Sygn. akt VU 519/14

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 lipca 2014 r.

Sąd Okręgowy w Kaliszu V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie :

Przewodniczący SSO Stanisław Pilarczyk

Protokolant Barbara Wypych

po rozpoznaniu w dniu 8 lipca 2014 r. w Kaliszu

odwołania B. F.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O.

z dnia 25 marca 2014 r. i 9 maja 2014 r., Nr (...)

w sprawie B. F.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O.

o emeryturę

1.  Oddala odwołanie od decyzji z dnia 9 maja 2014 r.,

2.  Umarza postępowanie co do decyzji z dnia 25 marca 2014 r.

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 25 marca 2014 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych, Oddział w O., odmówił wnioskodawcy B. F. przyznania emerytury w niższym wieku emerytalnym z tytułu pracy w szczególnych warunkach, gdyż wnioskodawca nie udowodnił na dzień 1 stycznia 1999 roku 25-letniego okresu składkowego i nieskładkowego. Kolejną decyzją z dnia 9 maja 2014 roku organ rentowy ponownie odmówił przyznania wnioskodawcy B. F. przyznania prawa do emerytury w niższym wieku emerytalnym z tytułu pracy w szczególnych warunkach, gdyż, zdaniem organu rentowego, wnioskodawca nie udowodnił 25-letniego okresu składkowego i nieskładkowego na dzień 1 stycznia 1999 roku, jednocześnie decyzją tą uchylił swoją wcześniejszą decyzję z dnia 25 marca 2014 roku. Wydając taką decyzję organ rentowy nie uwzględnił do okresu składkowego okresu od dnia 24 maja 1973 roku do dnia 31 lipca 1974 roku, kiedy to, zdaniem wnioskodawcy, pracował on w gospodarstwie rolnym rodziców i dziadków.

Odwołanie od powyższej decyzji złożył wnioskodawca B. F., domagając się przyznania prawa do emerytury. Organ rentowy, w odpowiedzi na odwołanie wnioskodawcy, wniósł o jego oddalenie.

Sąd Okręgowy poczynił następujące ustalenia faktyczne:

Wnioskodawca B. F. urodził się (...). W dniu 17 marca 2014 roku złożył wniosek o przyznanie prawa do emerytury.

Na dzień 1 stycznia 1999 roku wnioskodawca udowodnił 24 lata, 5 miesięcy i 4 dni okresów składkowych i nieskładkowych, w tym 18 lat, 6 miesięcy i 11 dni okresów pracy w szczególnym charakterze (dowód – okoliczności niesporne, decyzja organu rentowego z dnia 9 maja 2014 roku).

Od dnia 31 sierpnia 1962 roku wnioskodawca B. F. był razem z matką G. F., urodzoną (...), oraz ojcem C. F., urodzonym (...), zameldowany na stałe w K., ul. (...) (dowód – zaświadczenie o zameldowaniu, k. 39, 45 i 47 akt emerytalnych wnioskodawcy).

Dziadek wnioskodawcy Z. B. (1)w latach 1970-1974 był władającym gruntem rolnym o powierzchni 6,34 ha, położonym w miejscowości K. (1), powiat (...), a rodzice wnioskodawcy, C.i G. F., zostali wpisani w 1974 roku jako współwłaściciele gruntów o powierzchni 1 ha w obrębie miejscowości K. (1), na podstawie aktu własności ziemi z dnia 24 maja 1973 roku (dowód – zaświadczenie Starosty K.z dnia 2 kwietnia 2014 roku, k. 41 akt emerytalnych wnioskodawcy).

Wnioskodawca wniósł o zaliczenie do okresów składkowych okresu jego pracy od dnia 24 maja 1973 roku do dnia 31 lipca 1974 roku, z tytułu pracy w gospodarstwie rolnym rodziców i dziadka Z. B. (1) (dowód – oświadczenie wnioskodawcy, k. 33 akt emerytalnych).

Wnioskodawca od dnia 1 września 1971 roku do dnia 3 czerwca 1974 roku uczęszczał do trzyletniego technikum budowlanego, na podbudowie (...) Szkoły Budowlanejw miejscowości L., uzyskując świadectwo dojrzałości technikum zawodowego (dowód – świadectwo dojrzałości, k. 3 akt sądowych). W latach 1973-1974 Z. B. (1)zamieszkiwał razem ze swoją żoną Z. B. (2)oraz córką B. J., która w tym okresie pracowała w sklepie spożywczym jako sprzedawczyni, oraz jej mężem, który pracował jako mechanik w Spółdzielni (...) w K.. Ojciec wnioskodawcy C. F.w latach 1973-1974 wykonywał pracę taksówkarza, a matka wnioskodawcy G. F.pracowała jako księgowa. Swoją pracę zawodową rodzice wnioskodawcy wykonywali na terenie miasta K., gdzie, jak już wyżej ustalono, na stałe zamieszkiwali razem z swoimi dziećmi, w tym z wnioskodawcą.

