Sygn. akt: III U 505/13

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 kwietnia 2014 r.

Sąd Okręgowy w Ostrołęce III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący:	SSO Teresa Suchcicka
Protokolant:	starszy sekretarz sądowy Małgorzata Laskowska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 4 kwietnia 2014 r. w O.

sprawy z odwołania J. P.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w P.

o prawo do emerytury

na skutek odwołania J. P.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w P.

z dnia 25 lutego 2013r. znak (...)

orzeka:

1.  zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje J. P. prawo do emerytury od 1 stycznia 2013r.;

2.  stwierdza brak odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji;

3.  zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w P. na rzecz J. P. kwotę 60 (sześćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

UZASADNIENIE

J. P. wniósł odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w P. z dnia 25.02.2013r., znak (...), odmawiającej mu prawa do wcześniejszej emerytury. Domagał się zmiany zaskarżonej decyzji i zaliczenia do okresu pracy w szczególnych warunkach okresu zatrudnienia na stanowisku operatora przyrządu wibracyjnego do kulowania dźwigarów w (...) Sp. z o.o. w O..

W odpowiedzi na odwołanie ZUS wniósł o jego oddalenie. W uzasadnieniu podał, że odwołujący nie spełnia przesłanek do nabycia prawa do emerytury, ponieważ do dnia 01.01.1999r. nie udokumentował 15 lat pracy w szczególnych warunkach, gdyż nie zaliczono okresów pracy w (...) Sp. z o.o. w O..

Sąd Okręgowy ustalił i zważył, co następuje:

W dniu 15.01.2013r. w Oddziale Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w P. Inspektoracie w O. J. P. (ur. (...)) złożył wniosek o ustalenie uprawnień do wcześniejszej emerytury, na podstawie przepisów ustawy z dnia 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Rozpatrując wniosek o emeryturę Oddział ZUS uznał za udowodniony na dzień 01.01.1999r. okres pracy wynoszący 26 lat, 2 miesiące i 25 dni okresów składkowych oraz 23 dni okresów nieskładkowych, tj. łącznie 26 lat, 3 miesiące i 18 dni.

Po analizie zgromadzonej w aktach dokumentacji ustalono także, że na dzień01.01.1999r. odwołujący nie udokumentował okresów pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

Do ogólnego stażu pracy nie uwzględniono okresu od dnia 01.06.1992r. do dnia 30.06.1992r., ponieważ odwołujący w tym okresie przebywał na urlopie bezpłatnym.

Do pracy w szczególnych warunkach Oddział ZUS nie uwzględnił okresu od dnia 15.08.1972r. do dnia 30.09.1996r. w (...) Sp. z o.o. w O., ponieważ w świadectwie wykonywania pracy w szczególnych warunkach brak jest powołania się na wykaz, dział i pozycje Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 07.02.1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Ponadto po przeanalizowaniu dokumentów ZUS stwierdził niezgodności co do stanowiska: w świadectwie wykonywania pracy w szczególnych warunkach z dnia 27.04.2001r. wskazano, że odwołujący zatrudniony był jako „operator przyrządu wibracyjnego do kulowania dźwigarów”, natomiast w ogólnym świadectwie pracy z dnia 30.09.1996r. podano, że był ślusarzem.

Biorąc powyższe pod uwagę Oddział ZUS stwierdził, że odwołujący nie spełnia przesłanek do nabycia prawa do emerytury według przepisów art. 184 powołanej ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, ponieważ do dnia 01.01.1999r. nie udokumentował 15 lat pracy w szczególnych warunkach wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Dlatego też Oddział ZUS decyzją z dnia 25.02.2013r. odmówił odwołującemu prawa do wcześniejszej emerytury (k. 10 a.e. (...)).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie J. P. zasadne i skutkuje zmianą zaskarżonej decyzji.

J. P. urodził się w dniu (...) – a zgodnie z art. 24 ust 1b pkt 16 ustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U.2013.1440 j.t.) ubezpieczonym urodzonym w okresie od dnia 1.10.1952r. do dnia 31.12.1952r. przysługuje emerytura w wieku emerytalnym wynoszącym co najmniej co najmniej 66 lat i 8 miesięcy.

