Sygn. akt: III U 709/14

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 07 listopada 2014 r.

Sąd Okręgowy w Ostrołęce III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący:	SSO Teresa Suchcicka
Protokolant:	starszy sekretarz sądowy Małgorzata Laskowska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 07 listopada 2014 r. w O.

sprawy z odwołania J. B.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w P.

o prawo do emerytury

na skutek odwołania J. B.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w P.

z dnia 30 czerwca 2014r. znak (...)

orzeka:

1.  zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje J. B. prawo do emerytury począwszy od 11 czerwca 2014r.;

2.  stwierdza brak odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

UZASADNIENIE

J. B. wniósł odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 30.06.2014r., którą tą decyzją Zakład odmówił mu prawa do emerytury.

Odwołujący nie zgadzał się z niezaliczeniem mu przez organ rentowy okresów pracy od 1.08.1989r. do 31.12.1998r. jako pracy w warunkach szczególnych. Zdaniem J. B. w spornym okresie wykonywał prace w szczególnym charakterze.

W odpowiedzi na odwołanie ZUS wniósł o jego oddalenie. W uzasadnieniu swojego stanowiska organ rentowy podkreślił, że odwołujący nie spełnił wszystkich wymaganych prawem warunków nabycia uprawnień emerytalnych gdyż na dzień 1.01.1999r. nie zgromadził okresu 15 lat pracy w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze, a jedynie 12 lat, 2 miesiące i 25 dni. W związku z powyższym zaskarżona decyzja jest zdaniem ZUS prawidłowa.

Sąd Okręgowy w Ostrołęce Sąd pracy i Ubezpieczeń Społecznych ustalił i zważył co następuje:

Odwołanie J. B. jest zasadne i podlega uwzględnieniu.

Zgodnie z art. 24 ust 1 ustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ubezpieczonym urodzonym po dniu 30.09.1953r. przysługuje emerytura w wieku emerytalnym wynoszącym co najmniej 67 lat.

Art. 184 w/w ustawy w związku z §4 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7.02.1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze ubezpieczonemu przysługuję prawo do emerytury jeżeli spełnił łącznie następujące warunki:

1.  osiągnął wymagany wiek emerytalny wynoszący w przypadku mężczyzn 60 lat,

2.  nie przystąpił do Otwartego Funduszu Emerytalnego lub złożył wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w OFE za pośrednictwem ZUS na dochody budżetu państwa,

3.  w dniu wejścia w życie ustawy (tj. 1.01.1999r.) udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 25 lat w przypadku mężczyzn w tym także 15 letni okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wykonywanych stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych po analizie wniosku J. B. z dnia 4.06.2014r. i złożonej przez ubezpieczonego dokumentacji uznał, że na dzień 1.01.1999r. zgromadził on okres 25 lat ogólnego stażu pracy.

ZUS uznał także, że odwołujący udokumentował 12 lat, 2 miesiące i 25 dni okresów pracy w warunkach szczególnych zamiast wymaganych 15 lat pracy.

Organ rentowy nie uwzględnił okresów pracy J. B. od 1.08.1989r. do 31.12.1998r. z tytułu zatrudnienia w (...) w P. ponieważ w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach zostały wykazane okresy pracy na dwóch różnych stanowiskach, określonych w zarządzeniu resortowym w obrębie dwóch różnych działów ( dział VIII i IX).

J. B. nie zgadzał się z niezaliczeniem w/w okresu pracy gdyż stali i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał pracę jako mechanik samochodowy, natomiast dodatkowo tylko wykonywał pracę kierowcy pogotowia technicznego.

Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego, przed Sądem ubezpieczeń możliwe jest wykazywanie okoliczności, od których zależy nabycie uprawnień o emerytury wszelkimi dowodami (wyrok SN z dnia 06.09.1995r., II URN 23/95, OSNP 1996/5/77, wyrok SN z dnia 02.02.1996r., II URN 3/95, OSNP 1996/16/239) dlatego też Sąd dopuścił dowód z przesłuchania zawnioskowanych przez odwołującego się świadków.

Świadek T. D. zeznał, że pracował razem z odwołującym w (...) w P. na warsztacie. Świadek pracował od 1970r. do 2007r. do czasu przejścia na emeryturę. Świadek był mechanikiem na warsztacie, a na końcu został brygadzistą. Pan B. pracował na warsztacie w charakterze i mechanika, i kierowcy pogotowia. Przez 8 godzin pracował na warsztacie jako mechanik, to była praca w kanale. Jak była konieczność, to jechał w trasę, co robił to godzinach. Jeździł po zepsute samochody poza godzinami pracy. Wtedy było bardzo dużo pracy na warsztacie, było ok. 100 szt. samochodów ciężarowych i autobusów. W ostatnim okresie było o wiele mniej napraw. Mechaników na zmianie było nieraz 15 i mniej w okresach urlopów. Pracy było bardzo dużo. Pan B. naprawiał autobusy i samochody ciężarowe. Naprawa taboru samochodowego przeważnie była w kanale na hali. Na jednej hali było 3 kanały i jedno stanowisko bezkanałowe, a na drugiej też były 3 kanały. Odwołujący się w zależności od potrzeb pracował na kanale, na którym była potrzeba. Jako mechanik pracował co najmniej 8 godzin dziennie. Odwołujący był mechanikiem na pewno 8 godzin dziennie i pracował w kanale. To była praca z etyliną, olejem napędowym i w warunkach szkodliwych.

