Sygn. akt III AUa 688/12

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 grudnia 2012 r.

Sąd Apelacyjny w Katowicach

Wydział III Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący	SSA Maria Małek - Bujak (spr.)
Sędziowie	SSA Jolanta Ansion SSA Ewa Piotrowska
Protokolant	Sebastian Adamczyk

po rozpoznaniu w dniu 11 grudnia 2012 r. w Katowicach

sprawy z odwołania R. S. (R. S. )

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B.

o wysokość emerytury

na skutek apelacji ubezpieczonego R. S.

od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w Bielsku-Białej

z dnia 16 stycznia 2012 r. sygn. akt VI U 1236/11

oddala apelację.

/-/ SSA J. Ansion /-/ SSA M. Małek-Bujak /-/ SSA E. Piotrowska

Sędzia Przewodnicząca Sędzia

Sygn. akt III AUa 688/12

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 6 października 2011r. organ rentowy Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. odmówił ubezpieczonemu R. S. prawa do przeliczenia podstawy wymiaru emerytury ostatnio przyjętej do obliczenia wysokości świadczenia oraz przeliczenia podstawy wymiaru w myśl art. 111 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z FUS (Dz. U. z 2009r. Nr 153, poz. 1227 z późn. zm.).

Od powyższej decyzji ubezpieczony wniósł odwołanie.

Wyrokiem z dnia 16 stycznia 2012 roku (sygn. akt VI U 1236/11) Sąd Okręgowy - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Bielsku-Białej w punkcie 1 oddalił odwołanie ubezpieczonego. Natomiast w punkcie 2 tegoż wyroku, zasądził od ubezpieczonego R. S. na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. kwotę 60 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Na podstawie akt rentowych, Sąd Okręgowy ustalił, że R. S. (ur. (...)) od 13 sierpnia 1987r. pobierał rentę. Do ustalenia wskaźnika wysokości podstawy wymiaru (dalej jako w.w.p.w.) tego świadczenia organ rentowy przyjął wynagrodzenie z trzech lat kalendarzowych obejmujących lata od 1979r. do 1981r. i ustalił wskaźnik w wysokości 120,50 %.

Decyzją z dnia 25 listopada 1999r. organ rentowy przyznał ubezpieczonemu prawo do emerytury. Do ustalenia w.w.p.w. emerytury organ rentowy przyjął dotychczasową podstawę wymiaru renty z tytułu niezdolności do pracy. Następnie decyzją z dnia 30 marca 2004r., zgodnie z uchwalą Sądu Najwyższego z dnia 29 października 2002r., organ rentowy od dnia 1 października 2002r. dokonał przeliczenia świadczenia w zakresie części socjalnej wynoszącej 24 % kwoty bazowej.

W dniu 4 października 2011r. ubezpieczony złożył wniosek o przeliczenie podstawy wymiaru emerytury z uwzględnieniem minimalnego wynagrodzenia. Decyzją z dnia 6 października 2011r. organ rentowy odmówił przeliczenia podstawy wymiaru emerytury z uwzględnieniem minimalnego wynagrodzenia. Według wyliczeń organu rentowego, obliczony wskaźnik podstawy wymiary kształtuje się następująco:

- za 20 najkorzystniejszych lat wynosi 82,82 %,

- z 10-ciu kolejnych lat bezpośrednio po sobie następujących z okresu od 1977r. do 1986r. wynosi 58,43 %,

- z 10-ciu kolejnych lat bezpośrednio po sobie następujących z okresu od 1979r. do 1988r. wynosi 61,19 %,

- dotychczasowy w.w.p.w. emerytury wynosi 120,50%.

Ubezpieczony nie przedłożył żadnych nowych dowodów pozwalających na ustalenie nowej podstawy wymiaru emerytury.

Dokonując rozważań prawnych, Sąd I instancji powołał się na treść art. 111 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009r. Nr 153, poz. 1227 z późn. zm., dalej jako ustawa emerytalna) oraz art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 4 września 2008r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2008r., nr 192 poz. 1180, dalej jako ustawa zmieniająca ustawę emerytalną), stwierdzając, że odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie.

Motywując swoje rozstrzygnięcie, Sąd Okręgowy wskazał, że kwestią sporną w niniejszej sprawie było ustalenie czy istnieją podstawy do przeliczenia wysokości świadczenia jakie otrzymuje ubezpieczony R. S. w postaci emerytury.

Zdaniem Sądu I instancji nie ma żadnych podstaw prawnych do ponownego przeliczenia wysokości świadczenia emerytalnego, w oparciu o twierdzenia ubezpieczonego i dokonane przez niego własnoręczne obliczenia. Sąd ten, powołując się na art. 232 k.p.c. oraz wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 20 czerwca 2007r. (sygn. akt III AUa 482/07), zwrócił uwagę, że to na odwołującym ciążył obowiązek przedstawienia dowodów dla udowodnienia spornych okoliczności. Muszą to być jednak środki dowodowe, które pozwolą na wiarygodne ustalenie okoliczności faktycznych. Przepisy z zakresu ubezpieczeń społecznych są normami bezwzględnie obowiązującymi i nie zawierają unormowań, które pozwalałyby na ustalenie wynagrodzenia, będącego bazą do wyliczenia podstawy wymiaru w sposób przybliżony lub prawdopodobny.

