WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 listopada 2012 r.

Sąd Apelacyjny w Rzeszowie, III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

	Przewodniczący:	SSA Urszula Kocyłowska (spr.)
	Sędziowie:	SSA Marta Pańczyk-Kujawska SSA Roman Skrzypek
	Protokolant	st.sekr.sądowy Elżbieta Stachowicz

po rozpoznaniu w dniu 8 listopada 2012 r.

na rozprawie

sprawyz wniosku H. J. (1)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R.

o emeryturę

na skutek apelacji wnioskodawcy

od wyroku Sądu Okręgowego w Tarnobrzegu

z dnia 31 maja 2012 r. sygn. akt III U 1033/11

o d d a l a apelację.

Sygn. akt : III AUa 786/12

UZASADNIENIE

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. decyzją z dnia

2 września 2011 roku przywołując brzmienie przepisów art. 184 ustawy z dnia

17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych jak i § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub

w szczególnym charakterze stwierdził brak prawa wnioskodawcy H. J. (1) do emerytury w wieku obniżonym z uwagi na niewskazanie przez niego co najmniej piętnastoletniego okresu pracy w szczególnych warunkach lub

w szczególnym charakterze. Organ rentowy odmówił uwzględnienia do stażu

pracy w szczególnych warunkach, zatrudnienia wnioskodawcy w Spółdzielni Usług Rolniczych w B. w okresie od 23 września 1979 r. do 31 marca 1997 r. zaznaczając, że w treści przedłożonego przez wnioskodawcę świadectwa pracy

w szczególnych warunkach z dnia 29 marca 1997 r. nie wskazano pod jaki resort zakład pracy wnioskodawcy podlegał, a nadto nie przyporządkowano zajmowanych przez niego stanowisk do wykazów stanowisk pracy na których wykonywane są prace

w szczególnych warunkach.

W odwołaniu od powyższej decyzji H. J. (1) podniósł, że nie ponosi winy za treść wystawionego mu świadectwa pracy w szczególnych warunkach, zaznaczając dalej, iż świadectwo to nie było kwestionowane w postępowaniu

o przyznanie prawa do zasiłku przedemerytalnego. Zaznaczył, iż w okresie zatrudnienia w Spółdzielni Usług Rolniczych w B. pracował jako ślusarz – spawacz w pełnym wymiarze czasu pracy. W konkluzji wniósł o przyznanie prawa do emerytury

w obniżonym wieku, a to w związku z zatrudnieniem w szczególnych warunkach.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie przywołując argumentację, która legła u podstaw wydania zaskarżonej decyzji.

Po rozpoznaniu sprawy Sąd Okręgowy Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w Tarnobrzegu, wyrokiem z dnia 31 maja 2012 r. oddalił odwołanie wnioskodawcy.

Sąd pierwszej instancji ustali, iż H. J. (2) (ur. (...)), w okresie od 23 września 1979 r. do 31 marca 1997 r. pozostawał w zatrudnieniu w Spółdzielni Usług Rolniczych w B.. Początkowo był zatrudniony na stanowisku ślusarz – tokarz. Od 1 stycznia 1983 r. do 31 października 1986 r. pracował na stanowisku ślusarza , a od 1 listopada 1986 r. objął funkcję brygadzisty w placówce usług spawalniczo – ślusarskich. W okresach tych wykonywał prace spawalnicze, ślusarskiej jak i malarskie. W ich zakresie wykonywał czynności polegające na cięciu piłą mechaniczną metali, obrabianiu wyciętych elementów na szlifierce zarówno stacjonarnej jak i ręcznej, wstępnym łączeniu poszczególnych detali, a dalej ich spawaniu elektrycznym oraz migomatem w osłonie dwutlenku węgla. Wykonywał również czynności polegające na czyszczeniu spawów przez obicie młotkiem i przecinakiem, przeszlifowaniu szlifierką ręczną i odtłuszczeniu rozpuszczalnikiem. Zespawane

i oczyszczone elementy malował ręcznie lub przy użyciu pistoletu natryskowego farbami olejnymi oraz nitro. Sąd Okręgowy ustalił również, iż w miesiącach lipcu

i sierpniu każdego kolejnego roku zatrudnienia w Spółdzielni wnioskodawca przydzielany był do pomocy mechanikom do prac związanych z remontem i bieżącymi naprawami kombajnów oraz innych maszyn rolniczych. Z kolei po objęciu funkcji brygadzisty do obowiązków wnioskodawcy należało ponadto opracowywanie wstępnej kalkulacji przed rozpoczęciem produkcji nowego asortymentu, jak również zdanie gotowej produkcji i rozliczenie się z pobranych z magazynu materiałów.

