Sygn. akt: III U 1115/13

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 grudnia 2013 r.

Sąd Okręgowy w Ostrołęce III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący:	SSO Grażyna Załęska-Bartkowiak
Protokolant:	sekretarz sądowy Emilia Kowalczyk

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 grudnia 2013 r. w O.

sprawy z odwołania T. W.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w P.

o prawo do emerytury

na skutek odwołania T. W.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w P.

z dnia 16.07.2013r. znak (...)

orzeka:

1.  zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje T. W. prawo do emerytury począwszy od dnia 04.08.2013r.;

2.  stwierdza brak odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

Sygn. akt III U 1115/13

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 16.07.2013r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w P. odmówił T. W. prawa do emerytury.

T. W. wniósł odwołanie od tej decyzji. Stwierdził, że pracował w szczególnych warunkach przez wymagane 15 lat jako kierowca samochodu ciężarowego o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie. Wskazał, że T. W. nie spełnia warunków do przyznania wcześniejszej emerytury, o których mowa w art.184 ustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. ZUS uznał bowiem, że nie legitymuje się on pracą w szczególnych warunkach w rozmiarze 15 lat.

Sąd ustalił i zważył, co następuje:

W dniu 04.07.2013r. T. W. złożył w ZUS wniosek o emeryturę z tytułu pracy w warunkach szczególnych. Po rozpoznaniu tego wniosku ZUS uznał, że T. W. osiągnął wymagany wiek emerytalny 60 lat, na dzień 01.01.1999r. legitymuje się on łącznym stażem pracy w wymiarze 26 lat, 5 miesięcy i 29 dni, natomiast gdy chodzi o pracę wykonywaną w szczególnych warunkach – ZUS uznał 8 lat, 6 miesięcy i 17 dni.

T. W.urodził się dnia (...)Zatem podstawą ubiegania się przez niego o prawo do emerytury jest art.184 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń (tekst jedn. Dz.U. z 2009r., Nr 153, poz.1227 ze zm.) w zw. z §4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 07.02.1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.). Zgodnie z tymi przepisami prawo do emerytury przysługuje ubezpieczonemu urodzonemu po 31.12.1948r., jeżeli:

- osiągnął wiek emerytalny wynoszący 60 lat dla mężczyzn,

- nie przystąpił do otwartego funduszu emerytalnego lub złożył wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w OFE, za pośrednictwem Zakładu na dochody budżetu państwa,

- w dniu 01.01.1999r. udowodnił 25-letni okres składkowy i nieskładkowy, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

W przedmiotowej sprawie spór sprowadzał się do rozstrzygnięcia, czy odwołujący zgromadził na dzień 01.01.1999r. 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

W niniejszej sprawie odwołujący wykazywał, że w szczególnych warunkach pracował dodatkowo w Spółdzielni Usług Rolniczych w J. w okresie od dnia 01.10.1976r. do dnia 04.05.1990r.

Na okoliczność tego zatrudnienia T. W. złożył do ZUS świadectwo pracy, z którego wynika, że pracował on tam w w/w okresie jako kierowca (k.8 a.e.). Ponadto złożył świadectwo z dnia 10.10.2007r., z którego wynika, że stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace kierowcy na stanowisku kierowca wymienione w wykazie A, część VIII, poz.2 stanowiącego załącznik Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 07.02.1983r. (k.10 a.e.). ZUS nie uznał tego okresu jako pracy wykonywanej w szczególnych warunkach, gdyż w powołanym świadectwie z dnia 10.10.2007r. nie wykazano stanowiska pracy ściśle według wykazu, działu i pozycji zarządzenia resortowego oraz nie określono charakteru pracy wykonywanej przez odwołującego ściśle według wykazu, działu i pozycji rozporządzenia RM z dnia 07.02.1983r.

Z zeznań świadków: A. B.(k.27v), K. D.(k.28), A. M.(k.28) i z zeznań odwołującego złożonych w charakterze strony (k.28) wynika, że T. W.został przyjęty początkowo na warsztat, bo oczekiwał na samochód, na którym miał jeździć. W krótkim czasie otrzymał (...), gdyż jego dotychczasowy kierowca otrzymał nowy samochód. Odwołujący od tego momentu jeździł jako kierowca samochodu S.-wywrotka przez około 10-11 lat. Następnie kupiono R.. Był to R.przystosowany do przewozu towarów. Kierowcą tego samochodu był odwołujący. Był to samochód o dopuszczalnym ciężarze całkowitym 6 ton, przy czym często do R.doczepiana była naczepa i wówczas samochód ten miał dopuszczalny ciężar całkowity 10 ton. Spółdzielnia Usług Rolniczych zajmowała się budową budynków oraz wynajmowała pojazdy. Dlatego odwołujący woził tymi samochodami wszelkie materiały budowlane.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadków oraz odwołującego. Świadkowie są osobami, które pracowały z odwołującym w tym samym okresie. A. B. była Prezes tej Spółdzielni w latach 1981-1993, K. D. był mechanikiem, a A. M. była kasjerką, a potem główną księgową. Świadkowie mają zatem wiedzę na temat specyfiki pracy odwołującego oraz na temat samochodów będących w posiadaniu Spółdzielni, którymi jeździł odwołujący.