Ponadto, powołując się na orzeczenie Sądu Najwyższego podniósł, że w postępowaniu w sprawach z zakresu prawa pracy i ubezpieczeń społecznych sąd nie jest obowiązany do poszukiwania dokumentów zatrudnieniowo-płacowych, o które nie zadbała osoba dochodząca świadczenia ubezpieczeniowego.

W związku z powyższym, Sąd Okręgowy stwierdził, że brak było podstawy faktycznej i prawnej do ponownego przeliczenia wysokości świadczenia, gdyż tak jak wyliczył organ rentowy, nie zostały spełnione warunki do przeliczenia podstawy wymiaru świadczenia, zgodnie z art. 111 ustawy emerytalnej, gdyż w.w.p.w. obliczony z uwzględnieniem wynagrodzeń uzyskanych we wskazanych okresach, nie jest wyższy od ostatnio przyjętego do obliczenia tej podstawy.

Zdaniem Sądu I instancji, brak było również podstaw do zastosowania art. 2 ust. 1 ustawy zmieniającej ustawę emerytalną, który stanowi, że na wniosek osoby, której do ustalenia podstawy wymiaru emerytury i renty przyjęto podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe na podstawie przepisów prawa polskiego z uwzględnieniem okresu pozostawania w stosunku pracy, za który nie można ustalić podstawy wymiaru składek, wysokość emerytury lub renty oblicza się ponownie od podstawy wymiaru składek, przyjmując kwotę obowiązującego w tym okresie minimalnego wynagrodzenia pracowników, proporcjonalnie do okresu podlegania ubezpieczeniu i wymiaru czasu pracy. Zgodnie z ust. 2 tego przepisu, przeliczeniu,

o którym mowa w ust. 1 podlega podstawa wymiaru emerytury lub renty ostatnio przyjęta do obliczenia świadczenia.

Z uwagi na fakt, że podstawa wymiaru emerytury, którą pobiera ubezpieczony została wyliczona w oparciu o pełne udokumentowane wynagrodzenie we wszystkich uwzględnionych latach, brak było, według Sądu Okręgowego, podstaw do ich uzupełnienia minimalnym wynagrodzeniem.

Mając na względzie powyższe okoliczności, Sąd Okręgowy na mocy art. 477 14 § 1 k.p.c. orzekł, jak w sentencji.

Apelację od powyższego wyroku wniósł ubezpieczony.

Zaskarżając wyrok Sądu Okręgowego w całości, apelujący zarzucił mu błąd w ustaleniach faktycznych polegający na nie uwzględnieniu przedstawionego przez niego zestawienia osiąganych dochodów.

Wskazując na powyższy zarzut, skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uwzględnienie jego odwołania, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja ubezpieczonego jest nieuzasadniona.

Sąd I instancji przeprowadził prawidłowe postępowanie dowodowe, a ocena tak zgromadzonego materiału dowodowego nie przekracza granic określonych przepisem art. 233 k.p.c. Poczynione ustalenia faktyczne Sąd Apelacyjny w pełni podziela i przyjmuje za własne, albowiem zostały one wyczerpująco i logicznie uzasadnione. Ponadto, Sąd I instancji dokonał prawidłowej subsumpcji przepisów prawnych w świetle prawidłowo ustalonego stanu faktycznego. Nadto, należy zauważyć, że przedstawione przez ubezpieczonego w apelacji argumenty nie wnoszą do sprawy żadnych nowych okoliczności faktycznych ani prawnych, mogących stanowić podstawę zmiany zaskarżonego orzeczenia, a stanowią jedynie polemikę z dokonanym przez Sąd I instancji ustaleniem stanu faktycznego, poczynionym w ramach swobodnej oceny dowodów.

Pozostaje dodać, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego, jeżeli uzasadnienie orzeczenia pierwszoinstancyjnego sporządzonego zgodnie z wymaganiami art. 328 § 2 k.p.c., spotyka się z pełną aprobatą sądu drugiej instancji to wystarczy, że da on temu wyraz w treści uzasadnienia swego orzeczenia, bez powtarzania szczegółowych ustaleń fatycznych i wnioskowań prawniczych zawartych w motywach zaskarżonego orzeczenia (vide orzeczenia publikowane w OSNP 1998r., z. 3, poz. 104, OSNP 1999r., z. 24, poz. 776, OSNP 2000r., z. 4, poz. 143, OSNP 2001r., z. 7, poz. 231.).

Apelacja sprowadza się do kwestionowania stanowiska Sądu Okręgowego. Ubezpieczony nie przyjmuje do wiadomości treści obowiązujących przepisów, co może być wynikiem ich niezrozumienia. W tej sytuacji, wobec braku podstaw do podważenia zaskarżonego wyroku, apelacja ubezpieczonego jest nieuzasadniona. Pozostaje dodać za Sądem I instancji, że nie ma żadnych podstaw prawnych do ponownego przeliczenia wysokości świadczenia emerytalnego w oparciu o twierdzenia ubezpieczonego i dokonane przez niego własnoręczne obliczenia.

Z tych względów, Sąd Apelacyjny w myśl art. 385 k.p.c., oddalił apelację, jako bezzasadną.

/-/ SSA J. Ansion /-/ SSA M. Małek-Bujak /-/ SSA E. Piotrowska

Sędzia Przewodnicząca Sędzia

JR