., orzekł jak w sentencji.

MW