Sygn. akt VI Ka 51/15

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 05 marca 2015 r.

Sąd Okręgowy w Elblągu VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodnicząca:	SSO Natalia Burandt (spr.)
Sędziowie:	SSO Irena Śmietana SSO Piotr Żywicki
Protokolant	st. sekr. sądowy Joanna Prabucka - Ochniak

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej Mirosławy Mazurek

po rozpoznaniu w dniu 05 marca 2015r.,

sprawy S. K.

oskarżonego o czyn z art. 270 § 1 kk i inne

na skutek apelacji wniesionej przez oskarżyciela publicznego

od wyroku Sądu Rejonowego w Mławie X Zamiejscowego Wydziału Karnego z siedzibą w D.

z dnia 22 grudnia 2014 r., sygn. akt X K 574/14

I.  zmienia zaskarżony wyrok w punkcie II w ten sposób, że oskarżonemu S. K. za przypisany mu czyn z art. 270 § 1 kk w zw. z art. 12 kk wymierza karę 5 (pięciu) miesięcy pozbawienia wolności,

II.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok w pozostałej części,

III.  zwalnia oskarżonego S. K. w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

Sygn. akt VI Ka 51/15

UZASADNIENIE

S. K. oskarżony został o to, że:

I.  w dniu 3 października 2014r w D., woj. (...) poprzez podstępne wprowadzenie w błąd usiłował wyłudzić od Naczelnika Wydziału (...) Kryzysowego i (...) Starostwa Powiatowego w D. prawdo jazdy uprawniające do kierowania pojazdami kat A,B,T lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na prawidłową weryfikację dokumentów przez pracownika wydziału, tj. o czyn z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 272 kk,

II.  w okresie od 29 września 2004r do 29 września 2014r w D., w W. i innych miejscach, woj. (...) i woj. (...), działając czynem ciągłym używał jako autentycznego podrobiony blankiet prawo jazdy kat AB i T o nr rej. (...)/95 blankiet serii (...) nr (...) wydany przez Urząd Miasta i Gminy w D., tj. o czyn z art. 270 § 1 kk w zw. z art. 12kk.

Sąd Rejonowy w Mławie X Zamiejscowy Wydział Karny z siedzibą w D. wyrokiem z dnia 22 grudnia 2014r. w sprawie o sygn. akt X K 574/14

I.  uznał oskarżonego S. K. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, szczegółowo opisanego w punkcie I wyroku, który zakwalifikował jako występek z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 272 kk i za to na mocy art.14 § 1 kk w zw. z art. 272 kk skazał go na karę 7 miesięcy pozbawienia wolności,

II.  uznał oskarżonego S. K. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, szczegółowo opisanego w punkcie II wyroku, który zakwalifikował jako występek z art. 270 § 1 kk w zw. z art. 12 kk i za to na mocy art. 270 § 1 kk skazał go na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności,

III.  na podstawie art. 85 kk, art. 86 § 1 kk wymierzone oskarżonemu kary pozbawienia wolności połączył i wymierzył mu karę łączną w wysokości 8 miesięcy pozbawienia wolności,

IV.  na podstawie art. 69 § i i 2 kk, art. 70 § 1 pkt. 1 kk wykonanie kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby lat 2,

V.  na podstawie art. 71 § 1 kk wymierzył oskarżonemu karę grzywny w wysokości 70 stawek dziennych przyjmując wysokość stawki dziennej na kwotę 20 złotych.

Orzeczenie zawiera także rozstrzygnięcia o kosztach sądowych, od uiszczenia których zwolniono oskarżonego w całości.

Apelację od powyższego wyroku wniósł Prokurator Rejonowy w Działdowie, zaskarżając go w części dotyczącej orzeczenia o karze na korzyść oskarżonego. .

Autor apelacji na podstawie art. 438 pkt. 2 kpk zarzucił wyrokowi obrazę przepisów postępowania, tj. art. 343 § 7 kpk w zw. z art. 335 § 1 kpk, mającą wpływ na treść wyroku, polegającą na orzeczeniu przez sąd po przeprowadzeniu posiedzenia, wbrew uzgodnieniom dokonanym pomiędzy oskarżonym S. K. a prokuratorem w trybie art. 335 § 1 kpk, w punkcie II zakwestionowanego wyroku kary 8 miesięcy pozbawienia wolności za czyn z art. 270 § 1 kk w zw. z art. 12 kk, zamiast kary 5 miesięcy pozbawienia wolności – o co wnosił oskarżyciel publiczny.