Art. 184 w/w ustawy w związku z §4 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7.02.1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U.1983.8.43) stanowi, że ubezpieczonemu przysługuje prawo do emerytury, jeżeli spełnił łącznie następujące warunki:

1.  osiągnął wymagany wiek emerytalny wynoszący w przypadku mężczyzn 60 lat,

2.  nie przystąpił do Otwartego Funduszu Emerytalnego lub złożył wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w OFE za pośrednictwem ZUS na dochody budżetu państwa,

3.  w dniu wejścia w życie ustawy (tj. 1.01.1999r.) udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 25 lat w przypadku mężczyzn, w tym także 15 -letni okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wykonywanych stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku.

Należy wskazać, że toczyło się już postępowanie w sprawie III U 804/12 z odwołania J. P. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w P. o prawo do emerytury, jednak odwołujący nie spełnił warunku rozwiązania stosunku pracy z obowiązującego wówczas art. 184 ustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, wobec czego wyrokiem z dnia 14.12.2012r. odwołanie oddalono.

Przedmiotem sporu w niniejszej sprawie jest okres zatrudnienia J. P. od dnia 15.08.1972r. do 30.09.1996r. w (...) Sp. z o.o. w O., którego Zakład Ubezpieczeń Społecznych nie uznał jako pracy w szczególnych warunkach.

Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego, przed Sądem ubezpieczeń możliwe jest wykazywanie okoliczności, od których zależy nabycie uprawnień o emerytury wszelkimi dowodami (wyrok SN z dnia 06.09.1995r., II URN 23/95, OSNP 1996/5/77, wyrok SN z dnia 02.02.1996r., II URN 3/95, OSNP 1996/16/239).

Sąd prowadził postępowanie dowodowe: z akt emerytalnych nr 028019917, akt pracowniczych, zeznań świadków i odwołującego się.

W aktach ZUS nr 028019917 znajduje się świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze z dnia 27.04.2001r. wystawione przez (...) Sp. z o.o. w O., z którego wynika, że J. P. w okresie 15.08.1972r. – 30.09.1996r. stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace operatora przyrządu wibracyjnego na stanowisku operatora przyrządu wibracyjnego do kulowania dźwigarów wymienionym w dziale XIV poz. 18 pkt 7 załącznika nr 1 wykaz A do zarządzenia nr 3 Ministra Hutnictwa i Przemysłu Maszynowego z dnia 30.03.1985r. w sprawie stanowisk pracy, na których wykonywane są prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w zakładach pracy resortu hutnictwa i przemysłu maszynowego. (Dz. U. (...) nr 1-3). (k. 6 a.e.)

W aktach emerytalnych nr 028019917 znajduje się świadectwo pracy z dnia 30.09.1996r. z (...) Sp. z o.o. w O., z którego wynika, że od dnia 15.08.1972r. do dnia 30.09.1996r. odwołujący w pełnym wymiarze czasu wykonywał pracę ślusarza. (k. 5 a.e.)

Organ rentowy utrzymywał, że nie są to stanowiska wymienione w Rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 07.02.1983r.

Sąd Okręgowy w toku postępowania uzyskał dokumentację pracowniczą J. P. z (...) Sp. z o.o. w O.. Wynika z niej, że został on zatrudniony w dniu 15.08.1972r. na stanowisku ślusarza.

Z dniem 21.08.1974r. zmieniono mu angaż na „ślusarza – frezera”.

W przedmiotowych aktach pracowniczych we wszystkich angażach i kartach urlopowych stanowisko odwołującego się to ślusarz, ślusarz – frezer, ślusarz łańcuchów.

Zdaniem organu emerytalnego, istnieje rozbieżność w dokumentacji J. P. - bowiem w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach wskazano, że J. P. w okresie 15.08.1972r. – 30.09.1996r. wykonywał prace operatora przyrządu wibracyjnego na stanowisku operatora przyrządu wibracyjnego do kulowania dźwigarów (k. 6 a.e.), natomiast ze świadectwa pracy z dnia 30.09.1996r. wynika, że od dnia 15.08.1972r. do dnia 30.09.1996r. odwołujący w pełnym wymiarze czasu wykonywał pracę ślusarza. (k. 5 a.e.)

W celu ustalenia, jakie czynności faktycznie wykonywał odwołujący się J. P. w (...) Sp. z o.o. w O. Sąd przesłuchał świadków: S. N. i A. O. oraz odwołującego się.