W gospodarstwie rolnym (...) na obszarze około 3 ha uprawiano zboże, na powierzchni 1 ha – ziemniaki. W gospodarstwie rolnym (...) ponadto hodowano około 3 krów, trzodę chlewną w ilości około 30 sztuk, drób, siłę pociągową zapewniał 1 koń. Z. B. (1) zmarł w 1973 roku. Rodzice wnioskodawcy w latach 1973-1974 na powierzchni 1 ha swojego gospodarstwa uprawiali zboże i warzywa.

W okresie spornym, tj. od dnia 24 maja 1973 roku do dnia 31 lipca 1974 roku u Z. B. (1), czyli u swojego dziadka, przebywał w razie konieczności wnioskodawca B. F., dojeżdżając z miejscowości K. (1) do miejscowości L.do Technikum Budowlanego. Do szkoły wyjeżdżał około godziny 7:00, a wracał z zajęć szkolnych o godzinie 14:00. Z miejscowości K. (1) do miejscowości L.jest około 7 km.

Z. B. (1)i Z. B. (2)w prowadzeniu gospodarstwa rolnego pomagali rodzice wnioskodawcy C.i G. F., córka Z. B. (1)– B. J., jej mąż oraz wnioskodawca B. F.. Gospodarstwo Z. B. (1), po jego śmierci, przejęła jego córka B. J.razem z mężem.

W spornym okresie, od dnia 24 maja 1973 roku do dnia 31 lipca 1974 roku, wnioskodawca pomagał w prowadzeniu gospodarstwa rolnego dziadkowi Z. B. (1), pracując przy obrządku inwentarza, przy pracach polowych związanych z uprawą zbóż i ziemniaków, oraz pomagał również przy gospodarstwie rolnym rodziców, przy uprawach zbóż i warzyw (dowód – częściowe zeznania wnioskodawcy [00:01:54][00:35:25], [01:08:04][01:09:33], częściowe zeznania świadka L. B. [00:36:25][00:55:33], częściowe zeznania świadka J. W. [00:56:29][01:05:45]).

Czyniąc powyższe ustalenia faktyczne Sąd nie dał wiary zeznaniom wnioskodawcy oraz świadków L. B. i J. W., aby w spornym okresie od dnia 24 maja 1973 roku do dnia 31 lipca 1974 roku, wyłączając okresy wakacji letnich w 1973 roku i lipcu 1974 roku, wnioskodawca codziennie i stale pracował w gospodarstwie rolnym dziadka oraz rodziców, w wymiarze co najmniej 4 godzin dziennie i to z kilku powodów.

Wnioskodawca od dnia 1 września 1971 roku do czerwca 1974 roku uczęszczał do szkoły średniej w trybie dziennym, a w okresie od września 1973 roku do czerwca 1974 roku uczęszczał do ostatniej klasy technikum, którą kończył pracą dyplomową oraz maturą. Codzienny dojazd do szkoły, uczestniczenie w zajęciach w szkole, konieczność przygotowania się do zajęć szkolnych, matury oraz napisania pracy dyplomowej, wymagało systematycznego poświęcenia czasu także po powrocie ze szkoły, a także czas na codzienną toaletę, spożywanie posiłków, uniemożliwiało wnioskodawcy codzienną stałą pracę w gospodarstwie rolnym w wymiarze 4 godzin. Wnioskodawca mógł w tym okresie sporadycznie pomagać rodzicom i dziadkowi przy pilnych pracach związanych z prowadzeniem gospodarstwa rolnego.