Podnosząc ten zarzut, skarżący wniósł o zmianę punktu II zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie wobec oskarżonego kary 5 miesięcy pozbawienia wolności zamiast kary 8 miesięcy pozbawienia wolności oraz o utrzymanie w mocy pozostałych rozstrzygnięć wyroku.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja Prokuratora Rejonowego jako w pełni zasadna zasługiwała na uwzględnienie. Rozpoznając niniejszą sprawę Sąd Rejonowy, dopuścił się bowiem uchybienia prawa procesowego, które skutkować musiało zmianą zaskarżonego orzeczenia, zgodnie z postulatem sformułowanym w skardze.

W pierwszej kolejności należy zaznaczyć, że Prokurator Rejonowy zaskarżył wyrok Sądu Rejonowego wyłącznie w części dotyczącej orzeczenia o karze, a ściśle odnośnie wymiaru jednostkowej kary pozbawienia wolności orzeczonej w pkt II za przypisany oskarżonemu czyn z art. 270 § 1 kk w zw. z art. 12 kk , nie kwestionując tym samym rozstrzygnięć co do winy oskarżonego oraz pozostałych kar i środka probacyjnego

W takiej sytuacji przekroczenie granic apelacji możliwe jest zatem wyłącznie w oparciu o szczególne przepisy wskazane w ustawie, a w przedmiotowej sprawie są to art. 439 § 1 kpk i art. 440 k.p.k. Jedynie zatem przez pryzmat tych ostatnich przepisów sąd odwoławczy był uprawniony do kontroli zapadłego wobec oskarżonego wyroku.

W ocenie Sądu Okręgowego w niniejszej sprawie nie występują żadne z tzw. bezwzględnych przyczyn odwoławczych, enumeratywnie wymienionych w art. 439 § 1 k.p.k. ani też nie ma podstaw do uznania, że przypisanie oskarżonemu winy w takim zakresie jak uczyniono to w zaskarżonym wyroku, jest rozstrzygnięciem rażąco niesprawiedliwym w rozumieniu art. 440 k.p.k.

Sąd I instancji prawidłowo przeprowadził postępowanie w trybie art. 335 § 1 kpk w zw. z art. 343 kpk i ujawnił zgromadzony w postępowaniu przygotowawczym materiał dowodowy, który następnie poddał trafnej analizie, a na tej podstawie wyprowadził całkowicie słuszne wnioski, zarówno co do winy oskarżonego w zakresie obu przypisanych mu przestępstw, jak i subsumcji prawnej jego zachowania pod wskazane przepisy karne. Wyprowadzone, zatem na tej podstawie stanowisko Sądu I instancji korzysta z ochrony przewidzianej w art. 7 kpk.

Podzielić także należy wniosek, iż stopień społecznej szkodliwości czynów przypisanych oskarżonemu jest znaczny, a za którą to konstatacją przemawia m.in. rodzaj i charakter naruszonych dóbr oraz sposób działania.

W ocenie sądu okręgowego orzeczone wobec S. K., zasadniczo zgodnie z wnioskiem prokuratora, jednostkowe kary pozbawienia wolności (rozstrzygnięcie zawarte w pkt II wyroku wymagało jedynie wskazanej przez skarżącego modyfikacji, której to kwestii poświecone będą dalsze uwagi niniejszego uzasadnienia), kara łączna 8 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby oraz kara grzywny w wymiarze 70 stawek dziennych po 20 zł. każda - jest represją karną stwarzającą realne możliwości na osiągnięcie korzystnych efektów poprawczych w stosunku do oskarżonego. Wymierzając oskarżonemu karę Sąd Rejonowy wziął pod uwagę i uwzględnił wszystkie występujące po jego stronie okoliczności zarówno obciążające jak i łagodzące nadając im stosowną wagę jak i znaczenie zgodnie z dyrektywami wymiaru kary zawartymi w dyspozycji art. 53 kk, czemu dał pełny wyraz w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku.

Orzeczona kara jest adekwatna do jego stopnia zawinienia i odpowiada stopniowi społecznej szkodliwości czynów oraz uwzględnia sytuację rodzinną, majątkową i finansową oskarżonego, czyniąc zadość wymogom prewencji ogólnej i szczególnej stanowiąc słuszną społeczną odpłatę za popełnione przestępstwa.

Wydając zaskarżone rozstrzygnięcie, Sąd Rejonowy nie ustrzegł się jednakże obrazie prawa procesowego, co z kolei dostrzegł apelujący.