Świadek S. N. zeznał, że pracował w zakładzie (...) ( (...)) od 1974r. do 1994r., najpierw w kontroli jakości, a potem jako majster. J. P. zatrudniony był już wcześniej jako monter pasów gąsienicowych. Była to praca wykonywana kluczem pneumatycznym. Świadek kontrolował pracę P. pod względem tego, czy śruby są dobrze przykręcone, siłę wykonania, ogniwa, malowanie, dokręcenie kluczem dynamometrycznym płyty gąsienicowej. J. P. nadawał się do tej pracy, przyrządy i płyty były ciężkie. Klucz ważył średnio 8 kg, wisiał na sprężenie, przyrząd mógł przewrócić człowieka, potem klucz był nowocześniejszy, ważył mniej tak ze 3 – 4 kg. Czynności te można porównać ze świdrami drgającymi w kopalni. Była to praca 3 –zmianowa: w godzinach 7- 15 pierwsza zmiana, potem 15- 33, i 23 – 7 rano, także w niedzielę. Często pracowano po 12 godzin, było co robić, bo popyt na pasy był ogromny. Na miesiąc wykonywano średnio 12- 13 pasów, czyli 2,5 tysiąca śrub było przykręcanych na zmianie. Czynności ślusarza to składanie, wiercenie, a odwołujący innych czynności nie wykonywał. J. P. i inni dostawali z tytułu tej pracy mleko, posiłek regeneracyjny, za które płaciła firma (...). (k. 28 a.s., adnotacja z rozprawy z dnia 22.05.2013r. 00:16:13)

Świadek A. O. zeznał, że z odwołującym pracował w (...). Świadek pracował przez 27 lat, od 1974r. do końca istnienia zakładu. Pan P. pracował wcześniej jako monter pasów, a świadek na początku jako tokarz, a potem ślusarz, razem pracowali od 1980r. Robili podzespoły do koparek. Świadek zrobił łańcuch, taki, jak koparka ma gąsienice, a P. kładł klepki i przykręcał je kluczem pneumatycznym. Dawny klucz był duży, ważył 8 – 10 kg, wisiał na sprężynie, na wsporniku, na belce, listwie. Drugi, nowszy klucz pneumatyczny też był ciężki, ważył ze 3 – 4 kg, klucze różniły się wagą. Ten nowy klucz nie wisiał, tylko trzymano go w ręku. Przy używaniu kluczy występowały drgania i wibracje. Średnica „głowy” śruby przykręcanej miała 22 – 23 mm. Przykręcało się klepki do ogniw – lewego i prawego. Klepka miała 4 otwory i łączyła ogniwa łańcucha. W ciągu zmiany trzeba było przykręcić około 2 tysięcy śrub. Prace kontrolowali pracownicy kontroli, m.in. pan N., on był też majstrem i przełożonym świadka i odwołującego się. Była to praca na dwie zmiany, tydzień jedna zmiana, tydzień druga. Pracy było dużo, na jednej zmianie wykonywano 10 – 12 pasów. W związku z zatrudnieniem na tym stanowisku świadek nic nie dostawał, a P. - wodę, soki, wkładkę regeneracyjną - dodatki te były przyznawane pracownikom zatrudnionym w warunkach szkodliwych. Firma już nie istnieje. Świadek nie otrzymał świadectwa pracy w szczególnych warunkach. (k. 28 a.s., adnotacja z rozprawy z dnia 22.05.2013r. 00:30:40)

Odwołujący się J. P. zeznał, że od 1972r. pracował w warunkach szczególnych w zakładzie (...). Na początku zatrudniony był jako ślusarz, a po kilku dniach przeniesiono go na stanowisko montażu pasów gąsienicowych. Nie trzeba było mieć specjalnych uprawnień. Pracował po 8 godzin dziennie, czasem w niedzielę, płace były dobre. Zakład wykonywał części hydrauliczne i części do koparek. Pasy gąsienicowe do koparek wysyłano do Rosji, zapotrzebowanie było ogromne. Montaż pasa gąsienicowego polegał na tym, że w dwa otwory w ogniwie łańcuchowym pneumatycznym kluczem działającym na powietrze nakręcano nakrętki. Odwołujący wykonywał te same czynności w okresie od 01.08.1972 r. do końca pracy w 1996r. Po 1996r. już nie produkowano gąsienic. Odwołujący pracował na hali, nie było specjalnej odzieży, dopiero później dowiedział się, że powinni mu dać specjalną rękawicę. W związku z wykonywaniem prac przy montażu gąsienic odwołujący otrzymywał świadczenia takie jak „wkładka z zupą”, litr mleka, sok i woda. Stanowisko z urządzeniem wibracyjnym do skręcania było jedno, pracował na nim odwołujący, a kolega ściskał na prasie „bokserce”. Zakład był czynny od godziny 7.00 do 15.00 (k. 28 a.s., adnotacja z rozprawy z dnia 22.05.2013r. 00:02:55)

W celu ustalenia charakteru pracy J. P. Sąd dopuścił też dowód z opinii biegłej z zakresu (...) na okoliczność, czy praca wykonywana przez odwołującego w spornym okresie była pracą w warunkach szczególnych.