Uczniowie dziennych szkół średnich nie wykonują stałej pracy w gospodarstwie rolnym, gdyż ich stałym zajęciem jest nauka w szkole średniej. Tacy uczniowie mogą jedynie świadczyć pomoc przy pracach rolniczych w czasie wolnym od zajęć szkolnych lub uczestniczyć jedynie doraźnie, okazjonalnie przy pracach związanych z prowadzeniem gospodarstwa rolnego, w okresie czynnej nauki w takiej szkole w ciągu tygodnia. Taki pogląd przyjął Sąd Apelacyjny w Krakowie w wyroku z dnia 7 lutego 2013 roku (AUa 1059/12, Lex nr 1280362),a Sąd Okręgowy taki pogląd w całości podziela. Podobny pogląd wyraził również Sąd Apelacyjny w Poznaniu w wyroku z dnia 24 stycznia 1996 roku (III AUa 833/95, OSA 1998/4/15), gdzie podkreślono, iż nauka w szkole średniej, w innej miejscowości od miejsca zamieszkania, odbywana w systemie dziennym, uniemożliwiała podjęcie stałej pracy w gospodarstwie rolnym, w rozmiarze pozwalającym na zaliczenie tejże pracy do okresu zatrudnienia. Również Sąd Najwyższy, w wyroku z dnia 3 lipca 2001 roku (II UKN 466/00, OSNP 2003/7/186) i w wyroku z dnia 4 listopada 2003 roku (II UK 153/03, Lex nr 985585) i postanowieniem z dnia 10 grudnia 2010 roku (II UK 259/10) podniósł, iż warunkiem uznania okresu pracy w gospodarstwie rolnym za okres składkowy jest stałe wykonywania pracy w tym gospodarstwie, a nauka w szkole ponadpodstawowej, poza miejscem zamieszkania, wyklucza stałe wykonywanie pracy. Takiej osoby nie wykonują stałej pracy w gospodarstwie, gdyż ich stałym zajęciem jest nauka w szkole. Mogą one jedynie świadczyć pomoc przy pracach rolniczych w czasie wolnym od zajęć szkolnych. Również Sąd Apelacyjny w Łodzi, w wyroku z dnia 19 listopada 2009 roku (III AUa 538/09) podniósł, iż w sytuacji gdy dana osoba uczęszcza do szkoły w trybie dziennym, to głównym jej zajęciem jest nauka w szkole, przez co dyspozycyjność takiej osoby dla gospodarstwa rolnego jest ograniczona, tak więc trudno mówić o stałej pracy w gospodarstwie rolnym.

Ponadto należy również podnieść, iż gospodarstwo rolne dziadka wnioskodawcy Z. B. (1)było gospodarstwem o stosunkowo niewielkim areale, gdzie większość obszaru tego gospodarstwa zajmowało zboże, którego uprawa nie wymaga, po wykonaniu zasiewu do czasu żniw, codziennej pielęgnacji czy wykonywania częstych zabiegów agrotechnicznych. Ponadto należy uwzględnić, iż w gospodarstwie Z. B. (1), oprócz jego żony, zamieszkiwała jego córka z mężem, którzy następnie przejęli przedmiotowe gospodarstwo rolne, a więc w stosunkach wiejskich jest naturalną rzeczą, iż po wypełnieniu swych obowiązków pracowniczych zapewne pomagali w różnych pracach związanych z prowadzeniem gospodarstwa rolnego. Ponadto, jak wynika z zeznań wnioskodawcy, Z. B. (1)w prowadzeniu gospodarstwa rolnego pomagali również rodzice wnioskodawcy, prowadząc również uprawy zbóż i warzyw na obszarze 1 ha swojego gospodarstwa w latach 1973. To również powoduje, iż nie była potrzebna codzienna i stała praca wnioskodawcy w gospodarstwie rolnym dziadka Z. B. (1)jak i w gospodarstwie rolnym rodziców, w wymiarze 4 godzin dziennie. Należy również podnieść, iż w spornym okresie od dnia 24 maja 1973 roku do dnia 31 lipca 1974 roku wnioskodawca był na stałe zameldowany w K.razem ze swoimi rodzicami, co również wskazuje, iż jego centrum życiowe było w tym okresie usytuowane w tym mieście, a w miejscowości L., do której uczęszczał on do szkoły średniej, była oddalona od K.około 30 kilometrów, a więc codzienny dojazd do szkoły zajmował wnioskodawcy około godziny w jedną stronę, co również przemawia za tym, iż codzienna praca w gospodarstwie dziadka i rodziców w wymiarze 4 godzin dziennie była niemożliwa.

Sąd zważył co następuje:

Zgodnie z art. 184 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tj. Dz. U. z 2013 roku poz. 1440 j. t. ze zmianami) ubezpieczonym, urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 roku, przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, jeżeli w dniu wejścia w życie niniejszej ustawy, tj. 1 stycznia 1999 roku, osiągnęli:

1.  okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze, wymagany w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat dla kobiet i 65 lat dla mężczyzn;

oraz

2.  okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27 tej ustawy.