Sąd Odwoławczy podzielił zasadność zarzutu, podniesionego w apelacji przez prokuratora, odnośnie naruszenia przez Sąd Rejonowy prawa procesowego, tj. art. 335 § 1 kpk w zw. z art. 343 § 7 kpk, które to uchybienie polegało na odmiennym określeniu wymiaru jednostkowej kary pozbawienia wolności orzeczonej w pkt II za przypisany S. K. występek z art. 270 § 1 kk w zw. z art. 12 kk, tj. w wymiarze 8 miesięcy, zamiast 5 miesięcy pozbawienia wolności, jak to wskazał prokurator we wniosku, uzgodnionym z oskarżonym.

Zgodnie z treścią art. 335 § 1 kpk prokurator może umieścić w akcie oskarżenia wniosek o wydanie wyroku skazującego i orzeczenie uzgodnionych z oskarżonym kary lub środka karnego za występek zagrożony karą nieprzekraczającą 10 lat pozbawienia wolności bez przeprowadzenia rozprawy, jeżeli okoliczności popełnienia przestępstwa nie budzą wątpliwości, a postawa oskarżonego wskazuje, że cele postępowania zostaną osiągnięte. Jak natomiast wynika z treści złożonego w trybie art. 335 § 1 kpk wniosku, (por. wniosek k. 39) - Prokurator wniósł o wydanie wyroku skazującego wobec S. K. bez przeprowadzenia rozprawy i wymierzenie mu, uzgodnionej z oskarżonym (pisemne oświadczenie k. 27), kary 7 miesięcy pozbawienia wolności za czyn z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 272 kk, kary 5 miesięcy pozbawienia wolności za czyn 270 § 1 kk w zw. z art. 12 kk, kary łącznej 8 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 2 lat oraz kary grzywny w wymiarze 70 stawek dziennych przy określeniu wysokości jednej stawki dziennej na kwotę 20 zł. Tymczasem Sąd I instancji przychylając się do wniosku Prokuratora, wbrew uzgodnieniom procesowym wyrażonym we wniosku złożonym w trybie art. 335 § 1 kpk, w wyroku odmiennie określił wymiar jednostkowej kary pozbawienia wolności orzeczonej wobec oskarżonego za przypisany mu w pkt II występek z art. 270 § 1 kk w zw. z art. 12 kk. Podkreślenia wymaga okoliczność, że Sąd I instancji dostrzegł swoje uchybienie, czemu dał wyraz w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku.

W tej sytuacji godząc się na tryb postępowania określony w art. 335 § 1 kpk oraz swoistą ugodę co do wymierzenia oskarżonemu konkretnych kar i środka probacyjnego, sąd orzekający był związany swą wcześniejszą decyzją w tym przedmiocie, co sprawiło, że odmienne określenie w wyroku jakiegokolwiek uzgodnionego rozstrzygnięcia nie było dopuszczalne. Taka pozytywna decyzja Sądu ma daleko idące konsekwencje, a mianowicie zobowiązuje Sąd do wymierzenia kary, środków karnych i środków probacyjnych zgodnych z wcześniej zaakceptowanym wnioskiem. Odmienne określenie przez Sąd Rejonowy w tej sytuacji wymiaru jednostkowej kary pozbawienia wolności orzeczonej wobec oskarżonego za czyn z art. 270 § 1 kk w z w. z art. 12 kk, wbrew wnioskowi prokuratora, było niedopuszczalne bowiem prowadziło do złamania „swoistej ugody” określającej warunki skazania bez rozprawy, a tym samym stanowiło naruszenie przez sąd orzekający przepisów prawa procesowego, określonych w art. 335 § 1 kpk i art. 343 § 7 kpk, co miało niewątpliwie wpływ na treść orzeczenia.

Stwierdzenie powyższego uchybienia skutkować musiało korektą zaskarżonego orzeczenia w kształcie zgodnym z postulatem zawartym w petitum apelacji.

Reasumując, Sąd Okręgowy na podstawie art. 437 § 2 kpk zmienił zaskarżony wyrok w punkcie II w ten sposób, że oskarżonemu S. K. za przypisany mu czyn z art. 270 § 1 kk w zw. z art. 12 kk wymierzył karę 5 (pięciu) miesięcy pozbawienia wolności), zaś w pozostałej części zaskarżony wyrok jako w pełni słuszny i trafny utrzymano w mocy.

Sąd odwoławczy na podstawie art. 634 kpk w zw. z art. 624 §1 kpk i art. 17 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych zwolnił oskarżonego w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze albowiem przemawiają za tym względy słuszności (postępowanie odwoławcze zostało wywołane wskutek błędu sądu).