Biegła sądowa I. M. swoją opinię sporządziła w oparciu o materiał dowodowy zgromadzony w aktach sprawy w postaci dokumentacji ZUS, akt osobowych, wyjaśnień i zeznań odwołującego, zeznań świadków, rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7.02.1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, zarządzenia nr 3 Ministra Hutnictwa i Przemysłu Maszynowego z dnia 30.03.1985r. w sprawie stanowisk pracy, na których wykonywane są prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w zakładach pracy resortu hutnictwa i przemysłu maszynowego (Dz. Urz. Nr 1- 3, poz. 1), zarządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 15.04.1988r.

Zdaniem biegłej praca odwołującego wykonywana w okresie zatrudnienia od 15.06.1975r. do 31.05.1992r. oraz od 01.07.1992r. do 31.03.1995r. była wykonywaną w szczególnych warunkach. Polegała na przykręcaniu przy pomocy klucza pneumatycznego śrub do pasów gąsienicowych i jest wymieniona w wykazie A dziale XIV „Prace różne”, poz. 18 (...) urządzeń i narzędzi wibracyjnych lub udarowych” rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7.02.1983 r.

Biegła szczegółowo przeanalizowała dokumentację pracowniczą. Wynika z niej m.in., że w dniu 15.08.1972r. pomiędzy odwołującym a kierownictwem (...) Zakładów (...) Nr 3 w O. zawarto umowę o pracę, początkowo na wstępny staż pracy do dnia 15.11.1972r., a następnie na czas nieograniczony powierzono mu obowiązki ślusarza w wydziale mechanicznym.

Z kart wynagrodzeń dołączonych do akt osobowych wynika, iż prace na stanowisku montera pasów odwołującemu się powierzono z dniem 15.06.1975r. Ponadto z treści podania z 17.10.1973r. dotyczącego prośby o zmianę stawki osobistego zaszeregowania wynika, iż odwołujący w tym okresie zajmował się frezowaniem i szlifowaniem. Świadek A. O. zeznał, iż pracę na wydziale podwozi gąsienicowych, gdzie odbywał się montaż pasów gąsienicowych do koparek, rozpoczął od 1980 r.

Jak wynika z zeznań świadków oraz odwołującego, w czasie jednej zmiany roboczej przy pomocy klucza pneumatycznego przykręcał on około 2000 śrub do 10-12 pasów gąsienicowych. Odwołujący, jak zeznali świadkowie, w okresie zatrudnienia na stanowisku montera pasów otrzymywał posiłki profilaktyczne, które nie były wydawane wszystkim pracownikom, tylko tym, którzy pracowali w warunkach szkodliwych. Natomiast z kart wynagrodzeń wynika, iż nie we wszystkich miesiącach spornego okresu odwołujący otrzymywał dodatek za pracę w warunkach szkodliwych.

W okresie od 01.06.1992r. do 30.06.1992r. odwołujący przebywał na urlopiebezpłatnym i nie wykonywał pracy w szczególnych warunkach.

Z kart wynagrodzeń wynika, iż z dniem 01.04.1995r. powierzono mu obowiązki pracownika transportu, natomiast od 01.02.1996r. pracownika rozdzielni.

Mając na uwadze powyższe biegła sądowa uznała, że odwołujący prace związane z montażem pasów gąsienicowych wykonywał do dnia 31.03.1995r.

Natomiast ze względu na konieczność używania podczas montażu płytek do ogniw łańcuchów gąsienicowych klucza pneumatycznego, odwołujący wykonywał pracę, o której mowa w wykazie A dziale XIV poz. 18 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 07.02.1983r. Co prawda nie był on zatrudniony na stanowisku wymienionym w wykazie A dziale XIV poz. 18 pkt. 7 zarządzenia nr 3 Ministra Hutnictwa Przemysłu Maszynowego z dnia 30.03.1985 r., jednak jego praca polegała na obsłudze narzędzi wibracyjnych tj. klucza pneumatycznego. W zarządzeniu Ministra Hutnictwa i Przemysłu Maszynowego nie zostały wymienione wszystkie stanowiska przy obsłudze narzędzi wibracyjnych, np. przy obsłudze kluczy pneumatycznych, jednak wykonywana praca została wymieniona w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 07.02.1983 r.

