Sygn. akt V U 1059/13

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 grudnia 2013 r.

Sąd Okręgowy w Kaliszu V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie :

Przewodniczący SSO Stanisław Pilarczyk

Protokolant Anna Sobańska

po rozpoznaniu w dniu 3 grudnia 2013 r. w Kaliszu

odwołania S. R.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O.

z dnia 9 lipca 2013 r. Nr (...)

w sprawie S. R.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O.

o emeryturę

1.  Zmienia zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O.z dnia 9 lipca 2013 r. znak (...)w ten sposób, że przyznaje wnioskodawcy S. R.prawo do emerytury począwszy od dnia (...).

2.  Zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, Oddział w O., na rzecz S. R. kwotę 60,00 (sześćdziesiąt 00/100) zł. tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 9 lipca 2013 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych, Oddział w O., odmówił wnioskodawcy S. R. przyznania prawa do emerytury w niższym wieku emerytalnym z tytułu pracy w szczególnych warunkach, gdyż zdaniem organu rentowego wnioskodawca nie udowodnił wymaganego 15-letniego okresu pracy w szczególnych warunkach.

Odwołanie od powyższej decyzji wniósł S. R., domagając się przyznania prawa do emerytury. Organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie.

Sąd poczynił następujące ustalenia faktyczne:

Wnioskodawca S. R.urodził się (...). Na dzień 1 stycznia 1999 roku wnioskodawca udowodnił 25 lat, 4 miesiące i 11 dni okresów składkowych i nieskładkowych, w tym 1 rok, 4 miesiące i 11 dni okresów pracy w szczególnych warunkach (okoliczności niesporne). Organ rentowy nie uwzględnił wnioskodawcy do okresów pracy w szczególnych warunkach okresów jego pracy w Firmie (...)w K., w Spółce z o.o. (...)oraz w (...)Przedsiębiorstwie (...).

Wnioskodawca S. R.był zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy w Firmie (...)Spółka Akcyjna w K., od dnia 3 lutego 1977 roku do dnia 31 marca 1994 roku, jako operator dźwigu przy czym w okresie od dnia 2 stycznia 1988 roku do dnia 31 maja 1989 roku, od dnia 2 października 1989 roku do dnia 31 sierpnia 1990 roku, od dnia 1 kwietnia 1992 roku do dnia 31 grudnia 1992 roku i od dnia 22 listopada 1993 roku do dnia 31 marca 1994 roku korzystał u tego pracodawcy z urlopu bezpłatnego w celu świadczenia pracy u innych pracodawców. Powyższy pracodawca wystawił wnioskodawcy świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach jako operatora za okres od dnia 3 lutego 1977 roku do dnia 31 grudnia 1987 roku, od dnia 1 czerwca 1989 roku do dnia 30 września 1989 roku, od dnia 1 października 1990 roku do dnia 31 marca 1992 roku i od dnia 1 stycznia 1993 roku do dnia 21 listopada 1993 roku, które ze względów formalnych nie zostało uznane przez organ rentowy (dowód – świadectwo pracy wnioskodawcy, świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach, akta osobowe wnioskodawcy z Firmy (...)). W umowie o pracę z dnia 3 lutego 1977 roku pomiędzy wnioskodawcą S. R.a Przedsiębiorstwem (...)w K., poprzednikiem prawnym Firmy (...)stanowisko pracy wnioskodawcy określono jako kierowca (dowód – umowa o pracę, akta osobowe wnioskodawcy). W dniu 20 września 1977 roku pracodawca powierzył wnioskodawcy obowiązki mechanika kierowca na pogotowiu technicznym Ż. (dowód – pismo pracodawcy do S. R.z dnia 20 września 1977 roku o powierzeniu mu stanowiska kierowcy na samochodzie (...)– akta osobowe wnioskodawcy). W dniu 15 kwietnia 1978 roku wnioskodawca S. R.zdobył uprawnienia obsługi maszynisty ciężkich maszyn budowlanych i drogowych, w tym maszynisty żurawi samojeżdżących kołowych o udźwigu 10 ton (dowód – odpis uprawnień wnioskodawcy – akta osobowe wnioskodawcy). W 1984 roku wnioskodawca zdobył uprawnienia do obsługi żurawi torowych i stałych (dowód – zaświadczenie Nr 319/84 – akta osobowe wnioskodawcy). W dniu 12 kwietnia 1987 roku wnioskodawca zdobył uprawnienia od obsługi samojezdnych żurawi kołowych o udźwigu 16 ton (dowód – odpis uprawnień wnioskodawcy – akta osobowe wnioskodawcy). W dniu 23 marca 1989 roku Przedsiębiorstwo (...)w K.wydało opinię o wnioskodawcy, podkreślając, iż w tym przedsiębiorstwie od dnia 3 lutego 1977 roku pracuje jako operator (dowód – opinia o wnioskodawcy – akta osobowe wnioskodawcy). Wnioskodawca, pracując jako maszynista żurawia kołowego typu (...) i (...), montował różnego rodzaju konstrukcje budowlane, stropy na prowadzonych przez pracodawcę budowach (dowód – zeznania świadka J. D.[00:29:48][00:50:24], zeznania świadka J. O.[00:50:25][01:00:17], zeznania wnioskodawcy [00:02:08][00:28:16]).

