Sygn. akt VIII U 4/15

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 1 kwietnia 2015 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 1 kwietnia 2015 r. w Gliwicach

sprawy J. Ś.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z.

o datę wypłaty świadczenia

na skutek odwołania J. Ś.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z.

z dnia 23 maja 2014 r. i 6 października 2014r. nr (...)

oddala odwołanie.

(-) SSO Patrycja Bogacińska-Piątek

Sygn. akt VIII U 4/15

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 23 maja 2014r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z. w oparciu o przepisy ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz. U. z 2013r. poz. 1440) odmówił odwołującemu J. Ś. wypłaty emerytury za okres jej zawieszenia, tj. za miesiące październik i listopad 2013r.

Odwołanie od tej decyzji złożył J. Ś. wnosząc o jej zmianę i przyznanie mu prawa do wyrównania emerytury od momentu jej zawieszenia do momentu ponownego podjęcia jej wypłaty. W toku procesu zarzucił organowi rentowemu błąd, polegający na błędnym uznaniu, że osiągane przez niego w tych miesiącach wynagrodzenie uzasadniało zawieszenie wypłaty jego emerytury. Dodatkowo argumentował, że odwołanie zostało przez niego złożone po terminie bez jego winy, bowiem w czasie, gdy organ rentowy wysłał do niego zaskarżoną decyzję, to przebywał on poza stałym miejscem zamieszkania i odwołanie złożył niezwłocznie po zapoznaniu się z treścią decyzji.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego odrzucenie, ze względu na przekroczenie terminu 30 dni do jego wniesienia. Nadto w uzasadnieniu ZUS podniósł, że zawieszenie wypłaty emerytury skarżącego za listopad 2013r. zostało dokonane na jego wniosek z dnia 25 października 2013r., zaś wypłata świadczenia za październik 2013r. została zwrócona przez ubezpieczonego do organu rentowego. Dalej ZUS podkreślił, że ponowna wypłata świadczenia nastąpiła od grudnia 2013r. w związku z wnioskiem ubezpieczonego z dnia 20 grudnia 2013r. o podjęcie wypłaty emerytury.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Decyzją z dnia 1 października 2013r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z. załatwiając wniosek ubezpieczonego z dnia 31 lipca 2013r. przyznał odwołującemu prawo do wcześniejszej emerytury, poczynając od dnia 1 października 2013r., tj. od następnego dnia po rozwiązaniu stosunku pracy. Decyzją tą organ rentowy dokonał wypłaty świadczenia za miesiąc październik 2013r.

W dniu 4 października 2013r. odwołujący złożył w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z. oświadczenie emeryta – rencisty o osiąganiu przychodu. W oświadczeniu tym podał, że jego zamiarem jest osiąganie przychodu w wysokości powodującej zmniejszenie świadczenia, tj. powyżej 70% przeciętnego wynagrodzenia.

Decyzją z dnia 15 października 2013r. (...) Oddział w Z. dokonał odwołującemu zmniejszenia emerytury od 1 listopada 2011r., z powodu osiągania przez niego przychodu w wysokości powyżej 70% przeciętnego wynagrodzenia.

Następnie w dniu 25 października 2013r. J. Ś. wystąpił do organu rentowego o zawieszenie wypłaty jego świadczenia, w związku z kontynuowaniem przez niego zatrudnienia w pełnym wymiarze czasu pracy. w treści tego pisma poinformował również, że dokonał na rachunek bankowy ZUS, zwrotu wypłaconej mu emerytury za miesiąc październik 2013r.

Uwzględniając powyższy wniosek organ rentowy, decyzją z dnia 8 listopada 2013r., na podstawie art. 103 ust. 3 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, dokonał zawieszenia wypłaty emerytury ubezpieczonego od dnia 1 listopada 2013r.

W dniu 20 grudnia 2013r. J. Ś. wystąpił do organu rentowego z wnioskiem o ponowne podjęcie wypłaty jego emerytury od grudnia 2013r.

Załatwiając ten wniosek, decyzją z dnia 8 stycznia 2014r. (...) Oddział w Z. podjął od dnia 1 grudnia 2013r. wypłatę emerytury skarżącego, na zasadzie określonej w art. 135 ust. 1 ustawy emerytalnej.

W dniu 14 maja 2014r. J. Ś. zwrócił się do organu rentowego o wypłatę jego świadczenia za miesiące październik i listopad 2013r.

W związku z powyższym w dniu 23 maja 2014r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z. wydał zaskarżoną decyzję. Decyzja ta została odwołującemu doręczona przesyłką zwykłą, bez potwierdzenia jej odebrania.

Następnie drugą z zaskarżonych decyzji z dnia 6 października 2014r. organ rentowy doliczył odwołującemu jedynie dalsze okresy zatrudnienia i wypłacił wyrównanie nowej wysokości świadczenia za okres od zgłoszenia wniosku o to przeliczenie do dnia wypłaty, tj. za okres od 1 do 30 września 2014r.

Powyższy stan faktyczny jest w zasadzie bezsporny i wynika bezpośrednio z akt emerytalnych ubezpieczonego dołączonych do akt sprawy.

