Sygn. akt V U 59/14

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 kwietnia 2014 r.

Sąd Okręgowy w Kaliszu V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie :

Przewodniczący SSO Romuald Kompanowski

Protokolant Anna Werner-Dudek

po rozpoznaniu w dniu 14 kwietnia 2014 r. w Kaliszu

odwołania M. S.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O.

z dnia 12 grudnia 2013 r. Nr (...)

w sprawie M. S.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O.

o emeryturę

zmienia zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O. z dnia 12 grudnia 2013 r. znak (...) w ten sposób, że przyznaje odwołującemu M. S. prawo do emerytury poczynając od dnia 1 października 2013 r.

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 12 grudnia 2013 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych, Oddział w O., odmówił M. S. prawa do emerytury dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach, albowiem wnioskodawca nie osiągnął wymaganego okresu takiej pracy. Tym samym organ rentowy nie uwzględnił wnioskodawcy do okresu pracy w warunkach szczególnych zatrudnienia w firmie (...) S.A. w O. w latach 1973 – 97.

Odwołanie od powyższej decyzji złożył M. S. wnosząc o zmianę decyzji i przyznanie prawa do emerytury przy zaliczeniu spornego okresu jako okresu pracy w warunkach szczególnych.

Organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania.

Sąd ustalił, co następuje:

Odwołujący M. S., urodzony dnia (...), w okresie 02.04.1973 r. – 31.07.1997 r. był pracownikiem firmy (...)w O., zatrudnionym początkowo jako ślusarz, a po uzyskaniu w marcu 1975 r. uprawnień spawacza, na stanowisku spawacz. W okresie oddelegowania do prac na budowach eksportowych prowadzonych przez (...) odwołujący, obok pracy spawacza, wykonywał także prace monter konstrukcji metalowych i urządzeń na wysokości. W okresie 22.04.1975 r. – 04.04.1977 r. odwołujący odbywał zasadniczą służbę wojskową. Po zwolnieniu z jednostki wojskowej, odwołujący zgłosił się do zakładu celem podjęcia pracy w dniu 2 maja 1977 r. (dowód: częściowo świadectwa pracy w warunkach szczególnych, książeczka wojskowa, pismo zakładu – k 8 akt osobowych odwołującego, pismo z dnia 11.06.1977 r. zeznania świadków: R. B., F. K., zeznania odwołującego).

W ramach stosunku pracy, odwołujący był kierowany do pracy na budowach prowadzonych przez firmę. Odwołujący na terenach prowadzonych budów wykonywał na przemian pracę spawacza z pracą montera konstrukcji stalowych. Prace monterskie zasadniczo wykonywane były na wysokości. Poza okresem oddelegowania do prac na budowach, odwołujący kierowany był do pracy w znajdującym się w strukturze firmy – zakładzie konstrukcji stalowych, gdzie wykonywał prace spawalnicze. Wskazane wyżej prace odwołujący wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy (dowód: zeznania świadków jw. zeznania odwołującego, umowy o pracę na budowie eksportowej, umowy o pracę po powrocie z budowy w aktach osobowych, zgłoszenie pracy w warunkach szczególnych).

W okresie podanego wyżej zatrudnienia, odwołujący korzystał z urlopów bezpłatnych w następujących okresach: 22 – 31.12.1980 r., 14.04 – 12.07.1985 r., 01 – 27.04.1990 r., 30 – 31.12.1991 r.

/bezsporne/

Odwołujący na dzień 1 stycznia 1999 r. legitymuje się okresem składkowym i nieskładkowym wynoszącym łącznie 29 lat 10 miesięcy i 4 dni.

/bezsporne/

Ustalając powyższy stan faktyczny sąd dał wiarę dokumentom znajdującym się w aktach osobowych odwołującego. Sąd dał wiarę również świadectwom pracy w warunkach szczególnych przedstawionym przez odwołującego w organie rentowym odnoszącym się do okresów pracy w charakterze montera konstrukcji metalowych na wysokości. Wbrew twierdzeniom tego organu dokument ten posiada pełną moc dowodową albowiem materiały znajdujące się w aktach osobowych odwołującego w pełni potwierdzają wykonywanie przez odwołującego pracy przy montażu konstrukcji metalowych na wysokości. Znajdujące się w tych aktach umowy o pracę na budowie eksportowej wymieniają stanowisko monter a zgłoszenie pracy w warunkach szczególnych konsekwentnie wskazują stanowisko pracy odwołujące jako montera konstrukcji stalowych. Sąd częściowo dał wiarę świadectwom pracy w warunkach szczególnych odnoszących się do potwierdzonych okresów pracy w charakterze ślusarza w bezpośrednim sąsiedztwie stanowisk spawalniczych. Taki wpis pozostaje w sprzeczności z niektórymi dekretami płacowymi wskazującymi jednoznacznie na stanowisko spawacz oraz z umowami o pracę po powrocie z eksportu gdzie również wymienia się dla odwołującego stanowisko spawacz. Powyższe okoliczności oraz ukończenie kursu spawacza przeczą aby odwołujący poza okresem pracy na budowie eksportowej zatrudniony był jako ślusarz. Co prawda niektóre dekrety wskazują na takie stanowisko ale kolejne wydawane po 1977 roku konsekwentnie wskazują na stanowisko spawacz. Sąd dał również wiarę zeznaniom wskazanych wyżej świadków oraz zeznaniom odwołującego.