Od dnia 11 lipca 1994 roku do dnia 31 grudnia 1995 roku wnioskodawca był zatrudniony w (...)Przedsiębiorstwie (...)w pełnym wymiarze czasu pracy jako kierowca – operator, przy czym od dnia 7 grudnia 1995 roku do dnia 31 grudnia 1995 roku przebywał on na urlopie bezpłatnym. Z tytułu tego zatrudnienia powyższy pracodawca wystawił wnioskodawcy świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach za okres od dnia 11 lipca 1994 roku do dnia 6 grudnia 1995 roku, w którym wskazał, iż pracował jako operator dźwigu – czyli wykonywał pracę, o której mowa w wykazie A dział V poz. 3, będącego załącznikiem do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze (dowód – świadectwo pracy wnioskodawcy, świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach – k. 22 i 23 akt wnioskodawcy odnośnie jego kapitału początkowego). Jako maszynista żurawi samojezdnych typu S.wnioskodawca, w pełnym wymiarze czasu pracy, wykonywał różnego rodzaju prace budowlane przy realizowanych przez tego pracodawcę budowach (dowód – zeznania świadka J. S.[01:47:00][01:10:45], zeznania świadka E. M.[01:10:46][01:16:11], zeznania wnioskodawcy [00:18:16][00:23:00]).

Od dnia 13 listopada 1995 roku do dnia 23 grudnia 1996 roku i od dnia 7 stycznia 1997 roku do dnia 30 czerwca 1997 roku wnioskodawca, w pełnym wymiarze czasu pracy, był zatrudniony w Przedsiębiorstwie (...) we W., na budowie eksportowej w Republice Federalnej Niemiec jako operator dźwigu. Okresy tej pracy wnioskodawcy powyższy pracodawca zaliczył do okresów pracy w szczególnych warunkach (dowód – świadectwo pracy wnioskodawcy – k. 17 i 18 akt emerytalnych wnioskodawcy). wnioskodawca jako maszynista żurawi stałych pracował na budowach na terenie Republiki Federalnej Niemiec, między innymi przy budowie Centrum (...)w B. (dowód – zeznania świadka A. O.[01:16:12][01:26:05], zeznania świadka J. N.[01:26:06][01:33:41]).