Niezależnie od powyższego Sąd, w oparciu o wyjaśnienia odwołującego ustalił, że w czasie gdy organ rentowy wysłał do niego zaskarżoną decyzję, przebywał on już u swojej córki, która zamieszkuje w W.. Pobyt trwał do końca czerwca 2014r. i z tego względu ubezpieczony nie miał świadomości wydania przez organ rentowy zaskarżonej decyzji. Natomiast po powrocie do stałego miejsca zamieszkania po zapoznaniu się z treścią zaskarżonej decyzji, był zmuszony do zasięgnięcia opinii prawnej co do jej treści. Po uzyskaniu stosownej informacji odwołujący niezwłocznie, w dniu 4 listopada 2014r., wniósł odwołanie od tej decyzji.

Sąd zważył, co następuje :

W pierwszej kolejności Sąd uznał, że do złożenia odwołania przez ubezpieczonego po terminie doszło bez jego winy, zaś samo przekroczenie terminu nie jest znaczące. Należ również zauważyć, że organ rentowy nie posiada dowodu doręczenia odwołującemu tej decyzji, nie można zatem jednoznacznie określić daty, od której należy liczyć 30 dniowy termin na złożenia odwołania.

W dalszej kolejności należy uznać, że odwołanie J. Ś. nie zasługuje na uwzględnienie.

Na wstępie rozważań należy stwierdzić, że zgodnie z treścią art. 116 ust.1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz. U. z 2013r. poz. 1440) postępowanie w sprawach świadczeń wszczyna się na podstawie wniosku zainteresowanego, chyba że ustawa stanowi inaczej.

Z kolei art. 103 ust. 3 powołanej wyżej ustawy stanowi, że prawo do emerytury, renty z tytułu niezdolności do pracy lub renty rodzinnej, do której uprawniona jest jedna osoba, może ulec zawieszeniu również na wniosek emeryta lub rencisty.

Natomiast po myśli art. 135 ust. 1 cytowanej ustawy w razie ustania przyczyny powodującej wstrzymanie wypłaty świadczenia, wypłatę wznawia się od miesiąca ustania tej przyczyny, jednak nie wcześniej niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek o wznowienie wypłaty lub wydano z urzędu decyzję o jej wznowieniu, z uwzględnieniem ust. 2.

Zaś jak stanowi ust. 3 tego artykułu jeżeli wstrzymanie wypłaty świadczeń nastąpiło na skutek błędu organu rentowego, wypłatę wznawia się poczynając od miesiąca, w którym je wstrzymano, jednak za okres nie dłuższy niż 3 lata poprzedzające bezpośrednio miesiąc, w którym zgłoszono wniosek o wznowienie wypłaty lub wydano decyzję z urzędu o jej wznowieniu.

Wobec niekwestionowanego przez strony stanu faktycznego, spór sprowadza się do tego, czy mając na uwadze ustalone okoliczności i treść obowiązujących przepisów są podstawy do przyznania odwołującemu prawa do wypłaty jego emerytury, za okres w którym podlegała ona zawieszeniu, tj. za październik i listopad 2013r.

Przechodząc do dalszych rozważań należy stwierdzić, że ogólną zasadą prawa emerytalno-rentowego jest, że organ rentowy dokonuje wszelkich zmian w wysokości i wypłacie świadczenia na wniosek zainteresowanego, z wyjątkiem wypadków wyraźnie w ustawie wskazanych, gdzie organ rentowy jest zobowiązany do działania z urzędu.

Nie ulega wątpliwości, że zawieszenie świadczenia ubezpieczonego od 1 października 2013r., nastąpiło na jego wyraźny wniosek z dnia 25 października 2013r.

Z kolei ponowne podjęcie wypłaty tego świadczenia nastąpiło od 1 grudnia 2013r. w związku z wnioskiem ubezpieczonego złożonym w organie rentowym w dniu 20 grudnia 2013r.

Należy także stwierdzić, iż przepis art. 135 ust. 3 ustawy pozwala wprawdzie na podjęcie wypłaty świadczenia od daty wcześniejszej niż miesiąc zgłoszenia wniosku o takie podjęcie, przy czym możliwość taka jest uzależniona od zaistnienia, błędu po stronie ZUS.

Według oceny Sądu nie można przypisać postępowaniu organu rentowego błędu, ponieważ wypłata świadczenia została wstrzymana na wyraźny wniosek ubezpieczonego, zaś ponowne podjęcie wypłaty świadczenia nastąpiło od miesiąca złożenia wniosku w tym zakresie. Zatem organ rentowy w ocenie Sądu dochował w niniejszej sprawie wszelkich procedur, o których mowa w cytowanych powyżej przepisach.

Wstrzymanie wypłaty świadczenia pozostawało bez związku z wysokością osiąganego przychodu przez ubezpieczonego.

Biorąc wszystkie powyższe względy pod uwagę Sąd na mocy art. 477 14 § 1 k.p.c. orzekł, jak w sentencji.

SSO Patrycja Bogacińska - Piątek