Emerytura ta przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego, albo złożeniu wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Zgodnie z cytowanym wyżej art. 27 ust. 1, cytowanej wyżej ustawy o emeryturach i rentach, wymagany okres składkowy i nieskładkowy wynosi dla mężczyzn 25 lat. Natomiast, zgodnie z art. 10 ust. 1 tejże ustawy, przy ustalaniu prawa do emerytury uwzględnia się jako okresy składkowe między innymi, przypadające przed dniem 1 stycznia 1983 roku, okresy pracy w gospodarstwie rolnym po ukończeniu 16 roku życia.

Zgodnie z art. 32 ust. 1 cytowanej ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ubezpieczonym, będącym pracownikami, o których mowa w ust. 2-3, zatrudnionym w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze, przysługuje emerytura w niższym wieku emerytalnym niż określona z art. 27 pkt. 1.

Stosownie do treści art. 32 ust. 2 przytoczonej ustawy, dla celów ustalenia uprawnień do emerytury w obniżonym wieku, za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości, lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia.

Szczegółowe warunki uzyskania dochodzonego świadczenia reguluje rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 roku, Nr 8, poz. 43, ze zmianami). Zgodnie z treścią § 1 ust. 1 tego rozporządzenia stosuje się je do pracowników wykonujących pracę w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, wymienione w jego § 4 – 15, oraz w wykazach stanowiących załącznik do rozporządzenia.

Okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu, są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku (§ 2 ust. 1 powołanego rozporządzenia). Okresy pracy w powyższych okolicznościach stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia, lub w świadectwie pracy (§ 2 ust. 2 cytowanego rozporządzenia). Według § 3 cytowanego rozporządzenia za okres zatrudnienia wymagany do uzyskania emerytury, zwany dalej „wymaganym okresem zatrudnienia”, uważa się okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczalnymi do okresów zatrudnienia. Zaś po myśli § 4 ust. 1 rozporządzenia pracownik, który wykonywał pracę w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1.  osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn;

2.  ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Utrwalony jest w judykaturze pogląd, że osoba, która ubiega się o zaliczenie okresu pracy w gospodarstwie rolnym do stażu, winna spełniać kryteria domownika z art. 6 pkt. 2 ustawy z dnia 20 grudnia 1990 roku, o ubezpieczeniu społecznym rolników (tekst jedn. Dz. U. z 2008 roku Nr 50 poz. 291 z późn. zm.). Domownikiem zaś jest osoba bliska rolnikowi, która ukończyła 16 lat, pozostaje z rolnikiem we wspólnym gospodarstwie domowym lub zamieszkuje na terenie jego gospodarstwa albo w bliskim sąsiedztwie oraz stale pracuje w tym gospodarstwie rolnym i nie jest związana z rolnikiem stosunkiem pracy. Nadto osoba taka winna wykonywać pracę w gospodarstwie rolnym w wymiarze nie niższym, niż połowa ustawowego czasu pracy pracowników, tj. minimum 4 godziny dziennie (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 2 lutego 1997 roku, II UKN 96/96, OSNP 1997/23/473; z dnia 13 listopada 1998 roku, II UKN 299/98, OSNP 1999/24/799; z dnia 18 lutego 1999 roku, II UKN 491/98, OSNP 2000/5/324).

Jak już podniesiono wyżej warunkom tym nie odpowiada pomoc w pracach rolniczych osób uczących się w szkołach. Nie wykonują one bowiem stałej pracy w gospodarstwie, gdyż stałym ich zajęciem jest nauka w szkole. Mogą jedynie świadczyć pomoc przy pracach rolniczych w czasie wolnym od zajęć szkolnych (por. uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 3 lipca 2001 roku, II UKN 466/00, OSNP 2003/7/186). Wykonywanie tylko niektórych czynności rolniczych w gospodarstwie rolnym w okresie odbywania nauki w szkole średniej nie podlega uwzględnieniu, przy ustalaniu okresów składkowych, jako okres pracy w gospodarstwie rolnym (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 listopada 1998 roku, II UKN 299/98).

W orzecznictwie sądowym podnosi się również, iż doraźna pomoc w wykonywaniu typowych obowiązków domowych, zwyczajowo wymaganych od dzieci, jako członków rodziny rolnika, nie stanowi stałej pracy w gospodarstwie rolnym, zaliczanej do stażu emerytalnego (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 maja 2000 roku, II UKN 535/99, OSNP 2001/21/650; wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 26 listopada 2013 roku, III UAa 238/13, Lex nr 1409151).