Powyższy stan faktyczny jest w zasadzie niesporny oprócz okresu pracy wnioskodawcy od dnia 3 lutego 1977 roku do dnia 14 kwietnia 1978 roku. W okresie tym wnioskodawca nie mógł pracować jako maszynista ciężkich maszyn budowlanych lub drogowych, bowiem dopiero od dnia 15 kwietnia 1978 roku posiadał uprawnienia jako maszynista żurawi samo jeżdżących kołowych, a od 1984 roku – maszynisty żurawi stałych i kolejowych. W tym okresie wnioskodawca pracował jako kierowca, przy czym z dokumentów znajdujących się w aktach osobowych wnioskodawcy, wynika, iż kierował on samochodem marki (...), który jest samochodem ciężarowym o ciężarze całkowitym poniżej 3,5 tony. W pozostałym zakresie z zebranego materiału dowodowego, w szczególności z świadectw pracy, świadectw wykonywania pracy w szczególnych warunkach, z zeznań świadków, którzy razem pracowali z wnioskodawcą w spornych okresach, z dokumentów osobowo-finansowych znajdujących się w aktach osobowych wnioskodawcy, wynika, iż wnioskodawca stale i w pełnym wymiarze czasu pracy pracował jako maszynista ciężkich maszyn budowlanych w okresach:

a)  od dnia 15 kwietnia 1978 roku do dnia 31 grudnia 1987 roku;

b)  od dnia 1 czerwca 1989 roku do dnia 30 września 1989 roku;

c)  od dnia 1 października 1990 roku do dnia 31 marca 1992 roku;

d)  od dnia 1 stycznia 1993 roku do dnia 21 listopada 1993 roku;

e)  od dnia 11 lipca 1994 roku do dnia 6 grudnia 1995 roku;

f)  od dnia 7 grudnia 1995 roku do dnia 23 grudnia 1996 roku;

g)  od dnia 7 stycznia 1997 roku do dnia 30 czerwca 1997 roku.

Sąd zważył co następuje:

Zgodnie z art. 184 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tj. Dz. U. z 2009 roku, Nr 15, poz. 1227 ze zmianami) ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 roku przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego art. 32, jeżeli w dniu wejścia w życie niniejszej ustawy tj. 1 stycznia 1999 roku osiągnęli:

1.  okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze, wymaganych w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat dla kobiet i 65 lat dla mężczyzn;

oraz

2.  okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27 tej ustawy.

Emerytura ta przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego, albo złożenia wniosku o przekazaniu środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym za pośrednictwem Zakładu na dochody budżetu państwa.

Zgodnie z art. 32 ust. 1 cytowanej ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ubezpieczonym, będącym pracownikami, o których mowa w ust. 2-3, zatrudnionym w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze, przysługuje emerytura w niższym wieku emerytalnym niż określona z art. 27 pkt. 1. Stosownie do treści art. 32 ust. 2 przytoczonej ustawy, dla celów ustalenia uprawnień do emerytury w obniżonym wieku, za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości, lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia. Szczegółowe warunki uzyskania dochodzonego świadczenia reguluje rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 roku, Nr 8, poz. 43, ze zmianami). Zgodnie z treścią § 1 ust. 1 tego rozporządzenia stosuje się je do pracowników wykonujących pracę w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, wymienione w jego § 4 – 15, oraz w wykazach stanowiących załącznik do rozporządzenia.

Okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu, są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku (§ 2 ust. 1 powołanego rozporządzenia). Okresy pracy w powyższych okolicznościach stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia, lub w świadectwie pracy (§ 2 ust. 2 cytowanego rozporządzenia). Według § 3 cytowanego rozporządzenia za okres zatrudnienia wymagany do uzyskania emerytury, zwany dalej „wymaganym okresem zatrudnienia”, uważa się okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczalnymi do okresów zatrudnienia. Zaś po myśli § 4 ust. 1 rozporządzenia pracownik, który wykonywał pracę w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1.  osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn;

2.  ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Wykonywanie pracy w szczególnych warunkach powinno być stwierdzone przez pracodawcę w świadectwie wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, lub w świadectwie pracy, to w orzecznictwie powszechnie przyjmuje się możliwość dowodzenia okoliczności szczególnego charakteru lub szczególnych warunków pracy wszelkimi znanymi prawi procesowemu dowodami (por. Uchwała Sądu Najwyższego z dnia 21 września 1984 roku, II UZP 998/84, Lex Polonica nr 321128).