Ponadto na podstawie §8 ust. l uchwały nr 122 Rady Ministrów z dnia 17.08.1987r. w sprawie zasad kształtowania w układach zbiorowych pracy wynagrodzeń oraz innych świadczeń i uprawnień związanych z pracą w latach 1987 -1990 (M.P. Nr 26, poz. 206), po porozumieniu z ogólnokrajową organizacją międzyzakładową, Zarządzeniem Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 15.04.1988r. określono stopnie szkodliwości dla zdrowia. Do drugiego stopnia szkodliwości dla zdrowia określono w §3 pkt. 5 prace w warunkach narażenia na działanie miejscowej wibracji, np. używanie ręcznych narzędzi pneumatycznych.

Odwołujący w okresie zatrudnienia narażony był na szkodliwe działanie drgań przez kończyny górne, hałas. W wydanym w dniu 27.04.2001r. świadectwie wykonywania pracy w szczególnych warunkach (...) Sp. z o.o.niewłaściwie określił rodzaj wykonywanej pracy, tzn. niezgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 7.02.1983r. jako operatora przyrządu wibracyjnego do kulowania dźwigarów, wymienionym w dziale XIV poz. 18 pkt 7 załącznika nr 1, wykaz A do zarządzenia nr 3 Ministra Hutnictwa Przemysłu Maszynowego z dnia 30.03.1985 r. W ocenie biegłej, w wykazie A dziale XIV pod poz. 18 rozporządzenia Rady Ministrów zostały wymienione prace — obsługa urządzeń i narzędzi wibracyjnych lub udarowych. Zeznania świadków dowodzą, iż praca odwołującego polegała właśnie na obsłudze narzędzia wibracyjnego, jakim jest klucz pneumatyczny.

Zastrzeżenia do opinii biegłej sądowej wniósł organ rentowy. W piśmie z dnia 10.02.2014r. wskazał, że biegła sądowa jako pracę odwołującego wskazała „przykręcanie przy pomocy klucza pneumatycznego płytek do ogniw łańcucha gąsiennicowego” – a stanowisko to jest zbyt ogólne i nie znajduje uzasadnienia w obowiązujących przepisach prawnych ani w orzecznictwie sądowym. ZUS wniósł o powołanie innego biegłego sądowego z zakresu bhp. (k. 62 – 63 a.s.)

Wniosek ten został oddalony na podstawie art. 217 § 3 k.p.c. (postanowienie z dnia 04.04.2014r., k. 71 a.s., adnotacja 00:02:09). Sąd bowiem uznał, iż opinia jest wystarczająca do wyjaśnienia charakteru pracy odwołującego się. Wskazać też należy, że zarówno doktryna jak i orzecznictwo stoją na stanowisku, że potrzeba powołania innego biegłego powinna wynikać z okoliczności sprawy, a nie z samego niezadowolenia strony z dotychczas złożonej opinii (wyrok SN z 4.08.1999 r, I PKN 20/99, OSNAPiUS 2000, nr 15, poz. 479).

Zdaniem Sądu w/w dowody osobowe w postaci zeznań świadków S. N.i A. O., odwołującego się J. P.oraz opinia biegłej I. M.w całości zasługują na wiarę, gdyż są one spójne, logiczne, wzajemnie się potwierdzają i uzupełniają oraz korelują z dokumentacją zawartą w aktach osobowych i emerytalnych. Z kart wynagrodzeń dołączonych do akt osobowych wynika, iż prace na stanowisku montera pasów odwołującemu się powierzono z dniem 15.06.1975r., a z dniem 01.04.1995r. powierzono mu obowiązki pracownika transportu. Powyższe wskazuje, że J. P.prace związane z montażem pasów gąsienicowych wykonywał do dnia 31.03.1995r., z przerwą w okresie urlopu bezpłatnego: od 01.06.1992r. do 30.06.1992r. Wszyscy przesłuchani w sprawie świadkowie zeznali, że pracowali z odwołującym w zakładzie (...), a czas zatrudnienia świadków jest późniejszy niż zatrudnienia odwołującego się. Świadek S. N.jako majster kontrolował pracę odwołującego, a A. O.pracował obok jego stanowiska, wiedzą więc, czym się zajmował. Świadkowie podali, że urządzenie, którego używał odwołujący się – klucz pneumatyczny, był ciężki, posługiwanie się nim wymagało sprawności fizycznej, była to praca uciążliwa, z drganiami i wibracjami, a odwołujący się z tego tytułu otrzymywał posiłek regeneracyjne. Należy wskazać, że odwołujący się oraz świadkowie nie potrafili nazwać rodzaju wykonywanych czynności zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa, jednakże wskazali dokładnie, czy czym te czynności polegały. Natomiast biegła sądowa z zakresu bezpieczeństwa i higieny pracy I. M. w swojej opinii dokładnie zdefiniowała czynności, jakie wykonywał odwołujący się. Jej zdaniem, praca odwołującego ze względu na konieczność używania podczas montażu płytek do ogniw łańcuchów gąsienicowych klucza pneumatycznego była zgodna z Wykazem A Działem XIV poz. 18 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 07.02.1983 r., zaś w wykazie A dziale XIV poz. 18 pkt. 7 zarządzenia nr 3 Ministra Hutnictwa (...)Maszynowego z dnia 30.03.1985r. nie zostały wymienione wszystkie stanowiska przy obsłudze narzędzi wibracyjnych.