Jako brygadzista wnioskodawca uczestniczył również w transporcie materiałów

z magazynu. Analizując wyniki przeprowadzonego postępowania dowodowego Sąd Okręgowy uznał, iż wnioskodawca pozostając w zatrudnieniu w Spółdzielni Usług Rolniczych w B. w okresach w których jego praca polegała na wykonywaniu czynności polegające na spawaniu i wycinaniu elektrycznym i gazowym, lakierowaniu ręcznym i natryskowym (niezhermetyzowanym) oraz na szlifowaniu lub ostrzeniu wyrobów i narzędzi metalowych i ich polerowaniu, wykonywał pracę w szczególnych warunkach, o której mowa odpowiednio w dziale XIV poz. 12 i 17 oraz dziale III poz.78 Wykazu A stanowiącego załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników wykonujących pracę w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, a to łącznie przez okres 14 lat i 10 dni. W pozostałym czasie z dowodzonego okresu tj. w miesiącach lipcu i sierpniu każdego roku (łącznie 2 lata i 10 m-cy), nie wykonywał on stale

i w pełnym wymiarze czasu pracy czynności zaliczanych do pracy w szczególnych warunkach. W tym czasie przydzielany był bowiem do pomocy mechanikom przy remontach kombajnów i innych maszyn rolniczych i nie wykonywał wyłącznie prac spawalniczych. Tym samym nie wykazał co najmniej piętnastoletniego okresu zatrudniania w szczególnych warunkach. Stąd też brak jest podstaw do przyznania mu wcześniejszej emerytury zgodnie z art. 184 ustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Wydane orzeczenie oparł na treści art. 477 14§1 kpc

W wywiedzionej od powyższego orzeczenia apelacji wnioskodawca zaskarżając powyższy wyrok w całości zarzucił, iż Sąd Okręgowy wydając go nie uwzględnił złożonych przez niego wyjaśnień, treść których miała istotny wpływ na obliczenie wysokości stażu jego pracy w szczególnych warunkach. W uzasadnieniu podkreślił,

że Sąd Okręgowy nie uwzględnił okoliczności, iż prace związane z naprawą maszyn rolniczych wykonywał on jedynie w nagłych przypadkach w okresach tzw. dyżurów żniwnych, które trwały około 3-4 tygodnie w okresie wakacyjnym, a nie jak ustalił Sąd przez cały lipiec i sierpień tj. przez dwa miesiące każdego roku.

Sąd Apelacyjny w Rzeszowie, ustalił i zważył, co następuje :

Apelacja wnioskodawcy nie jest uzasadniona, bowiem wyrok Sądu Okręgowego w Tarnobrzegu z dnia 31 maja 2012 r. (sygn. III U 1033/11) jest zgodny z prawem.

Na wstępie niniejszych rozważań należy zauważyć, iż przedmiotem postępowania jest kwestia uprawnień H. J. (1) do świadczenia emerytalnego w obniżonym wieku z tytułu powoływania się wnioskodawcy na spełnienie przesłanek wymienionych w art. 184 i 32 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Podane normy umożliwiają skuteczne ubieganie się o emeryturę po wykazaniu stażu emerytalnego (tj. okresów składkowych i nieskładkowych) w wymiarze 20 lat dla kobiet

i 25 lat dla mężczyzn, w wieku obniżonym o pięć lat od wieku powszechnego (czyli 55 lat w przypadku kobiet i 60 lat dla mężczyzn), po wykazaniu posiadania do dnia wejścia w życie ustawy tj. do dnia 1 stycznia 1999 roku, co najmniej piętnastu lat pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, jak i po spełnieniu przesłanki rozwiązania stosunku pracy przez ubezpieczonych będących pracownikami oraz pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego lub złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym za pośrednictwem ZUS na dochody budżetu państwa. Niekwestionowanym w sprawie pozostawało, że wnioskodawca posiada wymagany ogólny staż emerytalny, osiągnął wiek 60 lat życia, rozwiązał stosunek pracy oraz nie przystąpił do otwartego funduszu emerytalnego. Jedyną kwestią sporną jest to, czy wnioskodawca legitymuje się co najmniej piętnastoletnim okresem zatrudnienia w warunkach szczególnych lub

w szczególnym charakterze, przypadającym przed dniem wejścia w życie ustawy

o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Przypomnieć należy,

że organ rentowy nie uznał jako pracy w szczególnych warunkach dowodzonego przez wnioskodawcę okresu zatrudnienia w Spółdzielni Usług Rolniczych w B. od 23 września 1979 r. do 31 marca 1997 r.