W postępowaniu sądowym, toczącym się z odwołania ubezpieczonego od decyzji organu rentowego, dopuszczalne jest przeprowadzenie wszelkich dowodów dla wykazania okoliczności, mających wpływ na prawo skarżącego do świadczenia i to zarówno wtedy, gdy pracodawca wystawił świadectwo pracy, a Zakład Ubezpieczeń Społecznych kwestionuje jego treść, jak i wówczas, gdy dokument taki z żadnych przyczyn nie może być sporządzony (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 14 grudnia 2004 roku, III AUa 2472/03, Lex nr 151770).

Również w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 2 lutego 1996 roku (II URN 3/95, OSNP 1996/16/239) podniesiono, iż w postępowaniu przed Sądem Pracy i Ubezpieczeń Społecznych okoliczności mające wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokości mogą być udowodnione wszelkimi środkami dowodowymi przewidzianymi w kodeksie postępowania cywilnego. Ograniczenia dowodowe zawarte w § 22 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno- rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń dotyczy postępowania wyłącznie przed tymi organami. Podobny pogląd wyraził Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 7 grudnia 2006 roku (I UK 179/06), Lex nr 342283).

Postępowanie dowodowe przed sądem rozpoczynającym sprawy z zakresu ubezpieczeń społecznych regulowane jest przepisami kodeksu postępowania cywilnego zawierającymi odstępstwa od ogólnych zasad postępowania dowodowego, z uwzględnieniem dążenia do pełnego wyświetlania podłoża sprawy, oraz wszechstronnego rozważenia wszystkich kwestii spornych. Nie są w tym zakresie wyłączone, w związku ze staraniami o ustalenie prawa do wcześniejszej emerytury, wątpliwości, co do oceny warunków wykonywania pracy, które mogą być usunięte za pomocą wszelkich środków dowodowych (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 30 marca 2000 roku, II UKN 446/99, OSNAPiUS 2001, nr 18, poz. 562; z dnia 8 kwietnia 1999 roku, II UKN 619/98, OSNAPiUS nr 11, poz. 439, OSP 2002 nr 2, poz. 26 z głosą aprobującą T. Binczyckiej - Majewskiej; uchwała Sądu Najwyższego z dnia 10 marca 1984 roku, III UZP 6/84, Lex nr 14625 i z dnia 21 września 1984 roku, III UZP 48/84, Lex nr 14630).