Sąd Okręgowy uznał, że materiał dowodowy zgromadzony w sprawie pozwala przyjąć, że praca J. P. wykonywana w okresie zatrudnienia od 15.06.1975 r. do 31.05.1992 r. oraz od 01.07.1992r. do 31.03.1995r. – łącznie 19 lat, 8 miesięcy i 17 dni - była pracą wykonywaną w szczególnych warunkach, wymienioną w Rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7.02.1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U.1983.8.43) w Wykazie A Dziale XIV „Prace rożne”, poz. 18 jako obsługa urządzeń i narzędzi wibracyjnych lub udarowych.

Reasumując, J. P. w (...) Sp. z o.o. w O. (wcześniejsza nazwa Zakłady (...) Nr 3 w O.) – łącznie przez 19 lat, 8 miesięcy i 17 dni wykonywał pracę w warunkach szczególnych. Odwołujący się spełnił też wszystkie pozostałe przesłanki warunkujące nabycie uprawnień do emerytury, wynikające z art. 184 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, a których organ emerytalny nie kwestionował. Na dzień 01.01.1999r. udowodnił bowiem wymagany okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 25 lat, w dniu 10.10.1952r. osiągnął wiek 60 lat i nie przystąpił do OFE.

Biorąc powyższe pod uwagę Sąd Okręgowy w oparciu o art. 477 14§2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję z dnia 25.02.2013r. i przyznał J. P. prawo do emerytury począwszy od dnia 01.01.2013r., tj. od miesiąca, w którym skutecznie złożył wniosek, stosownie do treści art. 129 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. O powyższym orzeczono w pkt 1 wyroku.

Zgodnie z treścią art. 118 ust. 1a ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, Sąd był zobowiązany, przyznając odwołującemu prawo do emerytury, do zamieszczenia z urzędu w sentencji wyroku rozstrzygnięcia w przedmiocie odpowiedzialności organu rentowego co do nieustalenia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji, tj. zarówno przyznającego prawo do świadczenia, jak też jego brak (wyrok SN z dnia 28.04.2010r., II UK 330/09, LEX 604220).

W ocenie Sądu Okręgowego w przedmiotowej sprawie brak było podstaw do obciążenia organu rentowego odpowiedzialnością za nieustalenie wszystkich okoliczności niezbędnych do wydania decyzji o przyznaniu odwołującemu prawa do emerytury. ZUS nie dysponował bowiem niezbędnymi i wystarczającymi dowodami pozwalającymi na uznanie pracy odwołującego w (...) Sp. z o.o. w O. jako pracy w szczególnych warunkach, gdyż świadectwo pracy nie było prawidłowe. Dopiero na etapie postępowania sądowego odwołujący za pomocą zeznań świadków i akt pracowniczych wykazał, że faktycznie obsługiwał narzędzie wibracyjne - co pozwoliło na zaliczenie spornych okresów do pracy w szczególnych warunkach. Co więcej, w sprawie potrzeba było wiadomości specjalnych do ustalenia charakteru czynności. Z tych względów Sąd w punkcie 2 wyroku stwierdził brak odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

W punkcie 3 wyroku orzeczono o kosztach zastępstwa procesowego, zasądzając od ZUS na rzecz J. P. kwotę 60 zł. Orzeczenie to wydano na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z § 12 ust. 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09. 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U.2013.461 j.t.).

Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w sentencji.