Sąd zważył, co następuje:

Zgodnie z przepisem 32 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 17.12. 1998 r. o emeryturach i rentach (Dz. U. nr 162 poz.1118 z póz. zm.) ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 r., będącymi pracownikami, o których mowa w ust. 2-3, zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przysługuje emerytura w wieku niższym niż określony w art. 27 ustawy.

Dla celów ustalenia uprawnień, o których mowa wyżej, za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia w podmiotach, w których obowiązują wykazy stanowisk ustalone na podstawie przepisów dotychczasowych.

Osoby urodzone po dniu 31 grudnia 1948 r. w myśl uregulowania zawartego w przepisie art. 184 ust. 1 cytowanej ustawy mogą nabyć prawo do emerytury na powyższych warunkach po osiągnięciu wieku określonego w art.32 ustawy, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy tj. w dniu 1 stycznia 1999 r. osiągnęli:

-

okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wynoszący co najmniej 15 lat;

oraz

-

okres składkowy i nieskładkowy wynoszący w przypadku mężczyzn co najmniej 25 lat.

Dla celów ustalenia uprawnień, o których mowa wyżej, za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia w podmiotach, w których obowiązują wykazy stanowisk ustalone na podstawie przepisów dotychczasowych.

Wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie, których osobom wymienionym wyżej przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych.

Zgodnie z przepisem § 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 07.02.1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach (Dz. U. nr 8 poz. 43 z póz. zm.) za okres zatrudnienia wymagany do uzyskania emerytury, zwany dalej "wymaganym okresem zatrudnienia", uważa się okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami składkowymi, okresami nieskładkowymi oraz ewentualnie okresami uzupełniającymi (okresy ubezpieczenia rolniczego, okresy pracy w gospodarstwie rolnym). W myśl § 4 ust.1 cytowanego rozporządzenia pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1.  osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,

2.  ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Przepis § 2 ust. 1 cytowanego rozporządzenia wymaga do zaliczania okresów pracy w warunkach szczególnych do okresów uprawniających do wcześniejszej emerytury aby praca taka była wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku.

Zebrany w sprawie materiał dowodowy wskazuje jednoznacznie, iż odwołujący legitymuje się co najmniej 15-letnim okresem pracy w warunkach szczególnych. Odwołujący wykonywał co najmniej od czerwca 1977 r. aż do rozwiązania stosunku pracy w lipcu 1997 r. zamiennie prace przy spawaniu elektrycznym i gazowym oraz prace przy montażu konstrukcji metalowych na prowadzonych przez przedsiębiorstwo, należące do branży metalowej budowach względnie rozbudowach zakładów przemysłowych należących do różnych gałęzi. Były to prace wykonywane w pełnym wymiarze czasu pracy. Prace te spełniały warunki wymienione w wykazie A dział XIV punkt 12 załącznika do cytowanego wyżej rozporządzenia, jeżeli chodzi o prace spawalnicze oraz warunki z działu V punkt 5, jeżeli chodzi o prace przy montażu konstrukcji metalowych na wysokości. Okresy urlopów bezpłatnych wymienione w części zawierającej ustalenia faktyczne nie sprawią, iż ich po ich odliczeniu od okresu z lat 1977 – 97 faktyczny okres pracy w warunkach szczególnych będzie krótszy niż 15 lat.

Poza sporem pozostawało spełnienie przez odwołującego pozostałych warunków koniecznych do przyznania emerytury. Odwołujący legitymował się na dzień 1 stycznia 1999 r. ponad 29-letnim okresem ubezpieczenia. W chwili wydawania orzeczenia miał ukończony 60-ty rok życia. Nie był członkiem otwartego fundusz emerytalnego.

Odwołanie zatem jako uzasadnione prowadziło do zmiany decyzji jak w sentencji wyroku.