Natomiast w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 11 kwietnia 2007 roku (I UK 306/06, Lex nr 47005) podkreślono, iż emerytura z tytułu zatrudnienia w szczególnych warunkach przysługuje z tytułu wykonywania konkretnego zatrudnienia, ujętego w odpowiednich wykazach cytowanego wyżej rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 roku. Osoba taka, wykonująca pracę w szczególnych warunkach wymienioną w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli osiągnęła wiek 60 lat – mężczyźni (55 lat kobiety) oraz ma wymagany okres zatrudnienia, w tym 15 lat w szczególnych warunkach. Natomiast w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 21 kwietnia 2004 roku (II UK 3377/03, OSNP 2004/22/392) podkreślono, iż „skutki prawne wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze określone są w ustawie z dnia 17 grudnia 1998 roku i utrzymanym jej przepisami w mocy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze”. W wyroku Sądu Apelacyjnego w Wrocławiu z dnia 19 kwietnia 2012 roku (III AUa 222/12, Lex nr 1171355) podniesiono, iż dla uznania konkretnego rodzaju lub stanowiska pracy za pracę wykonywaną w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze decydujące znaczenie ma to, czy jest to praca wymieniona w rozporządzeniu z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U, Nr 8, poz. 4 ze zmianami) oraz w wykazach stanowiących załącznik do tego rozporządzenia, natomiast wykazy stanowisk ustalane przez właściwe podmioty w odniesieniu do podległych zakładów pracy mają jedynie charakter techniczno-porządkujący. Natomiast w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 9 marca 2010 roku (I UK 324/09, Lex nr 1001287) podniesiono, iż § 1 ust. 2 i 3 rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zmianami) nie mogą być interpretowane w ten sposób, że pracownicy zatrudnieni na stanowiskach nie wymienionych w wykazach branżowych nie mają prawa do świadczeń emerytalnych przysługujących ze względu na wykonywanie pracy w szczególnych warunkach, pomimo tego, że pracę taką faktycznie wykonywali. W uzasadnieniu tego wyroku Sąd Najwyższy podniósł, iż regulacja zawarta w § 1 ust. 2 i 3 rozporządzenia, uprawniająca wymienione w nich podmioty do sporządzenia w podległych i nadzorowanych zakładach pracy wykazów stanowisk pracy, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazach A i B, nie rozszerzała ani nie ograniczała uprawnień pracowników, gdyż wykazy branżowe musiały być dostosowane do treści załączników do rozporządzenia i co do zasady stanowiły jedynie konkretyzację zakresu prac objętych tym rozporządzeniem w poszczególnych resortach i należących do nich zakładach. Inaczej rzecz ujmując, § 1 ust. 2 i 3 rozporządzenia nigdy nie mogły być interpretowane w ten sposób, że pracownicy zatrudnieni na stanowiskach nie wymienionych w wykazach branżowych nie mieli prawa do świadczeń emerytalnych przysługujących ze względu na wykonywanie pracy w szczególnych warunkach, pomimo tego, że pracę taką faktycznie wykonywali. Wymienione przepisy z jednej strony odnosiły się do prowadzenia dokumentacji, na podstawie której pracodawca zobowiązany był z mocy § 2 ust. 2 rozporządzenia do stwierdzenia okresów wykonywania pracy w warunkach szczególnych, z drugiej natomiast – uwzględniając specyfikę danego resortu i wchodzących w jego skład zakładów – określały szczegółowo stanowiska pracy, na których występowały rodzaje pracy wymienione w wykazach stanowiących załącznik do rozporządzenia. W tym tylko zakresie zarządzenie resortowe może być pomocne przy ocenie charakteru i kwalifikacji prac o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia w rozumieniu art. 32 ust. 2 ustawy o emeryturach i rentach. Te właśnie kryteria decydują bowiem o zakwalifikowaniu prac danego rodzaju do prac wymienionych w wykazie A lub B załącznika do rozporządzenia, których wykonywanie uprawnia – na podstawie art. 32 ust. 1 tej ustawy – do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym, przy uwzględnieniu stopnia ich wpływu na wcześniejszą utratę zdolności do wykonywania zawodu. Dalej Sąd Najwyższy podniósł, że zarządzenia resortowe nie mieszczą się w kategorii źródeł powszechnie obowiązującego prawa (art. 87 Konstytucji RP), mają charakter wewnętrzny i obowiązują tylko jednostki organizacyjne podległe organowi wydającemu te akty, a w konsekwencji nie mogą stanowić podstawy decyzji wobec obywateli, osób prawnych oraz innych podmiotów (art. 93 ust. 1 i 2 Konstytucji RP).

Stanowisko Sądu Najwyższego w całości poparł Sąd Apelacyjny w Lublinie w wyroku z dnia 24 kwietnia 2013 roku (III AUa 238/13, Lex nr 1313374) podnosząc, iż źródłem prawa do emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach jest ustawa z 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, jak i rozporządzenie z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zmianami). Nie jest nim natomiast zarządzenie resortowe, jako że nie stanowi źródła prawa – art. 87 Konstytucji RP.

Dla oceny czy pracownik pracował w szczególnych warunkach nie ma istotnego znaczenia nazwa zajmowanego stanowiska, tylko rodzaj powierzonej mu pracy. Praca w szczególnych warunkach, to praca wykonywana stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy (przez 8 godzin dziennie, jeżeli pracownika obowiązuje taki wymiar czasu pracy), w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden z rodzajów pracy wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnym charakterze (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 1 czerwca 2010 roku, II UK 21/10, Lex nr 619638; wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 16 lutego 2012 roku, III AUa 1797/11, Lex nr 1130404).