W orzecznictwie sądowym przyjmuje się również, iż przepis art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku, cytowanej ustawy o emeryturach i rentach, dopuszcza wyjątkowo możliwość traktowania okresów pracy w gospodarstwie rolnym tak jak okresów składkowych w ramach ubezpieczenia pracowniczego, w zakresie niezbędnym do uzupełnienia okresów składkowych i nieskładkowych. Natomiast niedopuszczalna jest rozszerzająca interpretacja dyspozycji cytowanego wyżej art. 10 ust. 1, zmierzająca do zaliczenia w każdym wypadku okresów pracy w gospodarstwie rolnym, zamiast wymaganych okresów składkowych i nieskładkowych, w ramach ubezpieczenia innego niż ubezpieczenie rolnicze (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 grudnia 2004 roku, II UK 59/074, OSNP 2005/13/195; wyrok Sadu Najwyższgo z dnia 14 października 2013 roku, II UK 108/13, Lex Nr 1451523).

W wyroku Sądu Najwyższego z dnia 20 stycznia 2005 roku (I UK 137/03, Lex nr 602671) podniesiono, iż jeżeli, z określonego materiału dowodowego, Sąd wyprowadził wniosku logicznie poprawne i zgodne z zasadami doświadczenia życiowego, to taka ocena dowodów nie narusza zasady swobodnej oceny dowodów przewidzianych w art. 233 k.p.c., choćby dowiedzione zostało, że z tego samego materiału dowodowego dałoby się wysnuć, równie logiczne i zgodne z zasadami doświadczenia życiowego, wnioski odmienne. Tylko w przypadku wykazania, że brak jest powiązania, w świetle kryteriów wyżej wzmiankowanych, przyjętych wniosków z zebranym materiałem dowodowym, możliwe jest skuteczne podważenie oceny dowodów dokonanej przez Sąd. Nie jest tu wystarczająca sama polemika naprowadzająca wnioski odmienne, lecz wymagane jest wskazanie, w czym wyraża się brak logiki lub uchybienie regułom doświadczenia życiowego w przyjęciu wniosków kwestionowanych.

Podobny pogląd zawarł Sąd Apelacyjny w Wrocławiu w wyroku z dnia 14 listopada 2011 roku (I ACa 1130/12, Lex nr 1254557), podnosząc, iż w sytuacji, gdy z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, jego ocenia nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, chociażby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne.

W niniejszej sprawie, jak wynika z poczynionych ustaleń faktycznych, wnioskodawca w spornym okresie, od dnia 24 maja 1973 roku do dnia 31 lipca 1974 roku, jak i wcześniej od 1 września 1971 roku, uczęszczał do średniej szkoły w trybie dziennym, a więc jego stałym zajęciem było uczęszczanie do szkoły średniej, co również wymagało codziennego przygotowania się do zajęć szkolnych i codziennych dojazdów. Tak więc w okresie spornym, od dnia 24 maja 1973 roku do dnia 31 lipca 1974 roku, co najwyżej wnioskodawca mógł doraźnie, okazjonalnie pomagać dziadkowi i babci Z. i Z. B. (2) oraz rodzicom C. i G. F. przy prowadzeniu gospodarstwa rolnego, a więc jego praca w tym gospodarstwie rolnym nie miała charakteru stałego, a jedynie wykonywanie stałej pracy w gospodarstwie rolnym, w wymiarze nie niższym niż połowa pełnego wymiaru czasu pracy, pozwala na ziszczenie się przesłanek przepisu art. 10 ust. 1 pkt. 3 cytowanej wyżej ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Tak więc w świetle cytowanego wyżej art. 10 ust. 1 pkt. 3 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych okresu pracy wnioskodawcy w gospodarstwie rolnym rodziców jak i dziadka Z. B. (1) i Z. B. (2), od dnia 24 maja 1973 roku do dnia 31 lipca 1974 roku, nie można uznać za okres składkowy.

Tak więc, skoro wnioskodawca na dzień 1 stycznia 1999 roku, nie udowodnił wymaganego 25-letniego okresu składkowego i nieskładkowego, to nie spełnia on jednej z podstawowych przesłanek do przyznania emerytury w niższym wieku emerytalnym i dlatego zaskarżoną decyzję organu rentowego z dnia 25 marca 2014 roku należy uznać za prawidłową, a odwołanie wnioskodawcy B. F., jako niezasadne, podlegało oddaleniu, zgodnie z art. 477 14 § 1 k.p.c., co znalazło odzwierciedlenie w punkcie 1 wyroku.

Wobec uchylenia decyzji organu rentowego z dnia 25 marca 2014 roku decyzją z dnia 9 maja 2014 roku Sąd, na podstawie art. 355 § 1 k.p.c. umorzył postępowanie odnośnie odwołania wnioskodawcy odnośnie decyzji z dnia 25 marca 2014 roku, co znalazło odzwierciedlenie w punkcie 2 wyroku.