Ponadto ich zeznania znajdują potwierdzenie w dokumentach znajdujących się w aktach osobowych odwołującego. Z odręcznej adnotacji pracodawcy na podaniu o przyjęcie do tej pracy widnieje zapis, że wyrażono zgodę na przyjęcie T. W. do pracy na warsztacie od dnia 01.10.1976r. na stanowisko montera ciągników do chwili przejścia na kierowcę samochodowego. Z odpisu prawa jazdy wynika, że odwołujący miał już wówczas uprawnienia do kierowania pojazdami o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony. W umowie o pracę jego stanowisko określono jako mechanik-kierowca. Przy czym w angażach po dniu 01.06.1978r. jego stanowisko określane jest już tylko jako „kierowca”. Nadmienić jednak należy, że przed tą datą nie ma w aktach osobowych żadnych angaży. Natomiast w angażu z dnia 16.06.1987r. został on określony jako kierowca samochodu (...). Z dokumentów znajdujących się w aktach osobowych wynika, że do końca zatrudnienia T. W. był kierowcą.

Ponadto odwołujący złożył książkę pojazdu, w której na str.30 widnieje zapis, że T. W. przyjął samochód S. (...) o nr rej.(...) sprawny technicznie i zgodnie z wyposażeniem wg aktu przekazania z dnia 14.10.1976r. Z zapisów w tej książce wynika, że T. W. jeździł tym samochodem przynajmniej do 1985r.

W ocenie Sądu z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie wynika, że odwołujący został kierowcą samochodu S. od dnia 14.10.1976r. i był nim przynajmniej do 1985r., a następnie był kierowcą samochodu R..

Definicję dopuszczalnego ciężaru całkowitego, zwanego także dopuszczalną masą całkowitą, podaje art.2 pkt 54 ustawy z dnia 20.06.1997r. prawo o ruchu drogowym (tekst jedn. Dz.U. z 2012r., poz.1137 ze zm.). Wynika z niego, że jest to największa określona właściwymi warunkami technicznymi masa pojazdu obciążonego osobami i ładunkiem, dopuszczonego do poruszania się po drodze. R. miał dopuszczalny ciężar całkowity 6 ton, a z naczepą – 10 ton, a wywrotka – ponad 8 ton, co wynika z zapisu w książce pojazdu. Oznacza to, że oba pojazdy są samochodami o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony.

Wobec powyższego Sąd uznał, że odwołujący w okresie od dnia 14.10.1976r. do dnia 04.05.1990r. pracował w szczególnych warunkach jako kierowca samochodu ciężarowego o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony. Jest to stanowisko wyszczególnione w wykazie A, dziale VIII, poz.2 w/w rozporządzenia. Okres ten wynosi 13 lat, 6 miesięcy i 22 dni. Po zsumowaniu tego z okresem, który uznał ZUS (8 lat, 6 miesięcy i 29 dni) daje to okres: 22 lat, 1 miesiąca i 21 dni .

Z tych względów Sąd uznał, że T. W.spełnił wszystkie przesłanki do uzyskania prawa do emerytury w oparciu o art.184 powoływanej na wstępie ustawy i przyznał mu prawo do emerytury począwszy od dnia (...) stosownie do treści art.129 ust.1 ustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z FUS. Z tą datą odwołujący skończył bowiem 60 lat, a wniosek o emeryturę złożył przed tą datą.

Mając to na uwadze, Sąd Okręgowy zmienił zaskarżoną decyzję na mocy art.477 14§2 kpc.

Stosownie do treści art.118 ust.1 a w/w ustawy – Sąd, orzekając o prawie do emerytury, ma obowiązek stwierdzenia, czy organ rentowy ponosi lub nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji i przyznanie tego prawa na etapie postępowania administracyjnego. Sąd uznał, że w przedmiotowej sprawie ZUS nie ponosi takiej odpowiedzialności. Ocena, czy odwołującemu należy zaliczyć do pracy w szczególnych warunkach sporne okresy, wymagała przeprowadzenia szerszego postępowania dowodowego, co możliwe było dopiero przed Sądem.

Wobec powyższego w tym zakresie Sąd orzekł na mocy art.118 ust.1 a w/w ustawy.