W wyroku Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 20 września 2012 roku (III AUa 205/12, Lex nr 1220575) podniesiono, iż kwestia podległości danego pracodawcy określonemu ministrowi, nie ma przesądzającego znaczenia przy ustalaniu wykonywania pracy w szczególnych warunkach, gdyż decyduje przyporządkowanie określonej, w wykazie rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze, pracy do danej branży przemysłowej, a nie kwestia przynależności pracodawcy do danego resortu.

W wykazie A dział V poz. 3 załącznika do wyżej cytowanego rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymieniona jest jako praca w szczególnych warunkach praca maszynistów ciężkich maszyn budowlanych lub drogowych. W Zarządzeniu Nr 9 Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych z dnia 1 sierpnia 1983 roku, w sprawie wykazu stanowisk pracy w zakładach pracy nadzorowanych przez Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych, na których wykonywane są prace w szczególnych warunkach, uprawniające do wcześniejszego przejścia na emeryturę oraz do wzrostu emerytury lub renty (Dz. Urz. MB z 1983 roku Nr 3 poz. 6), w wykazie A do tego zarządzenia w dziale V (dotyczącym prac w budownictwie i przemyśle materiałów budowlanych) poz. 3 (prace maszynistów ciężkich maszyn budowlanych lub drogowych) wymienione są następujące stanowiska w pkt. 4 – maszynista żurawi samojezdnych kołowych i gąsienicowych, w pkt. 5 – maszynista żurawi wieżowych, w pkt. 6 – maszynista żurawi kolejowych, w pkt. 7 – maszynista żurawi stałych i w pkt. 8 – maszynista suwnic. Tak więc właściwy minister określił zatem, co do których konkretnie stanowisk pracy istnieje domniemanie, że praca na tych stanowiskach jest pracą wykonywaną w szczególnych warunkach.

Tak więc skoro wnioskodawca posiada już uznany przez organ rentowy okres 1 roku, 4 miesięcy i 11 dni pracy w szczególnych warunkach i jeżeli do tego okresu dodamy okres pracy w szczególnych warunkach od dnia 15 kwietnia 1978 roku do dnia 31 grudnia 1987 roku, od dnia 1 czerwca 1989 roku do dnia 30 września 1989 roku, od dnia 1 października 1990 roku do dnia 31 marca 1992 roku, od dnia 1 stycznia 1993 roku do dnia 21 listopada 1993 roku, od dnia 11 lipca 1994 roku do dnia 6 grudnia 1995 roku, od dnia 7 grudnia 1995 roku do dnia 23 grudnia 1996 roku i od dnia 7 stycznia 1997 roku od dnia 30 czerwca 1997 roku, kiedy to wnioskodawca, stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, pracował jako maszynista żurawi samojezdnych kołowych i maszynista żurawi stałych, to wnioskodawca na dzień 1 stycznia 1999 roku udowodnił ponad 15-letni okres pracy w szczególnych warunkach.

Na dzień 1 stycznia 1999 roku wnioskodawca udowodnił również ponad 25-latni okres składkowy i nieskładkowy, ma ukończone 60 lat, nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego. Na podstawie art. 129 ust. 1 cytowanej wyżej ustawy o emeryturach i rentach, emeryturę wnioskodawcy należało przyznać od dnia (...), kiedy to wnioskodawca ukończył 60 lat, gdyż wniosek o emeryturę został złożony w dniu 8 maja 2013 roku.

W tym stanie rzeczy zaskarżona decyzja, zgodnie z art. 477 14 § 2 k.p.c. podlegała zmianie i orzeczono jak w pkt. 1 wyroku.

Zgodnie z art. 98 k.p.c. i zasadą odpowiedzialności za wynik procesu oraz § 11 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku, w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu przez radcę prawnego (Dz. U. z 2013 roku, poz. 490 j.t..) zasądzono od organu rentowego na rzecz wnioskodawcy kwotę 60 zł. tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, gdyż wnioskodawca był reprezentowanych przez radcę prawnego. To rozstrzygnięcie zawarte jest w pkt. 2 wyroku.