Rozpoznając sprawę Sąd I instancji ustalił w oparciu o zeznania świadków jak

i opinię biegłego, że będąc zatrudnionym w wymienionej Spółdzielni wnioskodawca przez łączny okres 14 lat i 10 dni wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy prace zaliczane do prac w szczególnych warunkach przy spawaniu i wycinaniu elektrycznym oraz gazowym, przy lakierowaniu ręcznym i natryskowym nie zhermetyzowanym oraz przy szlifowaniu lub ostrzeniu wyrobów i narzędzi metalowych

i polerowaniu mechanicznych tj. prace wymienione w wykazie A stanowiącym załącznik do powołanego wyżej rozporządzenia z dnia 7.02.1983 r. odpowiednio w dziale XIV poz. 12 i 17 oraz dziale III poz. 8. Jednocześnie ustalił, iż wymienionych prac stale

i w pełnym wymiarze czasu pracy wnioskodawca nie wykonywał w miesiącach lipcu

i sierpniu każdego roku przypadającego w dowodzonym okresie (łącznie 2 lata i 10 miesięcy), gdyż w tym czasie zajmował się on remontem maszyn rolniczych.

Poczynione przez Sąd Okręgowy ustalenia faktyczne w sprawie, a dalej jej ocenę prawną tutejszy Sąd w całości podziela. Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie daje podstaw do ustalenia, zgodnie z twierdzeniami wnioskodawcy,

iż w okresie zatrudnienia w Spółdzielni Usług Rolniczych świadczył on co najmniej

przez okres piętnastu lat stale i w pełnym wymiarze czasu pracy pracę w szczególnych warunkach, o której mowa w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 luty 1983 r.,

bowiem nie wykazał on aby w czasie tego zatrudnienia świadczył taką pracę również

w miesiącach lipcu i sierpniu każdego roku. Odnosząc się do zarzutów apelacji podkreślić należy, że z zaprezentowanego przez wnioskodawcę materiału dowodowego w postaci zeznań świadków R. J. oraz J. T. wynika,

iż w miesiącach letnich każdego roku był on przydzielany do pomocy mechanikom do naprawy maszyn rolniczych m.in. kombajnów i wówczas zajmował

się on wymianą uszkodzonych części, w tym wykonywał czynności polegające na spawaniu. Jednocześnie z zeznań tych świadków wynika, iż prace te nie były wykonywane w kanałach remontowych (te wykonywane w kanałach remontowych ujęte są w wykazie prac wykonywanych w szczególnych warunkach). Zauważyć należy,

że wnioskodawca zeznań tych świadków nie kwestionował. Opierając się zaś na tych zeznaniach powołany w sprawie biegły z zakresu bezpieczeństwa i higieny pracy przyjął, iż w okresach lipcu i sierpniu każdego roku wnioskodawca nie wykonywał stale

i w pełnym wymiarze czasu pracy czynności kwalifikowanych stosownie do powołanych na wstępie przepisów jako praca w szczególnych warunkach. Stanowisko biegłego podzielił Sąd Okręgowy przyjmując, iż w wyłączonych okresach letnich wnioskodawca nie dowiódł, że zachowany został warunek stałości i pełnowymiarowości świadczenia pracy w szczególnych warunkach. Niekwestionowanym bowiem pozostawało, iż w tych okresach wnioskodawca wykonywał również czynności kwalifikowane jako wykonywane w szczególnych warunkach, a związane ze spawaniem metalowych części uszkodzonych maszyn rolniczych. Podnoszone przez wnioskodawcę twierdzenie,

że praca związana z naprawą maszyn rolniczych wykonywana była jedynie dodatkowo w okresie tzw. dyżurów żniwnych trwających do miesiąca czasu w okresie letnim,

i że praca ta polegała jedynie na interwencjach w nagłych przypadkach, pozostaje gołosłowne. Teza ta nie została bowiem wykazana jakimkolwiek dowodem.

Tym samym uznać należało, że wnioskodawca nie dowiódł w sposób nie budzący wątpliwości co najmniej piętnastoletniego okresu pracy w szczególnych warunkach,

a dalej że spełnia ustawowe warunki do przyznania dochodzonego prawa do świadczenia.

Stąd też wywiedzioną przez niego apelację jako pozbawioną podstaw faktycznych jak i prawnych należało oddalić, o czym orzeczono jak w sentencji, na podstawie art. 385 kpc.