Świadek S. K. zeznał, że pracował z odwołującym w (...) w P., świadek od 01.04.1977r. i do chwili obecnej pracuje jako mechanik samochodowy, spawacz. Odwołujący przyjął się w połowie kwietnia, 2 tygodnie po świadku, później był na zwolnieniu lekarskim, potem znowu pracował do czasu przejścia na rentę ze 4-5 lat temu. Świadek zeznał, że odwołujący się pracował jako mechanik, przy naprawach, przy ogumieniu, później jako kierowca pogotowia technicznego. Na cały etat pracował jako mechanik, a kierowcą pogotowia technicznego był po godzinach. Jego głównym zajęciem była praca mechanika na kanale przez 8 godzin dziennie, a dodatkowo, po godzinach -wykonywał obowiązki kierowcy pogotowia. Wyjeżdżał w trasę do awarii i naprawiał na miejscu, a jak nie można było naprawić, to było holowanie. Jako mechanik pracował na hali w kanale przy naprawie. Naprawiał hamulce, sprzęgła. Jako mechanik pracował 8 godzin dziennie. Kierowcą pogotowia był w godzinach nadliczbowych, może sporadycznie się zdarzyło, że musiał wyjechać w trakcie pracy. Na stanie były dwa pogotowia i dla niego to były dodatkowe obowiązki. Pracy dla mechaników było dużo. Było ponad 100 samochodów ciężarowych i autobusów. Jeżeli był mechanikiem, to miał dużo pracy. Kiedyś pracowało po dwóch mechaników na kanale przy autobusie.

Zeznania świadków pokrywają się z wyjaśnieniami odwołującego oraz jego zeznaniami złożonymi w charakterze strony. J. B. twierdził, że w pełnym wymiarze czasu pracy w spornym okresie byłem mechanikiem, dodatkowo pracował po godzinach jako kierowca pogotowia technicznego. W godzinach jego pracy jako mechanika był inny kierowca pogotowia technicznego na etat. Odwołujący się miał inne specjalistyczne uprawnienia, które zdobył w 1978r.Pracował w (...) w P. od 1977r. do 2008r. - cały czas na jednym stanowisku: mechanik stacji obsługi. Później zdobył prawo jazdy na autobus i samochód ciężarowy, po godzinach dorabiał jako kierowca autobusu lub pogotowia technicznego. W pełnym wymiarze czasu pracy pracował jako mechanik stacji obsługi. Ta praca polegała na naprawieniu kół, naprawieniu silników - naprawiał autobusy i samochody ciężarowe. To była praca w kanale monterskim na terenie stacji obsługi. Jako kierowca pracował dodatkowo. Po godzinach był też kierowcą pogotowia technicznego. Odwołujący się podkreślał, że w pełnym wymiarze czasu pracy pracował w kanałach remontowych przy naprawie pojazdów mechanicznych. Najpierw przez 8 miesięcy jeździł samochodem ciężarowym. Od 1.03.1978r. do końca, do odejścia na rentę do 31.12.2008r. pracował w kanale remontowym. Wtedy w kanale pracował 8 godzin dziennie, a czasami i dłużej 8-10 godzin. Kierowcą był tylko w nadgodzinach.

Zdaniem Sądu w/w zeznania w całości zasługują na wiarę, gdyż są one spójne, logiczne, wzajemnie się potwierdzają i uzupełniają oraz korelują z dokumentacją zawartą w aktach osobowych odwołującego. Świadkowie pracowali z odwołującym w tym samym zakładzie, mają pełną orientację, jakie czynności wykonywał odwołujący się.

Z akt osobowych J. B. wynika, że miał on stanowiska kierowcy pojazdów ciężarowych, mechanika napraw pojazdów samochodowych i kierowcy pogotowia technicznego.

W ocenie Sądu biorąc pod uwagę treść danych zawartych w aktach osobowych odwołującego, jego zeznania i zeznania świadków należy uznać, że w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał on pracę w kanałach remontowych przy naprawie pojazdów mechanicznych.

Sąd w oparciu o przytoczone dowody uznał, że praca odwołującego w okresie 1.08.1989r. do 31.12.1998r. z tytułu zatrudnienia w (...) w P. tj. przez okres 9 lat i 5 miesięcy odpowiadała pracy wykonywanej w kanałach remontowych przy naprawie pojazdów mechanicznych lub szynowych zgodnie z Działem XIV pkt. 16 Wykazu A stanowiącego załącznik do Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7.02.1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze i zaliczył ten okres do pracy odwołującego w warunkach szczególnych w łącznym wymiarze 21 lat, 7 miesięcy i 25 dni.

Ze względu na powyższe Sąd uznał, że J. B. spełnił wszystkie warunki nabycia uprawnień emerytalnych w obniżonym wieku i na mocy art. 477 14§2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał mu prawo do emerytury od dnia 11 czerwca 2014r. tj. z chwilą osiągnięcia wieku emerytalnego 60 lat.

Stosownie do treści art.118 ust.1 a ustawy o emeryturach i rentach z FUS – Sąd, orzekając o prawie do emerytury, ma obowiązek stwierdzenia, czy organ rentowy ponosi lub nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji i przyznanie tego prawa na etapie postępowania administracyjnego. Sąd uznał, że w przedmiotowej sprawie ZUS nie ponosi takiej odpowiedzialności. Odwołujący na etapie postępowania przed organem rentowym nie zdołał przedstawić wymaganych dokumentów potwierdzających wykonywanie pracy w warunkach szczególnych i dopiero przeprowadzenie szerszego postępowania dowodowego przed Sądem umożliwiło stwierdzenie, że w spornym okresie odwołujący pracował w szczególnych warunkach. Ustalenie poczynione przez Sąd w oparciu o poszerzony materiał dowodowy pozwoliły ustalić rzeczywisty charakter pracy odwołującego i wydanie rozstrzygnięcia w tej sprawie. Z uwagi na powyższe Sąd orzekł jak w punkcie 2 wyroku.